Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Robert Wysocki
Protokolant:	sekretarz sądowy Paulina Barwińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2018 roku w C.

sprawy z powództwa (...) (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. T.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. T. na rzecz powoda (...) (...) z siedzibą w W. kwotę 4.826,14zł (cztery tysiące osiemset dwadzieścia sześć złotych czternaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 lipca 2017 roku do dnia 15 maja 2018 roku,

2.  należność główną zasądzoną w pkt 1 wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 266,56 zł (dwieście sześćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) rozkłada na 25 miesięcznych rat w wysokości:

a)  pierwsza rata w kwocie 292,70 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt groszy),

b)  kolejne 24 raty w równej kwocie 200,00 zł (dwieście złotych),

płatne do dnia 10 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  nie obciąża pozwanego M. T. kosztami procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 80/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) 1 z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko M. T. o zapłatę kwoty 4826,14 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia zapłaty, zasądzenie kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż umową cesji z dnia 2 grudnia 2016 roku nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od (...) S. A. z siedzibą w (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu świadczonych na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej w odniesieniu do umowy z dnia 18 grudnia 2014 roku. Powód wskazywał, że pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na mocy postanowień umownych pozwany zobowiązany był do regulowania stałych opłat na rzecz wierzyciela pierwotnego.

W dniu 3 listopada 2017 roku referendarz Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał M. T. zapłacić na rzecz powoda (...) (...) 1 z siedzibą w W. dochodzoną kwotę.

W dniu 24 listopada 2017 roku pozwany M. T. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty wnosząc o rozłożenie zasądzonej kwoty na 24 równe raty. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany uznał roszczenie oraz wskazał, iż obecnie spłaca inne zadłużenie, które ściągane jest przez Komornika, a nadto posiada na utrzymaniu dom oraz bezrobotną i schorowaną żonę.

W związku z powyższym sprawa została przekazana do rozpoznania w trybie zwyczajnym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2014 roku pozwany M. T. zawarł z (...) S. A. z siedzibą w W. umowę abonencką. W celu wykonywania umowy świadczeniodawca przekazał pozwanemu sprzęt.

bezsporne, nadto dowód: umowa abonencka nr (...) z dnia 18/12/2014r. z załącznikami k. 64-76v.

Pozwany początkowo spłacał raty zgodnie z przyjętym harmonogramem. W związku z zaprzestaniem regularnego spłacania rat, (...) S. A. wystawił faktury VAT potwierdzające wysokość wymagalnego zadłużenia, w związku z tym pozwany zalegał wobec (...) S.A. z siedzibą w W. z zapłatą należności z tytułu abonamentu oraz należnych odsetek w łącznej wysokości 4.826,14 zł wymagalnej na dzień 30 lipca 2017 roku.

bezsporne, nadto dowód: faktury VAT k. 69,77-82, wyliczenie odsetek na dzień 30 lipca 2017 roku k. 83, nota obciążeniowa k. 105-106

W dniu 2 grudnia 2016 roku pierwotny wierzyciel (...) S.A. z siedzibą w W. oraz powód (...) (...) 1 z siedzibą w W. zawarli umowę cesji wierzytelności. Powód wskazał, że umowa obejmowała również wierzytelność wobec pozwanego.

dowód: umowa przelewu z załącznikami, k. 33-61;

W piśmie z dnia 2 grudnia 2016 roku nabywca poinformował pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności, a w dniu 17 stycznia 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty należności.

dowód: informacja o zmianie wierzyciela oraz przedsądowe wezwania do zapłaty k. 62-63

W dniu 31 lipca 2017 roku powód złożył pozew w niniejszej sprawie.

porównaj wydruk z systemu akt sprawy k. 3

Pozwany M. T. przestał płacić abonament z powodu utraty pracy. Prowadził gospodarstwo rolne, które zlikwidował. Obecnie pracuje w (...) sp. z o.o. (wcześniej (...) sp. z o.o.) w P.. Pozwany jest jednym żywicielem rodziny. Ma na utrzymaniu żonę. Jego dzieci są pełnoletnie i prowadzą własne gospodarstwa domowe. Obecnie pozwany osiąga dochód w wysokości ok. 2600-2800 złotych netto miesięcznie. Ma zajęcia komornicze z tytułu wcześniejszych zobowiązań finansowych. Komornik zajął mu pensję w maksymalnej części dozwolonej przez prawo. Nadto posiada zobowiązanie kredytowe w banku w kwocie 660 zł miesięcznie, które spłaca.

bezsporne, ponadto porównaj: wyjaśnienia pozwanego na rozprawach w dniach: 17 kwietnia 2018 roku w okresie od 00:22:52 do 00:45:16 – porównaj protokół k. 94v.-95 oraz 15 maja 2018 roku w okresie od 00:00:54 do 00:08:18 – porównaj protokół k. 117-117v.,

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 roku pozwany zakwestionował obciążenie go notami na kwoty 1079,34 zł oraz 799,00 zł z uwagi na niewykazanie przez powoda podstaw obciążenia. Powód zobowiązany do ustosunkowania się do zarzutu wskazał, że kwota 799,00 zł jest karą umowną za niezwrócenie sprzętu w zakreślonym terminie, natomiast kwota (...),34 to wartość ulgi z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych pomniejszonej proporcjonalnie za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. W związku z powyższym pozwany uznał powództwo również w zakresie tych kwot oraz złożył wniosek rozłożenia spłaty wierzytelności na 24 równe miesięczne raty po 200 zł każda.

bezsporne, ponadto porównaj: wyjaśnienia pozwanego na rozprawach w dniach: 17 kwietnia 2018 roku w okresie od 00:22:52 do 00:39:34 – porównaj protokół k. 94v.-95 oraz 15 maja 2018 roku w okresie od 00:00:54 do 00:08:18 – porównaj protokół k. 117-117v. pismo powoda z załącznikami 99-104v., nota obciążeniowa k. 105-106

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwany uznał powództwo w całości. Pozwany nie kwestionował faktu, iż zawarł umowę abonencką z (...) S. A. z siedzibą w W.. Przyznał również, iż nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania, wskazując, że znalazł się w trudnej sytuacji finansowej.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego jest skuteczne, albowiem nie stoi w sprzeczności z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego Sąd uwzględnił powództwo – wobec uznania roszczenia – i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.826,14 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości od dnia 31 lipca 2017 roku do dnia 15 maja 2018 roku.

Według art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenia, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. obok charakteru proceduralnego ma także – mimo zamieszczenia go w kodeksie postępowania cywilnego – cechy normy materialno-prawnej. Uprawnia on bowiem sąd do modyfikacji treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, dając sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałby to z regulacji prawno-materialnej. Sąd rozkładając na raty należne wierzycielowi świadczenie dokonuje modyfikacji dotychczasowego stosunku cywilno-prawnego łączącego strony. Uprawnienia do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne, w tym spowodowane działaniem samego dłużnika. ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 409/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014r. V CSK 302/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015r. II CSK 383/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2014r. I ACa 1239/13,)

Przepis art. 320 k.p.c. określa zatem szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesu pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesu powoda, przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Ze swej istoty norma ta ingeruje w słuszne prawa wierzyciela odsuwając termin, od którego uprawniony może egzekwować swoje prawo w drodze przymusu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 roku V CSK 302/13).

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. wymaga jednak uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Decydując o rozłożeniu zasądzonego w wyroku świadczenia na raty należy odpowiednio wyważyć interesy obu stron. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela (porównaj: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 roku IACa 242/12 i wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2014 roku IACa 1681/13)

Rozłożenie na raty może więc mieć miejsce wtedy, gdy w sprawie ustalone zostało, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponował środkami dla wykonania zmodyfikowanego obowiązku. Tylko to bowiem gwarantuje wykonanie wyroku bez wszczęcia i prowadzenia postepowania egzekucyjnego, a więc cel, któremu przyświeca regulacja wynikająca z art. 320 k.p.c.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację materialną i osobistą pozwanego. Nie zastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwanego i jego bliskich na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że brak spłaty zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy abonenckiej związany był z utratą pracy. Wysokość zobowiązania uzasadnia twierdzenie, że nawet przy zwiększonych dochodach pozwany nie jest w stanie jednorazowo uregulować całości zasądzonego roszczenia. Zauważyć należy, że pozwany wykazał wolę uregulowania swojego zobowiązania – w toku sprawy oświadczył, iż jest w stanie spłacać po 200 zł miesięcznie na rzecz powoda, przy czym wysokość tych rat jest wyższa niż raty ustalone w umowie abonenckiej.

Zdaniem sądu pozwany aktualnie będzie mógł regulować należności wobec powoda jedynie w razie rozłożenie jej na dwadzieścia pięć rat. Aktualna sytuacja rodzinna i finansowa pozwanego nie pozwala mu na zapłatę wyższej należności. Wobec powyższego uznając, że zaistniały przesłanki określone w art. 320 k.p.c. sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 25 rat miesięcznych przy czym pierwsza rata w kwocie 292,70 zł, – dwadzieścia cztery kolejnych w wysokości 200 zł – określając obowiązek zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat. Zasądzając świadczenie sąd przyznał powodowi również odsetki od zasądzonego roszczenia za okres do dnia wydania wyroku ( porównaj w tym zakresie uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku III CZP 11/70).

O kosztach orzeczono na mocy art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Podkreślić przy tym należy, że zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej .