Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Marek Osowicki
Protokolant:	stażysta Paulina Barwińska

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda R. M. kwotę 570,00 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych),

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda R. M. kwotę 30,00 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 353/16

UZASADNIENIE

Powód R. M. wniósł przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 570 zł z umownymi odsetkami w kwocie 1 zł za każdy dzień zwłoki od 1.05.2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż podczas odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w C. pozwany poprosił powoda by ten zakupił dla niego artykuły spożywczo-przemysłowe dostępne w kantynie zakładu karnego na łączną kwotę 570 zł zapewniając, iż po otrzymaniu zwrotu podatku VAT zwróci powyższą kwotę.

Sądu ustalił następujący stan faktyczny:

Od grudnia 2015 r. pozwany kilkakrotnie pożyczał od powoda podstawowe artykuły spożywczo-przemysłowe dostępne w kantynie zakładu karnego na łączną kwotę 570 zł. zapewniając, iż do końca kwietnia 2016 r. uiści należną kwotę.

(okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie).

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W niniejszej sprawie pozwany M. K. – mimo skutecznego doręczenia mu wezwania na rozprawę i pouczenia o skutkach bezczynności – nie stawił się na posiedzeniach wyznaczonych na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu.

Stosownie do przepisu art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W toku niniejszego procesu pozwany nie podjął obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednak w ocenie sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego w oparciu o twierdzenia powoda zawarte w uzasadnieniu pozwu co do odsetek ustawowych maksymalnych za opóźnienie i kosztów przesyłek.

Sąd jest związany zgłoszonym powództwem i nie może orzekać ponad żądanie (321 k.p.c.).

Sąd powziął wątpliwości co do twierdzeń powoda w zakresie stanu faktycznego powołanego w celu uzasadniania żądania pierwotnie odsetek umownych a następnie zmodyfikowanych na odsetki ustawowe maksymalne i koszty przesyłek.

Zgodnie z art. 359 § 2 ² k.c., jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne.

Zauważyć należy, że powód przedstawiając w treści pozwu stan faktyczny dotyczący źródła zobowiązania, oprócz ogólnego stwierdzenia, że na wartość dochodzonego roszczenia składają się należność główna, odsetki ustawowe maksymalne oraz koszty przesyłek pocztowych nie sprecyzował, że strony określiły w umowie wysokość odsetek i nie wskazał kwoty z tytułu zwrotu kosztów przesyłek jakich się domaga.

Obecnie nie może ulegać wątpliwości kwestia, że regulacja przewidziana w art. 359 § 2 ¹ k.c. regulująca tzw. odsetki maksymalne znajduje zastosowanie jedynie wobec odsetek kapitałowych (których wysokość określiły strony); wymieniony przepis nie dotyczy natomiast odsetek za opóźnienie.

W zakresie wysokości dochodzonych odsetek maksymalnych powód nie wskazał jakichkolwiek okoliczności, iż z czynności prawnej, umowy zawartej przez strony wynikały odsetki umowne, których wysokość mogłaby być ograniczona do wysokości odsetek maksymalnych.

Tak dookreślony stan faktyczny, z którego wywodzone było roszczenia wzbudził wątpliwości sądu w zakresie podstawy faktycznej pozwu i nie pozwolił dokonać oceny prawnej wywodzonego zobowiązania pozwanego wobec powoda co do odsetek maksymalnych czy kosztów przesyłek. Brak było więc w tym zakresie podstaw do ustalenia stanu faktycznego w oparciu o treść uzasadniania pozwu, a więc w trybie art. 339 § 2 k.p.c.

Twierdzenia strony powodowej zawarte w pozwie powinny być więc zweryfikowane w oparciu o dowody przedłożone przez stronę powodową.

Zaistnienie przesłanek do wydania wyroku zaocznego nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia zawarte w pozwie uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, , wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać zarówno podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (porównaj wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96).

Zauważyć w tym miejscu należy, iż twierdzenia powoda zawarte w treści pozwu dotyczące odsetek umownych nie zostały poparte żadnymi dowodami. Brak jest dowodów, z których wynikałaby podstawa naliczenia odsetek umownych dochodzonych niniejszym pozwem, tym bardziej, że powód w treści pozwu wskazywał, iż domaga się zasądzenia odsetek umownych w wysokości 1 zł za każdy dzień zwłoki. Powód nie wykazał również w jakiej wysokości były koszty przesyłek pocztowych, których zwrotu się domagał od pozwanego.

W konsekwencji sąd nie miał możliwość zweryfikowania stosunku prawnego łączącego pozwanego i powoda w zakresie wysokości odsetek umownych oraz należności związanych przesyłkami pocztowymi.

Wobec powyższego sąd zasądził należność główną i oddalił powództwo co do dochodzonych odsetek maksymalnych i kosztów doręczania korespondencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda 30 zł z tytułu zwrotu opłaty od pozwu.

Wyrokowi zaocznemu na mocy art. 333 § 1 pkt. 3 k.p.c. z urzędu nadano rygor natychmiastowej wykonalności.