Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Marek Osowicki
Protokolant:	maszynistka Paulina Barwińska

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2016 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A, w W.

przeciwko I. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej I. D. na rzecz powoda (...) Bank S.A, w W. kwotę 10.957,34 zł (dziesięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych trzydzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 609,42 zł od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 10.257,92 zł od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej I. D. na rzecz powoda (...) Bank S.A, w W. kwotę 549,37 zł (pięćset czterdzieści dziewięć złotych trzydzieści siedem groszy) tytułem kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 208/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko I. D. o zapłatę kwoty 10 957,34 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 10 257,92 zł od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 609,42 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; oraz o zasądzenie kosztów procesu – do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż zawarł z pozwaną umowę kredytu nr (...) z dnia 25 września 2014 roku. Pozwana nie wywiązała się jednak z ciążącego na niej zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie, w związku z czym strona powodowa wypowiedziała przedmiotową umowę stawiając całą należność w stan wymagalności. Na dochodzoną należność składają się: kwota 10 257,92 zł tytułem należności głównej (niespłacony kapitał), kwota 407,93 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10% od dnia 24/06/2015r. do dnia 14/12/2015r., kwota 201,49 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10% od dnia 24/06/2015r. do dnia 28/01/2016r. oraz kwota 90,00 zł tytułem opłat i prowizji.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 25 lutego 2016 roku przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwana I. D. na rozprawie w dniu 27 czerwca 2016 roku wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana przyznała, iż zawarła z powodem przedmiotową umowę kredytu ratalnego nr (...), jednak wskazała, iż nie wypłacono jej całej kwoty wynikającej z umowy tj. kwoty 11.953,10 zł, a jedynie kwotę 8 023,00 zł i z tej kwoty wpłaciła na poczet spłaty innego kredytu – poprzednio zaciągniętego u powoda – kwotę 5 000,00 zł. Pozwana podkreśliła, iż została oszukana przez powoda, w związku z czym złożyła u powoda reklamację, na którą udzielono jej informacji, iż Bank nie odnotował wpływu dyspozycji dotyczącej nadpłaty na koncie poprzedniej pożyczki nr (...), w związku z czym wpłacona kwota 5 000,00 zł pozostawała na koncie i z tych środków pobierane były raty na poczet spłaty poprzedniego zobowiązania, przy czym na dzień rozpatrzenia reklamacji do spłaty pozostała kwota 3 344,00 zł. Natomiast jeśli chodzi o pożyczkę, której dotyczy przedmiotowy pozew, powód w odpowiedzi na reklamację poinformował pozwaną, iż z kwoty 18 452,98 zł pozostała do spłaty kwota 10 895,95 zł. Pozwana wskazała, iż – oprócz złożenia reklamacji u powoda – nie zgłosiła sprawy na policji ani w prokuraturze. Pozwana podkreśliła, iż zaciągała oprócz przedmiotowej pożyczki jeszcze inne zobowiązania, aby mieć na zapłatę rachunków za prąd, który zużyła przy ogrzewaniu mieszkania. Obecnie spłaca co miesiąc 10,00 zł na poczet zobowiązań u powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2014 roku I. D. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu ratalnego nr (...), na mocy której Bank udzielił pozwanej kredytu w kwocie 11 953,10 zł i obciążył ją następującymi kosztami: kwotą 2 022,47 zł tytułem opłaty za objęcie kredytobiorcy ubezpieczeniem grupowym na wypadek śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz poważnego zachorowania, kwotą 951,23 zł tytułem opłaty za objęcie kredytobiorcy ubezpieczeniem grupowym na wypadek utraty stałych źródeł dochodów lub inwalidztwa lub niezdolności do wykonywania czynności życia codziennego, kwotą 956,24 zł tytułem opłaty za objęcie kredytobiorcy ubezpieczeniem grupowym na wypadek zgonu, zgonu w wyniku nieszczęśliwego wypadku, zgonu w wyniku wypadku komunikacyjnego, trwałego inwalidztwa w wyniku nieszczęśliwego wypadku, całkowitej niezdolności do pracy w wyniku nieszczęśliwego wypadku albo hospitalizacji w wyniku nieszczęśliwego wypadku, oraz kwotą 2 567,94 zł tytułem odsetek od kapitału. Spłatę łącznego zobowiązania w kwocie 18 450,98 zł rozłożono na okres 48 miesięcy w wysokości po 302,59 zł każda rata, przy czym pierwsza rata miała być ratą wyrównawczą w kwocie nie wyższej niż 299,31 zł.

bezsporne, nadto dowód: umowa kredytu ratalnego nr (...) z dnia 25/09/2014r. k. 20-20a

W związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie kredytu, powód wypowiedział pozwanej umowę kredytu nr (...) z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Jednocześnie powód zawiadomił pozwaną o skutkach niespłacenia należności w terminie 30 dni.

bezsporne, nadto dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytu z dnia 02/10/2015r. k. 21, zawiadomienie z dnia 02/10/2015r. k. 21v, potwierdzenie odbioru korespondencji przez pozwaną k. 22-22v

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie stan faktyczny w zasadzie był bezsporny. Pozwana przyznała, iż w dniu 25 września 2014 roku zawarła z powodem umowę kredytu ratalnego nr (...), którą częściowo spłaciła i w dalszym ciągu spłaca raty w wysokości 10,00 zł miesięcznie.

W ocenie Sądu, z zebranego w sprawie materiału dowodowego niewątpliwie wynika obowiązek pozwanej do zapłaty na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem. Potwierdzają to zarówno dokumenty dołączone przez powoda do pozwu, jak i sama pozwana, która przyznała, że nie spłaciła wszystkich należności wynikających z zaciągniętego kredytu. Pozwana w niniejszej sprawie zakwestionowała jedynie wysokość kwoty pożyczki, którą faktycznie otrzymała na podstawie przedmiotowej umowy kredytu ratalnego. Twierdziła również, iż została oszukana przez powoda przy zawieraniu umów kredytowych, w tym przy zawieraniu umowy będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż pozwana powinna udowodnić swoje twierdzenia, tym bardziej, że to ona kwestionowała wysokość otrzymanych środków w ramach zawartej umowy. Winna więc zatem wykazać, że faktycznie otrzymała kwotę niższą niż wynikającą z umowy, na co przeznaczyła otrzymany kredyt oraz czy go spłacała i spłaca miesięcznie we wskazanej kwocie. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

W niniejszej sprawie pozwana przyznała, iż zawarła z powodem umowę kredytu, z tytułu której należności dochodzi powód, negując jedynie kwotę kredytu, którą faktycznie otrzymała. Pozwana wskazywała również, iż zaciągała inne zobowiązania, w tym inne kredyty w powodowym Banku, i za każdym razem była oszukiwana przez ten bank.

Jednak w tej sprawie pozwana nie wykazała, aby faktycznie takie oszustwo miało miejsce. Reklamacja, którą zgłosiła pozwana powodowi, została rozpatrzona, w ten sposób, iż nie wskazano w niej, aby doszło do jakiegokolwiek błędu, czy aby doszło do oszustwa ze strony pracownika tego banku. Co więcej, mimo że pozwana twierdzi, że właściwie kilka razy zawierała umowy bankowe z powodowym bankiem i za każdym razem była oszukiwana, nie zgłosiła tego faktu do organów ścigania, ani na policję, ani w prokuraturze rejonowej.

W związku z tym Sąd uznał, że pozwana nie wykazała swoich twierdzeń, iż w tej umowie nastąpiło jakiekolwiek oszustwo. Owszem ta umowa obejmuje różne wysokie ubezpieczenia na wypadek śmierci, utraty dochodów, nieszczęśliwego wypadku, jak również łączną sumę odsetek skapitalizowanych, co daje kwotę łącznego zobowiązania w wysokości 18 450,98 zł, jednak pozwana nie wykazała jakimkolwiek dowodem, czy to pokwitowaniem, czy to przekazem pocztowym, bankowym, że wypłacono jej mniejszą kwotę kredytu, niż kwotę określoną w umowie, a tym bardziej dokładnie jaką kwotę przekazała na spłatę poprzedniego kredytu, bo przyznała okoliczność, że część tej pożyczki nowej poszła na spłatę poprzednio zaciągniętego zobowiązania. Co więcej pozwana wskazała również, że z uwagi na trudną sytuację materialną, albowiem jest na rencie i nie miała możliwości ogrzewania swojego pokoju gazem, a musiała ogrzewać prądem, popadła w zadłużenia, musiała zapłacić za prąd, korzystała z pożyczek, również pożyczek tzw. „chwilówek”, ostatecznie z pożyczek „chwilówek” musiała spłacać pożyczki chwilowe i dokładać do bieżącego utrzymania, a nie spłacać zobowiązania do banku, w związku z czym wzrosło jej zadłużenie. W ocenie Sądu te okoliczności świadczą o tym, że rzeczywiście pozwana miała trudną sytuację, ale zawierała kolejne umowy, których nie dotrzymywała, z których się nie wywiązywała.

W ocenie Sądu zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy uzasadnia żądanie strony powodowej. Strona pozwana nie wykazała natomiast, żeby faktycznie miały miejsce oszustwa, tym bardziej, że nieracjonalne jest, że skoro raz bank oszukał pozwaną, w dalszym ciągu zaciągała kolejne kredyty.

Wobec powyższego Sąd uznał żądanie powoda i zasądził od pozwanej na jego rzecz kwotę 10 957,34 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 609,42 zł od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 10 257,92 zł od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., przyjmując, że do niezbędnych kosztów po stronie powoda należą: uiszczona opłata sądowa od pozwu w kwocie 548,00 zł, oraz koszty poniesione z tytułu innych kosztów w kwocie 1,37 zł.