Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) S.

przeciwko M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) S. kwotę 7.500,10zł (siedem tysięcy pięćset złotych dziesięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 6.000zł (sześć tysięcy złotych) od dnia 3 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) S. kwotę 2.317zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 612/22

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w (...) S. wniósł przeciwko pozwanej M. B. pozew o zapłatę kwoty 7.500,10 zł. wraz z odsetkami umownymi od dnia 3 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty od kwoty 6000 zł. W uzasadnieniu wskazano, że strona pozwana zwarła z pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) w dniu 3 października 2021 r. na okres 30 dni. Na podstawie umowy pierwotny wierzyciel dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 6000 zł. na rachunek bankowy pozwanej. Prowizja za udzielnie pożyczki została określona w wysokości 1464,59 zł., a odsetki umowne w wysokości 35,51 zł. powód wyjaśnił, ze umowa dopuszczała możliwość przedłużenia terminu spłaty pożyczki, jednak pozwana nie skorzystała z prawa odstąpienia od umowy ani nie dokonała całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu upłynął bezskutecznie dnia 2 grudnia 2021 r. i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne. Powód wyjaśnił również, że na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 r. oraz aktu cesji z dnia 19 stycznia 2022 r. (...) sp. z o.o. dokonała przelewu wierzytelności przysługującej od strony pozwanej na rzecz powoda. Na dzień złożenia pozwu powód ma wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty 7500,10 zł.

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 grudnia 2022 r. pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. Zaprzeczyła twierdzeniom pozwu, kwestionując powództwo w całości, zarówno co do zasady, jak i co do jego wysokości podnosząc zarzut braku wykazania roszczenia, albowiem w materiale dowodowym sprawy brak jakichkolwiek dokumentów, które potwierdzałyby, że dokonała ona akceptacji treści zawartych w tych wydrukach, czy to w formie pisemnej, czy innej. Zdaniem strony treść wydruków wywołuje wątpliwości, co do tego, czy ona złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Powód do tej pory nie wykazał aby złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy. Nie wykazał także, by miała możliwość zapoznania się z postanowieniami tej umowy przed jej zawarciem, aby chociażby ukończyła proces weryfikacji oraz rejestracji w serwisie internetowym pożyczkodawcy, a co dopiero, że wnioskowała o udzielenie pożyczki jak w przedmiotowej sprawie. Co więcej, umowa została zawarta w dniu 3 października 2021 r. natomiast przelew weryfikacyjny pochodzi z dnia 5 grudnia 2017, nie sposób więc uznać, że przelew weryfikacyjny dokonany 4 lat wcześniej może być dowodem na złożenia oświadczenia w zakresie tej konkretnej umowy pożyczki. Zdaniem strony przypisywanie jej woli zawarcia niniejszej umowy o określonej treści wyłącznie na podstawie przelewu weryfikacyjnego należy uznać za daleko idące. Powód nie wykazał, iż oferta zawarcia umowy tej treści została przekazana pozwanej przed dokonaniem domniemanego przelewu weryfikacyjnego. Zdaniem pozwanej powód nie wykazał, że pozwana zwracała się do niego z wnioskiem o udzielenie pożyczki.

Ponadto pozwana podniosła zarzut niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki, albowiem została obciążona kosztami, zgodnie z postanowieniami umowy, w wysokości 1 453,15 zł tytułem prowizji. Przyznała, że opłata z tytułu prowizji nie przekracza wprawdzie pozaodsetkowych kosztów jakimi pożyczkodawca mógł ją obciążyć na gruncie spornej umowy pożyczki, to podkreśliła, że zgodność obciążenia pozwanej prowizją z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, w szczególności art. 36a u.k.k., pozostaje bez znaczenia dla badania abuzywności klauzuli umownej zastrzegającej ww. koszty kredytu, bowiem ww. wzór wskazuje maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów pozaodsetkowych. Zdaniem strony nie można przyjąć, ze pozwana dobrowolnie zgodziła się na warunki umowy, albowiem udzielenie pożyczki było obwarowane obowiązkiem przystania na warunki pożyczkodawcy. Podkreślono, że doświadczenie życiowe, jak i zasady logiki podpowiadają, iż pożyczkodawca zawsze przedstawia konsumentowi gotowy wzorzec umowy i nie czyni w nim szczególnych zmian na wniosek pożyczkobiorcy. Zdaniem pozwanej nawet jeżeli by przyjąć, iż wybór pożyczki wynikał ze świadomej i swobodnej decyzji pozwanej, nie zwalnia to powoda z obowiązku wykazania faktu poniesienia kosztów uzasadniających obciążenie pozwanej obowiązkiem zapłaty prowizji.

Pozwana podniosła także zarzut braku legitymacji czynnej procesowej powoda, albowiem stwierdziła, iż warunkiem skuteczności umowy cesji jest istnienie przedmiotowej wierzytelności. Wobec niewykazania przez powoda skutecznego zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną, a jej wierzycielem pierwotnym, umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną. Zdaniem strony powód nie wykazał w sposób dostateczny nabycia wierzytelności uprawniającej go do wysunięcia żądania wobec pozwanej we wskazanej w pozwie wysokości. Wyjaśniła, że powód przedłożył do akt sprawy jedynie umowę cesji wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji, a taki dokument nie jest odpisem oryginału załącznika o którym mowa w art. 29 § 2 k.p.c. Powód przedłożył tyko kopie dokumentów związanych z zawarciem umów, które stanowią jedynie wycinek całości. Sąd został przez to pozbawiony możliwości kontroli pozostałej części dokumentu i jedynie z oświadczenia powoda wynika, że pozostała treść zawiera jedynie dane innych podmiotów, podczas gdy mogła zawierać wiele innych informacji, chociażby zobowiązania pozwanej.

W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2023 r., powód podtrzymał swoje stanowisko i uznał, ze zarzuty pozwanej nie zasługują na uwzględnienie. Podkreślił, że przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta za pośrednictwem strony internetowej www.kuki.pl, tj. za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Ponadto przedmiotowa umowa pożyczki spełnia również definicję usługi świadczonej drogą elektroniczną w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, której wykonanie następuje bez jednoczesnej obecności stron, poprzez przekaz danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzymywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego przetwarzania włącznie z kompresją cyfrową, i przechowywania danych, która jest w całości nadawana, odbierana lub transmitowana za pomocą sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. prawo telekomunikacyjne. W kwestii sposobu złożenia oświadczenia woli w przedmiocie udzielenia pożyczki, uwzględniając prounijny oraz celowościowy kierunek interpretacji art. 29 ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim, dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawarciu umowy m.in. poprzez złożenie oświadczeń woli przez strony w postaci elektronicznej oraz utrwalenie ich treści w formie dokumentu elektronicznego, który spełnia wymagania określone w art. 5 pkt 17 u.k.k. (...) Wyjaśniono, że w systemie bankowości elektronicznej konsument wypełnia formularz elektroniczny, który zawiera podstawowe dane dotyczące kredytu w rachunku, jaki konsument zamierza zaciągnąć w banku. Po zaakceptowaniu wypełnionego formularza w systemie przez obie strony bank przesyła konsumentowi na jego adres poczty elektronicznej plik w formacie PDF, który zawiera warunki umowy (zgodnie z danymi zamieszczonymi w formularzu) oraz inne informacje wymagane na podstawie obowiązujących przepisów.

Z par 3 lit. e) umowy, jednym z warunków udzielenia umowy pożyczki było dokonanie przez pożyczkobiorcę skutecznej rejestracji i posiadania aktywnego Profilu Klienta, natomiast zgodnie z par. 1 ust. 20 Profil Klienta stanowił indywidualne konto internetowe założone przez pożyczkobiorcę na stronie internetowej z chwilą prawidłowego wypełnienia i złożenia pierwszego wniosku o pożyczkę. Weryfikacja danych mogła nastąpić m.in. poprzez uiszczenie przez pożyczkobiorcę jednorazowej opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł.

Wyjaśniono, ze strona pozwana w dniu 5 grudnia 2017 dokonała przelewu kwoty 0,01 zł z należącego do niej rachunku bankowego nr (...) tytułem „Potwierdzam Warunki Umowy'. Tym samym strona pozwana dokonała prawidłowej rejestracji i utworzenia profilu klienta na platformie internetowej za pośrednictwem której udzielane były pożyczki. Jednocześnie wyjaśnić należy, iż numer wskazany w tytule ww. przelewu to PESEL strony pozwanej.

Podkreślono, że za pośrednictwem poczty elektronicznej strona pozwana otrzymała od wierzyciela pierwotnego na wskazany przez siebie przy rejestracji adres mailowy (mirelcia30@wp.pl) komplet dokumentacji dot. pożyczki, tj. potwierdzenie złożenia wniosku oraz potwierdzenie przyznania pożyczki, wraz z formularzem informacyjnym oraz umową, szczegółowo określającymi warunki na jakich udzielona została pożyczka.

Według powoda za całkowicie bezpodstawne uznać również należy zarzuty strony pozwanej w zakresie umocowania (...) sp. z o.o. do reprezentowania wierzyciela pierwotnego w zakresie udzielanych przez niego pożyczek, który działał jako pośrednik kredytowy na podstawie umowy z dnia 01.06.2017 r. Zgodnie z par. 3 ww. umowy świadczone usługi obejmowały m.in. udostępnianie pożyczkobiorcą dokumentów związanych z udzieleniem pożyczki dostarczonych przez pożyczkodawcę, udostępnienie kwot pożyczek oraz zawieranie umów w imieniu pożyczkodawcy. Jak wynika z par. 2 ust 3 i 4 umowy, pośrednik byt zobowiązany do działania w imieniu i na rzecz pożyczkodawcy, a umowy pożyczek byty zawierane w imieniu pożyczkodawcy a nie pośrednika.

Podkreślono również, że prowizja za udzielenie pożyczki została wyznaczona zgodnie z obowiązującym prawem. Zdaniem strony legitymacja procesowy wynika z umowy ramowej przelewu wierzytelności dnia 22 grudnia 2021 r. oraz akt cesji z dnia 19 stycznia 2022 r. wraz z ograniczonym o dane innych dłużników załącznikiem — wykazem wierzytelności objętych przeniesieniem.

Wierzytelność dochodzona w niniejszym postepowaniu została dostatecznie zindywidualizowana poprzez wykazanie w załączniku takich danych jak: numer umowy, imię, nazwisko oraz PESEL strony pozwanej. Podkreślono również, iż (...) sp. z o.o. reprezentowana była przez Prezesa Zarządu — P. S., zgodnie z KRS spółki uprawnionego do jej samodzielnego reprezentowana. Natomiast pełnomocnictwo do działania w imieniu (...), zostało udzielone przez A. G., zgodnie z wyciągiem z Rejestru Handlowego Kantonu Zug również uprawnionego do samodzielnego reprezentowania spółki. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej powód wyjaśnia również, iż funkcja sprawowana przez A. G., tj. „M. des V.”, to odpowiednik „członka zarządu”

Podkreślono również, ze pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów na poparcie swojego stanowiska, pozwana bowiem swoją argumentację opiera jedynie na własnych twierdzeniach.

W piśmie procesowym z dnia 2 lutego 2023 r. pozwana podtrzymała swoje stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 października 2021 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną M. B. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 6.000 zł. do 2 listopada 2021 r. Zgodnie z umową pożyczki odsetki zostały wyliczone na kwotę 35,51 zł w przypadku terminowej spłaty, prowizja na kwotę 1.1464,59 zł. Umowa została zwarta na okres 30 dni i spłata miała być jednorazowa.

dowód: umowa k. 8-9, mail k. 45-46

W dniu 3 października 2021 r. wypłacono pozwanej na jej rachunek o nr (...) kwotę 6.000 zł.

dowód : potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 10

W dniu 22 grudnia 2021 r. zawarto ramową umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (S.) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 14-16

Do ww. Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021, dnia 19 stycznia 2022 r. zawarto Akt Cesji nr 03/01/22 pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (S.) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: akt cesji k.12

W załączniku nr 2 do ww. Aktu Cesji z. pod liczbą porządkową 162 wskazano imię i nazwisko pozwanej, numer umowy, pesel wysokość kapitału określona na kwotę, opłaty/prowizje, odsetki umowne, odsetki karne za opóźnienie i łączną kwotę do zapłaty w kwocie 7582,95 zł.

dowód: załącznik nr 2 do Aktu cesji. k.12v

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie wywiązywała się z zawartej umowy pismem z dnia 21 stycznia 2022 r. została ona wezwana do zapłaty.

dowód: pismo k. 11

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 7 lutego 2022 r. złożyła oświadczenie, iż (...) z siedzibą w Z. (S.) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. j Umowy Przelewu Wierzytelności z 25 czerwca 2021 r. co zgodnie z pkt. 2.1.3. ww. umowy skutkowało przejściem na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji.

dowód: oświadczenie k.13

W dniu 1 czerwca 2017 r. D. sp. z o,.o. w W. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pośrednictwa kredytowego

dowód: umowa k. 47-51

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w całości.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i pierwotnym wierzycielem oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodzić się jednak należy z pozwaną, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony umowy zawarły umowę, że przeniesiono na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, że nabył przedmiotową wierzytelność.

Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez strony umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zawarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwaną łączyła umowa na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 8-9).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Przepisy te przewidują szczególny sposób zawierania umowy o kredyt konsumencki – przy wykorzystaniu środków porozumienia na odległość.

Wydruk z systemu – jako nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią – jak powyżej wskazano stanowi środek dowodowy, który w zależności od cech i treści może być przedmiotem dowodu z dokumentu – w trybie art. 243 ¹ k.p.c. lub w trybie art. 308 k.p.c., jako dowód z innych dokumentów. Zauważyć należy, że czynności dotyczące zawarcia umowy z wykorzystaniem środków porozumienia się na odległość determinują rodzaj dowodów.

W związku z powyższym zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga w każdej sytuacji, zachowania formy pisemnej i tym samym podpisów stron. Do zawarcia umowy wystarczające jest złożenie oświadczeń za pośrednictwem systemu internetowego.

Na mocy art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Powód przedłożył dowody sporządzone w postaci elektronicznej, wydruki z systemu: umowę pożyczki, dokumenty związane z udzieleniem pożyczki.

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, że pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie. Ograniczyła się do oświadczenia, że powód nie wykazał okoliczności na które się powołuje, jednakże nie zakwestionowała, że w związku z zawarciem umowy, przedmiotowych środków nie otrzymała. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwana zawarła umowę i uzyskała środki finansowe, a nawet na poczet należności wynikających z umowy dokonała już wpłat przed wytoczeniem powództwa.

Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki jest dowód potwierdzenie przelewu kwoty 6.000 złotych z dnia 3 października 2021 r. tytułem pożyczki nr (...) na rzecz M. B. na jej rachunek bankowy numer (...). Przelew ten został opatrzony numerem pożyczki tożsamym ze wskazanym na wydruku umowy pożyczki załączonej do pozwu. Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 7 ustawy prawo bankowe oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Z uwagi na fakt, że pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, nie zakwestionowała aby rachunek, którego dotyczy ww. przelew należał do niej, w związku z powyższym należy uznać tę okoliczność za przyznaną. Pozwana nie podniosła, że nie jest właścicielem konta na który przelano środki. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie ulega również wątpliwości, że rachunek, na który zostały przelane środki z tytułu pożyczki, należy do pozwanej. M. B. również nie podnosiła, że ww. środki finansowe nie wpłynęły na jej konto. Przeciwnie w odpowiedzi na pozew nie zakwestionowała powyższego.

W ocenie Sądu powód wykazał okoliczność zawarcia umowy pożyczki przez pozwaną. Wygenerował także z systemu dokumenty, m.in. emaile związane z zawarciem umowy (dowód: email k. 45-46). Pozwana nie zakwestionowała aby takie maile otrzymała. Jak wynika z umowy (§ 3) wymagania obciążające pożyczkobiorcę dotyczyły pozytywnej weryfikacji tj dokonania skutecznej rejestracji i posiadania aktywnego profilu klienta na stronie internetowej. Pozwana nie zakwestionowała, aby dane dotyczące tej transakcji nie dotyczyły jej osoby. Nie podniosła aby rachunek wskazany w wydruku nie dotyczył jej osoby.

Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się jedynie do zakwestionowania okoliczności na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie sprawiła, aby można było uznać, że dowody przedstawione przez stronę pozwana są niewiarygodne. .

Podkreślić należy, że analiza całości materiału dowodowego jak i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze strony łączyła umowa, która została wykonana przez wierzyciela pierwotnego, a pozwana nie dokonała jej spłaty w całości.

Na uwagę nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączony został bowiem odpis umowy ramowej umowy przelewu wierzytelności, która została zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanej wynikająca z umowy pożyczki. Wskazana w umowie przelewu wierzytelność została zindywidualizowana i pokrywa się w zasadzie z postanowieniami zawartej przez pozwaną umowy pożyczki, w dostateczny sposób ją indywidualizuje, zarówno co do daty jak i wysokości zobowiązania pozwanej (por. wydruk załącznika k. 12v). Wskazać należy, ze powód przedłożył odpisy umowy sprzedaży wierzytelności, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego . Sąd uznał za wiarygodne stanowisko strony powodowej i mając na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c. uznał, ze powód wykazał nabycie praw do przedmiotowej wierzytelności. Sąd w całości podzielił stanowisko strony powodowej przedstawione w pismach procesowych.

Wskazać należy, ze umowa przelewu wierzytelności może być zawarta w dowolnej formie, nawet w sposób dorozumiany (por. np. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 357; J. Mojak [w:] Kodeks cywilny, t. 2, red. K. Pietrzykowski, 2005, s. 137; K. Zagrobelny [w:] Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, 2008, s. 926). Umowa przelewu ma charakter konsensualny. Przelew dochodzi do skutku, a więc wierzytelność przechodzi na nabywcę już w momencie zawarcia umowy ( solo consensu). Strony nie muszą dokonywać żadnych dodatkowych czynności celem zbycia wierzytelności ( por. H. Ciepła [w:] G. Bieniek i in., Komentarz... Zobowiązania, t. 1, 2006, s. 657).

Strona powodowa wykazała ramową umową zakupu wierzytelności z 22 grudnia 2021 r., aktem cesji nr 03/01/22 z 19 stycznia 2022 (dowód umowa k. 14-16, akt cesji k. 12) oraz oświadczeniem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z 7 lutego 2022 r. (dowód oświadczenie k. 13), iż (...) z siedzibą w Z. (S.) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. ramowej umowy przelewu wierzytelności W związku z powyższym Sąd nie miał wątpliwości, że doszło do przejścia na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji, w tym przejście na nią wierzytelności wobec pozwanej (por. pkt 2.2.3 umowy ramowej przelewu wierzytelności). Wskazać należy, że powód przedłożył odpisy ww. dokumentów, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego. Podkreślić należy, że strona pozwana – oprócz negowania wartości dowodowej przedmiotowych dokumentów - nie przedstawiła jakichkolwiek argumentów, które w jakikolwiek sposób wzbudzałyby wątpliwości co do ich oceny.

Przedmiotowa umowa cesji została zakwestionowana przez pozwaną, albowiem jej zdaniem jest ona nieskuteczna z uwagi na fakt, ze powód nie wykazał zawarcia umowy pożyczki. Jak powyżej wskazano w ocenie Sądu powód wykazał, że pozwaną łączyła z D. umowa pożyczki opisana w pozwie. Sąd nie miał również żadnych wątpliwości, że załącznik nr 2 do aktu cesji wskazuje konkretną wierzytelność wobec pozwanej (k. 12v). Podkreślić również należy, że w przedmiotowej umowie pożyczki strony nie wyłączyły możliwości przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanej, że przedmiotowa umowa zawiera klauzule abuzywne. Podkreślić należy, ze pozwana występowała jako konsument. Zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, ale także polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych, zapewniając im ochronę przed stosowaniem (przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie) postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy. Po przeanalizowaniu warunków przedmiotowej umowy pożyczki, Sąd nie stwierdził aby istniały w niej klauzule abuzywne, a wysokość opłat, na które powołała się pozwana, obejmujące prowizje nie zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Nie stanowią one niedozwolonych klauzul umownych.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości. Pozwana w żaden sposób nie podważyła materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwana ma obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji jak i wysokość odsetek. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwana zawarła umowę pożyczki, która miała charakter odpłatny.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku uwzględnił powództwo w całości, a w pkt 2 wyroku orzekł o kosztach procesu.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 500 zł, 17 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800,00 zł, co łącznie dało kwotę 2317 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda ww. kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.