Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Ławnicy:	Sędzia Marek Osowicki Grzegorz Bytner Sonia Klonowska
Protokolant:	kierownik sekretariatu Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2024 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko P. F. (1)

o ustalenie istnienia stosunku pracy, wynagrodzenie i wydanie świadectwa pracy

1.  zobowiązuje pozwanego P. F. (1) do wydania powodowi M. D. świadectwa pracy za okres zatrudnienia od dnia 21 września 2022 roku do dnia 28 lutego 2023 roku z informacją, że powód był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza, w terminie 7 dni

2.  zasadza od pozwanego P. F. (1) na rzecz powoda M. D. kwotę 2.240 zł netto ( dwa tysiące dwieście czterdzieści złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  1.120 zł od dnia 11 lutego 2023 roku do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czas choroby za styczeń 2023 roku

b)  1.120 zł od dnia 11 marca 2023 roku do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za czas choroby za luty 2023 roku

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

4.  koszty procesu znosi wzajemnie.

(-) Marek Osowicki

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda M. D. wniósł powództwo przeciwko P. F. (2) o ustalenie na potrzeby niniejszego postepowania istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwanym w okresie od 21.09.2022 r. do 28.02.2023 r. , nakazanie pozwanemu wydania powodom świadectwa pracy, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4000 zł tytułem wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy w tym 800 zł z tytułu zapłaty wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy za styczeń 2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11.02.2023 r. do dnia zapłaty i kwoty 3200 zł z tytułu zapłaty wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy za luty 2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11.03.2023 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniach pozwów pełnomocnik powoda wskazał, że powód świadczył pracę na rzecz pozwanego na stanowisku spawacza. Strony nie zawierały żadnej umowy o pracę, która mogłaby stanowić potwierdzenie łączącego ich stosunku pracy. Powód jest w posiadaniu list obecności, z których wynika bezpośrednio, że świadczył na rzecz pozwanego pracę. Wynagrodzenie za pracę było wypłacane w gotówce. Pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za czas choroby od 25 stycznia 2023 r. do 28 lutego 2023 r.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództw w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pełnomocnik pozwanego podniósł brak biernej legitymacji procesowej pozwanego wskazując, iż pracodawcą powoda była spółka (...) sp. z o.o. w C., która faktycznie wypłacała pracownikom wynagrodzenia, pozwany tylko i wyłącznie w sposób przejściowy pokrywał koszty związane z zatrudnieniem powoda. Pozwany raz w miesiącu przedstawiał spółce (...) listę obecności powodów, celem jej akceptacji. Po dokonaniu powyższych czynności oraz uzyskaniu akceptacji przedstawionej listy obecności, pozwany wypłacał wynagrodzenie powodowi, które następnie było zwracane pozwanemu przez (...) sp. z o.o. w C. na podstawie wystawianych faktur VAT. Powoda i pozwanego nie łączył stosunek pracy lecz z (...) sp. z o.o. w C.. Wbrew twierdzeniom powoda otrzymał całość wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy za styczeń, które zostało wypłacone osobiście oraz bezpośrednio do rąk powoda przez pozwanego. Ponadto to na podmiocie (...) sp. z o.o. w C. ciążył obowiązek wypłaty wynagrodzenia powodowi, także w zakresie objętych pozwem tj. za miesiąc styczeń i luty 2023 r. Pozwany na podstawie poczynionych z (...) sp. z o.o. w C. ustaleń, pozwany był zobligowany do prowadzenia dokumentacji powodów jedynie w ograniczonym zakresie. W maju 2023 r. doszło do pożaru samochodu dostawczego pozwanego, wraz z przewożoną dokumentacją dotyczącą osób zatrudnionych przez pozwanego jak i pozostałej dokumentacji, w tym dotyczącej powoda. Ponadto przedstawione przez powoda dokumenty wystawione przez lek. med. M. L. nie stanowią zwolnień lekarskich.

Uzasadnienie faktyczne:

Pozwany P. F. (2) od 22.03.2021 r. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), między innymi w zakresie obróbki metali.

(dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej k.13).

Powód M. D. z polecenia A. K. od września 2022 r. rozpoczął pracę u pozwanego P. F. (2) prowadzącego firmę (...) na stanowisku spawacza i wykonywał ją do 28 lutego 2023 r. Bieżące polecenia dotyczące pracy wydawał powodom bezpośrednio Ł. F. (1) albo R. C. jako brygadzista. Pracami powoda kierował Ł. F. (2). Nadzorował pracę powoda P. F. (2) i Ł. F. (2). Wynagrodzenia za pracę wypłacał powodowi bezpośrednio w gotówce również Ł. F. (2). Powód pracował w tym samym miejscu co pracownicy pozwanego, od poniedziałku do piątku od 7 do 15 a czasami dłużej. O tym, że mają zostać dłużej w pracy informował P. F. (2) i Ł. F. (2). Za wykonane zlecenia i pracę co miesiąc firma pozwanego I. Spaw wystawiała fakturę firmie (...) a następnie W. C. należącej również do A. K..

(dowód: zeznania świadków T. G. k.99 od 00:13:58 do 00:21:52, R. C. k. 99 od 00:21:52 do 00:28:59, , Ł. F. (2) k.99-100 od 00:28:59 do 00:40:54, pozwanego k. 105 od 00:02:22 do 00:14:52, listy obecności k. 8-9).

Lek. med. M. L. wystawił powodowi M. D. zaświadczenia o niezdolności do pracy od 25.01.2023 r. do 31.01.2023 r. , od 31.01.2023 r. do 10.02.2023 r. i od 10.02.2023 r. do 28.02.2023r. w takiej formie, ponieważ powód- pacjent ani firma, w której pracował nie były widoczne w aplikacji ZUS.

(dowód: zaświadczenia k. 40-41, informacja k. 102).

A. K. na przełomie stycznia i lutego 2023 r. wysłał sms-a, w którym napisał między innymi „robicie to ludźmi, którzy dostają ode mnie pieniądze”.

(dowód: sms k.73).

Państwowa Inspekcja Pracy 24 marca 2023 r. przeprowadziła czynności kontrolne u pracodawcy (...) Spaw (...) Stalowe P. F. (2) w C. przy ul. (...), podczas tych czynności Ł. F. (2) potwierdził, że pracę w zakładzie świadczyli pracownicy bez potwierdzenia na piśmie zawartych umów o pracę.

(dowód: pismo PIP k.10-11).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, zaś pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.).

O tym, czy strony istotnie nawiązały umowę o pracę nie decyduje formalne zawarcie ( podpisanie) umowy nazwanej umową o pracę, lecz faktyczne i rzeczywiste realizowanie na jej podstawie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy - świadczenie pracy przez pracownika z zamiarem wykonywania obowiązków pracowniczych, czyli świadczenie pracy podporządkowanej, w charakterze pracownika, w czasie i miejscu oznaczonym przez pracodawcę. Same sporządzenie dokumentacji pracowniczej nie przesądza i istnieniu stosunku pracy, bez fatycznego świadczenia pracy podporządkowanej na określonym stanowisku pracy i w umówionym wymiarze czasu pracy.

Do cech charakterystycznych stosunku pracy zalicza się: dobrowolność wykonywania pracy przez pracownika, osobisty charakter świadczenia tej pracy, ciągłość pracy, podporządkowanie pracownika pracodawcy, odpłatność pracy oraz ponoszenie przez pracodawcę wszelkiego ryzyka (osobowego, organizacyjnego i ekonomicznego) związanego z realizacją zobowiązania.

Aby zatrudnienie mogło spowodować nawiązanie stosunku pracy, muszą być spełnione wszystkie przesłanki, od których zależy ważność umowy o pracę. Na konieczną treść umowy o pracę składają się zatem rodzaj pracy oraz fakt wynagradzania pracownika (essentialia negotii umowy o pracę), osobisty i stały charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie w procesie pracy kierownictwu pracodawcy również co do czasu i miejsca jej świadczenia oraz wyznaczonych zadań.

Wykonywanie pracy pod „kierownictwem” pracodawcy oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1 k.p.) i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128 k.p.).

Przepis art. 22 § 1 k.p. stanowi o wykonywaniu czynności (obowiązków) po kierownictwem pracodawcy w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym. Zarówno w doktrynie, jaki i orzecznictwie, wyinterpretowano szereg wymagań, których spełnienie pozwala przyjąć istnienie pracy podporządkowanej pracodawcy. Przyjmuje się w pierwszym rzędzie, że podporządkowanie pracownika obejmuje prawo wydawania przez pracodawcę poleceń (Z. Hajn, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998 r., II UKN 394/98, OSP 2000 nr 12, poz. 177 oraz W. Muszalski, Charakter prawny pracy członka zarządu spółki handlowej, Państwo i Prawo 1992 nr 10, s. 67).

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż wyznaczanie osobie zatrudnionej w sposób jednostronny miejsca, w którym ma ona wykonywać pracę, a także określanie godzin jej pracy, wskazuje na istnienie cechy charakterystycznej dla umowy o pracę (vide: Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 7 czerwca 2017 r., I PK 176/16).

Również w doktrynie prawa pracy podkreśla się, iż dla stosunku pracy charakterystyczne jest, że pracownik wykonuje swoje obowiązki w określonym przez pracodawcę miejscu i czasie (por.: Podporządkowanie pracownika a kierownictwo pracodawcy – relacja pojęć (w) Z zagadnień współczesnego prawa pracy. Księga Jubileuszowa Prof. H. Lewandowskiego, Warszawa 2009; T. Duraj, podporządkowanie co do przedmiotu świadczenia pracownika – wybrane problemy, Praca i Zabezpieczenie Społeczne 2012 nr 11, s. 21-29; Z. Góral, H. Lewandowski, Przeciwdziałanie stosowaniu umów cywilnoprawnych do zatrudnienia pracowniczego, Praca i Zabezpieczenie Społeczne 1996 nr 12, s. 21)

Ponadto Sąd Najwyższy w wyroku z 91utego 1999 r . , I PKN 562/98 (OSNAPiUS 2000 nr 6. poz. 223) uznał, że wykonywanie pracy we wszystkich dniach tygodnia (z wyjątkiem sobót i niedziel) i w wyznaczonych godzinach, stanowi pracę pod stałym kierownictwem pracodawcy.

Obowiązek codziennego stawiania się do pracy (przebywania w miejscu pracy) oraz wykonywanie na bieżąco poleceń przełożonego, który codziennie kontroluje wykonanie jego poleceń osobiście, może świadczyć o wykonywaniu pracy w reżimie pracowniczego stosunku zobowiązaniowego.

Istotą pracy umownie podporządkowanej jest możliwość codziennego konkretyzowania pracownikowi jego obowiązków, a w szczególności określania czynności mieszczących się w zakresie uzgodnionego rodzaju pracy i sposobu ich wykonywania. Charakterystyczna dla stosunku pracy dyspozycyjność pracownika wyraża się właśnie w zobowiązaniu do podejmowania zadań według wskazań pracodawcy, a obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych został wyeksponowany w art. 100 § 1 k.p. Pracowniczego podporządkowania nie można więc utożsamiać z permanentnym nadzorem (obserwacją) przełożonego nad sposobem czy też właściwym tempem wykonywanych czynności, wystarczy bowiem wskazanie zadania i zakreślenie terminu jego wykonania, a następnie kontrola jakości i terminowości wykonanej pracy. Istotne natomiast jest to, że pracownik nie ma samodzielności w określaniu bieżących zadań, ponieważ to należy do sfery pracodawcy organizującego proces pracy (vide: wyrok SN Izby Pracy z 22.09.2020 r. , I PK 126/19)

Pracodawca wskazuje zadania oraz proces ich realizacji. Wykonywanie poleceń jest fundamentem wzajemnych relacji między stronami stosunku pracy. Innymi słowy, istotą pracy umownie podporządkowanej jest możliwość codziennego konkretyzowania pracownikowi jego obowiązków, a w szczególności określania czynności mieszczących się w zakresie uzgodnionego rodzaju pracy i sposobu ich wykonywania (tak: Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 16 maja 2019 r. II PK 27/18).

W niniejszej sprawie z logicznych i jasnych zeznań świadków T. G., R. C. i Ł. F. (2), znajdujących potwierdzenie w opieczętowanych pieczęcią firmową firmy (...) w C. listach obecności powoda a nawet podpisach pozwanego na liście za styczeń 2023 r. wynika, że powód z przedstawicielem pozwanego Ł. F. (2) uzgadniał warunki pracy, pracował codziennie w wyznaczonych przez pozwanego godzinach pracy, w określonym przez pozwanego miejscu oraz wykonując zlecone czynności pracownicze, na bieżąco polecane przez pozwanego lub jego ojca Ł. F. (2) i pod ich kierownictwem oraz nadzorem.

Ponadto istotne jest, iż również ojciec pozwanego, będący przez niego upoważniony, wypłacał powodowi wynagrodzenie za pracę.

O istnieniu umowy o pracę pomiędzy stronami świadczy też bezsporny fakt, że firma pozwanego I. Spaw co miesiąc wystawiała fakturę firmie (...) a następnie W. C. za wykonane zlecenie i dopiero z tych dochodów firma pozwanego wypłacała powodowi wynagrodzenie.

Gdyby powód był pracownikiem W. C. i dla niej świadczył pracę to niezrozumiałe i nielogiczne byłoby „pośrednictwo” firmy pozwanego w wypłacie powodowi wynagrodzeń oraz wystawiania faktur przez firmę pozwanego za wykonaną przez nich pracę na rzecz spółki (...).

Również gdyby powód był w stosunku pracy z spółką (...) to ona winna prowadzić dokumentację pracowniczą powoda i jego listy obecności w pracy oraz pracownicy tej firmy winni bezpośrednio wydawać powodowi polecenia dotyczące pracy, ją nadzorować i kontrolować oraz wypłacać stosowne wynagrodzenie.

Natomiast z uzasadnienia pisma procesowego pełnomocnika pozwanego z 16.08.2023 r. wynika, iż to pozwany prowadził dokumentację powoda, która miała spłonąć wraz z samochodem F. (...).

Ponadto pozwany zeznał, iż jego firma była podwykonawcą spółki (...) a jego ojciec Ł. F. (2) był pełnomocnikiem w jego firmie (...). Spółka (...) zlecała mu wykonanie różnych prac, za wykonanie zleceń miał wystawiać fakturę. Natomiast na pieczątce na liście obecności powoda za styczeń 2023 r. jest jego podpis lub jego taty.

Co więcej w wiarygodnych zeznań świadków T. G., Ł. F. (2), R. C. oraz samego pozwanego nie wynika by A. K. wydawał polecenia pracownicze powodowi a tylko zlecał pozwanemu i jego ojcu wykonanie konkretnych zamówień, zleceń.

Zdaniem sądu teść sms-a A. K. „robicie to ludźmi, którzy dostają ode mnie pieniądze”, będąca skrótem myślowym, dotyczącym współpracy z firmą pozwanego i zapłaty za wystawiane przez firmę pozwanego faktury, z których to pieniędzy pozwany wypłacał swoim pracownikom wynagrodzenia, nie świadczy, że powodowie byli jego pracownikami.

Stosownie do przepisu art. 97 § 1 k.p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.

W sytuacji gdy pracodawca odmawia wydania świadectwa pracy, pracownik może domagać się nakazania pracodawcy jego wydania w postępowaniu przed sądem pracy (wyr. SN z 18.12.1979 r., I PR 75/79, OSNCP 1980, Nr 6, poz. 125).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie sądu roszczenie powoda o zobowiązanie pozwanego do wydania mu świadectwa pracy zasługuje w pełni na uwzględnienie.

Pracownik w ramach łączącego go z pracodawcą stosunku pracy za wykonaną pracę otrzymuje wynagrodzenie. Jest to jedna z podstawowych reguł określona przez przepisy prawa. Zgodnie z treścią przepisu art. 94 pkt. 5 k.p. pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie za pracę.

Stosownie do przepisu art. 92 k.p. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek: choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.

W ocenie sądu skoro pozwany pracodawca wbrew ustawowemu obowiązkowi wynikającemu z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 6 ust. 1 pkt 1 i 36 ust. 4), nie zgłosił powoda do obowiązkowego ubezpieczenia społecznego z powodu choroby, w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia, czyli od daty zatrudnienia, to pracownik nie może ponosić negatywnych skutków braku możliwości wystawienia mu przez lekarza w systemie ZUS elektronicznego zaświadczenia o niezdolności do pracy i być pozbawiony przez tego pracodawcę, naruszającego swoje obowiązki, prawa do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wynikającego z przepisu art. 92 k.p.

Powód na początku 2023r miał skończone 53 lata więc pracodawca, jest zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy za 14 dni kalendarzowych od 25 stycznia 2023 r. do 7 lutego 2023 r., za pozostały okres powód ma uprawnienie do zasiłku chorobowego płatnego z środków ubezpieczenia chorobowego.

Przy stawce powoda 25 zł netto za godzinę pracy za 14 dni po 8 godzin razy 80% należne powodowi wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wynosi 2240 zł netto.

Roszczenie powoda przeciwko pozwanemu pracodawcy o wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy za pełne 33 dni nie zasługuje na uwzględnienie.

Dla dochodzenia roszczeń pracownika o zapłatę wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy od pracodawcy właściwy jest sąd pracy. Nie jest on natomiast właściwy w sprawach dotyczących roszczeń o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia społecznego (wyr. SN z 24.10.1996 r., II PRN 8/96, OSNAPiUS 1997, Nr 9, poz. 149). W sprawach ubezpieczenia społecznego, w tym o zasiłek chorobowy, właściwa jest wyłącznie droga postępowania administracyjnego przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych z możliwością odwołania się od jego decyzji do sądu ubezpieczeń społecznych.

Przekazanie zakładom pracy uprawnień do dokonywania wypłaty zasiłków chorobowych zgodnie z ustawą z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie zwalnia ZUS od obowiązków nałożonych ustawą z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, gdzie wypłacalność świadczeń z ubezpieczeń społecznych gwarantowana jest przez państwo .

Zasiłek chorobowy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego ( art. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ) .

Płatnik składek na ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczony mogą wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie uprawnień do zasiłku przysługującego ubezpieczonemu. Od decyzji ZUS w tej kwestii przysługują środki odwoławcze do sądu ubezpieczeń społecznych. Środki odwoławcze od decyzji ZUS określają przepisy art. 477 ⁸ k.p.c. ( art. 63 ustawy zasiłkowej).

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, iż pracodawca powinien prowadzić imienną listę (kartę) wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń majątkowych związanych z pracą wypłaconych pracownikowi. Na pracodawcy spoczywa ciężar wykazania, iż wypłacił pracownikowi wynagrodzenie w należnej wysokości (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 2007-11-20, II PK 81/07, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2009, Nr 1-2, poz. 5, str. 18).

Niedopełnienie obowiązku prowadzenia przez pracodawcę imiennej listy wynagrodzenia za pracę sprawia, iż w razie sporu o wypłatę świadczeń majątkowych, które powinny być dokumentowane za pomocą dokumentów, jakie pracodawca ma obowiązek gromadzić w sprawach związanych ze stosunkiem pracy, następuje zmiana rozkładu ciężaru dowodów.

Więc na stronie pozwanej spoczywał obowiązek wykazania w procesie, iż powód otrzymał należne wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy za sporny okres.

W niniejszej sprawie profesjonalny pełnomocnik pozwanej spółki nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego wypłatę powodowi wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby za część stycznia i część lutego 2023 r.

Co więcej pozwany nie wypłacając powodowi wynagrodzenia za sporny okres na rachunek bankowy i nie posiadając pisemnego lub w formie elektronicznej wniosku powoda o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych, naruszał przepis art. 86 § 3 k.p.

W ocenie sądu pozwany pracodawca nie sprostał spoczywającemu na nim obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. wykazania w toku procesu, iż wypłacił powodowi wynagrodzenie chorobowe w spornym okresie i to w należnej wysokości.

Zgodnie z przepisami, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

Roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy jest roszczeniem w trybie art.189 k.p.c., zgodnie z którym, można żądać ustalenia przez sąd istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy strona ma w tym interes prawny.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że brak interesu prawnego w rozumieniu komentowanego przepisu ma miejsce wówczas, gdy stan niepewności prawnej może być usunięty w drodze dalej idącego powództwa o świadczenie.

Co do zasady przyjmuje się brak interesu prawnego w domaganiu się ustalenia treści stosunku pracy w sytuacjach, w których powodowi przysługują już roszczenia o konkretne świadczenia (vide: Wyrok SN z 5.09.2017 r., II PK 206/16, LEX nr 2401064).

Ustalenie istnienia stosunku pracy miało charakter prejudycjalny, gdyż powód wystąpił z roszczeniami o wynagrodzenie za czas choroby i o zobowiązanie pozwanego do wydania mu świadectwa pracy, które to roszczenia wywodził z faktu łączącej go umowy o pracę. Pełnomocnik powoda nie wykazał, iż mimo zgłoszenia dalej idących roszczeń, po stronie powoda, istnieje mimo to interes prawny w żądaniu ustalenia istnienia stosunku pracy.

Zatem w ocenie sądu po stronie powoda nie występował interes prawny o ustalenie istnienia pomiędzy stronami stosunku pracy, w sytuacji wytoczenia dalej idących roszczeń, których warunkiem było istnienie pomiędzy stronami stosunku pracy.

Skoro interes prawny stanowi przesłankę merytoryczną powództwa o ustalenie, zatem brak interesu prawnego prowadzi do oddalenia powództwa, a nie do odrzucenia pozwu.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 97 k.p. zobowiązał pozwanego do wydania powodowi świadectwa pracy w terminie 7 dni oraz na mocy art. 92 k.p. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2240 zł netto zł tytułem wynagrodzenia za czas choroby za okres od 25 stycznia do 7 lutego 2023 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, oddalił powództwo o wynagrodzenie za czas choroby za okres od 8.02.do 28.02. 2023 r. oraz oddalił roszczenie powoda o ustalenie stosunku pracy, z powodu braku interesu prawnego, art. 189 k.p.c.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa, mniej więcej w połowie, o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. mając na uwadze to, że jeżeli strony w równym lub zbliżonym stopniu wygrały lub przegrały sprawę, a jednocześnie w takim stosunku poniosły koszty, powinna być zastosowana zasada wzajemnego zniesienia kosztów. O zastosowaniu zasady wzajemnego zniesienia kosztów procesu decyduje kryterium słusznościowego rozłożenia obowiązku ponoszenia tych kosztów, nie jest natomiast bezwzględnie wymagane dokładne wyliczenie stosunku wygranej do przegranej (vide: Wyrok SA w Gdańsku z 2.07.2020 r., V ACa 554/19, LEX nr 3102689). Zastosowanie art. 100 k.p.c. wymaga jednak nie tylko dokonania oceny ostatecznego wyniku sprawy, lecz podlega także dyskrecjonalnej ocenie sędziowskiej (por.: Postanowienia SN: z 6.06.2012 r., IV CZ 4/12, LEX nr 1231330; z 17.05.2012 r., I CZ 106/11, LEX nr 1242990).

(-) Marek Osowicki