Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	sekretarz sądowy Ilona Szczepańska - Piechowska

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa H. W.

przeciwko D. G. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 133/25

UZASADNIENIE

Powód – H. (...) w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko pozwanemu D. G. (1) o zapłatę kwoty 3.888,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany w dniu 16 grudnia 2021 roku zawarł z (...) Bank S.A. umowę nr (...) i zobowiązał się do całkowitej spłaty zobowiązania w ratach i terminach szczegółowo opisanych w treści umowy. w dniu 18 września 2022 roku bank, po wcześniejszym wezwaniu do zapłaty, wypowiedział umowę, a przedmiotowe zobowiązanie nie zostało przez pozwanego spłacone w całości.

Powód podkreślił, że w dniu 8 listopada 2023 roku zawarł z (...) Bank S.A. umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której powód nabył wierzytelność wobec pozwanego. W związku z tym powód – pismem z dnia 6 grudnia 2023 roku – wezwał pozwanego do zapłaty, jednocześnie informując go o przelewie wierzytelności z tytułu umowy kredytu i wysokości wierzytelności. Pozwany nie uregulował zobowiązania.

Powód podniósł, że dochodzi od pozwanego całej przysługującej mu wierzytelności, to jest kwoty 3.888,52 złotych, która obejmuje kwotę 3.632,24 złotych tytułem wierzytelności zakupionych przez powoda od (...) Banku S.A. i kwotę 256,28 złotych tytułem naliczonych przez powoda odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconego kapitału, to jest kwoty 3.169,17 złotych od dnia 9 listopada 2023 roku jako dnia następnego po dniu zawarcia umowy cesji, a od dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, to jest 15 kwietnia 2024 roku.

Pozwany – D. G. (2) – pomimo skutecznego doręczenia pozwu wraz z pouczeniami, nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2021 roku pozwany – D. G. (1) zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę nr (...) o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego.

Na podstawie tej umowy pozwanemu przyznano limit kredytowy w wysokości 1.000,00 złotych, co stanowiło całkowitą kwotę kredytu oraz kartę zgodnie z zasadami określonymi w postanowieniach umowy. Limit kredytowy miał charakter odnawialny.

W treści umowy wskazano, że Bank w trakcie obowiązywania umowy może obniżyć limit kredytowy w przypadku niedotrzymania przez posiadacza karty warunków przyznania i zasad korzystania z karty i limitu kredytowego albo w razie utraty przez posiadacza karty zdolności kredytowej oraz zmienić wysokość limitu kredytowego – na wniosek posiadacza karty.

Za czynności związane z wydaniem i obsługą kart oraz z usługami dodatkowymi w przypadku korzystania z nich przez posiadacza bank pobierał opłaty i prowizje zawarte w (...) Banku S.A. dla Klientów Indywidualnych.

Całkowity koszt limitu kredytowego na dzień zawarcia umowy wynosił kwotę 163,96 złotych i obejmował on opłatę za kartę dla posiadacza (miesięczne) w wysokości 10,00 złotych i naliczane odsetki umowne w wysokości 43,96 złotych.

Całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy wynosiła kwotę 1.163,96 złotych i stanowiła sumę kwoty przyznanego limitu kredytowego oraz całkowitego kosztu limitu kredytowego.

Cykl rozliczeniowy ustalony był na okres od 21 – go do 20 – go kolejnego miesiąca, a termin spłaty zadłużenia przypadał na 29 dzień, liczony od dnia zakończenia się cyklu rozliczeniowego. Posiadacz miał obowiązek dokonywania na rzecz Banku terminowej spłaty co najmniej kwoty minimalnej, nie później niż w terminie i wysokości określonych w wyciągu z rachunku karty kredytowej.

Należność niespłacona w terminie wynikającym z umowy albo spłacona w niepełnej wysokości stanowi w całości lub w części niespłaconej zadłużenie przeterminowane poczynając od dnia następnego po terminie spłaty wynikającym z umowy.

W sytuacji nieuregulowania zadłużenia, pomimo działań podjętych przez bank, bank ma prawo wypowiedzieć umowę i po upływie okresu wypowiedzenia, w sytuacji dalszego występowania zadłużenia przeterminowanego wystąpić na drogę sądową celem uzyskania tytułu wykonawczego na podstawie którego nastąpi wszczęcie egzekucji komorniczej wobec pozwanego. Wypowiedzenie umowy poprzedzone musiało być wezwaniem do zapłaty przewidzianym w art. 75c ust. 1 ustawy Prawo bankowe.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy nr (...) o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego z dnia 16 grudnia 2021 roku k. 5 – 10, wydruki parametrów karty kredytowej k. 11 – 11v, regulaminu kart płatniczych k. 12 – 22, wyciągu z Taryfy Opłata i Prowizji k. 23v – 25v, formularza informacyjnego dotyczący kredytu konsumenckiego k. 32 - 36.

Pismem z dnia 18 września 2022 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wypowiedział pozwanemu – D. G. (1) umowę i wezwał do pilnej spłaty zaległości, wskazując że pomimo ostatecznego wezwania do zapłaty pozwany nie uregulował zaległości i dlatego konieczne jest wypowiedzenie umowy o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny.

Pożyczkodawca wskazał, że zadłużenie na dzień wypowiedzenia wyniosło kwotę 565,58 złotych i poinformował pozwanego, że jeśli nie spłaci całości zadłużenia w ciągu 30 dni od doręczenia pisma – będzie musiał natychmiast spłacić całe zobowiązanie wynikające z umowy, które na dzień sporządzenia pisma wynosi kwotę 3.263,31 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk wypowiedzenia umowy z dnia 18 września 2022 roku k. 37 – 38, kserokopia potwierdzenia odbioru k. 39 – 39v.

W dniu 8 listopada 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z powodem H. (...) z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wymagalne wierzytelności.

Na jej postawie powód nabył wierzytelność wobec pozwanego, wynikającą z umowy nr (...), zawartej w dniu 16 grudnia 2021 roku. Wysokość całkowitego wymagalnego salda wynosiła 3.682,24 złotych i obejmowała kapitał w wysokości 3.169,17 złotych, opłaty w wysokości 50,00 złotych oraz odsetki (karne, umowne, egzekucyjne) w wysokości 463,07 złotych.

Powód sporządził zawiadomienie o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanego, wskazując że na dzień 6 grudnia 2023 roku zadłużenie pozwanego wyniosło kwotę 3.819,14 złotych i jest wymagalne od dnia 14 listopada 2022 roku. Powód poinformował pozwanego, że kwotę zadłużenia należy wpłacić w terminie do dnia 20 grudnia 2023 roku.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 8 listopada 2023 roku k. 56 – 59v, załącznik nr 1 do umowy k. 60, dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk zawiadomienia o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty z dnia 6 grudnia 2023 roku k. 42 – 42v.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że strona pozwana – D. G. (1) - nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Zatem Sąd, na mocy art. 339 § 1 k.p.c., zobligowany był do wydania wyroku zaocznego. Należy jednak przy tym podkreślić, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, w szczególności czy oświadczenia zawarte w uzasadnieniu pozwu należycie uzasadniają w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Ma to o tyle istotne znaczenie, że negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca roku, 1972 roku, III CRN 30/72, 31 marca 1999 roku, I CKU 176/97, 6 czerwca 1997 roku, I CKU 87/97, 15 marca 1996 roku, I CRN 26/96, 15 września 1967 roku, III CRN 175/67, 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Domniemanie to dotyczy bowiem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego, a nadto zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Dlatego też ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. W konsekwencji Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W przedmiotowej sprawie z uwagi na lakoniczność treści uzasadnienia pozwu, brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu.

W przedmiotowej sprawie bezsprzeczna była okoliczność, iż pozwanego – D. G. (1) łączyła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowa kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego w rachunku płatniczym z dnia 16 grudnia 2021 roku. Na podstawie powyższej umowy bank udzielił limitu na karcie kredytowej w wysokości 1.000,00 złotych oraz wydał kartę. Niewątpliwym jest również, że w dniu 8 listopada 2023 roku powód zawarł z (...) Bank S.A z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była również wierzytelność wobec pozwanego wynikająca z powyższej umowy.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Zatem, skoro powód wywodził swoje roszczenie z umowy przelewu wierzytelności, to zgodnie z treścią art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c., na nim spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, czyli to powód w toku niniejszego procesu winien wykazać, że przedmiotowa wierzytelność przysługiwała wcześniejszemu wierzycielowi w określonej wysokości oraz, że skutecznie nabył tę wierzytelności od poprzednika prawnego.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu z zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego bezsprzecznie wynika jedynie, że poprzednik prawny powoda zawarł z pozwanym D. G. (1) – w dniu 16 grudnia 2021 roku - umowę o kartę kredytową i przyznanie limitu kredytowego w rachunku płatniczym w wysokości 1.000,00 złotych. Natomiast przedmiotem umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 listopada 2023 roku była kwota 3.682,24 złotych, która obejmowała kapitał w wysokości 3.169,17 złotych, opłaty w wysokości 50,00 złotych oraz odsetki (karne, umowne, egzekucyjne) w wysokości 463,07 złotych.

Wobec powyższego Sąd powziął wątpliwości co do legitymacji procesowej czynnej powoda, albowiem w ocenie Sądu, nie wykazał on w toku niniejszego procesu aby wierzytelność właśnie w takie wysokości przysługiwała poprzednikowi prawnemu.

Niewątpliwym natomiast jest, że legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa wydania wyroku oddalającego powództwo.

Natomiast, w ocenie Sądu, dowodem na potwierdzenie wysokości nabytej wierzytelności absolutnie nie może być załącznik nr 1 do umowy oraz wydruk pisma z dnia 18 września 2022 roku zatytułowanego wypowiedzenie umowy, albowiem są to dokumenty prywatne, które zgodnie z treścią art. 245 kpc dowodzą jedynie temu, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Ponadto analiza tych dokumentów prowadzi do wniosku, że nie mogą one stanowić wiarygodnego materiału dowodowego, albowiem z treści wypowiedzenia umowy wynika, że zadłużenie na dzień wypowiedzenia przez poprzednika prawnego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. - wynosiło kwotę 565,58 złotych, a następnie w tym samym dokumencie wskazano, że wysokość zobowiązania do spłaty wynosiła kwotę 3.263,31 złotych. Powód nie przedłożył natomiast żadnego materiału dowodowego, na podstawie którego Sąd mógłby zweryfikować i ustalić w jaki sposób poprzednik prawny powoda wyliczył tę kwotę. Miało to o tyle istotne znaczenie, że limit wskazany w umowie wynosił kwotę 1.000,00 złotych. Natomiast z załącznika nr 1 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 listopada 2023 roku wynika, że wysokość całkowitego wymagalnego salda wynosiła kwotę 3.682,24 złotych i obejmowała kapitał w wysokości 3.169,17 złotych, opłaty w wysokości 50,00 złotych oraz odsetki (karne, umowne, egzekucyjne) w wysokości 463,07 złotych. Przy czym powód nie wykazał w jaki sposób wyliczył kwotę całkowitego wymagalnego salda oraz z jakiego tytułu była opłata w wysokości 50,00 złotych, skoro nie wynika aby została ona uwzględniona w zadłużeniu przez poprzednika prawnego powoda. Powód nie określił również dokładnie za jaki okres i w jakiej wysokości została ustalona kwota odsetek, w szczególności odsetek określonych jako egzekucyjne, tym bardziej, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie wykazał aby jakiekolwiek czynności egzekucyjne były podejmowane wobec pozwanego D. G. (1).

Wątpliwości Sądu powstały również co do skuteczności wypowiedzenia przedmiotowej umowy, a w konsekwencji co do wymagalności roszczenia.

Niewątpliwym bowiem jest, że w treści umowy wskazano, że wypowiedzenie umowy poprzedzone musiało być wezwaniem do zapłaty przewidzianym w art. 75c ust. 1 ustawy Prawo bankowe .

Zgodnie z treścią art. 75 ustawy Prawo Bankowe w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Przepis art. 75 Prawa bankowego przewiduje dwie przesłanki wypowiedzenia umowy kredytu: niedotrzymanie warunków udzielenia kredytu oraz zagrożenie terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy.

W myśl natomiast art. 75c ust. 1 ustawy Prawo bankowe jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Ustęp 2 wyżej wymienionego przepisu stanowi, że w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia, poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest ona uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4). W myśl ust. 5 art. 75c Prawa bankowego bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację.

Przepis ten wprowadzony został mocą ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1854). Zgodnie z art. 13 tej ustawy weszła ona w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Ogłoszenie miało miejsce dnia 12 listopada 2015 roku, zatem art. 75c Prawa bankowego zaczął obowiązywać dnia 27 listopada 2015 roku, czyli obowiązywał w dacie składania pisma zatytułowanego wypowiedzenie umowy.

W ocenie Sądu powyższy tryb nie został zachowany przez powoda w stosunku do pozwanego, albowiem z treści tego dokumentu, a w szczególności zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie wynika aby poprzednik prawny dochował tej procedury.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, to Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.