Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	sekretarz sądowy Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa E. Z. (1)

przeciwko W. Z.

o wydanie

1.  nakazuje pozwanej W. Z. wydanie powodowi E. Z. (1) samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), numerze VIN (...) wraz z kluczykiem koloru czarnego oraz dowód rejestracyjny o numerze DR/BAS (...),

2.  zasądza od pozwanej W. Z. na rzecz powoda E. Z. (1) kwotę 4.367,00 złotych (słownie: cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 134/24

UZASADNIENIE

Powód – E. Z. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata M. P. wniósł pozew przeciwko pozwanej W. Z. o nakazanie pozwanej wydania do rąk powoda E. Z. (1) pojazdu O. (...), numer rejestracyjny (...), numer nadwozia (...) oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że strony pozostają w trakcie postępowania rozwodowego, które toczy się przed Sądem Okręgowym w. S. sygn. akt I (...), a związek małżeński został zawarty przez niech w dniu 17 lipca 2021 roku. Podkreślił, że od sierpnia 2022 roku strony nie mieszkają wspólnie oraz, że krótko po tym, gdy pozwana zażądała aby powód się wyprowadził z domu rodzinnego, który stanowi własność jej rodziców, dokonała przywłaszczenia pojazdu O. (...), stanowiący przedmiot majątku osobistego powoda, jako zakupiony przed zawarciem związku małżeńskiego przez strony. Powód podniósł nadto, że pozwana podrobiła umowę darowizny oraz pełnomocnictwo, a następnie posłużyła się tymi dokumentami celem zarejestrowania omawianego pojazdu. Takie zachowanie pozwanej zostało potwierdzone wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 25 stycznia 2024 roku, sygn. akt (...). W związku z tym powód pismem z dnia 24 maja 2023 roku wezwał pozwana do wydania należącego do niego pojazdu, jednakże pomimo zakończonego prawomocnie postępowania karnego do dnia dzisiejszego nie doszło do przekazania powodowi samochodu należącego do jego majątku osobistego.

W odpowiedzi na pozew pozwana – W. Z., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że pozostawała w związku małżeńskim z powodem i jednocześnie zaprzeczyła aby przedmiotowy samochód nie stanowił własności odrębnej powoda, lecz był przedmiotem własności wspólnej małżonków oraz, że do chwili obecnej nie dokonano nie tylko podziału majątku wspólnego, ale nawet nie rozpoczęło się stosowne postepowanie. Dlatego też cały pozew zmierza w istocie do „wyprowadzenia” owego w miarę istotnego składnika wspólnego majątku z małżeńskiej masy majątkowej, co stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 kc i 4 ¹ kpc. Pozwana podniosła nadto, że sprawa przed Sądem Rejonowym w Człuchowie, o której powód wspomniał jest na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego i nie pozostał jeszcze nawet rozpoczęty przewód sądowy, zaś wyrok nakazowy już dawno stracił moc.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – E. Z. (1) i pozwana – W. Z. od 2004 roku pozostawali w nieformalnym związku, z którego w (...) urodziła się pierwsza córka. W dniu 17 lipca 2021 roku strony zawarły związek małżeński.

W czasie trwania konkubinatu i małżeństwa środki finansowe na utrzymanie rodziny pochodziły głównie z pracy powoda – E. Z. (1), który wyjeżdżał do pracy za granicę – do H.. Natomiast pozwana – W. Z. zajmowała się córką i gospodarstwem domowym. Nie pracowała zawodowo, jedynie czasami dorabiała u siostry, sprzątając i pilnując jej dom oraz sprzedawała drób (przyznane).

W trakcie trwania konkubinatu powód i pozwana złożyli oświadczenie, że od dnia 5 listopada 2009 roku prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i razem łożą na utrzymanie domu i przydomowe gospodarstwo. Oświadczenie to było potrzebne aby powód mógł pobierać dodatki na rodzinę w H.

Od sierpnia 2022 roku małżonkowi nie mieszkają wspólnie albowiem pozwana – W. Z. zażądała od powoda aby wyprowadził się z domu rodzinnego, który stanowił własność jej rodziców.

bezsporne, nadto dowód: zeznania powoda E. Z. (1) 00:03:35 k. 173v, zeznania pozwanej W. Z. 00:15:10 k. 173v - 174, oświadczenie k. 148 – 149.

W czasie pozostawania przez strony procesu w nieformalnym związku, w dniu 24 grudnia 2015 roku udali się oni do salonu (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., gdzie powód dokonał zakupu samochodu osobowego marki O. (...) za kwotę 51.800,00 złotych. Pozwana pomagała powodowi w zapoznaniu się z dokumentacją albowiem ma on problemy z czytaniem i pisaniem. Wszystkie dokumenty wypełniane były przez sprzedawcę salonu (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., który na fakturze jako nabywcę samochodu osobowego marki O. (...) wskazał powoda – E. Z. (1). Powód własnoręcznie podpisał się na dokumencie swoim imieniem i nazwiskiem.

W dniu zakupu auta powód uiścił część ceny w wysokości 10.360,00 złotych. Kwota ta pochodziła z jego własnych środków, natomiast pozostała część ceny w wysokości 41.440,00 złotych pochodziła z kredytu pobranego w S. C. Bank. Powód spłacał ten kredyt ze środków finansowych, które zarobił w pracy za granica. W tym celu przelewał on pozwanej – W. Z. pieniądze na spłatę kredytu i opłaty związane z autem ze swojego konta holenderskiego na konto polskie i wówczas pozwana uiszczała raty kredytu oraz regulowała opłaty związane z utrzymaniem auta. Cała kwota na spłatę kredytu zaciągniętego przez powoda na zakup auta pochodziła z pieniędzy, które powód – E. Z. (1) zarabiał w H.

Na podstawie faktury VAT wystawionej przez salon (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. powód zarejestrował pojazd w Starostwie Powiatowym w C.. W dowodzie rejestracyjnym jako właściciel zostały wskazany powód, natomiast drugim współwłaścicielem był bank, w którym zaciągnięto kredyt na zakup auta. Pojazdowi został nadany numer rejestracyjny (...).

Od momentu zakupu auto było wykorzystywane przez pozwaną W. Z., albowiem powód nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów.

bezsporne, nadto dowód: zeznania powoda E. Z. (2) 00:05:44 k. 173v, 00:09:16 k. 173v, zeznania pozwanej W. Z. 00:15:10 - 00:19:12 k. 174, dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia faktury VAT nr (...) k. 18, pismo starostwa Powiatowego w C. z dnia 22 lutego 2024 roku k. 18, potwierdzenia płatności k. 84 – 136.

Podczas pobytu powoda – E. Z. (1) w pracy, w Holandii, pozwana zadzwoniła do niego i poinformował, że chce rozwodu. Wówczas powód powiedział, że na razie pozwana może korzystać z auta aby wozić ich wspólne dzieci.

Po pewnym czasie powód zwrócił się do pozwanej o wydanie auta i gdy nie reagowała ona na jego wezwania zawiadomił Policję. Wówczas dowiedział się, że auto zostało przerejestrowane na pozwaną. W celu sprawdzenia tej informacji powód udał się do Wydziału Komunikacji w Starostwie Powiatowym w C., gdzie okazano mu dokumenty, które stanowiły podstawę przerejestrowania pojazdu na pozwaną – W. Z.. Wśród tych dokumentów znajdowała się umowa darowizny pojazdu mechanicznego marki O. (...) o nr rej (...) z dnia 1 września 2022 roku, sporządzona i podpisana własnoręcznie w miejscu darczyńcy E. Z. (1) przez pozwaną W. Z. oraz pełnomocnictwo z dnia 20 września 2022 roku również sporządzone i podpisane własnoręcznie w miejscu wnioskodawcy E. Z. (1) przez pozwaną. Po uzyskaniu tych informacji powód – E. Z. (1) udał się na Policję i złożyła zawiadomienie w sprawie przywłaszczenia przez pozwana – W. Z. - samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z kluczykiem i dowodem rejestracyjnym.

W związku z tym zawiadomieniem, w dniu 20 maja 2024 roku samochód osobowy marki O. (...) został zabezpieczony przez Policję.

dowód: wezwanie do wydania rzeczy z dnia 24 maja 2023 roku k. 9, zeznania powoda E. Z. (2) 00:05:44 k. 173v, 00:09:16 k. 173v, zeznania pozwanej W. Z. 00:19:12 – 00:23:12 k. 174, wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 25 stycznia 2024 roku, sygn. akt II K 419/23 k. 7, dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia zawiadomienia z dnia 20 maja 2024 roku k. 55, kserokopia postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 20 maja 2024 roku k. 55v.

Powód – E. Z. (1) nigdy nie zapewniał pozwanej, że będzie ono stanowiło jej własność, jak również nie wyrażał zgody na przerejestrowanie auta.

Pozwana - W. Z. nie poinformowała powoda o przerejestrowaniu auta.

dowód: zeznania powoda E. Z. (2) 00:05:44 k. 173v, 00:09:16 k. 173v, zeznania pozwanej W. Z. 00:23:12 k. 174.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej przysługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 kc właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Roszczenie windykacyjne ( rei vindicatio), uregulowane w powyższym przepisie, należy do petytoryjnych środków ochrony własności. Jest to roszczenie o wydanie rzeczy skierowane przez nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi, uzasadnione wówczas, gdy osoba władająca rzeczą nie opiera swego władztwa na uprawnieniu skutecznym względem właściciela. Roszczenie to wynika bowiem z bezwzględnego charakteru uprawnień właściciela do niezakłóconego posiadania i korzystania z rzeczy, w tym sensie stanowiąc ich korelat.

Żądanie wydania rzeczy obejmuje rzecz w takim stanie, w jakim się znajduje w chwili realizacji roszczenia. W konsekwencji roszczenie windykacyjne nie prowadzi do restytucji stanu poprzedniego, jaki istniał przed naruszeniem prawa własności i właściciel nie może odmówić przyjęcia rzeczy w stanie pogorszonym, a jeśli odmówi, to naraża się na analogiczne skutki, jak przy zwłoce wierzyciela (por. E. Gniewek, w: SPP, t. 3, 2020, s. 706; por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1997 roku, I CKN 323/97, OSN 1998, Nr 5, poz. 79).

Jako że roszczenie windykacyjne wynika z prawa własności i jest z nim ściśle związane, warunkiem uruchomienia roszczenia windykacyjnego jest istnienie prawa własności. Własność musi przysługiwać osobie występującej z roszczeniem na moment wyrokowania. Wygaśnięcie prawa własności pociąga za sobą również wygaśnięcie roszczenia windykacyjnego. Z drugiej strony przeniesienie prawa własności skutkuje przejściem ex lege roszczenia windykacyjnego na nowego właściciela.

Wniesienie powództwa windykacyjnego uzasadnia sam fakt nieuprawnionego pozbawienia właściciela posiadania rzeczy przez osobę trzecią. Wystarczające jest przy tym stwierdzenie obiektywnego faktu wkroczenia w sferę cudzego prawa własności. Bez znaczenia dla powstania tego roszczenia są elementy subiektywne, takie jak wina, dobra czy zła wiara osoby naruszającej własność, czy też zamiar zajęcia nieruchomości wyłącznie dla własnych potrzeb (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2013 roku, I CSK 295/12, Legalis).

Bezprawne wkroczenie w stan cudzego prawa własności ma miejsce wówczas, gdy odbywa się bez zgody właściciela.

Zatem, stosownie do treści art. 222 § 1 kc, właściciel może domagać się wydania rzeczy od każdego, kto nią faktycznie włada i nie ma względem właściciela skutecznego uprawnienia do władania rzeczą. Legitymowanym biernie może być zatem posiadacz rzeczy (art. 336 kc) – samoistny lub zależny, w dobrej lub w złej wierze, ale także dzierżyciel, wykonujący władztwo nad rzeczą za kogo innego (art. 338 kc). Podmiotem takim nie będzie natomiast współwłaściciel rzeczy. Jeśli natomiast współwłaściciele dokonali podziału rzeczy do korzystania (podział quoad usum), to w razie jego naruszenia roszczenie o wydanie części rzeczy nie będzie roszczeniem windykacyjnym, ale wynikającym z umowy między współwłaścicielami (S. Rudnicki, J. Rudnicka, G. Rudnicki, w: J. Gudowski, Komentarz KC, t. 2, 2016, s. 516–517; M. Orlicki, w: M. Gutowski, Komentarz KC, t. 1, 2021, art. 222, Nb 4; por. również uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2007 roku, III CZP 94/07, Legalis; z dnia 8 lutego 2002 roku, II CKN 661/00, Legalis; z dnia 16 października 1969 roku, III CRN 355/69, Legalis).

Istnienie legitymacji biernej jest uzależnione od sprawowania faktycznego władztwa nad rzeczą. Stan ten oznacza realną, usprawiedliwioną okolicznościami danego przypadku, możliwość korzystania z rzeczy (zob. A. Zbiegień-Turzańska, w: K. Osajda, Komentarz KC aktualizowany, 2013, art. 222, Nt 20; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2009 roku, IV CSK 437/08, Legalis).

O istnieniu legitymacji biernej rozstrzyga fakt nieuprawnionego władania rzeczą w dacie orzekania przez sąd, wyjątkowo w toku procesu windykacyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014 roku, IV CSK 135/14, Legalis).

Wykazanie przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne obciąża właściciela rzeczy (art. 6 kc). Zatem udowodnieniu przez powoda podlegają takie okoliczności, jak to, że przysługuje mu status właściciela, oraz to, że został pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą przez osobę trzecią. Należy uznać, że w świetle art. 222 § 1 kc bezprawność naruszenia prawa własności jest objęta domniemaniem. Właściciel nie musi zatem prowadzić w tym zakresie dowodu. Domniemanie ma charakter wzruszalny, wobec czego pozwany może w procesie wykazać, że przysługuje mu skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną było prawo własności przedmiotowego samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), albowiem strona pozwana – W. Z. zakwestionowała aby to powód – E. Z. (1) był wyłącznym właścicielem pojazdu. Pozwana – W. Z. podniosła, że przedmiotowe auto, mimo że zostało nabyte przez powoda przed zawarciem związku małżeńskiego, to stanowi składniki majątku wspólnego, ponieważ strony złożyły oświadczenie, z którego wynikało, że od dnia 5 listopada 2009 roku prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i razem łożą na utrzymanie domu i przydomowe gospodarstwo.

Wobec powyższego koniecznym było rozważenie zasadności podniesionego przez pozwaną zarzutu co do prawa własności przedmiotowego pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 k.r.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Odwołując się do poglądów orzecznictwa Sąd wskazał, że art. 32 § 1 k.r.o., będący odpowiednikiem obecnie obowiązującego art. 31 k.r.o., stwarza domniemanie przynależności do majątku dorobkowego przedmiotów majątkowych nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich, zaś przynależność określonych przedmiotów do majątku osobistego (dawniej odrębnego) obowiązany jest udowodnić zainteresowany tym małżonek. Jednocześnie jednak domniemanie powyższe można obalić przez wykazanie, iż nabycie przedmiotu majątkowego nastąpiło ze środków finansowych stanowiących majątek osobisty, dawniej odrębny. Ponadto w piśmiennictwie przyjmuje się, że prawo własności nabyte w czasie trwania wspólności majątkowej z reguły wchodzi do majątku wspólnego niezależnie od tego, czy zostało nabyte przez jedno z małżonków, czy przez oboje. Bez znaczenia jest przy tym, czy środki przeznaczone na nabycie własności pochodziły z majątku wspólnego, czy też z majątku osobistego (odrębnego), chyba, że nabycie nastąpiło w drodze tzw. surogacji rozumianej jako zastąpienie przedmiotu wchodzącego w skład majątku osobistego (odrębnego) innym przedmiotem nabytym w zamian pierwszego.

W myśl natomiast art. 47 § 1 krio małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

W ocenie Sądu pozwana – W. Z. absolutnie nie wykazała aby przedmiotowy pojazd stanowił składnik majątku wspólnego albowiem nie zaoferowała w tym zakresie żadnego wiarygodnego materiału dowodowego. Z przedłożonego natomiast oświadczenia wynika, że zostało ono złożone jeszcze w czasie kiedy strony procesu nie pozostawały w związku małżeńskim, albowiem pozwana wpisała na oświadczeniu swoje panieńskie nazwisko, a nadto treść tego oświadczenia potwierdza jedynie, że od dnia 5 listopada 2009 roku strony procesu prowadziły wspólne gospodarstwo domowe i razem łożyły na utrzymanie domu i przydomowe gospodarstwo. Istotnym jest również, co wprost wynika z zeznań pozwanej – W. Z., że oświadczenie to zostało złożone po to aby powód – E. Z. (1) mógł pobierać dodatki na rodzinę w H. Zatem, w ocenie Sądu, nie można uznać aby oświadczenie to z uwagi na formę i treść stanowiło umowę majątkową.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom pozwanej – W. Z., że środki na spłatę kredytu zaciągniętego na sfinansowanie zakupu auta pochodziły z jej majątku. Pozwana zeznała bowiem, że nie pracowała zawodowo, ponieważ zajmowała się córką, a partner wyjeżdżał do pracy za granicę. Pozwana nie kwestionowała również zeznań powoda, z których wynikało, że powód pieniądze na spłatę kredytu przelewał partnerce z konta holenderskiego aby regulowała ona opłaty związane z kredytem i pojazdem ze swojego konta polskiego. Dlatego też, w ocenie Sądu, przedłożone przez pozwaną potwierdzenia przelewów absolutnie nie świadczą o tym, że pozwana posiadała środki na spłatę kredytu oraz ponoszenie innych opłat związanych z pojazdem, tym bardziej, że nie posiadała stałej pracy zarobkowej, a kredyt w banku został zaciągnięty przez powoda, albowiem posiadał on umowę o pracę.

Natomiast powód – E. Z. (1) celem wykazania prawa własności do przedmiotowego pojazdu przedłożył fakturę zakupu, która została własnoręcznie podpisana przez powoda oraz stanowiła podstawę zarejestrowania pojazdu na niego w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w C..

Wprawdzie sama faktura VAT nie stanowi, co do zasady, bezpośredniego dowodu zawarcia umowy, albowiem pismo to jest dokumentem prywatnym, a zatem stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie (art. 245 k.p.c.). Jednakże w określonym stanie faktycznym faktura nabiera zgoła innego znaczenia. Przytoczyć w tym zakresie należy, w pierwszej kolejności, stanowisko judykatury, iż fakturze VAT można przypisać szersze znaczenie na gruncie prawa cywilnego, niż tylko uznanie jej za dokument księgowy. Sąd Najwyższy wskazał, między innymi, że przez wystawienie faktury VAT, zawierającej wszystkie niezbędne dane dla jej identyfikacji, może nastąpić stwierdzenie istnienia wierzytelności. Znaczenie faktury jako dokumentu rozliczeniowego na gruncie prawa podatkowego (określającego jakie dane konieczne z punktu widzenia jego celów powinna zawierać) nie wyłącza możliwości przypisania jej wystawieniu i doręczeniu skutków wynikających z prawa cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1992 roku, III CZP 56/92, OSNC 1992, nr 12, poz. 219). Zauważyć trzeba też, że obecnie obowiązujące przepisy nie przewidują wymogu złożenia przez sprzedawcę i kupującego podpisów na fakturze VAT, czyniąc te podpisy jedynie fakultatywnymi (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 1 marca 2007 roku, I ACa 1096/2006).

Pomimo powyższych rozważań, w ocenie Sądu, przedłożona przez powoda faktura stanowi dowód, że jest on właścicielem przedmiotowego pojazdu, albowiem pozwana – W. Z. nie zaprzeczyła prawdziwości tego dokumentu prywatnego, jak również nie kwestionowana okoliczności, że stroną umowy kupna – sprzedaży był powód – E. Z. (1).

Strona pozwana – W. Z. wywodziła swoje prawo własności przede wszystkim z dowodu rejestracyjnego, w którym widniała ona jako właścicielka. Jednakże z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zawiadomienia z dnia 20 maja 2024 roku oraz zeznań samej powódki, która przyznała, że sporządziła i podpisała za powoda – jego imieniem i nazwiskiem - dokumenty stanowiące podstawę przerejestrowania auta - umowę darowizny i pełnomocnictwo, bezsprzecznie wynika, że pozwanej nie przysługiwało i nie przysługuje prawo własności do przedmiotowego pojazdu. Dlatego też, w ocenie Sądu, sama czynność przerejestrowania pojazdu absolutnie nie przesądza o prawie własności pozwanej – W. Z. do pojazdu zakupionego przez powoda.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom pozwanej, że powód wiedział o przerejestrowaniu pojazdu na nią i wyrażał na to zgodę oraz, że kazał jej podpisać te dokumenty za niego, ponieważ miał problemy z czytaniem i pisaniem. Nie zaoferowała ona bowiem w tym zakresie żadnego wiarygodnego materiału dowodowego, mimo że powód zaprzeczył tej okoliczności. Co więcej zeznania pozwanej w tym zakresie pozostają w sprzeczności z niekwestionowanym przez pozwaną dowodem w postaci faktury VAT, stanowiącej dowód zakupu pojazdu O. (...), na której powód własnoręcznie podpisał się swoim imieniem i nazwiskiem. Ponadto należy zauważyć, co wynika z niekwestionowanych przez pozwaną zeznań powoda, że o czynności przerejestrowania auta dowiedział się on dopiero w trakcie interwencji Policji, która miała miejsce w związku z tym, że pozwana – W. Z. nie chciała wydać mu auta. Natomiast w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w C. uzyskał dodatkowe informacje w zakresie dokumentów, które stanowiły podstawę przerejestrowania auta na pozwaną.

W ocenie Sądu, gdyby powód wiedział o czynności przerejestrowania samochodu osobowego marki O. (...) na pozwaną i dokumentach, które stanowiły podstawę tej czynności, to nie wzywałby pozwanej do wydania pojazdu oraz nie udałby się do Wydziału Komunikacji aby sprawdzić kto figuruje w dowodzie rejestracyjnym.

Wobec powyższego, Sąd pomiął dowód z zeznań świadka – córki pozwanej N. Z. albowiem, w ocenie Sądu, teza dowodowa wskazana przez pełnomocnika pozwanej miała wykazać okoliczności bezsporne i udowodnione, w szczególności w zakresie osoby użytkującej i posiadającej pojazd oraz prawa własności. W konsekwencji dowód ten zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania.

W ocenie Sądu niezasadnym było również powoływanie się przez pozwaną na zasady współżycia społecznego jako uzasadniające oddalenie powództwa. Zgodnie bowiem z treścią art. 5 kc nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Niewątpliwym natomiast jest, że postępowanie pozwanej – W. Z. polegające na niepoinformowaniu powoda o przerejestrowaniu pojazdu na siebie oraz posłużenie się przy tej czynności umową darowizny i pełnomocnictwem, które pozwana własnoręcznie podpisała danymi osobowymi powoda, należy zakwalifikować jako sprzeczne ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem i zasadami współżycia społecznego. Dlatego też takie działanie nie może być uznane za usprawiedliwione i stanowić podstawę do oddalenia powództwa.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. poprzez obciążanie pozwanej W. Z. obowiązkiem ich zwrotu na rzecz powoda w całości z uwagi na to, że pozwana przegrała proces. Koszty procesu po stronie powoda obejmowały uiszczoną opłatę stałą od pozwu w wysokości 750,00 złotych, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych i wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 3.600,00 złotych wynikające z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.