Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. T.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 220/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko A. T. o zapłatę kwoty 7.775,81 złotych wraz z dalszymi odsetkami umownymi naliczanymi od dnia 5 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty od należności głównej oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że powodowi przysługuje wobec strony pozwanej wymagalna wierzytelność pieniężna wynikająca z umowy karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku w kwocie 7.775,81 złotych, na którą składa się kwota 7.676,64 złotych z tytułu niespłaconej należności głównej (data wymagalności 15 październik 2021 roku) i 99,17 złotych z tytułu odsetek umownych naliczonych łącznie za okres od dnia 3 grudnia 2021 roku do dnia 4 stycznia 2022 roku (data wymagalności 4 stycznia 2022 roku).

Powód zaznaczył, że dalsze należne odsetki od dnia 5 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty naliczane są od należności głównej, która na dzień sporządzenia wyciągu z ksiąg bankowych wynosi 7.676,64 złotych, według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych, która na dzień wystawienia niniejszego wyciągu wynosi 14,50%w stosunku rocznym.

W związku z tym, że strona pozwana nie wywiązała się z warunków łączącej strony umowy powód wezwał pozwaną do zapłaty długu w trybie art. 75c ustawy Prawo bankowe, a następnie wypowiedział umowę. Podkreślił, że istnienie wierzytelności powoda wobec pozwanej, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają wprost z wyciągu ksiąg bankowych z dnia 4 stycznia 2022 roku, historii operacji na karcie kredytowej oraz zestawienia operacji na karcie kredytowej.

Pozwana – A. T. prawidłowo wezwana na termin rozprawy nie stawiła się, nie zajęła stanowiska w sprawie w odpowiedzi na pozew i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność, mimo że została pouczona o skutkach tych zaniechań.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 kwietnia 2019 roku pozwana – A. T. zawarła z powodem (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. umowę nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S.A., która została zawarta na okres 12 miesięcy z możliwością jej automatycznego przedłużenia na kolejne okresy 12 miesięcy, o ile posiadacz karty lub (...) S.A. nie wypowie umowy.

Na podstawie umowy powód zobowiązał się, na zasadach i warunkach określonych w umowie i Regulaminie wydawania i używania karty kredytowej, do wydania posiadaczowi karty, karty kredytowej (...) S.A., ważnej do ostatniego miesiąca i roku wskazanego na karcie jako termin ważności karty, identyfikującej posiadacza karty albo użytkownika karty do rozliczania transakcji dokonanych przy użyciu karty.

Powód przyznał posiadaczowi karty limit kredytowy w wysokości wynoszącej w dniu zawarcia umowy 2.700,00 złotych, z którego korzystał posiadacz karty lub użytkownik karty, dokonując transakcji kartą. Limit kredytowy mógł być wykorzystany po aktywacji karty, na podstawie złożonego przy zawarciu umowy polecenia jednorazowego przekazania środków przed aktywacją karty przez posiadacza karty, dotyczącego przekazania środków na wskazany przez niego rachunek bankowy, w kwocie nieprzekraczającej 90% kwoty przyznanego limitu kredytowego oraz 30.000,00 złotych, które to środki dostępne miały być w terminie 3 dni roboczych od dnia złożenia jednorazowej dyspozycji.

Całkowity koszt limitu kredytowego wynosił 250,59 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty przez posiadacza karty kwotę 2.950,59 złotych i stanowiła sumę całkowitego kosztu limitu kredytowego oraz przyznanego limitu kredytowego.

dowód z innych wniosków dowodowych: umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku k. 12 – 17.

Powód (...) Bank (...) S.A. miał możliwość wypowiedzieć umowę tylko z ważnych przyczyn, a mianowicie niedotrzymania przez posiadacza karty zobowiązań dotyczących warunków udzielenia limitu kredytowego określonych w umowie lub negatywnej oceny zdolności kredytowej. Termin wypowiedzenia umowy przez powoda wynosił dwa miesiące i liczony był od dnia następującego po dniu doręczenia wypowiedzenia posiadaczowi karty.

W przypadku wypowiedzenia umowy ulega ona rozwiązaniu.

dowód z innych wniosków dowodowych: umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku (pkt 49 – 51 umowy) k. 16.

W dniu 7 kwietnia 2022 roku powód sporządził zawiadomienie o przekroczeniu limitu i zaległości na rachunku karty kredytowej adresowane do pozwanej – A. T. wskazując, że aktualne saldo zadłużenia wyniosło 18.879,20 złotych, minimalna kwota do zapłaty 1.750,90 złotych, natomiast limit karty – 18.500,00 złotych. Jednocześnie wezwał pozwana do dokonania wpłaty w wysokości 1.750,90 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: zawiadomienie z dnia 7 kwietnia 2021 roku k. 19.

Pismem z dnia 23 czerwca 2021 roku powód wypowiedział pozwanej – A. T. umowę rachunku o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S.A., które zostało osobiście odebrane przez pozwaną w dniu 29 czerwca 2021 roku.

W wypowiedzeniu powód wskazał, że wysokość zadłużenia z tytułu umowy wynosi kwotę 18.500,00 złotych, należne odsetki na dzień ostatniego wyciągu – 549,56 złotych oraz opłaty w wysokości 102,59 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia wypowiedzenia umowy z dnia 23 czerwca 2021 roku k. 21, kserokopia odbioru korespondencji k. 22.

W dniu 4 stycznia 2022 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w którym wskazał, że na wymagalne zadłużenie składa się należność główna w wysokości 7.676,64 złotych oraz odsetki umowne za okres od dnia 2 grudnia 2021 roku do dnia 4 stycznia 2022 roku w wysokości 99,17 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 4 stycznia 2022 roku k. 21.

Z historii operacji na kontrakcie kredytowym wynika, że w dniu 15 września 2021 roku uruchomiono kredyt w wysokości 18.582,99 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: historia operacji k. 25.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że pozwana A. T. nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Zatem, Sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c., zobligowany był do wydania wyroku zaocznego. Należy jednak przy tym podkreślić, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, w szczególności czy oświadczenia zawarte w uzasadnieniu pozwu należycie uzasadniają w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Ma to o tyle istotne znaczenie, że negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca roku, 1972 roku, III CRN 30/72, 31 marca 1999 roku, I CKU 176/97, 6 czerwca 1997 roku, I CKU 87/97, 15 marca 1996 roku, I CRN 26/96, 15 września 1967 roku, III CRN 175/67, 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Domniemanie to dotyczy bowiem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego, a nadto zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Dlatego też ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. W konsekwencji Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (por. komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika bowiem obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Dlatego też Sąd w celu weryfikacji twierdzeń wskazanych w uzasadnieniu pozwu zmuszony był przeprowadzić postępowanie dowodowe na podstawie zaoferowanego w sprawie przez powoda materiału dowodowego.

Istotnym bowiem jest, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne. Zwrot „wywodzi skutki prawne” odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Zatem przepis ten wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron i określa - w połączeniu z normami prawa materialnego - które fakty podlegają dowodzeniu. Dlatego też powód dochodząc roszczenia związany jest ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Są to fakty, z których strona wywodzi skutek prawny, a więc prawotwórcze. Powyższe wskazuje, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania w odpowiednią podstawę prawną. Niemożność przeprowadzenia takiej subsumpcji, samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie. Ma to o tyle istotne znaczenie, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Dlatego też zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana w toku procesu.

W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia powód przedłożył kserokopie dokumentów w postaci umowy nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S.A. z dnia 25 kwietnia 2019 roku, zawiadomienie o przekroczeniu limitu i zaległości na rachunku karty kredytowej, wypowiedzenie umowy rachunku o wydanie i używanie karty kredytowej, wyciąg ksiąg bankowych z dnia 4 stycznia 2022 roku oraz historię operacji na kontrakcie kredytowym.

W ocenie Sądu, z powyższych dokumentów wynika jedynie, że strony łączyła umowa o wydanie i używanie karty kredytowej. Nie wynika natomiast w sposób nie budzący wątpliwości wysokość dochodzonego roszczenia.

Z zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego w postaci umowy o wydanie i używanie karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku wynika bowiem, że powód przyznał pozwanej, jako posiadaczowi karty, limit kredytowy w wysokości wynoszącej w dniu zawarcia umowy 2.700,00 złotych, jak również, że całkowity koszt limitu kredytowego wynosił 250,59 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty przez posiadacza karty - kwotę 2.950,59 złotych i stanowił sumę całkowitego kosztu limitu kredytowego oraz przyznanego limitu kredytowego.

Powód nie wykazał natomiast w toku niniejszego procesu aby pozwanej – A. T. na podstawie przedmiotowego stosunku prawnego została udostępniona jeszcze inna kwota, w szczególności w wysokości 30.000,00 złotych, wskazana w punkcie 3.2 umowy, czy też aby pozwana złożyła wniosek o zwiększenie limitu na karcie kredytowej.

Z treści umowy wynika zaś, że udostępnienie powyższej kwoty mogło nastąpić dopiero na podstawie złożonego przy zawarciu umowy polecenia jednorazowego przekazania środków przed aktywacją karty przez posiadacza karty. Powód nie wykazał natomiast, w toku niniejszego procesu, aby pozwana – A. T. złożyła takie polecenie czy też dyspozycję w dacie zawarcia umowy. W ocenie Sądu okoliczności powyższych nie potwierdza również przedłożony przez powoda dokument w postaci historii operacji na kontrakcie kredytowym, z którego wynika jedynie, że w dniu 15 września 2021 roku uczestnikowi kontraktu – A. T. uruchomiono kredyt w wysokości 18.582,99 złotych. Powód nie wykazał jednak co było podstawą uruchomienia tego kredytu, a w szczególności czy była to umowa z dnia 25 kwietnia 2019 roku.

Wątpliwości Sądu budzą również różne kwoty wskazane w przedłożonych przez powoda dokumentach, z których wynikają aktualne zadłużenia i limity karty. Mianowicie z zawiadomienia o przekroczeniu limitu i zaległości na rachunku karty kredytowej wynika, że na dzień 7 kwietnia 2021 roku aktualne saldo zadłużenia wynosiło kwotę 18.879,20 złotych przy limicie karty 18.500,00 złotych, z wypowiedzenia umowy rachunku o wydanie i używanie karty kredytowej z dnia 23 czerwca 2021 roku, że zadłużenie z tytułu umowy wynosiło kwotę 18.500,00 złotych, natomiast z wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 4 stycznia 2022 roku, że zadłużenie z tytułu umowy karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku wynosi kwotę 7.775,81 złotych.

Wprawdzie księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych (art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, zwanej dalej Prawem bankowym). Jednakże moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa powyżej, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 2 Prawa bankowego). Wyciąg z ksiąg rachunkowych banku jest bowiem dokumentem prywatnym i stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dane w księgach rachunkowych oraz wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić również dowód tego, że określona wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem konkretnego dłużnika na podstawie zdarzenia opisanego w tych księgach.

Z powyższego wynika zatem, że w procesie cywilnym w przypadku sporu czy też wątpliwości, co do istnienia oraz wysokości wierzytelności wyciąg z ksiąg banku nie stanowi dostatecznego dowodu dla wykazania wymienionych wyżej okoliczności. Dlatego też w realiach niniejszej sprawy udowodnienie istnienia i wysokości wierzytelności powinno polegać na przedstawieniu dokumentów źródłowych, w oparciu o które został wystawiony taki wyciąg. Konieczne jest bowiem zweryfikowanie przez Sąd, czy i kiedy zaistniało zadłużenie wskazane w tym dokumencie, co jest jego podstawą oraz czy naliczenie odsetek i innych opłat jest zgodne z umową.

Natomiast powód w toku niniejszego procesu nie przedstawił dowodów na te okoliczności.

Sąd powziął również wątpliwości co do skuteczności wypowiedzenia umowy.

Niewątpliwym jest, że podstawą prawną roszczenia powoda jest również oprócz wyżej wymienionej umowy, przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.
Prawo bankowe (tj. z dnia 7 listopada 2016r. (Dz.U. z 2016r. poz. 1988)), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Za umowę kredytu uważa się w szczególności umowę o kredyt konsumencki w rozumieniu przepisów prawa bankowego lub umowę o kredyt odnawialny. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo bankowe kartą płatniczą jest karta płatnicza w
rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011r. o usługach płatniczych (Dz.U. z 2017r. poz. 2003, z późn. zm.). Kartą płatniczą w rozumieniu tej drugiej ustawy jest karta uprawniającą do wypłaty gotówki lub umożliwiającą złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowaną przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków. Przy umowie karty kredytowej kredytobiorca nie jest obowiązany do zwrotu całości kwoty kredytu, lecz jedynie do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego poprzez dokonywanie wpłat, których wysokość oraz termin płatności są określane w wyciągu z rachunku. Zatem posiadacz karty zobowiązany był do spłaty całego zadłużenia dopiero w sytuacji rozwiązania umowy.

Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy z dnia 25 kwietnia 2019 roku, niewątpliwym jest, że powód przyznał limit kredytowy pozwanej, prowadził dla niej rachunek karty kredytowej i wydał pozwanej kartę kredytową. Rachunek ten pełnił funkcję rachunku płatniczego w rozumieniu przepisów ustawy o usługach płatniczych z dnia 19 sierpnia 2011 roku (Dz.U.2014.879 j.t). W myśl natomiast art. 2 pkt 25 tej ustawy, rachunek płatniczy to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Natomiast pozwana – A. T. zobowiązała się do dokonywania minimalnych spłat udzielonego jej limitu. Jednakże, skoro nie wywiązała się ona z tego obowiązku, to powód skorzystał z przysługującego mu uprawnienia, a mianowicie wypowiedział przedmiotową umowę.

Zgodnie z treścią art. 75c ust. 1, 2 i 3 prawa bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu tym bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank powinien bowiem, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy.

Sankcją za zaniechanie dokonania czynności przewidzianych w cytowanym przepisie jest bezskuteczność oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, czyli brak podjęcia przez bank ustawowo przewidzianych czynności, które poprzedzają wypowiedzenie, czynią wypowiedzenie przedwczesnym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - I Wydział Cywilny z dnia 23 marca 2022 roku, I ACa 936/21, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - I Wydział Cywilny z dnia 7 lutego 2022 roku, I AGa 164/20).

Celem wykazania zasadności i skuteczności wypowiedzenia umowy rachunku o wydanie i używania karty kredytowej z dnia 25 kwietnia 2019 roku powód przedłożył pismo z dnia 7 kwietnia 2021 roku, w którym poinformował pozwaną A. T., że do dnia 6 kwietnia 2021 roku nie wpłynęła żadna kwota regulująca przekroczenie limitu karty. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do dokonania wpłaty w wysokości 1.750,90 złotych, w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania niniejszego pisma i zawiadomił o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia na rachunku karty kredytowej, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania niniejszego wezwania.

Należy jednak zauważyć, że z treści tego pisma wynika, że zostało ono nadane do pozwanej – A. T. dnia 13 kwietnia 2022 roku. Wprawdzie powód przedłożył kserokopię nadania przesyłki numer (...), jednakże z uwagi na zapis znajdujący się na zawiadomieniu w zakresie daty nadania tego dokumentu do pozwanej, Sąd powziął wątpliwości czy faktycznie powód nadał tę korespondencję do pozwanej oraz czy faktycznie ta kserokopia dotyczy tej konkretnej korespondencji.

Ma to o tyle istotne znaczenie, że zawiadomienie zawierało informację o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację, który musi poprzedzać wypowiedzenie umowy aby było ono skuteczne.

Zatem, w ocenie Sądu, skoro powód w toku niniejszego procesu nie wykazał aby przed wypowiedzeniem umowy pozwana została skutecznie zawiadomiona o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację, jak również nie zaoferował wiarygodnego i nie budzącego wątpliwości materiału dowodowego wykazującego wysokość i zasadność dochodzonej kwoty, to powództwo należało oddalić w całości, o czym Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.