Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Marek Osowicki
Protokolant:	sekretarz sądowy Marta Trzebiatowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2021 roku w C.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko W. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 224/21

UZASADNIENIE

Pełnomocnik strony powodowej (...) sp. z o.o. w W. wniósł przeciwko W. P. o zapłatę kwoty 1.966,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem opłaty sądowej i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej wskazał, że pozwanego oraz wierzyciela pierwotnego (...) S.A. łączyła umowa pożyczki ratalnej nr (...) na podstawie której pozwanemu zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 950 zł. W związku z nieterminową spłata rat pożyczki, pożyczkodawca wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem terminu przewiedzianego w umowie i wezwał do zapłaty całości wymagalnej kwoty pożyczki wraz z kosztami najpóźniej w dniu upływu wypowiedzenia pożyczki tj. w dniu 28.11.2017 r. W związku z powyższym roszczenie stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r. Pożyczkodawca na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 31.01.2018 r. zbył przysługująca mu względem pozwanego wierzytelność na rzecz (...) S.A., która to spółka umową przelewu wierzytelności z 16.12.2020 r. zbyła dochodzoną pozwem wierzytelność na rzecz powoda.

Pozwany W. P. nie złożył odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się na rozprawie wyznaczonej w sprawie, nie złożył żadnych wyjaśnień ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 30 listopada 2021 roku sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny, w którym powództwo oddalił.

Uzasadnienie faktyczne:

Pozwany W. P. 22 maja 2017 r. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w O. umowę pożyczki ratalnej nr (...) na podstawie której pozwanemu zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 950 zł.

(dowód: Umowa pożyczki ratalnej k.13-14, harmonogram spłat k 12).

(...) S.A. z siedzibą w O. pismem 28 listopada 2017 r. wypowiedział z zachowaniem siedmiodniowego okresu wypowiedzenia liczonego od otrzymania niniejszego pisma pozwanemu W. P. umowę nr (...) i wezwał do zapłaty wymagalnej kwoty 269,15 zł a w przypadku jej nieuregulowania bądź uregulowania zadłużenia w niepełnej wysokości umowa zostanie rozwiązana z wraz z upływem okresu wypowiedzenia.

(dowód: wypowiedzenie umowy k.15).

Roszczenie z tytułu pożyczki ratalnej stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r.

(niesporne).

(...) S.A. z siedzibą w O. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 30.11.2017 r. zbył przysługującą mu względem pozwanego wierzytelność na rzecz (...) S.A. z siedzibą we W.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k.5-7).

(...) S.A. z siedzibą we W. umową przelewu wierzytelności z 16.12.2020 r. zbyła dochodzoną pozwem wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o. w W..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 8-11).

Zespół (...) przy (...) sp. z o.o. w J. potwierdził przyjęcie zbiorczego wniosku mediacyjnego MM_001_2021_02_15 o przeprowadzenie mediacji umownych, pośrednich realizowanych bez stawiennictwa stron. Wniosek mediacyjny dotyczył sprawy zobowiązania W. P. z umowy pożyczki o numerze (...).

(dowód: potwierdzenie przyjęcia wniosku mediacyjnego k.16).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie pozwany mimo pouczenia o skutkach bezczynności – nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu.

Stosownie do przepisu art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (uzasadnienie wyr. SN z 18.2.1972 r., III CRN 539/71, L.). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj wyroki Sądu Najwyższego z dnia : 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. art. 339 § 2 k.p.c. wskazuję, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać, np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.). Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (porównaj komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis)

W przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96). Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z ogólnym ciężarem dowodowym to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuj - jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W toku niniejszego procesu pozwany nie podjął obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednak w ocenie sądu brak było podstaw do uwzględnienia powództwa.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej dla roszczeń związane z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi trzy lata. Z kolei art. 120 § 1 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Istotną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona umowy, na podstawie której dochodzone są roszczenia, a które wiążą się z tą działalnością.

W niniejszej sprawie niesporne było, iż pozwany zawarł umowę pożyczki ratalnej z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą.

W związku z czym do niniejszej sprawy zastosowanie ma 3-letni termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia, który niewątpliwie upłynął.

Zauważyć należy, że redakcja przepisu w art. 117 § 2 ¹ k.c. wskazuje jednoznacznie, iż w aktualnym porządku prawnym wprowadzono zakaz domagania się zaspokojenia przedawnionego roszczenie wobec konsumenta. W tej sytuacji aktualnie rolą powoda w procesie jest wykazanie, iż może wobec pozwanej domagać się dochodzonego roszczenie również z tego powodu, że nie jest ono przedawnione.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 roku nowelizująca kodeks cywilny, zawiera przepisy intertemporalne, w tym art. 5 ust. 4 stanowiący, że roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym przepisami znowelizowanymi. Oznacza to, że po wejściu w życie ustawy przedawnienie takiego roszczenia jest brane przez sąd pod uwagę bez względu na zarzut pozwanego (art. 117 § 2 ¹ k.c.), przy czym sąd będzie mógł nie uwzględnić przedawnienia w razie zaistnienia przesłanek z art. 117 ¹ k.c. (uzasadnienie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - Dz.U.2018.1104)

W obecnym stanie prawnym kwestia ewentualnego zrzeczenia się przez konsumenta zarzutu przedawnienia pozostaje więc bezprzedmiotowa, albowiem zgodnie z art. 117 § 2 ¹ k.c. skutek przedawnienia następuje z mocy samego prawa.

Bieg terminu przedawnienia roszczenia rozpoczyna się w dniu, w którym stało się ono wymagalne (art. 120 k.c.).

W rozpoznawanej sprawie profesjonalny pełnomocnik strony powodowej sam przyznał w pozwie, iż roszczenie powoda stało się wymagalne w dniu 28.11.2017 r.

Strona powodowa wskazała, iż 15.02.2021 r. wniosek mediacyjny dotyczący między innymi pozwanego został przyjęty przez Zespół (...) przy (...) sp. z o.o. w J..

Mediacja prowadzona na wniosek strony przed wszczęciem postępowania sądowego przerywa bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt. 3 k.c. w zw. z art. 183 ¹ -183 ¹⁵ k.p.c.).

Skutek materialno-prawny następuje z chwilą jej wszczęcia, tj. dostarczenia mediatorowi wniosku o przeprowadzenie mediacji z dołączonym dowodem doręczenia jego odpisu drugiej stronie (art. 183 ⁶ § 1 k.p.c.), chyba że pojawi się jedna z okoliczności z art. 183 ⁶ § 2 k.p.c. (P. Zakrzewski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz do art. 117-125, red. M. Fras, M. Habdas, LEX/el. 2019, art. 123, tak też N. Rycko [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 123.).

Mediacja w fazie przedprocesowej prowadzona jest na podstawie umowy stron. Także w tym zakresie mogą wystąpić dwa warianty: w pierwszym strony w przewidywaniu konfliktu zawierają z góry stosowną umowę, zaś wniosek o przeprowadzenie mediacji jest przejawem wykonania tej umowy. W wariancie drugim wniosek o przeprowadzenie mediacji stanowi jednocześnie ofertę przeprowadzenia postępowania mediacyjnego, którą druga strona może przyjąć w sposób wyraźny lub dorozumiany, skutkiem czego nastąpi zawarcie umowy o przeprowadzenie mediacji (zob. art. 183 ¹ § 2 zd. 2 KPC) albo też odmówić udziału w mediacji, czyli odrzucić otrzymaną ofertę. Rozróżnienie to ma z punktu widzenia przedawnienia doniosłe skutki praktyczne. W razie istniejącej uprzednio umowy o mediację bieg przedawnienia zostaje przerwany już z chwilą doręczenia mediatorowi wniosku o przeprowadzenie mediacji ³⁷². Natomiast w sytuacji, w której wniosek o przeprowadzenie mediacji pełni jednocześnie rolę oferty kierowanej pod adresem drugiej strony, wszczęcie mediacji w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 3 KC następuje dopiero z chwilą wyraźnego lub dorozumianego wyrażenia zgody na mediację przez drugą stron (zobacz: KC, Art. 123 SPP T. 2 red. Radwański 2019, wyd. 3, Legalis).

W doktrynie prawa cywilnego wyrażane są poglądy wykluczające możliwość dorozumianej zgody na mediację (porównaj: A. Zieliński, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz (red. A. Zieliński), s. 320 oraz P. Sobolewski, Mediacja, s. 33).

Należy podkreślić, że jeżeli stron nie łączy umowa o mediację, wystąpienie przez jedną ze stron z wnioskiem do mediatora o przeprowadzenie mediacji nie skutkuje jej wszczęciem i nie przerywa biegu przedawnienia, jeżeli druga strona nie wyrazi zgody na mediację (art. 183 ⁶ § 2 pkt 4 KPC; zob. także T. P., Przedawnienie w polskim, s. 201).

Sąd podziela stanowisko, iż udział w procedurze mediacyjnej jest dobrowolny i wymaga zgody obu stron; zgoda taka nie może być domniemana, a brak sprzeciwu nie jest równoważny zgodzie (tak: Kodeks cywilny. Komentarz red. prof. dr hab. K. O. rok 2021, wyd. 29 stan na 2021-10-05, L.).

Strona powodowa w toku postępowania nie przedłożyła dowodu doręczenia pozwanemu wniosku o wszczęcie mediacji, co jest warunkiem koniecznym, dla powstania skutku materialno-prawnego wszczęcia mediacji ani nie wykazała, iż pozwany wyraził zgodę na mediację lub by strony zawarły umowę o mediację.

Zaś z potwierdzenia przyjęcia wniosku mediacyjnego nie wynika, iż wraz z wnioskiem strona powodowa doręczyła mediatorowi potwierdzenie doręczenia pozwanemu odpisu wniosku o mediacje.

Zatem zdaniem sądu zawodowy pełnomocnik strony powodowej, będącej profesjonalnym podmiotem zajmujących się dochodzeniem wierzytelności, wbrew ciążącemu obowiązkowi wykazania, iż może wobec pozwanego domagać się dochodzonego roszczenia również z tego powodu, że nie jest ono przedawnione nie wykazał, że nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia, przewidziane w przepisie art. 123 § 1 pkt 3 k.c.

W ocenie sądu w niniejszej sprawie nie ustalono, aby wystąpiły jakakolwiek okoliczności uzasadniające nie uwzględnienie upływu terminu przedawnienia tego roszczenia.

Wobec powyższych argumentów, na mocy przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c. powództwo należało oddalić.

Z.

1.odnotować

2. wyrok z uzasadnieniem po scaleniu doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej za pośrednictwem

portalu informacyjnego

3. przedłożyć z apelacją, najdalej, za 21 dni od wykonania

C., 20.12.2021 r.