Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko M. H.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 226/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko M. H. o zapłatę kwoty 2.460,14 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 14 września 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 8 grudnia 2021 roku strona pozwana będąca konsumentem zawarła z pożyczkodawcę (...) sp. z o.o. umowę pożyczki na okres 30 dni, na mocy której udostępniona została jej kwota 1.690,72 złotych. Zaznaczył, że warunki zawarcia, wypłaty i spłaty umowy pożyczki zostały jasno wyrażone w zapisach samej umowy, która została w pełni zaakceptowana przez stronę pozwaną, która wraz z umową otrzymał formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, umowę ramową pożyczki, tabelę opłat i prowizji, formularz odstąpienia, które spełniają wymogi prawem przewidziane. Ponadto podkreślił, że w przewidzianym terminie strona pozwana nie skorzystała z prawa odstąpienia, tym samym zaakceptowała zapisy umowy pożyczki.

Powód podniósł, że przedmiotowa umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość poprzez zarejestrowanie konta pożyczkobiorcy – na stronie internetowej pośrednika kredytowego ( (...) z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich), wykonującego na rzecz pożyczkodawcy niektóre czynności faktyczne. W celu złożenia po raz pierwszy wniosku o pożyczkę pożyczkodawca wymagał od pożyczkobiorcy zarejestrowania konta użytkownika na stronie internetowej pośrednika www.szybkagotówka.pl poprzez prawidłowe wypełnienie formularza internetowego i udostępnienie pożyczkodawcy danych osobowych, w tym numeru rachunku bankowego, na który miała zostać przelana udzielona pożyczka.

Powód wskazał nadto, że zgodnie z warunkami udzielenia pożyczki, określonymi w treści umowy pożyczki, pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty kwoty pożyczki, która pierwotnie oprócz kapitału obejmowała prowizję w wysokości 456,60 złotych i odsetki kapitałowe w wysokości 13,20 złotych. Podkreślił, że wykonał swoje zobowiązanie poprzez przekazanie zawnioskowanej kwoty zgodnie z jej warunkami, natomiast strona pozwana nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku zwrotu w kwocie i wysokości wskazanej bezpośrednio w tabelach rozliczeniowych w zapisach umowy pożyczki. Tym samym po stronie pożyczkobiorcy powstał obowiązek zapłaty dodatkowych kwot, które podlegają doliczeniu do wskazanego powyżej zadłużenia, a wynikają bezpośrednio z zapisów umowy pożyczki, to jest kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie z tytułu nieterminowej płatności naliczanych od kwoty udzielonej pożyczki powiększonej o kwotę prowizji w wysokości 2.147,32 złotych, za okres od daty wymagalności, to jest od dnia 8 stycznia 2022 roku do dnia poprzedzającego wniesienia pozwu w wysokości 299,62 złotych.

Powód wskazał nadto, że w dniu 1 kwietnia 2022 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu (...) sp. z o.o. będącego pożyczkodawcą wobec pożyczkobiorcy. O fakcie tym pozwany został zawiadomiony w korespondencji wysłanej na adres e-mail strony pozwanej.

Pozwana – M. H. nie stawiła się na termin rozprawy, nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność, jak również nie zajęła stanowiska w sprawie, w szczególności w postaci odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pożyczkodawca – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą polegająca na udzielaniu pożyczkobiorcom pożyczek po spełnieniu przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie.

W dniu 1 grudnia 2021 roku sporządzona została przez pożyczkodawcę ramowa umowa pożyczki, w której jako pożyczkobiorca wpisana została M. H., posiadająca numer PESEL (...). Przedmiotem powyższej umowy było określenie zasad, na jakich pożyczkodawca oraz pożyczkobiorca zawierać będą umowę pożyczki.

Zgodnie z treścią powyższej umowy - przed złożeniem wniosku o udzielenie pożyczki - klient zobowiązany był dokonać rejestracji na stronie internetowej, natomiast rejestracja następowała poprzez wypełnienie formularza rejestracji, znajdującego się na stronie internetowej.

Potwierdzeniem zawarcia umowy było przesłanie pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę lub pośrednika (na trwałym nośniku) dokumentu potwierdzającego warunki umowy pożyczki oraz zawierającego informacje, o których mowa w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk – ramowa umowa pożyczki z dnia 1 grudnia 2021 roku k. 29 – 36v.

W dniu 8 grudnia 2021 roku sporządzony został dokument potwierdzający zawarcie umowy pożyczki Nr (...), której stronami były (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i M. H.. Z treści przedmiotowej umowy wynikało, że całkowita kwota pożyczki i całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2.160,52 złotych, kwota pożyczki wypłacona 1.690,72 złotych, prowizja 456,60 złotych i oprocentowanie 13,30 złotych, zaś data spłaty pożyczki miała nastawić do dnia 7 stycznia 2022 roku.

Stosownie do pkt 2 umowy pożyczki - wypłata kwoty pożyczki miała nastąpić na rachunek bankowy należący do Centrum (...) sp. z o.o. – zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy.

d owód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki k. 26.

W dniu 1 kwietnia 2022 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarta została umowa przelewu wierzytelności, której przedmiotem był przelew wierzytelności pieniężnych określonych w Załączniku nr 3.

dowód: umowa cesji z załącznikiem k. 17 - 18, załącznik numer 3 do umowy k. 21.

W dniu 7 lutego 2022 roku sporządzone zostało, kierowane do pozwanej – M. H., ostateczne wezwanie do zapłaty, natomiast w dniu 10 maja 2022 roku zawiadomienie o przelewie wierzytelności.

W dniu 7 lutego 2022 roku została nadana przesyłka adresowana do pozwanej M. H..

dowód z innych wniosków dowodowych: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 7 lutego 2022 roku k. 23 – 23v, potwierdzenie nadania przesyłki nr (...) k. 28, zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 10 maja 2022 roku k. 37 - 38.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że pozwana M. H. nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak bowiem jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Należy również podkreślić, że zgodnie z treścią art. 6 kc, to na stronie powodowej spoczywa obowiązek udowodnienia zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Ciężar udowodnienia spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wywodził swoje roszczenie wobec pozwanego z umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 kwietnia 2020 roku, na podstawie której nabył od pożyczkodawcy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelność pieniężną przysługującą wobec pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 8 grudnia 2021 roku.

Wobec powyższego powód winien wykazać, że wierzytelności, którą nabył od poprzednika prawnego przysługiwała temu podmiotowi. Ma to istotne znaczenie z uwagi na jego legitymację procesową czynną. Posiadanie bowiem przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa wydania wyroku oddalającego powództwo.

Zgodnie z treścią art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albowiem właściwości zobowiązania.

Oznacza to, że przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dlatego też konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a mianowicie oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

Zgodnie z treścią art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy czym umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Istotnym jest również, że umowa pożyczki zawarta pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a pozwaną M. H. podlega także regulacjom ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 roku poz. 993 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ww. ustawy). Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z kolei art. 29 ust. 2 tej ustawy stanowi, że kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi.

Z powyższego wynika zatem, że przy umowie pożyczki głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Dlatego też w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie, mimo że pozwana M. H. nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność, to Sąd był zobligowany do przeprowadzenia postępowania dowodowego celem ustalenia zasadności i wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Przytoczone bowiem w uzasadnieniu pozwu twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych, zdaniem Sądu, budziły uzasadnione wątpliwości.

Celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia powód przedłożył wydruk formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego, potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki nr (...), ramowej umowy pożyczki, potwierdzenia nadania przesyłki oraz zawiadomienia umowy pożyczki.

Odnosząc natomiast powyższe regulacje prawne do realiów rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że forma pisemna czynności prawnej zastrzeżona w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim została przewidziana dla oświadczeń wszystkich stron czynności. W tym zakresie zaznaczenia wymaga, że oświadczenie woli pozwanego nie wyczerpuje sposobu zachowania formy pisemnej opisanego w art. 78 § 1 k.c. ani zrównanej z nią w skutkach formy elektronicznej, o której mowa w art. 781 k.c. Pozwana nie opatrzyła bowiem swojego oświadczenia podpisem własnoręcznym ani kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Należy również przy tym zauważyć, że materiał dowodowy zebrany w aktach sprawy nie daje podstaw do uznania, aby oświadczenie woli powoda zostało złożone także w formie elektronicznej w rozumieniu wymienionego przepisu Kodeksu cywilnego. Niewątpliwym bowiem jest, że strona powodowa do akt sprawy przedłożyła wydruki nie zawierające jakiejkolwiek wzmianki o opatrzeniu ich podpisem elektronicznym, jak również nie przedłożyła żadnych certyfikatów wskazujących na posługiwanie się przez jej poprzednika prawnego takim podpisem. Zgodnie zaś z treścią art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W konsekwencji przedłożone wraz z pozwem wydruki obejmujące umowę pożyczki i pozostałe oświadczenia związane z jej zawarciem i zakończeniem, mogą co najwyżej z mocy art. 308 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. dowodzić treści zawartych w nich oświadczeń, w żadnym wypadku nie mogą jednak wskazywać na formę zdziałanej czynności prawnej.

Wykładnia językowa przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje zatem, że przy zawieraniu umowy pożyczki pomiędzy stronami nie dochowano formy pisemnej. Jak wskazuje się w doktrynie wykładnię językową art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wspiera wykładnia historyczna, zgodnie z którą na etapie prac legislacyjnych nad ustawą, które transponowały do polskiego porządku prawnego dyrektywę 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. UE L 133 z 22 maja 2008 roku, str. 66, dalej powoływanej jako „dyrektywa unijna”) świadomie opowiedziano się za utrzymaniem wymogu formy pisemnej przy zawieraniu umów o kredyt konsumencki, nie implementując możliwości zawierania takich umów na trwałych nośnikach (zob. Czech Tomasz. Art. 29. W: Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II [online]. Wolters Kluwer Polska, 2018-03-25).

Niemniej jednak, mając na uwadze rozszerzającą wykładnię omawianego przepisu prezentowaną w literaturze i orzecznictwie, dopuszczającą zawarcie umowy o kredyt konsumencki „w formie trwałego nośnika”, przed rozstrzygnięciem, czy w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, poczynić należy rozważania na temat wykładni pojęcia „trwałego nośnika”. Według art. 3 lit. m dyrektywy unijnej trwały nośnik oznacza urządzenie umożliwiające konsumentowi przechowywanie informacji kierowanych do niego osobiście w sposób, który daje mu do nich dostęp w przyszłości przez okres odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i który pozwala na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci. Pojęcie to było przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 5 lipca 2012 roku w sprawie (...) Ltd vs B. (sygnatura akt C 49/11, pkt 43) Trybunał stwierdził, że aby uznać, iż nośnik ma cechy trwałości, należy udowodnić, że przekazanie w nim informacji gwarantuje brak możliwości dokonywania zmian w ich zawartości, a także ich dostępność w odpowiednim okresie oraz pozwala konsumentom na ich odtworzenie w niezmienionej postaci. Podobnie w tym zakresie Trybunał wypowiedział się w sprawie (...) Slovakia a.s. vs K. B. (wyrok z 9 listopada 2016 roku, sygn. akt C-42/15, pkt 35), wskazując, że „nośnik ten powinien gwarantować, by konsument w sposób analogiczny do formy papierowej posiadał dane informacje w celu umożliwienia mu w razie potrzeby powołania się na przysługujące mu prawa. W tym względzie istotna z punktu widzenia konsumenta jest możliwość przechowywania informacji, które zostały mu osobiście przekazane, gwarancja braku zmian w ich treści, a także ich dostępność w odpowiednim okresie oraz możliwość ich odtworzenia w niezmienionej postaci”.

Zgodnie zaś z definicją zawartą w art. 5 pkt 17 ustawy o kredycie konsumenckim trwały nośnik to materiał lub urządzenie służące do przechowywania i odczytywania informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową o kredyt, przez czas odpowiedni do celów jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji w niezmienionej postaci. Definicja zawarta w polskiej ustawie jest zbieżna treściowo i zakresowo z definicją wskazaną w dyrektywie unijnej, stąd też w pełni zaaprobować należy poglądy wyrażone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odnoszące się do pojęcia „trwałego nośnika”.

Zważyć przy tym należy, że przepisy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim zawierają nakazy skierowane do kredytodawcy, których wypełnienie ma gwarantować konsumentowi zawarcie umowy o kredyt konsumencki na warunkach zakładających równowagę stron stosunku prawnego. R. legis wskazanych przepisów należy zatem upatrywać w spełnieniu postulatu zapewnienia możliwie jak największej czytelności, przejrzystości i zrozumiałości treści umowy dla przeciętnego konsumenta. Udostępnienie egzemplarza umowy ma służyć jednoznacznemu poinformowaniu konsumenta o wszelkich prawach i obowiązkach wynikających z umowy. Przy czym nie może budzić wątpliwości, że dla pełnego zrozumienia swojej sytuacji prawnej, konsument powinien mieć możliwość posługiwania się pełnym tekstem umowy, nie zaś jedynie poszczególnymi jej fragmentami zamieszczonymi w uproszczonej postaci na stronie internetowej kredytodawcy. Podkreślić przy tym należy także aspekt dowodowy, któremu służyć ma doręczenie konsumentowi umowy za pośrednictwem np. poczty e-mail lub poczty tradycyjnej, a który zapewniać ma konsumentowi możliwość wykazania treści umowy poprzez odwołanie się do daty, w której nastąpiło jej przesłanie i doręczenie. Umowa kredytu konsumenckiego zawierana na odległość musi bowiem spełniać przesłanki wymienione w ustawie o kredycie konsumenckim, które to przepisy mają charakter autonomiczny. Przy czym złożenie skutecznego oświadczenia woli nie wymaga opatrzenia go kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie z zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego w postaci potwierdzenia nadania przesyłki nr (...), absolutnie nie wynika aby korespondencja ta zawierała (na trwałym nośniku) dokument potwierdzający warunki umowy pożyczki oraz informacje, o których mowa w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim, jak również aby została faktycznie nadana do pozwanej i odebrana przez nią. Powód nie zaoferował bowiem w tym zakresie żadnego wiarygodnego materiału dowodowego. Ma to o tyle istotne znaczenie, że z adnotacji znajdującej się na potwierdzeniu wynika, że korespondencja została przekazana operatorowi pocztowemu dopiero w dniu 7 lutego 2022 roku, mimo że umowa pomiędzy stronami została zawarta 2 miesiące wcześniej, a mianowicie w dniu 8 grudnia 2021 roku. Natomiast w dniu 7 lutego 2022 roku zostało sporządzone ostateczne wezwanie do zapłaty. Zatem można przypuszczać, że przedłożone potwierdzenie nadania przesyłki dotyczyło wyłącznie tego wezwania.

Wprawdzie z przedłożonych wydruków wynikają dane pozwanej – M. H., jednakże w ocenie Sądu, powód nie wykazał aby przedmiotowa umowa była pierwszą umową łączącą strony i aby nie były one mu znane wcześniej, chociażby przy zawieraniu wcześniejszych umów. Niewątpliwym bowiem jest, że pożyczkobiorca przewidywał możliwość udzielania kolejnych pożyczek na podstawie odrębnych umów pożyczki zawieranych przez strony na odległość w rozumieniu ustawy o umowach konsumenckich.

Powód nie wykazał również w toku niniejszego procesu aby pozwana – M. H. dokonała przelewu kwoty 0,01 złotych na rachunek bankowy pożyczkodawcy w trakcie weryfikacji wniosku, jak również aby kwota będąca przedmiotem umowy została faktycznie przelana pozwanej czy też zgodnie z jej dyspozycją na rachunek bankowy należący do Centrum (...) sp. z o.o., a zatem aby doszło do skutecznego przeniesienia własności przedmiotu pożyczki.

Wobec powyższego, skoro z zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego, nie wynika aby doszło do zawarcia przedmiotowej umowy, to w ocenie Sądu powód nie mógł skutecznie nabyć wierzytelności wobec pozwanej M. H. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 kwietnia 2022 roku, albowiem wierzytelność ta nie przysługiwała poprzednikowi prawnemu powoda. W konsekwencji powód nie udowodnił również swojej legitymacji procesowej czynnej w niniejszym procesie.

Dlatego też zasadnym było orzec jak w sentencji.