Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...).pl sp. z o.o. z siedzibą w (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 248/24

UZASADNIENIE

Powód – (...).pl sp. z o.o. w (...), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanej (...) pozew o zapłatę kwoty 6.387,91 złotych wraz z dalszymi odsetkami umownymi i zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że strona pozwana oraz powód zawarli umowę ramową pożyczki nr (...), która została zawarta w sposób elektroniczny, za pośrednictwem indywidualnego konta, które strona pozwana założyła na stronie internetowej www.wonga.pl.

Powód wyjaśnił, że zobowiązał się do udzielenia stronie pozwanej pożyczki na cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą, natomiast strona pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki na warunkach określonych w treści umowy. Na mocy postanowień zawartej umowy ramowej oraz złożonego przez stronę pozwaną wniosku o pożyczkę, powód udzielił pozwanej pożyczki, której część w kwocie 2115,86 zł została zaliczona na spłatę dotychczasowego zobowiązania u powoda, a pozostała część w kwocie 2000 zł. została w dniu 10 stycznia 2022 r. wypłacona na wskazany rachunek bankowy strony pozwanej. Strona pozwana nie wywiązała się w terminie z zobowiązania umownego pozostając w zwłoce przez okres, który zgodnie z umową uzasadniał naliczenie odsetek karnych wynoszących dwukrotność sumy aktualnej stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od kwoty kapitału i prowizji. W następstwie braku wywiązywania się przez stronę pozwaną z dokonywania spłat we wskazanych w umowie terminach i warunkach, powód dokonał wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie skutkowało postawieniem w stan wymagalności pozostałej do spłaty kwoty pożyczki, której strona powodowa dochodzi niniejszym pozwem.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

W niniejszej sprawie pozwana nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c. uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Sąd nie może jednak przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c..

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, należności dochodzone pozwem dotyczyły umowy pożyczki zawartej z konsumentem.

Nie ulega wątpliwości, że strona powodowa wywodziła swoje roszczenia z umowy pożyczki zawartej między powodem i pozwaną, która występowała jako konsument,

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Nie budzi wątpliwości w ocenie Sądu, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły przedmiotową umowę oraz że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia.

Powód celem wykazania zasadności i wysokości swojego roszczenia przedłożył m.in. ramową umowę pożyczki, potwierdzenie wypłaty z dnia 3 sierpnia 2019 r., pełnomocnictwo do podpisania umowy, formularz informacyjny dotyczący pożyczki w kwocie 4.115,86 zł., przelew na kwotę 2.000 zł. Podkreślić jednak należy, że zarówno z pozwu jak i ramowej umowy pożyczki absolutnie nie wynika kiedy i na jaki okres została zawarta. W ocenie Sądu powód w ogóle nie wykazał, iż pozwana była stroną przedmiotowej umowy. Powód przedłożył wydruk umowy ramowej, która nie została podpisana przez strony oraz formularz informacyjny. W ocenie Sądu z przedłożonych dokumentów nie wynika jednak, że strona pozwana w ogóle była stroną umowy, tj. dokonała czynności związanych z utworzeniem konta na portalu pożyczkodawcy i weryfikacją swojej osoby, a następnie złożyła wniosek o pożyczkę, która została jej udzielona, albowiem wniosek taki musiał zostać zarejestrowany na rzekomo utworzonym przez pozwaną koncie. Zgodnie z umową, umowa zostaje zawarta gdy strona m.in. posiada konto na stronie internetowej pożyczkodawcy, złoży prawidłowo wypleniony wniosek o zawarcie umowy ramowej, zaakceptuje warunki umowy oraz uzyska pozytywną decyzję o udzieleniu wypłat. Powyższych okoliczności powód nie wykazał. Ponadto do pozwu został również dołączony wydruk niepodpisanego pełnomocnictwa (k. 20) z którego wynika, że pozwana udzieliła pełnomocnictwa do zawarcia w formie równoważnej z formą pisemną ramowej umowy pożyczki z (...). Brak jest jakiegokolwiek dowodu, że pełnomocnictwa takiego udzieliła pozwana, a ponadto taka okoliczność nie wynika również z pozwu. W związku z powyższy, Sąd nie był w stanie ustalić czy umowę ramową której wydruk dołączył powód zawarła pozwana osobiście czy przez pełnomocnika. Ponadto dołączono wydruk przelewu na kwotę 2.000 zł. (k. 27), jednakże brak jest jakichkolwiek informacji wykazujących czego ten przelew dotyczy. Podkreślić także należy, że zgodnie z umową, udzielenie pożyczki wymagało złożenia za pomocą serwisu internetowego wniosku o pożyczkę, przesłanie formularza informacyjnego i potwierdzenia wypłaty. W związku z powyższym obowiązkiem powoda było wykazanie zaistnienia wszystkich tych faktów. Zdaniem Sądu przedstawione przez powoda dokumenty dowodzą jedynie, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanej (nie wiadomo jednak przez kogo i w jakich okolicznościach podane). Brak jest jakichkolwiek dowodów że pozwana złożyła wniosek o pożyczkę, że kwota pożyczki została jej wypłacona, brak dowodów akceptacji przez pozwaną jakiejkolwiek umowy i jej warunków. Zarówno z pozwu jak i dołączonych do pozwu dowodów nie wynika czego dotyczy kwota 2.115,86 zł., jakiego dotychczasowego zobowiązania pozwanej. W niniejszej sprawie powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania.

W konsekwencji tego Sąd nie miał możliwości zweryfikowania czy pozwana zawarła z powodem jakąkolwiek umowę, czy dokonała tego osobiście czy przez pełnomocnika, jakie czynności w tym celu podjęła. Ponadto analiza przedłożonych dowodów nie daje podstaw do ustalenia, iż wykazane zostało zawarcie i wykonanie umowy pożyczki, na którą powołuje się powód. Ponadto strona powodowa nie wykazała czy pozwana złożyła wnioski o udzielenie pożyczek , które pożyczkodawca mógł złożyć za pośrednictwem profilu klienta. W niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw – jak wyżej wskazano – do ustalenia, iż wnioski takie przez pożyczkobiorcę rzeczywiście zostały złożone w celu zawarcia umów, na która powołuje się powód.

W związku z powyższym roszczenie należało oddalić.