Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...) z siedzibą w (...)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w (...) na rzecz powoda (...) kwotę 1258,59 złotych (tysiąc dwieście pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w (...) na rzecz powoda (...) kwotę 673,30 złotych (sześćset siedemdziesiąt trzy złote i trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty,

4.  nakazuje pobrać od powoda (...) rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 223,47 złotych (dwieście dwadzieścia trzy złote i czterdzieści siedem groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych,

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) z siedzibą w (...) rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 273,13 złotych (dwieście siedemdziesiąt trzy złote i trzynaście groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 267/23

UZASADNIENIE

Powód (...), prowadzący działalność gospodarczą pod (...) w E., wniósł przeciwko pozwanemu (...) SA w (...) pozew o zasądzenie kwoty 2.749,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 23 marca 2022 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, na skutek którego uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanego (...) pojazd m-ki (...) nr rej. (...), a odpowiedzialność za niniejsze zdarzenie ponosi sprawca posiadający ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie. W toku likwidacji szkody pozwany wypłacił odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w kwocie łącznej 1.373,98 zł brutto.

W dniu 11.05.2023 r. poszkodowany, po rozmowie z powodem uzyskał informację, że ubezpieczyciel w jakiejś wysokości mógł zaniżyć przysługujące mu odszkodowanie, a pragnąc bez drogi sądowej uzyskać dodatkowe środki, dokonał na rzecz powoda cesji wierzytelności obecnych i przyszłych (prawa do pełnego odszkodowania), przysługującej mu w związku ze szkodą, za ustaloną przez obie strony kwotę brutto. Poszkodowany oświadczył, że za wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotę nie był w stanie przywrócić pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, a wszystkie uszkodzone części były częściami oryginalnymi, złączonymi z pojazdem od daty jego wyprodukowania. Nadto, poszkodowany wskazał, że nie miał możliwości odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu.

Powód zgłosił szkodę pozwanemu i likwidatorowi wzywając do jej refundacji w pełnej wysokości, podając w jego nieprofesjonalnej ocenie (powód nie posiada programów eksperckich, ani żadnych możliwości ustalenia wartości szkody) kwotę brakującego odszkodowania w wysokości 3.377,52 zł oraz zaznaczając że brak ustalenia szkody spowoduje konieczność zlecenia sporządzenia opinii prywatnej, która ustali wstępną wartość szkody za kwotę 480 zł. Podkreślił też, iż ubezpieczyciel zobowiązany jest do samodzielnego ustalenia nie tylko podstawy swojej odpowiedzialności, ale też i wysokości szkody. Z uwagi na fakt, ze pozwany nie odpowiedział, powód zmuszony był zlecić opinię niezależnemu rzeczoznawcy z odpowiednimi uprawnieniami i programem eksperckim. Kalkulacja naprawy nr (...)PRO, za sporządzenie której powód zapłacił 480,00 zł, jednoznacznie utwierdziła go w przekonaniu, że pozwany wypłacił poszkodowanemu znacząco zaniżoną kwotę odszkodowania oraz pozwoliła ustalić prawidłową WPS w sprawie. W kalkulacji określono wstępnie koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 3 377,52 zł brutto.

Powód powołał się na art. 363 § 1 k.c. Według strony doszło zaniżenia wartości należnego odszkodowania, a wskazana przez pozwanego suma odszkodowania nie pozwoliłaby poszkodowanemu dokonać pełnej kompensacji szkody. Uzupełniając swoje stanowisko powołano się na orzecznictwo Sądu Najwyższego i orzecznictwo sądów powszechnych.

Według strony wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Podkreślano, iż fakt dokonania naprawy pojazdu przez powoda nie może mieć żadnego znaczenia dla określenia rozmiaru szkody i to bez względu na to, czy naprawa była dokonana profesjonalnie, czy też nie doprowadziła pojazdu do stanu sprzed szkody. Zamontowanie części nowej z logo producenta w miejsce części uszkodzonej takiego samego pochodzenia nie może być uznane za niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione, skoro prowadzi do odtworzenia stanu rzeczy sprzed wypadku. Zasadą powinno być ustalanie odszkodowania według części oryginalnych. Chęć uzyskania przez pozwanego informacji, gdzie i jakim kosztem poszkodowany naprawił pojazd lub dlaczego nie skorzystał z sieci naprawczej likwidatora, nie mają znaczenia z punktu widzenia sprawy. Podkreślano, że szkoda jest jedna i obiektywna, a jej wysokość nie zależy od prac poczynionych przez poszkodowanego. Wyjaśniano, że szkoda ma charakter obiektywny, a jej wysokość określona jest cenami części oryginalnych i stawkami roboczogodziny prac wykonywanych zgodnie z technologią producenta pojazdu, a poszkodowany nie ma obowiązku dokonywania naprawy pojazdu. W sprawie nie ma znaczenia, czy poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu, czy dopiero je poniesie, tudzież, czy zdecyduje się zbyć pojazd w stanie uszkodzonym. Odszkodowanie jest bowiem uzależnione od wykazania szkody w postaci hipotetycznych kosztów niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Według powoda o pinia prywatna jest niezbędna do dochodzenia roszczenia, ale określa jedynie wstępnie wartość szkody i nie stanowi o ostatecznym żądaniu powoda.

Powód wyjaśnił, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się brakujące odszkodowanie w kwocie 2.003,54 zł brutto oraz refundacja kosztów sporządzenia opinii prywatnej w kwocie 480,00 zł. Powód skapitalizował odsetki od dnia następnego po dniu wymagalności — 26.04.2022 do dnia 05.06.2023 (kwota skapitalizowanych odsetek to 266,38 zł). Roszczenie odsetkowe zostało oznaczone na dzień po kapitalizacji.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał, że likwidował przedmiotową szkodę i zaproponował poszkodowanemu wykonanie naprawy w warsztacie naprawczym, współpracującym z pozwanym (renomowane zakłady naprawcze, które dokonałby naprawy pojazdu za kwotę przyznaną przez (...) S.A.). Powód jednak nie skorzystał z tej możliwości. Wyjaśniono, że zaletą naprawy w warsztatach Sieci Naprawczej (...) jest to, że wszystkie naprawy tam wykonywane objęte są gwarancją wykonawcy, a jakość wykonywanych w nich napraw potwierdzona zostaje ważnym przez dwa lata Certyfikatem Jakości (...), ponadto klienci (...) są w nich traktowani priorytetowo. Pozwany poinformował również, iż jeśli poszkodowany nie zdecyduje się na naprawę w proponowanym przez pozwanego warsztacie, to niezbędne będzie uzgodnienie z (...) wysokości kosztów naprawy - w tym celu należy dostarczyć kosztorys naprawy sporządzony przez warsztat naprawczy, któremu poszkodowany zamierza powierzyć naprawę pojazdu. Kosztorys ten zostanie przeanalizowany przez rzeczoznawców (...) i w przypadku niezgodności, co do kosztów naprawy, otrzyma od (...) kosztorys obejmujący realne koszty naprawy pojazdu możliwej do przeprowadzenia we wskazanym warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...). Jeżeli koszty naprawy wskazane w dostarczonym kosztorysie okażą się wyższe, niż ustalone przez (...), to w dalszym ciągu poszkodowany może skorzystać z oferty (...) naprawy pojazdu. Podkreślono również, że przepisy zobowiązują poszkodowanego do podjęcia najbardziej ekonomicznych rozwiązań mieszczących się w definicji normalnych następstw szkody. Powołano art. 354 §. 2 k.c. Podkreślono, że granicą odpowiedzialności pozwanego są koszty celowe, ekonomicznie uzasadnione, które nie mogą być wyższe od poniesionej szkody (art. 361. k.c. oraz art. 824 ^{( 1)} §. 1 k.c.). Odnośnie samej wysokości kosztów naprawy, wskazano, że wyceniono koszty naprawy pojazdu w sposób prawidłowy w oparciu o stosowny kosztorys w łącznej kwocie 1.373,98 zł. Według pozwanego zasadnie sporządził on kalkulację naprawy na bazie danych naprawczych producenta pojazdu w oparciu o rzeczywiste ceny usług na rynku, a wypłacona kwota odszkodowania jest całkowicie wystarczająca, aby przeprowadzić skuteczną i zgodną z reżimem technologicznym naprawę pojazdu. Podkreślano, że w kosztorysie ujęto urealnione średnie sugerowane ceny części zakwalifikowanych jako części oryginalne i o porównywalnej jakości - zgodnie z wytycznymi (...). Urealnienie polega na dostosowaniu cen części do realiów rynku motoryzacyjnego w związku z faktem, iż rynek części oferuje ogromną ilość zamienników, spełniających wszystkie wymogi części oryginalnych, a jednocześnie znacznie tańszych. Brak jest podstaw do żądania, aby zobowiązany do odszkodowania wypłacał odszkodowanie za części wg cen najdroższych. Wskazane przez pozwanego nowe części zamienne, pochodzące od dostawców niezależnych, są - jego zdaniem - częściami dobrej jakości, których zastosowanie umożliwia skuteczną naprawę zgodnie z technologią producenta. W związku z powyższym celowym kosztem przywrócenia samochodu poszkodowanego do stanu sprzed wypadku, pozostającym w normalnym związku przyczynowym ze szkodą (art. 361 k.c.) jest koszt zamontowania oryginalnych części zamiennych - oryginalnych zamienników, albowiem w pojęciu kosztów ekonomicznie uzasadnionych nie mieści się bowiem dokonanie naprawy najdroższymi rekomendowanymi przez producenta częściami w sytuacji, gdy powszechnie dostępne są na rynku znacznie tańsze zamienniki. Przyjęcie odmiennego stanowiska kolidowałoby z zasadą ponoszenia odpowiedzialności tylko za normalne następstwa zdarzenia ubezpieczeniowego. Pozwany również w celu uzasadnienia swojego stanowiska powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Podkreślano, że rezygnacja z propozycji strony pozwanej świadczy o braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem i oznacza przyczynienie się do zwiększenia szkody, za które to zwiększenie strona pozwana odpowiedzialności nie ponosi. Według strony powód swoje roszczenie opiera o kosztorys zawierający hipotetyczny koszt naprawy pojazdu, a niezależnie do tego wnioskuje on o dopuszczenie przez Sąd dowodu z opinii biegłego, który to również dokona wyliczenia hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. Pozwany powołał się na praktykę odstępowania od hipotetycznego wyznaczania przez biegłego sądowego wysokości szkody którą należy badać in concreto, a nie in abstracto, albowiem ma ona charakter dynamiczny i podlega zmianom wraz ze zmianą okoliczności mających miejsce już po zaistnieniu szkody.

Odnośnie żądania zapłaty poniesionych kosztów kalkulacji wskazano, że powód nie nabył prawa do dochodzenia zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji. Powołano art. 361 k.c. Powołując sią na art. 509 k.c. wywodził, że powód nie może dochodzić kosztów zlecenia oceny technicznej. Podkreślano, że kosztów kalkulacji nie poniósł poszkodowany - zbywca wierzytelności, a zatem powód nie nabył tej wierzytelności, a wydatek na koszt opinii prywatnej (kalkulacji) nie jest szkodą, stąd powództwo w tym zakresie winno zostać oddalone. Ponadto, koszty te zostały wygenerowane na wyłączne zlecenie powoda po uzyskaniu przez niego wierzytelności, natomiast powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń powinien dysponować własnymi zasobami wykonującymi tego typu czynności - koszt takich działań z pewnością powinien zostać uznany jako koszt prowadzonej przez niego działalności (podobnie jak koszt korespondencji, wynajmu biura, materiałów biurowych, telefonów, itp.).

Podkreślono również, że wspólnikami spółki, która wykonała kalkulację (...) spółka komandytowa (Numer KRS: (...)) jest powód oraz (...) (Numer KRS: (...)), gdzie powód ma 100 % udziałów. Okoliczność ta dodatkowo wskazuje, że kalkulacja została sporządzona jedynie w celu zwiększenia kosztów związanych ze szkodą. De facto – według pozwanego - powód sam sobie zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 marca 2023 r. doszło do kolizji w której jej sprawca posiadał zawartą z pozwanym (...) SA w (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanego (...) pojazd m-ki (...) nr rej. (...). Samochód po zdarzeniu nadawał się do jazdy, nie został naprawiony i nadal stanowi własność ww.

bezsporne, ponadto dowód zeznania świadka (...) protokół z dnia 3 lipca 2024 r. 00:04:23,

Po kolizji (...) zgłosił szkodę do pozwanego (...) w (...). Po przeprowadzonym postępowaniu pozwany wydał decyzje na mocy której przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 1.373.98 zł

bezsporne, ponadto pismo k. 13, ustalenie wysokość i szkody k. 14

W dniu 11 maja 2023 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą przelał na jego rzecz wierzytelność wobec pozwanego z tytułu szkody powstałej w ww. pojeździe. Zgodnie z umową cedent przeniósł na cesjonariusza wierzytelność wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, w szczególności prawo do pełnego odszkodowania i informacji, w tym także do uzyskiwania od podmiotu likwidującego szkodę wszelkich dokumentów gromadzonych w celu ustalenia odpowiedzialności za zdarzenie lub wysokości odszkodowania (akta szkody). Wynagrodzenie ustalono na kwotę 300 zł.

dowód; umowa przelewu wierzytelności k. 18, oświadczenie k. 19

W dniu 26 maja 2023 r. (...) spółka komandytowa (Numer KRS: (...)) wykonała kalkulację szkody ustalając wysokość kosztów naprawy na kwotę 3.377,52 zł. Wspólnikami ww. spółki jest powód oraz (...) (Numer KRS: (...)), gdzie powód ma 100 % udziałów.

bezsporne, ponadto dowód: kalkulacja naprawy k. 22-27, faktura k. 28

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części. Co do zasady stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami. W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanego kwoty 2.749,92 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował wysokość dochodzonego roszczenia.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został pojazd należący do poszkodowanego (...) m-ki (...) nr rej. (...).

Niewątpliwie poniesienie kosztów naprawy pojazdu może stanowić szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Odpowiedzialność bezpośredniego sprawcy szkody wynika z art. 436 § 2 k.c., natomiast odpowiedzialność pozwanego ma charakter akcesoryjny na podstawie zawartej ze sprawcą zdarzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 822 § 1 i 4 k.c.). W postępowaniu likwidacyjnym, wypłacono poszkodowanemu kwotę 1.373,98 zł. tytułem odszkodowania wynikającą z kalkulacji przeprowadzonej przez pozwanego. W ocenie Sądu powód był legitymowany czynnie do wystąpienia z roszczeniem związanym z przedmiotowym odszkodowaniem. Z materiału dowodowego wynika, że w dniu 11 maja 2023 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności zgodnie z którą scedował na niego wszystkie wierzytelności jakie mu przysługują z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe (dowód: umowa cesji k. 18). Umowa ta nie była kwestionowana przez pozwanego.

W niniejszej sprawie sporna była wysokość odszkodowania w związku z uszkodzeniem pojazdu jak i zasadność kosztów związanych z kosztami dotyczącymi sporządzenia wyceny szkody. Bezsporna była okoliczność, że poszkodowany (...) nie naprawił przedmiotowego samochodu (por. zeznania świadka z dnia 03.07.2024 r.).

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Poszkodowany jest więc uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego wyrządzoną szkodę. Naprawienie szkody następuje albo poprzez przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (naprawa pojazdu) lub też przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem odszkodowania, która to suma odpowiada kosztom naprawy pojazdu. Uprawnionemu przysługuje prawo wyboru.

W związku z powyższym zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za szkodę powstałą w wyniku kolizji obowiązany jest do naprawienia wszelkiej szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowanego.

Nie budzi wątpliwości, że świadczenie przysługujące stronie powodowej od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego winno w pierwszej kolejności korespondować z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody wyrażonej w art. 361 § 2 k.c., ale jednocześnie powinno obejmować tylko niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym ( por. Sąd Najwyższy, uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r.; sygn. akt III CZP 32/03 (LEX nr 78592). W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że należne odszkodowanie stanowi różnice pomiędzy stanem majątku poszkodowanego jaki istniałby, gdyby przedmiotowa kolizja nie nastąpiła, a stanem tego majątku jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Co do zasady fakt naprawienia rzeczy (samochodu) nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, ponieważ wysokość ta powinna odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Treścią świadczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia OC, nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego, wywołanej uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu. Od woli poszkodowanego zależy bowiem to, czy i w jakim zakresie wypłacone mu przez ubezpieczyciela odszkodowania przeznaczy na naprawę samochodu (por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 17 maja 2007 r., sygn. akt III CZP 150/06, LEX nr 258523). Natomiast w orzeczeniu wydanym w dniu 16 stycznia 2002 r. w sprawie o sygn. akt IV CKN 635/00 (LEX nr 78370) Sąd Najwyższy wprost wskazał, iż roszczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim wypadku należy ustalić według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania. Podkreślić należy, ze Sąd ustala odszkodowanie w chwili zamknięcia rozprawy wyrokowania ( art. 363 § 2 k.c. i art. 316 § 1 k.p.c. ).

W niniejszej sprawie bezsporna jest okoliczność, ze pojazd nie został naprawiony przez poszkodowanego. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej (...) na okoliczność wskazania zakresu kosztów związanych z naprawą pojazdu w związku z przedmiotową kolizją, przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych z logo producenta, ustalenia czy podzespoły uszkodzone w przedmiotowym zdarzeniu były elementami innymi niż OE. Czy ewentualna naprawa wykonana przez poszkodowanego doprowadziłaby do przywrócenia stanu poprzedniego pod każdym względem, czy można było tego dokonać na podstawie kosztorysu pozwanego. Biegły (...) w swojej opinii z dnia 29 października 2024 r ustalił celowe technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Wysokość kosztów naprawy oszacowano w oparciu o licencjonowany system komputerowej kalkulacji szkód (...), który opiera się na normach i technologii producenta. Biegły wyjaśnił, że uwzględnił stawki, które zastosowano w kalkulacji wykonanej na zlecenie powoda, na podstawie przeprowadzonego badania rynku i stosowania takich stawek na terenie powiatu (...)/ (...) przez warsztaty naprawcze w dacie powstania szkody. Baza części zamiennych oryginalnych została przyjęta zgodnie z datą powstania szkody przypadającą na miesiąc marzec 2022 r. Biegły uwzględniając zastosowanie technologii naprawy producenta oraz przy użyciu części oryginalnych sygnowanych logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości „o”, uwzględniając stawkę naprawczą dla prac blacharsko-mechanicznych w wysokości 1010 zł (bez podatku VAT) oraz stawkę lakierniczą w wysokości 110 zł. (bez podatku VAT) jako stawki występujące na rynku ustalił koszty naprawy na kwotę 2.484,88 zł. (z podatkiem VAT 23 %). Według biegłego brak jest dowodów aby w dniu zdarzenia w przedmiotowym pojeździe były zamontowane inne części niż oryginalne części zamienne sygnowane logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości O, w które pojazd został wyposażony fabrycznie oraz żeby uszkodzone elementy były poddawane wcześniejszym naprawom. Biegły wskazał również, że kosztorys naprawy pozwanego nie posiadał skalkulowanych operacji naprawczych, został on skalkulowany w sposób ogólnikowy. Stawka za (...) zastosowana przez pozwanego wynosząca 49 zł. (bez podatku VAT) jest stawką dużą niższą (nie do osiągniecia) niż stawka rynkowa w warsztatach naprawczych, wykonujących naprawy zgodnie z technologią naprawy producenta w marcu 2022 r. W ocenie Sądu opinia biegłego jest logiczna, rzetelna, wiarygodna i nie została zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron. W związku z powyższym Sąd – w oparciu o opinię biegłego - przyjął, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 2.484,88 zł. Wskazać należy, ze brak jest jakiegokolwiek dowodu podważającego przedmiotowa opinię.

W ocenie Sądu brak jest podstaw aby uwzględnić roszczenie powoda w zakresie dotyczącym poniesionych przez niego kosztów w postępowaniu przedsądowym. Nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty przedsądowe, w tym koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego. Sąd Najwyższy w swoich orzeczenia podkreślał, że poniesione koszty takiej ekspertyzy są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, ale musi być dokonana ocena przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (por. SN uchwala 7 sędziów z dnia 13.03.2012 r., III CZP 75/11). W ocenie Sądu roszczenie powoda w tym zakresie nie podlegało uwzględnieniu albowiem powód jako podmiot trudniący się gospodarczo skupem wierzytelności jest zobligowany do oszacowania roszczeń i adekwatnie do ich wysokości dokonania zapłaty za cesję. W niniejszej sprawie powód sporządził kosztorys z pewnością po podpisaniu umowy cesji z dnia 11 maja 2023 r., albowiem został sporządzony w dniu 26 maja 2023 r. (dowód: kosztorys k. 22-27). Biorąc pod uwagę, że wysokość szkody była znana powodowi już w dniu podpisania umowy cesji, w związku z czym brak było podstaw aby zlecać sporządzenie dodatkowej wyceny. Sąd uznał stanowisko pozwanego, że powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń powinien dysponować własnymi zasobami wykonującymi tego typu czynności - koszt takich działań z pewnością powinien zostać uznany jako koszt prowadzonej przez niego działalności. Ponadto słusznie pozwany zauważył, że wspólnikami spółki, która wykonała kalkulację (...) spółka komandytowa (Numer KRS: (...)) jest powód oraz (...) (Numer KRS: (...)), gdzie powód ma 100 % udziałów. W związku z powyższym pozwany słusznie wskazał, że kalkulacja została sporządzona jedynie w celu zwiększenia kosztów związanych ze szkodą, albowiem powód sam sobie zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy W związku z powyższym w tej części powództwo nie było zasadne.

Mając na uwadze wysokość odszkodowania uznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą tj. kwotę 1.373,98 zł, zasądzić należało dalszą kwotę niezbędną do pokrycia całości wyrządzonej szkody tj. 1.110,90 zł (2.484,88 – 1373,98 zł), co łącznie odzwierciedla wysokość rzeczywistej szkody poniesionej przez poszkodowanego oraz kwotę 147,69 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek.

O odsetkach orzeczono mając na uwadze treść przepisów art. 481 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. W pozostałym zakresie roszczenia powoda oddalono jako nieuzasadnione.

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 100 k.p.c., a także na § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Uwzględniono przy tym, że powód wygrał w części tj w 45 %, a jego koszty procesu wyniosły 2.617 zł, na które składają się: koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł., zaliczka na biegłego 1.500 zł. Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 917 zł, na którą składają się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł

Biorąc pod uwagę, ze powód że powód wygrał w 45 %, a pozwany w 55 % to należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 673,30 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 wyroku).

Sąd pokrył należne biegłemu wynagrodzenie w wysokości 1997,89 zł., kwota 1500 zł. została uwzględniona z uiszczonej przez stronę zaliczki, a kwota 497,89 zł. została zapłacona przez Skarb Państwa. Uwzględniając wynik procesu Sąd nakazał ściągnąć kwotę 273,13 zł. od pozwanego, a kwotę 223,47 zł. od powoda na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieopłaconych kosztów sądowych, o czym orzekł w pkt 4 i 5 wyroku (art. 113 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych).