Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Jupiter Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności z siedzibą w (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 300/24

UZASADNIENIE

Powód Jupiter Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności z siedzibą w (...) wniósł przeciwko pozwanej (...) pozew o zapłatę kwoty 4.839,79 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że przedmiotowe roszczenie wynika z tytułu niespłaconej umowy pożyczki z dnia 21 lipca 2017 r., nr (...) udzielonej stronie pozwanej przez (...) na okres 12 miesięcy, do dnia płatności ostatniej raty tj 23 lipca 2018 r. Powód wskazał, że strona pozwana nie dokonała płatności w terminach wynikających z harmonogramu spłat, roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne 23 lipca 2018r., a bieg terminu przedawnienia został przerwany poprzez dokonanie przez pozwaną wpłat w latach 2021 r. – 2022 r. co stanowiło uznanie długu na podstawie art. 123 § 1 pkt 2 k.c. Powód wskazał również, że (...) w drodze umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 lutego 2022 r. zbył pakiet wierzytelności z tytułu umowy pożyczek, w tym wierzytelność wobec pozwanej na rzecz (...), który następnie na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 grudnia 2022 r. zbył pakiet wierzytelności z tytułu umowy pożyczek, w tym wierzytelność wobec pozwanej na rzecz powoda. Powód podkreślił, że pozwana dokonała dobrowolnie wpłaty na poczet dochodzonego roszczenia oraz że do uznania roszczenia może dojść nie tylko wprost, ale również poprzez każde zachowanie dłużnika przyznające obowiązek świadczenia. Według powoda zachowanie strony pozwanej bezsprzecznie stanowi formę uznania roszczenia, co doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) oraz (...) z siedzibą we (...) zawarli w dniu 21 lipca 2017 r. (...) na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną w wysokości 2894,17 zł., jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie - do dnia 23 lipca 2018 r.

bezoporne ponadto dowód: umowa k. 7-11

W dniu 24 lutego 2022 r. zawarto umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...) a (...) Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w (...) na podstawie której zbyto pakiet wierzytelności z tytułu umowy pożyczek, w tym wierzytelność wobec pozwanej z ww. umowy co do kapitału w kwocie (...),31 oraz odsetek w kwocie 2014,64 zł. Zgodnie z umową wraz z wierzytelnościami na cesjonariusza przechodziły wszelkie związane z nimi prawa, w tym zwłaszcza roszczenia o dalsze odsetki, koszty procesu, koszty zastępstwa procesowego i zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym oraz wszelkie prawa wynikające z umów zabezpieczenia wierzytelności

W dniu 23 grudnia 2022 r. (...) Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w (...) na podstawie umowy przelewu wierzytelności zbył na rzecz powoda pakiet wierzytelności z tytułu umowy pożyczek, w tym wierzytelność wobec pozwanej z ww. umowy co do należności głównej w kwocie 2461,57 zł. oraz odsetek 244,16, pozostałe koszty i opłaty wynosiły 0.

bezsporne dowód: wyciąg umowy przelewu wierzytelności k. 22, k. 23

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawi się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzając. Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Negatywny wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj: wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67, 18.2.1972 r., III CRN 539/71, (...)). ).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie powództwo podlegało oddaleniu, albowiem roszczenie dochodzone przez powoda uległo przedawnieniu.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W myśl zaś art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Wskazać należy, że powód dochodzi roszczenia przeciwko pozwanej posiadającej status konsumenta, a termin przedawnienia dla tego typu żądania, jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 3 lata. Biorąc pod uwagę termin spłaty pożyczki wynikający z umowy, należy przyjąć, że ewentualne zadłużenie z tego tytułu stało się wymagalne najpóźniej w dniu 24 lipca 2018 roku, a to oznacza, że termin przedawnienia upłynął w dniu 31 grudnia 2022 roku. Podkreślić należy, że strona powodowa nie wykazała aby bieg terminu przedawnienia został kiedykolwiek przerwany. Wprawdzie powoływała się na wpłaty dokonane przez pozwaną w latach 2021-2022, co według strony stanowiło uznanie długu na podstawie art. 123 § 1 k.c. Jednakże powyższej okoliczności w ocenie Sądu powód nie wykazał. Wprawdzie powołał się na wydruk z systemu teleinformatycznego, w których ujawnione są wpłaty dokonane przez pozwaną. Pomijając walor wiarygodności przedmiotowego wydruku komputerowego bez podpisu, ani informacji czego dotyczy, to podkreślić należy, że wpłaty te są z okresu gdy przedmiotowa wierzytelność nie przysługiwała powodowi (okres wpłat od 21.08.2017 do 18.01.2022), a powód nabył przedmiotową wierzytelność w 23 grudnia 2022 r. (dowód umowa cesji k. 23). Ponadto z wydruku powoda nie wynika czego przedmiotowe wpłaty dotyczą, komu zostały uiszczone i z jakiego tytułu. W związku z powyższym brak jakichkolwiek podstaw aby uznać, że wpłaty te pozwana dokonała na poczet zadłużenia związanego z przedmiotową umową. Wskazać należy, że z wydruku wynika, że pozwana uiściła łącznie 2.004,44 zł, a powód nie wskazał nawet jak powyższe należności zostały uwzględnione przy spłacie pożyczki.

Na marginesie nadmienić należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło i w jakim zakresie. Na podstawie przedłożonych przez powoda dowód Sąd nie miał wątpliwości, że zostały zawarte umowy przelewu wierzytelności, że strona powodowa nabyła od poprzedniego wierzyciela prawo do wierzytelności z przedmiotowej umowy (dowód: wyciągi z umów przelewu wierzytelności k. 22, 23). Z dokumentów tych wynikało, że strona powodowa wstąpiła co do zasady w prawa pierwotnego wierzyciela, a zatem miała legitymację procesową czynną w niniejszej sprawie, jednakże zgodnie z przedłożonymi wyciągami na podstawie umowy z dnia 24 lutego 2022 r. cesjonariusz nabył wynikający z umowy pożyczki kapitał w kwocie 2.664,31 zł., a na podstawie umowy z dnia 23 grudnia 2022 r. cesjonariusz nabył wynikająca z umowy należność główną w kwocie 2.461,57 zł. a z pozostałych kosztów i opłat 0 zł. Z pozwu natomiast wynika, że powód domaga się z tytułu niespłaconego kapitału 2.689,75 zł, a z tytułu zaległych opłat za obsługę pożyczki 400 zł. W ocenie Sądu z dokumentów przedłożonych przez powoda (wyciągi umów cesji) nie wynika jego prawo do domagania się od pozwanej z tytułu należności głównej ponad kwotę 2.461, 57 zł. oraz należności z tytułu jakichkolwiek kosztów i opłat.

W tych okolicznościach mając na uwadze fakt, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, że powód nie wykazał że doszło do przerwania jego biegu przedmiotowe powództwo podlegało oddaleniu.