Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Robert Wysocki
Protokolant:	stażysta Paulina Barwińska

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. G. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 65.477,40 zł (sześćdziesiąt pięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt siedem złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w wysokości 10 % w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 62.893,51 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt jeden groszy) od dnia 1 września 2016 roku do dnia 14 września 2017 roku,

2.  należność główną zasądzoną w pkt 1 wyroku wraz z odsetkami umownymi w wysokości 6.530,69 zł (sześć tysięcy pięćset trzydzieści złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) rozkłada na 5 rocznych rat w wysokości:

a)  pierwsza rata w kwocie 5.000,09 zł (pięć tysięcy złotych dziewięć groszy),

b)  kolejne 4 raty w równej kwocie 16.752,00 zł (szesnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt dwa złote)

płatne do dnia 30 września każdego roku, przy czym pierwsza rata płatna w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  zasądza od pozwanej A. G. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 10.501,24 zł (dziesięć tysięcy pięćset jeden złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 304/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) SPÓŁKA AKCYJNA z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko A. G. o zapłatę kwoty 65477,40 zł z odsetkami umownymi od kwoty 62.893,51 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 1 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzanie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 5 lutego 2015 roku zawarł z pozwaną umowę kredytu. Na podstawie tej umowy pozwana była zobowiązana do spłaty okresie objętym umową rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na rachunek bankowy przeznaczony do obsługi umowy w terminach i kwotach wskazanych w umowie.

Pomimo ciążącego na pozwanej obowiązku nie wywiązywała się ona z postanowień zawartej umowy nie dokonując płatności w ustalonych kwotach i terminach. W związku z powyższym będąc uprawniony zgodnie z umową powód wypowiedział ją pozwanej wzywając do spłaty kwoty zadłużenia, wskazując jednocześnie, iż brak zapłaty będzie skutkować postawieniem w stan wymagalności całej kwoty. Brak reakcji ze strony pozwanej doprowadził do wystawienia przez powoda „Wyciągu z Ksiąg Bankowych” potwierdzającego wysokość wymagalnego zadłużenia.

Powód wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 62893,51 zł tytułem wymagalnego kapitału, kwota 908,11 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych oraz kwota 1675,78 zł tytułem niespłaconych odsetek karnych.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 24 lutego 2017 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwana A. G. uznała roszczenie powoda. Przyznała, iż zawarła z powodem przedmiotową umowę kredytu, jednak się z niej nie wywiązała. Pozwana wniosła o rozłożenie zasądzonego świadczenia na 5 równych rat, z tym że pierwsza płatna do końca września 2017 roku byłaby w wysokości 5000 złotych. Wskazała, iż zaciągnęła kredyt na potrzeby gospodarstwa rolnego, nieterminowa spłata kredytu spowodowana była ubiegłoroczną suszą, która spowodowała, że zebrane płody rolne były mniejsze, a co za tym idzie dochód gospodarstwa był mniejszy. Obecnie sytuacja materialna pozwanej poprawiła się z uwagi na większe zbiory podczas żniw oraz zwiększenie hodowli trzody chlewnej. Pozwana spłaciła drobnych wierzycieli i jedynym wierzycielem pozwanej jest powód. Przeciętny miesięczny dochód w gospodarstwie rolnym pozwanej wynosi 4000 zł netto. Pozwana wraz z mężem ma na utrzymaniu trójkę dzieci w tym dwoje pełnoletnich, które uczą się.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lutego 2015 roku powód Bank (...) SPÓŁKA AKCYJNA z siedzibą w W. zawarł z pozwaną A. G. - umowę kredytu gotówkowego na cel konsumpcyjny nr (...), na podstawie której Bank udzielił pozwanej kredytu w łącznej kwocie 104374,84 zł. Spłatę kredytu rozłożono na 96 miesięcznych rat zgodnie z harmonogramem spłata miała nastąpić do dnia 6 lutego 2023 roku.

bezsporne, nadto dowód: umowa kredytu nr (...) z dnia 5/02/2015r. k. 13-19

Pozwana początkowo spłacała kredyt zgodnie z przyjętym harmonogramem. W związku z zaprzestaniem regularnego spłacania rat kredytu, została pozwanej wypowiedziana umowa kredytu. Powód wezwał do spłaty kwoty zadłużenia, wskazując jednocześnie iż brak zapłaty będzie skutkować postawieniem w stan wymagalności całej kwoty. Brak reakcji ze strony pozwanej doprowadził do wystawienia przez powoda „Wyciągu z Ksiąg Bankowych” potwierdzającego wysokość wymagalnego zadłużenia na dzień 31 sierpnia 2016 roku, na które złożyły się kwoty: 62893,51 zł tytułem wymagalnego kapitału, 908,11 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych oraz 1675,78 zł tytułem niespłaconych odsetek karnych. Jednocześnie powód w piśmie z dnia 28 września 2017 roku przesłanym do pozwanej wskazał, iż niespłacenie całości wymagalnej wierzytelności w oznaczonym terminie spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego.

bezsporne, nadto dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 31 sierpnia 2016 roku k. 42, pismo powoda - polubowne wezwanie do zapłaty z dnia 28 września 2016 roku k. 25

Pozwana A. G. przedmiotowy kredyt zaciągnęła gdyż potrzebowała środków na funkcjonowanie gospodarstwa rolnego, które prowadzi wspólnie z mężem. Początkowo pozwana spłacała kredyt regularnie zgodnie przyjętym harmonogramem spłat, jednakże z uwagi na mniejsze dochody z gospodarstwa rolnego w roku 2016 spowodowane wiosenną suszą oraz wmarznięciem upraw rzepaku i zboża nie była w stanie spłacać zaciągniętego zobowiązania. Zeszłoroczny budżet domowy w związku z nieurodzajem wystarczył pozwanej na pokrycie bieżących wydatków w związanych z utrzymaniem domu i gospodarstwa rolnego. Pozwana ma na utrzymaniu trójkę dzieci w tym dwoje pełnoletnich, które nadal się kształcą. Obecnie pozwana nadal z mężem prowadzi gospodarstwo rolne, które przynosi średni miesięczny dochód w wysokości 4000 złotych netto miesięcznie. Obecnie sytuacja materialna pozwanej poprawiła się w związku z większymi dochodami z gospodarstwa rolnego w roku 2017. Ponadto pozwana rozbudowała hodowlę trzody chlewnej. Pozwana spłaciła również drobnych wierzycieli i jedynym jej wierzycielem pozostał powód. W związku z powyższym pozwana na rozprawie wraz z pełnomocnikiem złożyła wniosek rozłożenia spłaty wierzytelności na 5 równych rocznych rat przy czym pierwsza płatna do 30 września 2017 roku wyniosłaby 5000 złotych.

bezsporne, ponadto porównaj: wyjaśnienia pozwanej na rozprawie w dniu 14 września 2017 roku w okresie od 00:06:15 do 00:17:42 – porównaj protokół k. 61-62 oraz stanowisko pełnomocnika pozwanej w okresie od 00:03:02 do 00:06:15 – porównaj protokół k. 61-62.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwana uznała powództwo w całości. Pozwana nie kwestionowała faktu, iż zawarła umowę kredytu z powodem Bank (...) SPÓŁKA AKCYJNA z siedzibą w W.. Przyznała również, iż nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, wskazując, że znalazła się w trudnej sytuacji finansowej.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwaną jest skuteczne, albowiem nie stoi w sprzeczności z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanej Sąd uwzględnił powództwo – wobec uznania roszczenia – i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 65.477,40 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP tj. 10% w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 62.893,51 zł od dnia 1 września 2016 roku do dnia 14 września 2017 roku.

Według art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenia, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. obok charakteru proceduralnego ma także – mimo zamieszczenia go w kodeksie postępowania cywilnego – cechy normy materialno-prawnej. Uprawnia on bowiem sąd do modyfikacji treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, dając sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałby to z regulacji prawno-materialnej. Sąd rozkładając na raty należne wierzycielowi świadczenie dokonuje modyfikacji dotychczasowego stosunku cywilno-prawnego łączącego strony. Uprawnienia do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne, w tym spowodowane działaniem samego dłużnika. ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 409/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014r. V CSK 302/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015r. II CSK 383/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2014r. I ACa 1239/13,)

Przepis art. 320 k.p.c. określa zatem szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesu pozwanej w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesu powoda, przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Ze swej istoty norma ta ingeruje w słuszne prawa wierzyciela odsuwając termin, od którego uprawniony może egzekwować swoje prawo w drodze przymusu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 roku V CSK 302/13).

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. wymaga jednak uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Decydując o rozłożeniu zasądzonego w wyroku świadczenia na raty należy odpowiednio wyważyć interesy obu stron. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela (porównaj: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 roku IACa 242/12 i wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2014 roku IACa 1681/13)

Rozłożenie na raty może więc mieć miejsce wtedy, gdy w sprawie ustalone zostało, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponował środkami dla wykonania zmodyfikowanego obowiązku. Tylko to bowiem gwarantuje wykonanie wyroku bez wszczęcia i prowadzenia postepowania egzekucyjnego, a więc cel, któremu przyświeca regulacja wynikająca z art. 320 k.p.c.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację materialną i osobistą pozwanej. Nie zastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwaną i jej bliskich na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że brak spłaty zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy kredytu związany był z nieurodzajem w rolnictwie spowodowanym zaistniałymi warunkami atmosferycznymi w 2016 roku, który przełożył się na wysokość dochodów w rodzinie pozwanej (ponieważ cała rodzina prowadzi wspólne gospodarstwo rolne). Wysokość zobowiązania uzasadnia twierdzenie, że nawet przy zwiększonych dochodach w roku 2017 pozwana nie jest w stanie jednorazowo uregulować całości zasądzonego roszczenia. Zauważyć należy, że pozwana wykazała wolę uregulowania swojego zobowiązania – w toku sprawy oświadczyła, iż jeszcze w tym roku na poczet wierzytelności wpłaci 5000 złotych.

Zdaniem sądu pozwana aktualnie będzie mogła regulować należności wobec powoda jedynie w razie rozłożenie jej na pięć rat, przy czym wysokość tych rat jest wyższa niż raty ustalone przez strony w umowie, a spłata zobowiązania nastąpi przed datą jego spełnienia wskazaną w umowie kredytu. Aktualna sytuacja rodzinna i finansowa pozwanej nie pozwala jej na zapłatę wyższej należności. Wobec powyższego uznając, że zaistniały przesłanki określone w art. 320 k.p.c. sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 5 rat rocznych przy czym pierwsza rata w kwocie 5000,09 zł, – cztery kolejne w wysokości 16.752,00 zł - określając obowiązek zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat. Zasądzając świadczenie sąd przyznał powodowi również odsetki od zasądzonego roszczenia za okres do dnia wydania wyroku (porównaj w tym zakresie uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku III CZP 11/70).

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 65.477,40 zł, jak również, że roszczenie powoda zostało w całości uwzględnione.

Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 3274,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7200,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności 10,24 zł co łącznie dało kwotę 10.501,24 zł. Przyjmując, iż powód wygrał w 100%, zasądzono od pozwanej na rzecz powoda całą w/w kwotę, tytułem zwrotu kosztów procesu.