Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Malwina Milkowska

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy
z powództwa (...) spółki akcyjnej spółki komandytowej z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) spółki akcyjnej spółki komandytowej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego M. S. kwotę 917,00 zł (słownie: dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 348/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) S.A. spółka komandytowa z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 3.729,88 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 29 marca 2022 roku do dnia zapłaty z tytułu udzielonej stronie pozwanej pożyczki na podstawie umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku, na którą składają się następujące kwoty, a mianowicie kwota 2.897,24 złotych z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki oraz prowizji i 832,64 złotych z tytułu sumy skapitalizowanych odsetek za opóźnienie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 9 maja 2019 roku strona pozwana zawarła z pożyczkodawcą (wierzycielem pierwotnym), to jest (...) sp. z o.o. umowę pożyczki na okres 30 dni, na mocy której udostępniona została kwota 3.846,59 złotych. Pośrednikiem, w zakresie udzielenia pożyczki był każdorazowo (...) sp. z o.o., który odpowiadał za funkcjonowanie platformy pożyczkowej oraz prawidłowości weryfikacji pożyczkodawcy. Powód podniósł, że ogólne warunki udzielonej stronie pozwanej pożyczki zostały wyrażone w treści umowy ramowej pożyczki, natomiast szczegółowe warunki w postaci określenia wysokości finansowania, opłat i prowizji, należności odsetkowych, terminów i sposobu wypłaty pożyczki, terminów i sposobu spłaty pożyczki określał odrębny dokument umowy pożyczki zawarty przez stronę pozwaną za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Powód zaznaczył, że pożyczkobiorca otrzymał na trwałym nośniku wraz z umową formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, umowę ramową pożyczki, formularz odstąpienia, które spełniają wymogi prawem przewidziane. Pozwany nie skorzystał w przepisanym terminie z prawa odstąpienia, jak również nie wniósł żadnych zastrzeżeń co do wnioskowanej kwoty pożyczki oraz warunków jej udzielenia. Tym samym strona pozwana na etapie wypłaty pożyczki miała pełna wiedzę i świadomość w zakresie wszelkich kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, jak i warunków na jakich środki finansowe zostały udostępnione.

Powód podkreślił także, że potwierdzenie zawarcia umowy oraz akceptacja jej warunków były zrealizowane za pośrednictwem logowania się strony pozwanej na zweryfikowanym, indywidualnym, aktywnym koncie klienta samodzielnie założonym przez pożyczkobiorcę na stronie internetowej.

Powód zaznaczył, że pozwany zobowiązał się do zapłaty kwoty pożyczki, która obejmowała kwotę kapitału, prowizji w wysokości 716,62 złotych, skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w wysokości 832,64 złotych. zaznaczył również, że kwota pożyczki została przelana na wskazany w umowie numer rachunku bankowego. Strona pozwana nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku zwrotu pożyczki w terminie, kwocie i wysokości wskazanej w umowie albowiem pozwany na poczet zobowiązania uiścił kwotę 1.916,62 złotych, która została stosownie uwzględniona przy obliczaniu skapitalizowanych odsetek za opóźnienie.

Powód podniósł, że w dniu 22 grudnia 2021 roku pożyczkodawca (...) sp. z o.o. zawarł umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której spółka (...) s.a. s.k. stała się następcą prawnym, a tym samym uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi cedentowi względem strony pozwanej. Podkreślił, że strona pozwana została zawiadomiona o cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew pozwany M. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zaprzeczył istnieniu po stronie powoda legitymacji biernej do występowania w niniejszym postępowaniu jako strona. Pozwany zaprzeczył aby zawierał z (...) sp. z o.o. umowę pożyczki nr (...) z dnia 9 maja 2019 roku i aby otrzymał od powoda jakąkolwiek kwotę. Wprawdzie powód przedstawił wydruki umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku wraz z ramową umowa pożyczki oraz formularzem informacyjnym, jednak nie sposób ocenić ich jako dokumenty wiarygodne, albowiem forma w jakiej zostały załączone do akt postępowania wskazuje jednoznacznie, że powódka mogła nadać im dowolną treść. Ponadto nie zostało wyjaśnione w jaki rzekomo sposób pozwany miał wyrazić wolę zawarcia takiej umowy, co więcej brak jest jednoznacznej informacji na temat sposobu złożenia przez pozwanego oświadczenia woli zawarcia tej konkretnej umowy pożyczki.

Pozwany podkreślił również, że powód powołał się w pozwie na raport kontomatik (potwierdzenie przelewu opłaty rejestracyjnej), jednak żaden z tych dowodów nie został załączony do akt.

Pozwany zaznaczył nadto, że umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inna szczególna formę (art. 29 ust. 1). Natomiast powód nie wykazał aby taki nośnik istniał, spełniający wyżej opisane wymagania. Pozwany zakwestionował również wydruk umowy pożyczki wskazując, że jest to dokument sporządzony jedynie na potrzeby niniejszego postępowania, który nie został udostępniony pozwanemu przed procesem.

Pozwany zakwestionował również istnienie legitymacji czynnej po stronie powodowej wskazując, że przedmiotem przelewu co do zasady może być tylko wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Powinna ona zatem być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Zakwestionował także legitymacje procesową bierną z uwagi na brak zobowiązania mającego stanowić źródło wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wykorzystując środki komunikacji elektronicznej na odległość, świadczy usługi polegające na udzielaniu pożyczek na odległość. Podmiot ten przy udzielaniu pożyczek wykorzystywał usługi pośrednika S.. (...) z siedzibą w Stanie D..

Przed złożeniem wniosku o udzielenie pożyczki klient zobowiązany jest dokonać rejestracji na stronie, która następowała poprzez prawidłowe wypełnienie formularza internetowego, znajdującego się na stornie internetowej z użyciem znaków polskich (§ 6 ramowej umowy pożyczki). Wypełnienie danych w formularzu internetowym nie stanowi zawarcia umowy o świadczenie usług drogą elektroniczna (§6.10 ramowej umowy pożyczki)

Wniosek o udzielenie pożyczki zarejestrowany pożyczkobiorcy może złożyć wyłącznie za pośrednictwem formularza internetowego (§ 8.1 ramowej umowy pożyczki).

W przypadku składania wniosku o udzielenie pożyczki refinansującej pożyczkobiorca jest zobowiązany podać opis zobowiązania, które ma zostać spłacone w wykonaniu przez pożyczkodawcę umowy pożyczki refinansującej (dyspozycja spłaty). W przypadku, gdy zobowiązanie to stanowi zobowiązanie względem innego podmiotu, z którym współpracuje pośrednik oraz operator, wypełnienie danych we wniosku o udzielenie pożyczki refinansującej następuje automatycznie, a następnie dane te zostaną potwierdzone przez pożyczkobiorcę (§ 8.3 ramowej umowy pożyczki).

Po zaakceptowaniu przez pożyczkodawcę poprawnego wniosku udostępni on - za pomocą pośrednika - pożyczkobiorcy na trwałym nośniku ramowa umowę pożyczki, formularz informacyjny, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki oraz formularz odstąpienia (w formie plików (...) umożliwiających ich zapisanie na komputerze pożyczkobiorcy), a dodatkowo dokumenty te będą widoczne po zalogowaniu się przez pożyczkobiorcę na koncie użytkownika na stronie internetowej (w formie plików umożliwiających zapis na komputerze pożyczkobiorcy) (§ 8.7 ramowej umowy pożyczki)

dowód: wydruk ramowej umowy pożyczki nr (...) z dnia 5 marca 2019 roku k. 32 – 38.

Sporządzono umowę pożyczki nr (...), która stanowiła potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku. Jako pożyczkodawcę wskazano (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa świadczy S.. (...) Inc. Z siedziba w Stanie D., a jako pożyczkobiorcę – pozwanego M. S.. Przedmiotem umowy była kwota wypłacona w celu refinansowania w wysokości 3.846,59 złotych. Wypłata kwoty miała nastąpić na rachunek bankowy operatora w celu całkowitej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki numer (...) przez pożyczkodawcę. Integralną częścią umowy była ramowa umowa pożyczki nr (...).

Całkowita kwota pożyczki wynosiła 3.846,59 złotych, zaś całkowity koszt pożyczki 716,62 złotych, która stanowiła prowizję.

dowód: wydruk umowy pożyczki k. 31-31v.

W dniu 15 września 2019 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z (...) z siedzibą w Malcie umowę cesji wierzytelności.

W dniu 22 grudnia 2021 roku (...) z siedzibą w Malcie zawarł z (...) S.A. sp. Komandytowa z siedziba w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności wynikające z umów pożyczek gotówkowych (kredytów konsumenckich) zawartych pomiędzy dłużnikami a spółka (...) sp. Z o.o. będącą pożyczkodawcą oraz pomiędzy dłużnikami a spółka (...) sp. z o.o. będąca pożyczkodawca.

Stan wierzytelności na dzień zawarcia umowy został szczegółowo wskazany w załączniku nr 3.

dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 15 września 2019 roku k. 23 – 25, załącznik k. 30, umowa cesji wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 roku k. 15 – 17v, załącznik numer 3 k. 22.

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabył wierzytelność wobec pozwanego – M. S., wynikającą z umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku rzekomo zawartą z pożyczkodawcą (...) sp. z o.o.

Pozwany – M. S. kwestionował legitymacji procesową bierną wskazując, że nie zawierał z poprzednikiem prawnym powoda żadnej umowy pożyczki, jak również, że nie otrzymał od tego podmiotu żadnej kwoty.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

Istotnym jest również, że aby dany podmiot mógł wystąpić w procesie w charakterze strony, musi być podmiotem do tego właściwym, tzn. musi posiadać szczególną kwalifikację pozwalającą na wystąpienie z danym powództwem właśnie przez niego (czynna legitymacja procesowa) bądź przeciwko niemu (bierna legitymacja procesowa). Sprawa dotycząca określonego stosunku prawnego nie może być bowiem, z jednej strony wszczęta przez jakikolwiek podmiot, lecz wyłącznie przez podmiot określony, któremu służy do tego uprawnienie. Z drugiej zaś, powództwo musi być również skierowane wobec podmiotu właściwego. O istnieniu czy braku legitymacji procesowej decyduje prawo materialne na podstawie podanego w pozwie stanu faktycznego.

Posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa wydania wyroku oddalającego powództwo.

W ocenie Sądu powód w toku niniejszego procesu nie wykazał aby pozwanego – M. S. wiązała z poprzednikiem prawnym jakakolwiek umowa pożyczki.

Wprawdzie celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia powód przedłożył umowę pożyczki nr (...) stanowiącej potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku, ramowa umowę pożyczki nr (...) zawartą w dniu 5 marca 2019 roku oraz formularz informacyjny dotyczący kredytu lombardowego.

Powyższa umowa stanowi umowę pożyczki, która jest również umową o kredyt konsumencki. Zgodnie z treścią art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity : Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.) umowa o kredyt konsumencki może być zawierana na odległość, czyli bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

Przyjmuje się, że zawieranie umów o kredyt konsumencki za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość nie jest wyłączone przez art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki, a zatem umowa ta może zostać zawarta zarówno w formie pisemnej, jak i „na trwałym nośniku” (zob. Tomasz Czech, Kredyt konsumencki. Komentarz, WKP, 2018). Jednakże w sytuacji gdy brak jest podpisu pod dokumentem istotny staje się ciężar wykazania autentyczności i pochodzenia dokumentu.

Wobec powyższego, skoro pozwany kwestionował fakt zawarcia umowy i otrzymania na jej podstawie od powoda jakichkolwiek środków, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania - zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. - że pozwany złożył oświadczenie woli akceptujące zawarcie umowy pożyczki o treści wynikającej z dokumentu – wydruku złożonego do akt przez powoda i że doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli skutkujących zawarciem umowy pożyczki nr (...) z dnia 9 maja 2019 roku i do przelania środków tytułem pożyczki.

Do skutecznego zawarcia umowy pożyczki konieczne jest bowiem ustalenie, że doszło do złożenia skutecznych oświadczeń woli dwóch stron - pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy. Tymczasem ze złożonych przez stronę powodową wydruków i dokumentów nie wynika, aby pozwany złożył oświadczenie woli skutkujące zawarciem umowy pożyczki w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie zaś z art. 61 §1 i § 2 oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (§1). Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (§2). Przepis ten wyraża zasadę swobody formy, wedle której wola osoby skierowana na wywołanie zamierzonego skutku prawnego związanego z dokonywaną czynnością prawną, może być uzewnętrzniona w każdy dowolny sposób, ujawniający ją tak, że staje się dostatecznie zrozumiała dla adresata. W konsekwencji ujawnienie woli osoby dokonującej czynności prawnej może nastąpić także w sposób dorozumiany, przez jakiekolwiek zachowanie się, uzewnętrzniające tę wolę w sposób obiektywnie zrozumiały, które wyraża wolę wywołania skutków prawnych, objętych treścią czynności prawnej. Złożenie oświadczenia może być zarówno jednostkową czynnością, jak i całym procesem zachowań podmiotu składającego to oświadczenie, o ile w oparciu o całokształt okoliczności można podmiotowi składającemu oświadczenie przypisać zamiar wywołania określonych skutków prawnych, czyli gdy zachowanie to niesie za sobą określony komunikat mający wywołać skutki prawne ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2017 roku, sygn. akt IV CSK 179/16, Legalis 1587604). Przepis ten umożliwia zatem składanie oświadczeń woli skutkujących, np. zawarciem umowy w formie elektronicznej. Aby jednak mówić, że doszło do czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie, że doszło do złożenia dwóch zgodnych oświadczeń woli, a następnie, że oświadczenia te były skuteczne. Czym innym jest bowiem ustalenie, że doszło do faktu złożenia oświadczenia woli, a czym innym ustalenie, że oświadczenie to było skuteczne. O fakcie złożenia oświadczenia woli decydują w szczególności okoliczności, czy składający oświadczenie w ogóle wyraził swoją wolę – w zasadzie w dowolnej formie, o ile forma ta w wystarczający sposób wolę tę ujawniła oraz czy oświadczenie to doszło do adresata w rozumieniu art. 61 § 2 k.c. Natomiast o skuteczności złożonego oświadczenia decydują w szczególności takie okoliczności, jak zdolność do czynności prawnych, forma czy należyte umocowanie. Podkreślenie wymaga również fakt, że dla oceny doręczenia oświadczenia elektronicznego stosuje się te same reguły, które odnoszą się do oświadczeń woli składanych w innej postaci, a wprowadzone modyfikacje związane są jedynie ze specyfiką tego oświadczenia. Jak wynika z treści art. 61 § 2 k.c., ustalenie chwili doręczenia oświadczenia w formie elektronicznej także odbywa się przy uwzględnieniu zasady doręczenia. Złożenie oświadczenia woli wyrażonego w postaci elektronicznej, w rozumieniu art. 61 § 2 k.c., polega na tym, że oświadczenie jest prawidłowo wprowadzone do urządzenia elektronicznego (komputera) nadawcy i - przekazane przez Internet za pomocą narzędzi programowych umożliwiających indywidualne wysyłanie i odbieranie danych na odległość - trafia do operatora usług telekomunikacyjnych (serwera dostawcy usług internetowych), po czym od razu jest dostępne dla adresata oświadczenia. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2018r., sygn. akt V Aga 259/18, Legalis 1775546, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24 listopada 2016r., sygn. akt III APa 1/16, Legalis 1564441). Środek komunikacji elektronicznej musi należeć do adresata lub być przez niego kontrolowany, tak aby mógł zapoznać się z treścią wprowadzanych oświadczeń.

W przedmiotowej sprawie powód reprezentowany był przez zawodowego pełnomocnika, a zatem nie było przeszkód, aby samodzielnie sprostał temu obowiązkowi, zgodnie też z zasadami proceduralnymi. Natomiast materiał dowodowy jaki został przez stronę powodową, zgodnie z procedurą, przedstawiony i jako taki podlegał uwzględnieniu, nie pozwalał na uznanie, że te istotne okoliczności zostały wykazane.

Powód złożył wprawdzie wydruk ramowej umowy pożyczki i umowę pożyczki, który miała stanowić potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki. Należy jednak zauważyć, że dokumenty te nie zostały podpisane i nie wynika z nich, ani z pozostałego materiału, aby pozwany złożył oświadczenie woli, choćby w sposób dorozumiany, akceptujące zawarcie umowy pożyczki o treści wynikającej z dokumentu.

Ponadto z treści złożonej umowy wynika, że pożyczka mogła zostać udzielona pożyczkobiorcy po zarejestrowaniu się na stronie internetowej pośrednika i dokonaniu prawidłowej weryfikacji za pomocą usługi (...) lub opłaty rejestracyjnej.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika natomiast, w sposób nie budzący wątpliwości, że warunki te zostały spełnione. W szczególności nie wynika z nich aby pozwany utworzył konto internetowe, został pozytywnie zweryfikowany i opłacił opłatę rejestracyjną. Sam fakt dysponowania przez powoda danymi pozwanego wyszczególnionymi w umowie nie jest okolicznością absolutnie świadczącą o tym. Powód nie wykazał również aby dokumenty w postaci ramowej umowy pożyczki, formularza informacyjnego, potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki oraz formularza odstąpienia zostały wysłane w formie pliku (...) umożliwiających ich zapisanie na komputerze pożyczkobiorcy, na adres poczty elektronicznej pożyczkobiorcy podany w formularzu rejestracyjnym, jak również nie złożył potwierdzenia doręczenia pozwanemu umowy na trwałym nośniku. Przede wszystkim jednak powód nie wykazał, aby ewentualnego założenia konta i rejestracji w serwisie, jak i złożenia za jego pośrednictwem wniosku o pożyczkę i akceptacji jej warunków dokonała osoba w sposób wystarczający zweryfikowana przez pożyczkodawcę i aby w rzeczywistości był tą osobą pozwany, a nie np. osoba się za niego podająca. Powód ograniczył się w tym zakresie wyłącznie do swoich twierdzeń. W szczególności nie wykazał żadnych okoliczności pozwalających na ustalenie istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu na podstawie wnioskowania opartego na podstawie art. 231 k.p.c.

Istotnym jest również, że z treści ramowej umowy pożyczki zawartej w dniu 5 marca 2019 roku absolutnie nie wynika aby miała ona jakikolwiek związek z umową pożyczki numer (...), która stanowiła potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku. Powód nie przedłożył natomiast tej umowy pożyczki z dnia 9 maja 2019 roku.

Niewątpliwym natomiast jest, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, stosownie do treści przepisu art. 6 k.c., że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę natomiast winien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.).

Dlatego też z uwagi na podniesione przez pozwanego zarzuty, to na powodzie – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał zatem obowiązek wykazania, że pomiędzy pożyczkobiorcą i pożyczkodawcą doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki i że na jej podstawie została faktycznie wypłacona w celu refinansowania kwota 3.846,59 złotych, a w konsekwencji, że powodowi na podstawie cesji wierzytelności przysługuje wierzytelność wobec pozwanego M. S..

Natomiast, w ocenie Sądu, strona powodowa nie tylko nie wykazała faktu związania stron umową pożyczki, z której wywodziła roszczenie, ale również faktu wypłaty kwoty wskazanej w umowie.

Powód, w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, nie przedłożył również żadnego dowodu potwierdzającego wykonanie umowy przez pożyczkodawcę zwłaszcza, że przedmiotowa umowa miała charakter umowy refinansującej. Zatem, w ocenie Sądu, powód winien przedłożyć potwierdzenia przelania środków na rzecz pożyczkodawcy, względem którego pożyczkobiorca miał zobowiązanie, jak również umowy, których to refinansowanie miało dotyczyć. Informacje te nie wynikają bowiem z przedłożonych przez powoda dokumentów. Natomiast brak tych dokumentów czy też szczegółowych informacji jakiej umowy i w jakiej części dotyczyła umowa refinansująca, uniemożliwiło Sądowi weryfikację wierzytelności dochodzonej wobec pozwanego, w szczególności w zakresie jej faktycznego wykonania.

Zatem, skoro powód nie udowodnił przytoczonych w pozwie okoliczności, w szczególności w zakresie legitymacji czynnej i biernej, to brak było podstaw do uwzględnienia żądania i dlatego też Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98§1 i 3 kpc w. zw. z §2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego zwrot wynagrodzenia jego pełnomocnika w kwocie 900,00 złotych i opłatę skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.