Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Marek Osowicki
Protokolant:	sekretarz sądowy Marta Trzebiatowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2022 roku w C.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria

przeciwko D. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria kwotę 2.786,00 zł (dwa tysiące siedemset osiemdziesiąt sześć złotych) z odsetkami umownymi w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.400,00 zł (dwa tysiące czterysta złotych) od dnia 21 lutego 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego D. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria kwotę 1.117,00 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 372/22

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) wniósł przeciwko pozwanemu D. P. pozew o zasądzenie kwoty 2786 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 17 listopada 2020 roku do dnia zapłaty od kwoty 2400 zł, a także wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik strony powodowej wskazał, iż pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczyła (...) spółka z o.o. z siedzibą w W., w dniu 21.01.2021 r. umowę pożyczki numer (...). Na podstawie umowy pozwany otrzymał kwotę pożyczki w wysokości 2400 zł, na rachunek bankowy, jednocześnie zobowiązał się do zwrotu kwoty udzielonej pożyczki wraz z odsetkami umownymi w kwocie 14,21 zł. i prowizję w kwocie 371,79 zł. Warunkiem udzielenia pożyczki było posiadanie aktywnego profilu klienta a w celu zakończenia procesu rejestracji oraz potwierdzenia warunków umowy pozwany dokonał jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł na rachunek bankowy pierwotnego wierzyciela. Pozwany dokonując w powyższej weryfikacji pozwany dokonując weryfikacji wyraził wolę zawarcia umowy pożyczki i w pełni zaakceptował jej warunki. Pozwany nie odstąpił od umowy pożyczki i nie dokonał spłaty zgodnie ze zobowiązaniem. Termin zwrotu pożyczki upłynął bezskutecznie 20.02.2021 r. i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne. Powód wyjaśnił również, że na mocy ramowej umowy zakupu wierzytelności z dnia 26.03.2021 r. i aktu cesji z dnia 7.04.2021 wierzytelność dochodzona pozwem przeszła na powoda. Powód wskazał, że na należności z tytułu przedmiotowej wierzytelności dochodzonej pozwem w łącznej kwocie 2786 zł. składa się kwota niespłaconego kapitału 2400 zł., prowizja w wysokości 371,79 zł. oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 14,21 zł.

Pełnomocnik pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu pełnomocnik pozwanego wskazał, że powód nie nabył dochodzonej pozwem wierzytelności, bowiem z umowy ramowej zakupu wierzytelności wynika, że umowa nie przenosi wierzytelności, lecz przeniesienie będzie następowało w dniu cesji, który będzie przypadał na dzień przekazania pliku danych. Tabelaryczny załącznik, nie jest złącznikiem do umowy cesji i nie jest podpisany przez strony. Pozwany kwestionuje by pożyczkodawca przekazał plik danych. Zdaniem pełnomocnika pozwanego umowa ramowa cesji jest nieważna i kwestionuje umocowanie osób do reprezentowania powoda i pożyczkodawcy przy czynnościach umowy ramowej cesji i umowy cesji. Umowa ramowa cesji i akt cesji stanowią obejście prawa, bowiem w świetle ustawy o kredycie konsumenckim konieczne jest by przez cały okres obowiązywania umowy pożyczki pożyczkodawcą była instytucja pożyczkowa, tymczasem takiego charakteru nie ma powód. Zmiana strony powodowej wymagałaby nie tylko cesji wierzytelności, lecz również przejęcia długu (zobowiązań). Umowa nie zawiera zgody na zmianę strony podmiotowej w umowie pożyczki. Umowa ramowa przelewu wierzytelności i cesji są zawarte pod warunkiem zapłaty ceny. Pozwany kwestionuje by kupujący zapłacił cenę za przelewane wierzytelności. Strona pozwana kwestionuje prawdziwość treści zawiadomień o cesji i wezwań do zapłaty pod kątem, że pozwany był lub jest zobowiązany wobec powoda oraz co do wysokości zobowiązania. Umowa cesji nie określa wierzytelności w wystarczający sposób i nie obejmuje rzekomych wierzytelności pozwanego. Zdaniem pełnomocnika pozwanego umowa pożyczki nie istnieje, bowiem nie złożono oświadczeń woli, nie zawarto umowy o czym przekonuje brak podpisów. Potwierdzenie przelewu weryfikacyjnego nie odnosi się do umowy objętej postępowaniem. Spełnienie niezamówionego świadczenia nie stanowi podstawy do uznania umowy za zawartą. Pożyczkodawca nie udzielił pośrednikowi pełnomocnictwa do zawarcia umowy. Z umowy pożyczki nie wynika czego dotyczy opłata prowizyjna i w tym zakresie ma charakter abuzywny.

Pełnomocnik powoda w piśmie z 5.08.2022 r. podniósł, iż umowa pożyczki została zawarta w formie zawierania umowy na odległość i nie wymagała ona podpisu żadnej ze stron a umowa pożyczki została przesłana pozwanemu na wskazany przez niego w umowie adres e-mail. W kwestii wykazania zobowiązania pełnomocnik powoda wskazał, że zrzut ekranu, zapisana strona internetowa jak również wydruki komputerowe są dowodami w rozumieniu art. 308 k.p.c. jako dowód z obrazu lub dźwięku. Wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki stała się wymagalna w dniu zakończenia umowy tj. 20.02. (...). Pobierana prowizja jest powszechną praktyka i stanowi koszt kredytu. Część prowizji za udzielenie kredytu stanowi wynagrodzenia banku, za ponoszone ryzyko działalności kredytowej. P. koszty kredytu wynikające z umowy nie przekraczają wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych w sposób określony w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Zapisy umowy nie spełniają przesłanek do uznania je za klauzule abuzywne. Pozwany dobrowolnie zawarł umowę pożyczki i miał prawo od niej odstąpić. Umowa Cesji oraz akt cesji, wraz z załącznikiem zostały opatrzone podpisem osób umocowanych do reprezentowania stron umowy. Pośrednik finansowy (...) spółka z o.o. z siedzibą w W., który działał w imieniu wierzyciela pierwotnego, jest podmiotem wyspecjalizowanym w zakresie pośrednictwa pożyczek konsumenckich. Wierzytelność przysługująca powodowi została dostatecznie zindywidualizowana poprzez wykazanie w załączniku takich danych, jak numer umowy, data jej zwarcia, kwoty składające się na wysokość zobowiązania, wymagalność roszczenia, imię, nazwisko, adres oraz PESEL pozwanego. Doszło do skutecznego przeniesienia praw na powoda, bowiem dysponuje on danymi strony pozwanej, przekazanymi w związku z zawarciem umowy cesji. Musiała nastąpić zapłata ceny przez powoda a wierzyciel pierwotny przekazał dokumentację obejmującą zobowiązanie strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21.01.2021 r. została zawarta umowa pożyczki numer (...) pomiędzy pozwanym D. P. a pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczyła (...) spółka z o.o. z siedzibą w W.. Na podstawie umowy pozwanemu wypłacono kwotę pożyczki w wysokości 2.400 zł. W umowie ustalono również, że oprócz odsetek naliczonych za cały okres obowiązywania umowy w wysokości 14,20, pozwany zobowiązany jest również zapłacić kwotę 371,80 zł. z tytułu prowizji.

(dowód: umowa pożyczki k. 6-13, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 14-15, wydruki korespondencji e-mail k.72-73, pełnomocnictwo k.71).

W dniu 26 marca 2021 r. zawarto ramową umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

(dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 20-28).

Do Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z 26 marca 2021 r. , dnia 7 kwietnia 2021 r. zawarto Akt Cesji nr 01/04/21 pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria).

(dowód: akt cesji k.17).

W załączniku nr 2 do Aktu Cesji z 7.04.2021 r. nr 01/04/21 zawartego pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z 26 marca 2021 r. pod liczbą porządkową 242 wskazano imię i nazwisko pozwanego, numer umowy, wysokość kapitału, opłaty/prowizje, odsetki umowne, odsetki karne za opóźnienie i łączną kwotę do zapłaty.

(dowód: załącznik nr 2 do Aktu cesji z 7.04.2021 r. k.18).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. 16 kwietnia 2021 r. złożyła oświadczenie, iż (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. Ramowej Umowy Przelewu Wierzytelności z 26 marca 2021 r. w kwocie 319 765,28 zł, co zgodnie z pkt. 2.1.3. umowy skutkowało przejściem na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji.

(dowód: oświadczenie k.19).

Pismem z 12.04.2021 r. (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) w imieniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawiadomiła pozwanego, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 26.03.2021 r. (...) Sp. z o.o. dokonał przelewu wierzytelności z tytułu pożyczki gotówkowej nr (...) z 2.01.2021 r. tj. kapitału w wysokości 2400 zł, odsetek 51,22 zł i opłat 371,79 zł razem 2823,01 zł na rzecz (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) i wezwał do dokonania zapłaty kwoty 2823,01 zł .

(dowód: zawiadomienie cesji i wezwanie do zapłaty k.16).

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie z ustalonego powyżej stanu faktycznego, nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwanym i pierwotnym wierzycielem, oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu zasadność roszczenia nie budzi uzasadnionych wątpliwości.

Strona powodowa umową pożyczki nr (...) oraz potwierdzeniami wykonania transakcji płatniczej z 20.01.2021 r. na kwotę 2000 zł i z 21.01.2021 r. na kwotę 400 zł , dokonanymi na rachunek bankowy pozwanego D. P., wykazała istnienie zobowiązania pozwanego z tego tytułu.

Rodzaj złożonych dowodów odwołuje się do regulacji zawarcia przez strony umowy w drodze elektronicznej regulowanej przez ustawę z 18 lipca 2002 roku o świadczenie usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2013 roku, Nr 1422 ze zm.). Rodzaj umowy i jej podmioty wskazują na potrzebę oceny stosunku prawnego stron w oparciu o przepisy ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715 ze zm. ) oraz ustawy z 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014 r., poz. 827 ze zm.). Pożyczkę udzieloną w warunkach wynikających z przedstawionych dowodów kwalifikować należy jako kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (stosowany do umów kredytu konsumenckiego jako usługi finansowej zawieranej na odległości w oparciu o art. 4 ust. 2 ustawy o prawach konsumenta).

W niniejszej sprawie twierdzenia powoda w uzasadnieniu pozwu odwołują się do zawarcia przez strony umowy pożyczki regulowanej przez ustawę z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Co do zasady umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1).

Przepisy ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w art. 5 pkt 15 przewidują - jako jeden ze sposobów zawarcia umowy - kredyt konsumencki zawierany na odległość. Zgodnie z tym przepisem jako taki kredyt rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Z kolei umowa o kredyt konsumencki - jako umowa dotycząca usług finansowych zawieranych na odległość w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy o prawach konsumenta - stosownie do treści przepisu art. 2 pkt. 1 tej ustawy jest umową zawartą z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumienie się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Przepisy te przewidują szczególny sposób zawierania umowy o kredyt konsumencki – przy wykorzystaniu środków porozumienia na odległość.

Wydruk z systemu – jako nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią – stanowi środek dowodowy, który w zależności od cech i treści może być przedmiotem dowodu z dokumentu – w trybie art. 243 ¹ k.p.c. lub w trybie art. 308 k.p.c., jako dowód z innych dokumentów. Zauważyć należy, że czynności dotyczące zawarcia umowy z wykorzystaniem środków porozumienia się na odległość determinują rodzaj dowodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga, w takiej sytuacji zachowania formy pisemnej a co za tym idzie podpisów stron umowy. Do zawarcia umowy wystarczające jest złożenie oświadczeń za pośrednictwem systemu internetowego.

Zgodnie z artykuł 60 k.c .z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

W niniejszej sprawie strona powodowa przedstawiła dowody wytworzone– w postaci elektronicznej, a także wydruki z systemu: szablonu umowy pożyczki oraz aneksu do umowy pożyczki, załączników dotyczących warunków pożyczki oraz tabeli opłat i prowizji.

Strona powodowa jako dowód zawarcia umowy pożyczki przedstawiała także potwierdzenie wykonania transakcji przez wydruki przelania na rachunek bankowy pozwanego kwoty 2000 zł z 20.01.2021 r. i 400 zł 21.01.2021 r. , co określiło dzień zawarcia umowy (§ 2 pkt. 2.6 umowy). Powód zatem przedstawił dowód w formie wydruków transakcji płatniczej na wykonanie zawartej umowy pożyczki przez pożyczkodawcę z pozwanym.

Analiza tej umowy pozwala w ocenie sądu na przyjęcie, że dotyczyła ona kredytu konsumpcyjnego zawartego na odległość. Bowiem w umowie pożyczki strony wyraźnie przewidziały, iż jest to umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość (§ 2 pkt 2.4 i 2.5) i pożyczkodawca wykorzystywać będzie podany przez pożyczkobiorcę adres poczty elektronicznej e-mail, do przekazania pożyczkobiorcy umowy pożyczki z załącznikami, wzorem oświadczenia o odstąpieniu od umowy i formularzem informacyjnym (§ 5 pkt 5.5).

Zatem nie jest uzasadniony zarzut pełnomocnika pozwanego, że umowa pożyczki nie istnieje i że umowy nie zawarto.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym , powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku. Ponadto z istotą pożyczki sprzeczne jest „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych. W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Przy czym pod pojęciem konsumenta kodeks cywilny w art. 22 ¹ k.c. wskazuje osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04).

W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania ( porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11).

Nadmienić należy, że pożyczkodawca w treści umowy pożyczki (§ 1 pkt 1.21) i załączniku nr 1, 2, 3 i nr 4 poinformował pozwanego o wysokości kosztów pozaodsetkowych.

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu należy stwierdzić, iż zawarte w umowie stron postanowienia dotyczące prowizji nie stanowią niedozwolonej klauzuli umownej, przede wszystkim z uwagi na jej wysokość. Zaznaczyć należy, ze opłata prowizyjna stanowi 15,49 % kwoty udzielonej pożyczki i brak jest dowodów by jej wysokość rażąco odbiegała od przyjętych wysokości prowizji, przy zawieraniu umów kredytów konsumpcyjnych.

Prowizja jest wynagrodzeniem pożyczkodawcy związanym z czynnościami związanymi z udzieleniem pożyczki tj. weryfikacją wniosku, sprawdzeniem zdolności kredytowej pożyczkobiorcy, obsługą księgową pożyczki, jej uruchomieniem oraz spłatą.

Strona powodowa przedstawiła też dowody zawarcia umowy cesji z (...) spółka z o.o. w W. dotyczące wierzytelności wobec pozwanego.

Kodeks cywilny nie stawia szczególnych wymogów formalnych dla umowy przelewu wierzytelności. Może więc być ona zawarta w dowolnej formie, a nawet w sposób dorozumiany (por. np. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 357; J. Mojak [w:] Kodeks cywilny, t. 2, red. K. Pietrzykowski, 2005, s. 137; K. Zagrobelny [w:] Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, 2008, s. 926). Przepis art. 511 wymaga formy pisemnej (w tym określonej w art. 78) jedynie dla umowy przelewu takiej wierzytelności, która jest stwierdzona pismem. Wymaganie to odnosi się zarówno do umowy zobowiązującej do dokonania przelewu, jak i do umowy rozporządzającej (J. W., Umowa przelewu..., s. 67).

Umowa przelewu ma charakter konsensualny. Przelew dochodzi do skutku, a więc wierzytelność przechodzi na nabywcę już w momencie zawarcia umowy ( solo consensu). Strony nie muszą dokonywać żadnych dodatkowych czynności celem zbycia wierzytelności (por. H. Ciepła [w:] G. Bieniek i in., Komentarz... Zobowiązania, t. 1, 2006, s. 657).

Przelew wówczas wymaga zgody dłużnika ze względu na właściwość zobowiązania, jeżeli w swoich skutkach umowa cesji zawarta bez niej narusza, w jakikolwiek zakresie, jego interesy podlegające ochronie prawnej (wyrok SA w Krakowie z 20.01.2017 r., I ACa 940/16, LEX 2282463).

Zgoda dłużnika na zawarcie cesji jest potrzebna tylko wtedy, gdy w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Wierzytelność – z wyjątkiem związanej z dokumentem na okaziciela i zabezpieczonej hipoteką – przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy. Umowa ta może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie. Mają tu zastosowanie przepisy ogólne kodeksu cywilnego dotyczące formy czynności prawnych, art. 75 ¹ –79, a do 16 kwietnia 2010 r. art. 80 (H. Ciepła [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, red. J. Gudowski, Warszawa 2018, art. 509.).

Strona powodowa wykazała, potwierdzoną za zgodność z oryginałem, Ramową Umową Zakupu Wierzytelności z 26 marca 2021 r. , Aktem Cesji nr 01/04/21 z 7 kwietnia 2021 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) oraz oświadczeniem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z 16 kwietnia 2021 r., iż (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. Ramowej Umowy Przelewu Wierzytelności z 26 marca 2021 r. w kwocie 319 765,28 zł, co zgodnie z pkt. 2.1.3. umowy skutkowało przejściem na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji przejście na nią wierzytelności wobec pozwanego.

Do powyższej Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności i Aktu Cesji strona powodowa przedłożyła pełnomocnictwo udzielone G. B. z 30.09.2019 r. i przetłumaczony przez tłumacza przysięgłego Rejestr Handlowy K. (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria). (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. działał jej prezes zarządu P. Ć., który zgodnie z rejestrem przedsiębiorców KRS jest uprawniony do jednoosobowej reprezentacji tej spółki.

Umowa cesji została zawarta już po wygaśnięciu przedmiotowej umowy kredytu konsumpcyjnego. Zaś załącznik nr 2 do Aktu Cesji wskazuje na konkretną wierzytelność wobec pozwanego. W umowie pożyczki z 21.01.2021 r. strony nie wyłączyły możliwości przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią.

Dlatego w ocenie sądu nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pełnomocnika pozwanego, dotyczące braku legitymacji procesowej czynnej związane z nieważnością umowy cesji z powodu braku umocowania do reprezentowania powoda i pożyczkodawcy, obejścia prawa z powodu braku posiadania statusu instytucji pożyczkowej przez cały okres obowiązywania umowy pożyczki, braku zapłaty ceny za przelewane wierzytelności oraz braku określenia wierzytelności w sposób wystarczający i nie obejmowania cesją wierzytelności wobec pozwanego.

Przedstawione przez powoda dowody dają podstawy do uznania za wykazane, iż między pozwaną o pożyczkodawcą doszło do zawarcia umowy pożyczki o treści wynikającej z wydruku z systemu, że umowa ta została przez pożyczkodawcę wykonana i wreszcie, że powód faktycznie nabył od pożyczkodawcy wierzytelności dotyczące umowy pożyczki, na którą w niniejszym procesie się powołuje.

Mając na uwadze powyższe sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.786 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2400 zł od 21 lutego 2021 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. Na koszty procesu powoda w łącznej wysokości 1117 zł składały się: kwota 200 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu, kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) i kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z.

1. odnotować w kontrolce uzasadnień,

2. odpis wyroku z uzasadnieniem po scaleniu, doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej za pośrednictwem portalu informacyjnego

3. przedłożyć z apelacją, najdalej za 21 dni od wykonania