Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria kwotę 4.101,26zł (cztery tysiące sto jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria kwotę 1.317zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 395/22

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w (...) Szwajcaria wniósł przeciwko pozwanej A. S. pozew o zapłatę kwoty 4.101,26 zł. wraz z odsetkami umownymi od dnia 7 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, że strona pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. w W. w dniu 7 lipca 2021 r. umowę pożyczki nr (...) na okres 30 dni. Na podstawie umowy pierwotny wierzyciel dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 7300 zł. na rachunek bankowy pozwanej. Prowizja za udzielnie pożyczki została określona w wysokości 1781,90 zł., a odsetki umowne w wysokości 43,20 zł. powód wyjaśnił, że umowa dopuszczała możliwość przedłużenia terminu spłaty pożyczki, jednak pozwana nie skorzystała z prawa odstąpienia od umowy ani nie dokonała całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu upłynął bezskutecznie dnia 6 sierpnia 2021 r. i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne. Powód wyjaśnił również, że na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 26 marca 2021 r. oraz aktu cesji z dnia 22 września 2021 r. (...) sp. z o.o. dokonała przelewu wierzytelności przysługującej od strony pozwanej na rzecz powoda. Na dzień złożenia pozwu powód ma wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty 4.101,26 zł. z tytułu należności głównej.

W odpowiedzi na pozew pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazano, że powództwo w warstwie merytorycznej, jak i formalnej dotknięte jest brakami, które nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia żądania. Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej, zarówno czynnej jak i biernej, oraz zarzut braku udowodnienia roszczenia. Oświadczyła, że zaprzecza wszystkim okolicznościom przytoczonym w pozwie, poza przyznanymi, zakwestionowała swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Zaprzeczyła aby zawarła z pożyczkodawcą umowę kredytu z dnia 7 lipca 2021 roku, aby wyrażała zgodę na nawiązanie takiego stosunku na odległość oraz, że doręczony został jej trwały nośnik zawierający zapis kontraktu przedstawionego w wydruku umowy.

Według strony powód nie sformułował odpowiednich wniosków dowodowych, nie wskazał, że posiada legitymację procesową czynną, albowiem pozwana zakwestionowała bowiem skuteczność przelewu wierzytelności dokonanej przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...). Według pozwanej nie jest pewne, czy rzeczywiście akt cesji obejmuje hipotetyczną wierzytelność wynikającą z umowy ww. pożyczki. Załącznik nr 2, na który powołuje się powód, nie pozwala w żaden sposób na faktyczną korelację i powiązanie tego dokumentu z analizowaną czynnością. Według niej nie można wykluczyć, że to powód samodzielnie wygenerował dokument celem podjęcia próby dowiedzenia swoich twierdzeń, albowiem usunął znaczne fragmenty tego dokumentu, pozostawiając puste przestrzenie, co może wskazywać na potencjalną ingerencję w faktyczny zakres przelewu wierzytelności. Ponadto w świetle postanowień umowy ramowej, przedmiotem przelewu wierzytelności są roszczenia określone w „Pliku danych”, których powód nie załączył, tak więc mógł on swobodnie kreować przedmiot przelewu.

Pozwana zakwestionowała aby powód dowiódł, że nabywca wierzytelności spełnił świadczenie wzajemne w postaci zapłaty ceny. Nie jest bowiem wystarczające złożenie oświadczenia przez zbywcę wierzytelności jak oświadczenie z dnia 4 października 2021 roku złożone przez P. S. w imieniu (...) Sp. z o.o. Z treści oświadczenia o zapłacie ceny wywnioskować jedynie można, że autor złożył oświadczenie o zapłacie ceny, a nie, że obiektywnie cenę zapłacono. Taką okoliczność wykazać można wyłącznie za pomocą potwierdzenia wykonania transakcji bankowej lub pokwitowania przyjęcia sumy gotówki.

Strona podniosła również zarzut braku legitymacji procesowej biernej powołując przepisy dotyczące kredytu konsumenckiego, zwłaszcza jego formy. Podkreśliła, że pod wydrukiem umowy nie znajdują się jakiekolwiek podpisy, a tym samym dokument nie wypełnia znamion określonych art. 78 k.c., w związku z czym może jedynie stanowić dokument prywatny pochodzący wyłącznie od pożyczkodawcy, który nie uzyskał jakiegokolwiek akceptu pozwanej. Podniosła również, że w załączonych przez powoda wydrukach nie ma informacji, o tym kto działał w imieniu i na rzecz pożyczkodawcy. Wskazano też, ze żaden z dokumentów dotyczących stosunku cywilnoprawnego nie został poświadczony za zgodność z oryginałem, co świadczy, że pełnomocnik nie mógł zapoznać się z oryginałem takiego dokumentu, gdyż ten zapewne nie istnieje. Według strony przedłożone przez powoda dowody traktować można jedynie jako wydruk projektu kontraktu. Pozwana podkreśliła, że brak jest elektronicznego potwierdzenia złożenia przez pozwaną wniosku o pożyczkę oraz elektronicznego potwierdzenia przesłania dokumentacji. Nie ma więc żadnego dowodu, który świadczyłby o jej woli zawiązania kontraktu z pożyczkodawcą. Nie otrzymała formularza informacyjnego ani przed datą podaną na wydruku umowy ani po tej dacie. Powód nie wykazał więc, by faktycznie wypełniono wszystkie warunki związane z zawieraniem umów o kredyt konsumencki, tak więc należy uznać, że nie wykazano legitymacji biernej pozwanej. Podkreślono także, że brak odpowiedzi konsumenta na niezamówione świadczenie nie stanowi zgody na zawarcie umowy, a skorzystanie przez konsumenta ze świadczenia niezamówionego nie prowadzi do zawarcia umowy per facta concludentia i roszczenia przedsiębiorcy o zwrot świadczenia

Powód nie wykazał, jakoby pozwana i (...) Sp. z o.o. faktycznie zawiązały węzeł prawny wynikający z wydruku umowy pożyczki nr (...) z dnia 7 lipca 2021 roku, czemu pozwana zaprzeczyła, brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego złożenie dyspozycji na zawarcie umowy oraz dowodu doręczenia pozwanej trwałego nośnika zawierającego zapis umowy pożyczki. O rzekomym zawarciu umowy nie świadczy także potwierdzenie transakcji płatniczej w kwocie 7.300,00 zł., nie stanowi wyciągu z konta, tylko dokument pochodzący z nieznanego ź ródła, prawdopodobnie wygenerowany przez A. M.. Niemniej jednak, brak jest pewności, aby przedstawione w potwierdzeniu wykonania transakcji i płatniczej dane faktycznie stanowiły potwierdzenie przelewu, jak również, że wskazany rachunek bankowy faktycznie należy do pozwanej. Według strony wątpliwe jest czy A. M. jest legitymowany do stwierdzania faktu spełnienia świadczenia.

Z ostrożności podniesiono, że należy zbadać, czy (...) Sp. z o.o. mogący działać jako pośrednik kredytowy spełnił wymogi określone w art. 28 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim,

Według strony umowa zawierała także klauzule niedozwolone, a tym samym ich ocena winna być przeprowadzona przy uwzględnieniu dyspozycji art. 58 k.c. lub art. 385 ¹ k.c. Powód nie wykazał, aby postanowienia umowy były uzgodnione indywidualnie z pozwaną, a prowizja została ustalona na rażąco wysokim poziomie.

Według pozwanej w ramach umowy miało dojść do wykreowania stosunku cywilnoprawnego zastrzegającego wynagrodzenie pożyczkodawcy na poziomie wielokrotnie wyższym aniżeli dopuszczalny ustawowo, a to z uwagi na zastrzeżenie dodatkowego wynagrodzenia, jakim jest prowizja. Powód w żaden sposób nie dowiódł, by pożyczkodawca przeprowadził weryfikację zdolności kredytowej pożyczkobiorcy w przypadku kontraktu, z którego wywodzi swoje roszczenie.

W odpowiedzi na zarzuty strony pozwanej powód podkreślił, że pozwana zawarła umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumenta. W celu zakończenia procesu rejestracji pożyczkobiorca dokonuje jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 PLN z rachunku bankowego pożyczkobiorcy na rachunek banku pożyczkodawcy albo korzysta z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego. W przedmiotowej sprawie pożyczkobiorca skorzystał z usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego, tj, Kontomatik, która umożliwia przeprowadzenie weryfikacji prawdziwości danych podanych przez klienta oraz dokonanie oceny jego zdolności kredytowej w oparciu o dane pozyskane z jego rachunku bankowego. Według strony, wbrew zarzutom pozwanej powód przedłożył do akt sprawy potwierdzenie wypłaty pożyczki i przekazał pozwanemu do dyspozycji kwotę pożyczki. Podkreślono, że wniosek pozwanej o udzielenie pożyczki rejestrowany byt na indywidulanym profilu klienta w formie elektronicznej, a spółka (...) sp. z o.o. była uprawniona do zawierania umów pożyczek oraz do udostępniania pożyczkobiorcom kwoty pożyczki w mieniu wierzyciela pierwotnego.

Zgodnie z postawieniami umowy jej treść wraz z formularzem informacyjnym została przesłana stronie pozwanej na wskazany przez nią w umowie adres mailowy. Zakwestionował aby pełnomocnik powoda był zobowiązany przedłożyć dokumenty poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda, podkreślając, ze niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia dokumentu jest w pełni dopuszczalnym dowodem dla czynienia ustaleń, co do istnienia treści samego dokumentu w wyjątkowych sytuacjach, gdy z obiektywnych przyczyn faktycznych lub prawnych strona posługująca się tym środkiem dowodowym nie może definitywnie przedstawić czy to samego oryginału dokumentu, czy jego wiarygodnego odpisu. Podkreślono, że przedłożone wydruki umowy stanowią nośnik informacji, na którym odwzorowano oryginalną treść umowy pożyczki będącej podstawą dochodzonego pozwem roszczenia.

Powód wyjaśnił, iż pozwana przed wytoczeniem powództwa dokonała wpłat w dniu 1 września 2021 r. w kwocie 200 zł w dniu 9 września 2021 r. w kwocie 400 zł, w dniu 9 września 2021 r. w kwocie 4500 zł Podkreślono także, ze pozwana dobrowolnie podjęła decyzję o zaciągnięciu pożyczki i zaakceptowała wszystkie jej warunki uiszczając przelew weryfikacyjny podczas rejestracji konta klienta, gdyby według pozwanej koszty udzielenia pożyczki na dzień zawarcia umowy byty za wysokie na podstawie 5 9 umowy miała prawo od niej odstąpić. Pozwana nie skorzystała z przysługującego jej prawa do odstąpienia od umowy kredytu, tym samym zgodziła się na jej warunki. Podkreślono także, że dokonano oceny zdolności kredytowej pozwanej, na podstawie informacji podanych przez pożyczkobiorcę przy składaniu wniosku o udzielenie pożyczki oraz informacji z sytemu BIGfraž BIK.

Zakwestionowano zarzut pozwanej dotyczący braku legitymacji czynnej, podkreślając, że na podstawie Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z dnia 26.03.221 oraz Aktu Cesji z dnia 22.09,2021 r. powód nabył m.in. wierzytelność przysługującą zbywcy wobec pozwanej oraz wszelkie związane z nią prawa. Nadto odnosząc się do zarzutu pełnomocnika pozwanego, powód wskazał, że załącznik do Aktu Cesji został sporządzony w przepisanej formie i opatrzony podpisem każdej ze stron umów cesji. Powód dokonał anonimizacji w zakresie danych innych osób, które zostały wpisane do jego treści, a wierzytelność przysługująca powodowi została dostatecznie zindywidualizowana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lipca 2021 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną A. S. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 7300 zł. do 6 sierpnia 2021 . .Zgodnie z umową pożyczki odsetki zostały wyliczone na kwotę 43,20 w przypadku terminowej spłaty, prowizja na kwotę 1.781,90 zł. Umowa została zwarta na okres 30 dni i splata miał być jednorazowa.

dowód: umowa k. 8-11, mail k. 104-105

W dniu 7 lipca 2021 r. wypłacono pozwanej na jej rachunek o nr (...) kwotę 7.300 zł.

dowód : potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 14

W dniu 26 marca 2021 r. zawarto ramową umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 21-22

Do ww. Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z dnia 26 marca 2021, dnia 22 września 2021 r. zawarto Akt Cesji nr 04/09/21 pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: akt cesji k.16

W załączniku nr 2 do ww. Aktu Cesji z. pod liczbą porządkową 284 wskazano imię i nazwisko pozwanej, numer umowy, pesel wysokość kapitału określona na kwotę 4.101,26 zł, opłaty/prowizje w kwocie 0 zł., odsetki umowne w kwocie 0, odsetki karne za opóźnienie w kwocie 13,86 zł. i łączną kwotę do zapłaty w kwocie 4115,12 zł.

dowód: załącznik nr 2 do Aktu cesji. k.16v -17

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie wywiązywała się z zawartej umowy pismem z dnia 29 września 2021 r. została ona wezwana do zapłaty.

dowód: pismo k. 15

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 4 października 2021 r. złożyła oświadczenie, iż (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. j Umowy Przelewu Wierzytelności z 25 czerwca 2021 r. w kwocie 619.335,96 zł, co zgodnie z pkt. 2.1.3. ww. umowy, co skutkowało przejściem na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji.

dowód: oświadczenie k.18

A. S. przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie dokonała na poczet należności wynikających z przedmiotowej umowy wpłat: w dniu 1 września 2021 r. w kwocie 200 zł w dniu 9 września 2021 r. w kwocie 400 zł, w dniu 9 września 2021 r. w kwocie 4500 zł

bezsporne

W dniu 1 czerwca 2017 r. D. sp. z o,.o. w W. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pośrednictwa kredytowego

dowód: umowa k. 91-103

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w całości.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i pierwotnym wierzycielem oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodzić się jednak należy z pozwaną, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony umowy zawarły umowę, że przeniesiono na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, że nabył przedmiotową wierzytelność.

Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez strony umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zawarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwaną łączyła umowa na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 8-9).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Przepisy te przewidują szczególny sposób zawierania umowy o kredyt konsumencki – przy wykorzystaniu środków porozumienia na odległość.

Wydruk z systemu – jako nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią – jak powyżej wskazano stanowi środek dowodowy, który w zależności od cech i treści może być przedmiotem dowodu z dokumentu – w trybie art. 243 ¹ k.p.c. lub w trybie art. 308 k.p.c., jako dowód z innych dokumentów. Zauważyć należy, że czynności dotyczące zawarcia umowy z wykorzystaniem środków porozumienia się na odległość determinują rodzaj dowodów.

W związku z powyższym zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga w każdej sytuacji, zachowania formy pisemnej i tym samym podpisów stron. Do zawarcia umowy wystarczające jest złożenie oświadczeń za pośrednictwem systemu internetowego.

Na mocy art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Powód przedłożył dowody sporządzone w postaci elektronicznej, wydruki z systemu: umowę pożyczki, dokumenty związane z udzieleniem pożyczki.

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, że pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie. Ograniczyła się do oświadczenia, że powód nie wykazał okoliczności na które się powołuje, jednakże nie zakwestionowała, że w związku z zawarciem umowy, przedmiotowych środków nie otrzymała. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwana zawarła umowę i uzyskała środki finansowe, a nawet na poczet należności wynikających z umowy dokonała już wpłat przed wytoczeniem powództwa. Okoliczność, że pozwana w części spłaciła roszczenie wynikające z przedmiotowej umowy nie zostało zakwestionowane przez pozwaną, a tym samym na mocy art. 230 k.p.c. należało uznać je za przyznane.

Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki jest dowód potwierdzenie przelewu kwoty 7.300 złotych z dnia 7 lipca 2021 r. tytułem pożyczki nr (...) na rzecz A. S. na jej rachunek bankowy numer (...). Przelew ten został opatrzony numerem pożyczki tożsamym ze wskazanym na wydruku umowy pożyczki załączonej do pozwu. Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 7 ustawy prawo bankowe oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Z uwagi na fakt, że pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, nie zakwestionowała aby rachunek, którego dotyczy ww. przelew należał do niej, w związku z powyższym należy uznać tę okoliczność za przyznaną. W ocenie Sądu twierdzenia, że „brak jest pewności, aby wskazany rachunek bankowy faktycznie należy do pozwanej”, nie stanowi zakwestionowania tej okoliczności. Pozwana nie podniosła, że nie jest właścicielem konta na który przelano środki, to pozwana przede wszystkim powinna mieć pewność czy to jest jej rachunek czy nie. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie ulega również wątpliwości, że rachunek, na który zostały przelane środki z tytułu pożyczki, należy do pozwanej. A. S. również nie podnosiła, że ww. środki finansowe nie wpłynęły na jej konto. Przeciwnie w odpowiedzi na pozew nie zakwestionowała powyższego.

W ocenie Sądu powód wykazał okoliczność zawarcia umowy pożyczki przez pozwaną. Wygenerował także z systemu dokumenty, m.in. emaile związane z zawarciem umowy (dowód: email k. 104-105). Pozwana nie zakwestionowała aby takie maile otrzymała. Jak wynika z umowy (§ 3) wymagania obciążające pożyczkobiorcę dotyczyły pozytywnej weryfikacji tj dokonania skutecznej rejestracji i posiadania aktywnego profilu klienta na stronie internetowej. Pozwana nie zakwestionowała, aby dane dotyczące tej transakcji nie dotyczyły jej osoby. Nie podniosła aby rachunek wskazany w wydruku nie dotyczył jej osoby.

Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się jedynie do zakwestionowania okoliczności na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie próbowała dowodów podważyć.

Podkreślić należy, że analiza całości materiału dowodowego jak i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze strony łączyła umowa, która została wykonana przez wierzyciela pierwotnego, a pozwana nie dokonała jej spłaty w całości.

Na uwagę nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączony został bowiem odpis umowy ramowej umowy przelewu wierzytelności, która została zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanej wynikająca z umowy pożyczki. Wskazana w umowie przelewu wierzytelność została zindywidualizowana i pokrywa się w zasadzie z postanowieniami zawartej przez pozwaną umowy pożyczki, w dostateczny sposób ją indywidualizuje, zarówno co do daty jak i wysokości zobowiązania pozwanej (por. wydruk załącznika k. 16v). Wskazać należy, ze powód przedłożył odpisy umowy sprzedaży wierzytelności, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego . Sąd uznał za wiarygodne stanowisko strony powodowej i mając na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c. uznał, ze powód wykazał nabycie praw do przedmiotowej wierzytelności.

Wskazać należy, ze umowa przelewu wierzytelności może być zawarta w dowolnej formie, nawet w sposób dorozumiany (por. np. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 357; J. Mojak [w:] Kodeks cywilny, t. 2, red. K. Pietrzykowski, 2005, s. 137; K. Zagrobelny [w:] Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, 2008, s. 926). Umowa przelewu ma charakter konsensualny. Przelew dochodzi do skutku, a więc wierzytelność przechodzi na nabywcę już w momencie zawarcia umowy ( solo consensu). Strony nie muszą dokonywać żadnych dodatkowych czynności celem zbycia wierzytelności ( por. H. Ciepła [w:] G. Bieniek i in., Komentarz... Zobowiązania, t. 1, 2006, s. 657).

Strona powodowa wykazała ramową umową zakupu wierzytelności z 26 marca 2021 r., aktem cesji nr 04/04921 z 22 września 2021 (dowód umowa k. 21-22, akt cesji k. 16) oraz oświadczeniem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z 4 października 2021 r. (dowód oświadczenie k. 18), iż (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. ramowej umowy przelewu wierzytelności w kwocie 619335,96 zł. W związku z powyższym Sąd nie miał wątpliwości, że doszło do przejścia na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji, w tym przejście na nią wierzytelności wobec pozwanej (por. pkt 2.2.3 umowy ramowej przelewu wierzytelności). Wskazać należy, że powód przedłożył odpisy ww. dokumentów, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego. Podkreślić należy, że strona pozwana – oprócz negowania wartości dowodowej przedmiotowych dokumentów - nie przedstawiła jakichkolwiek argumentów, które w jakikolwiek sposób wzbudzałyby wątpliwości co do ich oceny.

Przedmiotowa umowa cesji została zakwestionowana przez pozwaną, albowiem jej zdaniem jest ona nieskuteczna z uwagi na fakt, ze powód nie wykazał zawarcia umowy pożyczki. Jak powyżej wskazano w ocenie Sądu powód wykazał, że pozwaną łączyła z D. umowa pożyczki opisana w pozwie. Sąd nie miał również żadnych wątpliwości, że załącznik nr 2 do aktu cesji wskazuje konkretną wierzytelność wobec pozwanej (k. 16v). Podkreślić również należy, że w przedmiotowej umowie pożyczki strony nie wyłączyły możliwości przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanej, że przedmiotowa umowa zawiera klauzule abuzywne. Podkreślić należy, ze pozwana występowała jako konsument. Zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, ale także polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych, zapewniając im ochronę przed stosowaniem (przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie) postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy. Po przeanalizowaniu warunków przedmiotowej umowy pożyczki, Sąd nie stwierdził aby istniały w niej klauzule abuzywne, a wysokość opłat, na które powołała się pozwana, obejmujące prowizje nie zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Nie stanowią one niedozwolonych klauzul umownych.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości. Pozwana w żaden sposób nie podważyła materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwana ma obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji jak i wysokość odsetek. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwana zawarła umowę pożyczki, która miała charakter odpłatny.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku uwzględnił powództwo w całości, a w pkt 2 wyroku orzekł o kosztach procesu.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 400 zł, 17 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł, co łącznie dało kwotę 1317 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda ww. kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.