Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2021 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko A. G.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 419/21

UZASADNIENIE

Powód – (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył pozew przeciwko pozwanemu A. G. o zasądzenie kwoty 644,31 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzoną wierzytelność nabył w drodze umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z (...) S.A. w dniu 19 grudnia 2019 roku, a nadto, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy ubezpieczenia potwierdzonej dokumentami w postaci polisy o nr (...). Podkreślił, że wierzyciel pierwotny spełnił swoje świadczenie w umówiony sposób, właściwy dla stosunku prawnego łączącego strony udzielając ochrony ubezpieczeniowej stronie pozwanej, a to działanie obligowało stronę pozwaną do zapłaty na jego rzecz kwoty stanowiącej wartość przedmiotu sporu. Zatem oczywistym jest, że ubezpieczyciel w zamian za udzielona ochronę ubezpieczeniową winien otrzymać od strony pozwanej należną składkę, której bezpodstawnie nie otrzymał. Tym samym powód wnosi o zasądzenie kwoty 644,31 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Powód podniósł, że kwota dochodzona pozwem stanowi sumę należności, a mianowicie kwotę 326,22 zł, na która składa się kwota stanowiąca nieuiszczoną składkę ubezpieczeniową należną ubezpieczycielowi – (...) S.A. z tytułu udzielonej stronie pozwanej ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w wysokości 277,00 złotych wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 49,22 złotych naliczonymi od w/w kwoty składki od dnia następnego po dniu płatności – wymagalności 9 kwietnia 2018 roku do dnia 8 grudnia 2020 roku oraz kwotę 318,09 złotych, na która skalda się kwota stanowiąca nieuiszczona składkę ubezpieczeniową należna ubezpieczycielowi – (...) S.A. z tytułu udzielonej stornie pozwanej ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w wysokości 277,00 złotych wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 41,09 złotych naliczonymi od w/w kwoty składki od dnia następnego po dniu płatności – wymagalności 9 września 2018 roku do dnia 8 grudnia 2020 roku.

Powód podkreślił również, że po nabyciu przedmiotowej wierzytelności poinformował stronę pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności i wezwał ją do dobrowolnej zapłaty, wskazując jednocześnie, iż w przypadku jej niezapłacenia sprawa zostanie skierowana na drogę sądową.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 sierpnia 2021 roku, wydanym w sprawie I Nc 228/21, Referendarz sądowy uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości i orzekł o kosztach procesu.

W przepisanym terminie pozwany – A. G. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o skuteczne odrzucenie roszczeń powoda jako bezzasadnych.

W uzasadnieniu wskazał, że nie jest właścicielem samochodu marki R. L. – pozostającego przedmiotem sporu od 12 grudnia 2017 roku albowiem w tym dniu pozbył się pojazdu. Podkreślił, że od kilku lat non stop udowadnia w/w firmie, że samochód został zbyty przed ich roszczeniami.

W dniu 1 października 2021 roku do Sądu Rejonowego w Człuchowie wpłynęło pismo procesowe powoda z dnia 28 września 2021 roku, które na mocy art. 205 ³ § 5 kpc zostało zwrócone.

Na rozprawie w dniu 26 listopada 2021 roku pozwany – A. G. podtrzymał swoje stanowisko zawarte w sprzeciwie, a nadto wskazał, że o sprzedaży auta poinformował ubezpieczalnię w formie pisemnej. Wyjaśnił również, że ubezpieczyciel dzwonił do niego z informacją o wznowieniu ubezpieczenia i wówczas pozwany ponownie informował go o sprzedaży auta. Podkreślił, że nie otrzymał żadnej pisemnej informacji o przedłużeniu ubezpieczenia. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2020 roku powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w S. umowę nr (...) na podstawie, której nabył wierzytelności pieniężne przysługujące EH wobec dłużników z tytułu niezapłaconych składek ubezpieczeniowych wynikających z zawartych umów ubezpieczenia.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy nr (...) k. 20 – 22.

Poprzednik prawny powoda – Grupa E. Hestia wystawił polisę nr (...), która stanowiła potwierdzenie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego. Z treści polisy wynikało, że przedmiotem umowy ubezpieczenia był samochód osobowy marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), natomiast ubezpieczonym był pozwany A. G.. Ponadto umowa ubezpieczenia obejmowała okres od dnia 7 kwietnia 2018 roku do dnia 6 kwietnia 2019 roku, a wysokość składki wyliczono na kwotę 554,00 złotych, która miała być płatna w dwóch ratach, a mianowicie pierwsza rata w wysokości 277,00 złotych dnia 7 kwietnia 2018 roku i druga rata w wysokości 277,00 złotych płatna w dniu 7 września 2018 roku.

Z treści polisy wynikało, że umowa ubezpieczenia została zawarta 15 kwietnia 2018 roku i była ona kontynuacją poprzedniej umowy ubezpieczenia.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia polisy k. 11,

Pozwany – A. G. był właścicielem pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do dnia 12 grudnia 2017 roku, kiedy to pojazd sprzedał na rzecz A. A.. Sprzedaż została dokonana w czasie trwania umowy ubezpieczenia łączącego pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda, dlatego też pozwany A. G. poinformował ubezpieczyciela o zbyciu auta w formie pisemnej (przyznane).

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy kupna – sprzedaży samochodu z dnia 12 grudnia 2017 roku k. 46.

Poprzednik prawny powoda kontaktował się telefonicznie z pozwanym w przedmiocie wznowienia umowy ubezpieczenia i wówczas pozwany ponownie informował go o zbyciu auta objętego umową ubezpieczenia (przyznane).

Pozwany – A. G. nie otrzymał od ubezpieczyciela informacji o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia, jak również nie otrzymał żadnego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia (przyznane).

W dniu 17 stycznia 2020 roku powód sporządził pismo zatytułowane „wezwanie do zapłaty” adresowane do pozwanego A. G.. W piśmie tym powód zawarł informację, że w dniu 19 grudnia 2019 roku nabył od (...) S.A. wierzytelność z tytułu polisy łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda i w związku z tym wzywał pozwanego do natychmiastowego uregulowania zadłużenia w kwocie 614,72 złotych w nieprzekraczalnym terminie do dnia 21 stycznia 2020 roku bezpośrednio na rachunek wierzyciela.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia wezwania do zapłaty z dnia 17 stycznia 2002 roku k. 14, zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 17 stycznia 2020 roku k. 15v.

W dniu 10 grudnia 2020 roku powód wniósł pozew w elektronicznym postepowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko A. G. o zapłatę zaległej składki ubezpieczeniowej wynikającej z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, potwierdzonej polisa o nr (...).

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2021 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 17 grudnia 2020 roku umorzył postępowanie w całości.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia akt sprawy SR Lublin – Zachód w Lublinie Nc-e (...) k. 16 -19.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie pozwany podniósł zarzut przedawnienia, dlatego też w pierwszej kolejności rozważania, w niniejszej sprawie, Sąd rozpoczął od oceny zgłoszonego przez stronę zarzutu. Niewątpliwym bowiem jest, że skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki materialnoprawne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7 – 8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09).

W ocenie Sądu podniesiony przez powoda zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z treścią art. 118 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym od dnia 9 lipca 2018 roku, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Stosownie zaś do dyspozycji art. 5 ust.1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104), który stanowi, że informacje o jednostce do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art.1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku).

Gramatyczna wykładnia cytowanego przepisu wskazuje, że regulacja z art. 5 ust. 2 cyt. ustawy obejmuje roszczenia, dla których skrócono termin przedawnienia, tj. roszczenia, które zgodnie z art. 118 k.c. i 125 k.c. w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku przedawniały się z upływem 10 lat. W konsekwencji regulacja z art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku nie znajduje zastosowania do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, termin ich przedawnienia nie uległ zmianie i nadal wynosi 3 lata.

W niniejszej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z roszczeniem powoda związanym z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a zatem termin przedawnienia tego roszenia wynosi 3 lata, zaś koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Mając na uwadze, iż roszczenie powoda w zakresie I raty składki było wymagalne od dnia 8 kwietnia 2018 roku, zaś w przypadku II składki – od dnia 8 września 2018 roku, to stwierdzić należy, że termin jego przedawnienia przypadał dopiero na dzień 31 grudnia 2020 roku. Należy również mieć na uwadze, że na skutek skierowania przez powoda do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 10 grudnia 2020 roku doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia. Bieg przedawnienia roszczenia przerywa się bowiem przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Zatem reasumując należy uznać, że podniesiony przez pozwanego A. G. zarzut przedawnienia roszczenia był niezasadny.

Odnosząc się natomiast do zasadności dochodzonego roszczenia, to Sąd powziął wątpliwości co do legitymacji procesowej czynnej powoda do występowania w przedmiotowym procesie.

W ocenie Sądu powód w żaden sposób nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego A. G. wynikająca z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów, potwierdzonej polisa numer (...) w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem. Powód nie wykazał bowiem, że skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanego. Niewątpliwym bowiem jest, że powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w uzasadnieniu pozwu powoływał się na umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2019 roku, nr (...), natomiast do pozwu została załączona przez niego umowa nr (...) zawarta z dnia 9 października 2020 roku. Ponadto powód przedłożył wyciąg z załącznika nr 1 do umowy nr (...) zawartej z dnia 19 grudnia 2019 roku, z którego wynikają jedynie dane osobowe pozwanego A. G., numer polisy oraz numer rejestracyjny auta. Brak jest natomiast jakichkolwiek informacji dotyczących wysokości nabytej wierzytelności od poprzednika prawnego powoda.

Nabycia wierzytelności dochodzonej przedmiotowym powództwem nie dowodzi również, co jest zresztą oczywiste, złożona do akt kserokopia pism z dnia 17 stycznia 2020 roku – wezwanie do zapłaty i zawiadomienie o przelewie wierzytelności, które mogą zostać potraktowana, co najwyżej wyłącznie w kategoriach dokumentu prywatnego. Należy również zauważyć, że w aktach sprawy brak jest dowodu, nie tylko doręczenia wskazanego pisma stronie pozwanej, ale choćby dowodu jego wysłania (nadania).

W konsekwencji uznać należy, że powód, od początku postępowania reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w żaden sposób nie wykazał, że nabył wierzytelność względem pozwanej. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, i że pozwana powinna zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. W przedmiotowej sprawie powód będąc podmiotem, którego istotną działalnością jest skupowanie wierzytelności pieniężnych na masową skalę, z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób szczególny i niewątpliwy wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym tę konkretną, określoną wierzytelność wobec wskazanej osoby, czego jednak w sprawie nie uczynił.

W ocenie Sądu, strona powodowa nie udowodniła również samego żądania pozwu, a mianowicie, że poprzednikowi prawnemu powoda przysługiwało prawo do żądania od pozwanego uiszczenia składek wskazanych w polisie numer (...).

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie postanowienia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej przez powoda z pozwanym, przepisy Kodeksu cywilnego, zwłaszcza dotyczące umowy ubezpieczenia, a także przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 473).

Zgodnie z treścią przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia (art. 809 § 1 k.c.).

Stosownie zaś do treści przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych , posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawiera się na okres 12 miesięcy (art. 26 ustawy). W myśl natomiast przepisu art. 32 ust. 1 ww. ustawy, posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, jest obowiązany do przekazania posiadaczowi, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz do powiadomienia na piśmie zakładu ubezpieczeń, w terminie 14 dni od dnia przeniesienia prawa własności pojazdu, o fakcie przeniesienia prawa własności tego pojazdu i o danych posiadacza, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu. Ponadto posiadacz pojazdu mechanicznego, który przeniósł prawo własności tego pojazdu, ponosi solidarną odpowiedzialność z posiadaczem pojazdu, na którego przeniesiono prawo własności pojazdu, za zapłatę składki należnej zakładowi ubezpieczeń za okres od dnia przeniesienia prawa własności do dnia powiadomienia przez niego zakładu ubezpieczeń o okolicznościach, o których mowa w ust. 1 (art. 32 ust. 4 ustawy).

W przedmiotowej sprawie z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwany A. G. w dniu 12 grudnia 2017 roku zbył przedmiotowy pojazd w trakcie trwania pierwotnej umowy ubezpieczenia.

W myśl art. 31 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się.

Wobec powyższego umowa ubezpieczenia nie mogła ulec automatycznemu wznowieniu. Przepis art. 28 cytowanej ustawy bowiem nie miał zastosowania w niniejszej sprawie. Oznacza to, iż umowa ubezpieczenia uległa rozwiązaniu z końcem okresu jej obowiązywania, zaś strona powodowa nie miała prawa dokonać jej wznowienia, tym bardziej, że pozwany poinformował o tym fakcie ubezpieczyciela w formie pisemnej, jak również w formie telefonicznej gdy poprzednik prawny powoda kontaktował się z nim w sprawie wznowienia umowy ubezpieczenia. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez powoda, który nie odniósł się do niej w toku niniejszego procesu. Wobec powyższego Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznał ją za przyznaną w trybie art. 230 kpc, tym bardziej, że strona powodowa przedłożyła jedynie kserokopię polisy, nie przedkładając jednocześnie umowy ubezpieczenia z dnia 15 kwietnia 2018 roku, która stanowiła podstawę wystawienia tej polisy.

Należy również podkreślić, że nawet gdyby przyjąć, że zaistniały podstawy do wznowienia umowy ubezpieczenia, to, w ocenie Sądu, powód nie wykazał w toku niniejszego procesu aby doszło do skutecznego wznowienia tej umowy przez poprzednika prawnego powoda. Zgodnie bowiem z treścią art. 28 ust. 1a – 1d cytowanej ustawy w razie zawarcia umowy na kolejne 12 miesięcy, zakład ubezpieczeń jest obowiązany potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia (ust. 1a). Ponadto nie później niż 14 dni przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do wysłania ubezpieczającemu informacji o ubezpieczeniu na kolejny okres ubezpieczenia (ust. 1b). Informacja taka powinna zawierać w szczególności: określenie wysokości składki ubezpieczeniowej w przypadku, gdy dojdzie do zawarcia następnej umowy ubezpieczenia w trybie ust. 1, pouczenie, że wysokość składki, o której mowa w pkt 1, może ulec zmianie, jeżeli po wysłaniu informacji przez zakład ubezpieczeń wyjdą na jaw okoliczności mające wpływ na wysokość składki, oraz wskazanie tych okoliczności, pouczenie o prawie wypowiedzenia dotychczasowej umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zgodnie z ust. 1 oraz o formie, możliwym sposobie oraz terminie złożenia tego wypowiedzenia i pouczenie o skutkach tego wypowiedzenia oraz o skutkach braku tego wypowiedzenia (ust. 1 c). Ponadto informacja, o której mowa w ust. 1b, powinna być wysłana w postaci elektronicznej przy wykorzystaniu środka komunikacji elektronicznej, jeżeli przy zawarciu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ubezpieczający wyraził zgodę na składanie mu oświadczeń w takiej postaci, lub w formie pisemnej, w sposób umożliwiający niezwłoczne poinformowanie ubezpieczającego (ust. 1d).

Skoro zatem pozwany A. G. sprzedał samochód w dniu 12 grudnia 2017 roku, czyli w trakcie trwania poprzedniej umowy ubezpieczenia i jednocześnie wywiązał się z obowiązku zawiadomienia zakładu ubezpieczeń o sprzedaży pojazdu, to sam fakt sprzedaży pojazdu i utrata posiadania pojazdu pociągała za sobą przejście na nabywcę uprawnień z tytułu umowy ubezpieczenia, o czym przesądza art. 31 ust. 4 ustawy.

Wobec powyższego poprzednik prawny powoda nie miał prawa dokonać wznowienia przedmiotowej polisy nr (...), potwierdzając tę czynność wystawieniem polisy.

Zatem, skoro powód nie wykazał zarówno legitymacji procesowej czynnej, jak również aby poprzednik prawny powoda mógł żądać od pozwanego uiszczenia składek za kolejny okres objęty wystawioną polisą numerem (...), to powództwo należało oddalić w całości.