Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa E- Kancelaria Grupy (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko D. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda E- Kancelaria Grupy (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. na rzecz pozwanej D. W. kwotę 917,00 zł (słownie: dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 454/23

UZASADNIENIE

Powód – E – Kancelaria Grupa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła pozew przeciwko D. W. o zasądzenie kwoty 1.948,03 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że stronę pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) sp. z o.o. łączyła umowa pożyczki nr (...) zawarta w dniu 19 maja 2020 roku za pośrednictwem platformy internetowej pośrednika kredytowego (...) sp. z o.o., na podstawie której stronie pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w ustalonej w umowie wysokości, to jest łącznej kwocie 1.469,10 złotych na okres 45 dni. Powód zaznaczył, że wskazany podmiot udziela pożyczek gotówkowych w oparciu o umowy zawierane z konsumentami bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (umowy o pożyczki zawierane na odległość). Strona pozwana natomiast zobowiązała się do ich zwrotu wraz z należnymi kosztami udzielenia pożyczki, w terminie wynikającym z zawartej przez strony umowy.

Powód wskazał, że na kwotę pożyczki składa się kapitał w kwocie 1.469,10 złotych oraz odsetki umowne maksymalne za opóźnienie naliczone od kwoty kapitału za okres od dnia wymagalności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu w łącznej kwocie 478,93 złotych. Podkreślił, że zgodnie z §1 umowy określona została wprost kwota pożyczki refinansującej udzielonej pożyczkobiorcy, zasady termin spłaty pożyczki, opłaty za refinansowanie, odsetki, roczna stopa oprocentowania, okres kredytowania oraz całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta.

Powód zaznaczył, że pożyczkodawca na podstawie umowy cesji wierzytelności nr 2T/ (...) z dnia 16 sierpnia 2020 roku zbył przysługującą mu wierzytelność względem strony pozwanej na rzecz D. W. OÜ z siedzibą w Estonii. Natomiast na mocy umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 30 listopada 2020 roku wraz z porozumieniem nr 1 z dnia 30 listopada 2020 roku D. W. OÜ zbyła przysługującą jej względem strony pozwanej wymagalną wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w W.. Kolejno na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 1 lutego 2022 roku (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w W. zbyła przysługującą jej względem strony pozwanej wymagalną wierzytelność na rzecz (...) sp. z o.o. alternatywna spółka inwestycyjna 1 spółka komandytowa. Następnie na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 29 listopada 2022 roku wymagalna wierzytelność względem strony pozwanej została nabyta przez stronę powodową. Zgodnie z zapisem umowy przelewu wierzytelności strona powodowa nabyła wymagalne wierzytelności pieniężne wynikające, między innymi, z umowy kredytu konsumenckiego zawartej pierwotnie pomiędzy stroną pozwaną a pożyczkodawcą. W związku z niedotrzymaniem przez stronę pozwaną zobowiązań dotyczących warunków spłaty pożyczki niespłacone należności wynikające z zawartej umowy stały się natychmiast wymagalne. Tym samym strona powodowa określa wymagalność przedmiotowego roszczenia na dzień 3 lipca 2020 roku.

Powód podniósł, że po zawarciu umowy cesji strona powodowa zawiadomiła stronę pozwaną o dokonaniu przelewu wierzytelności oraz wezwała do zapłaty zaległości. Strona pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała należności dochodzonej pozwem, nie odpowiedziała na wezwania do zapłaty, jak również nie zakwestionowała roszczenia.

Pozwana – D. W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że powód nie udowodnił aby przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem, jak również nie wykazał jej wysokości. Podkreśliła nadto, że powód nie udowodnił zawarcia z pozwaną umowy pożyczki i wypłaty kwoty pożyczki zgodnie z umową, albowiem nie przedstawił potwierdzenia zarejestrowania się przez pozwanego na stronie internetowej, potwierdzenia dokonania weryfikacji jej osoby za pomocą usługi identyfikacji, potwierdzenia posiadania na stronie internetowej aktywnego profilu klienta, a nadto aby strona pozwana w sposób prawidłowy złożyła wniosku o zawarcie umowy, który został zaakceptowany przez pożyczkodawcę oraz nie przedstawiła potwierdzenia dokonania pozytywnej weryfikacji oraz zawarcia umowy w sposób określony w umowie.

Pozwana podniosła nadto, że brak jest oświadczenia pożyczkobiorcy, z którego wynikałoby, że akceptuje wskazane warunki pożyczki. Takiej akceptacji nie sposób bowiem wywieść z ogólnych postanowień umowy pożyczki, czy przedłożonych wydruków komputerowych. Brak jest również potwierdzenia przesłania pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy pożyczki oraz dokonania przelewu kwoty objętej umową pożyczki na rzecz pozwanego.

Pozwana zwróciła również uwagę, że przelewy wierzytelności w przedmiotowej sprawie pozostały nieudowodnione albowiem wierzytelność wobec pozwanej miała wynikać nie z samej ramowej umowy, lecz z późniejszych porozumień oraz z wykazu wierzytelności do porozumienia. Dołączono natomiast dokumenty wtórne, które można określić mianem "trzecich z kolei" - niepełne wyciągi z owego załącznika. Od powoda zaś należy wymagać, aby dokumentował istotne wymagania umowy przelewu, w tym przede wszystkim jej przedmiot w taki sposób, aby wykazać swoje twierdzenia przed sądem w sposób niebudzący wątpliwości. Natomiast w tej sprawie brakuje przedmiotu przelewu w umowie, załączników do niej, a jedyne czym Sąd dysponuje, to niepodpisane "wyciągi" sporządzone na potrzeby procesu. Dlatego też te dowody z pewnością należy ocenić jako niewystarczające. w załączniku A do umowy cesji nr (...) występuje brak danych konkretyzujących pozwaną, brak imienia, nazwiska, adresu, nr PESEL i jest on niepodpisany. Natomiast wykaz wierzytelności - załącznik do porozumienia nr 1 z dnia 23 grudnia 2019 roku do umowy brak jakichkolwiek danych i jest on niepodpisany, wykaz wierzytelności do porozumienia nr 2 z dnia 30 listopada 2020 roku jest niepełny i niepodpisany, zaś wykaz wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy L. a Obligo jest nieczytelny. Brak jest także potwierdzenia dokonania zapłaty wynagrodzenia za umowy sprzedaży wierzytelności.

Pozwana wskazała także, że dokumentacja przedłożona wraz z pozwem nie została w większości potwierdzona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika. Należy wskazać, iż niepoświadczona podpisem pełnomocnika strony będącego adwokatem lub radcą prawnym kserokopia nie jest dokumentem. Kserokopia dokumentu nie poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób wskazany w art. 129 § 2 k.p.c., nie ma zatem mocy dowodowej i nie może stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94).

Odnosząc się do podniesionych przez pozwaną zarzutów powód - w piśmie procesowym z dnia 18 grudnia 2023 roku – w całości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o podtrzymanie zgłoszonych wniosków dowodowych oraz o zasądzenie kwot zgodnie z żądaniem pozwu wraz z kosztami postępowania według norm przepisanych. Jednocześnie wniósł o uznanie zarzutów pozwanej jako oczywiście bezzasadnych.

Powód wskazał, że zgodnie z treścią art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim , umowa o kredyt konsumencki powinna być sporządzona w formie pisemnej, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Jednakże, należy odpowiedzieć się za koniecznością interpretowania cytowanego art. 29 w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia formy pisemnej z art. 78 k.c., i tym samym, przyjąć, iż przepis ten pozwala na złożenie przez strony oświadczeń z zachowaniem formy trwałego nośnika, zdefiniowanego w art. 5 pkt 17 KredytKonsU, który wywiera wszelkie skutki, jakie ustawa wiąże z zachowaniem prawidłowej formy przy zawarciu umowy kredytu. W myśl tego przepisu, trwały nośnik to materiał lub urządzenie służące do przechowywania i odczytywania informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową o kredyt, przez czas odpowiedni do celów jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji w niezmienionej postaci.

Ograniczenie art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wyłącznie do zwykłej formy pisemnej (rozumianej zgodnie z art. 78 k.c.) prowadziłoby do różnicowania sytuacji konsumentów zawierających umowy kredytu z instytucjami nie bankowymi oraz z podmiotami podlegającymi regulacji Prawo bankowe. Ci ostatni mogliby korzystać w takiej sytuacji ze specyficznej postaci formy oświadczenia woli, jaką jest tzw. forma bankowa (art. 7 Prawa Bankowego), rozumiana jako oświadczenie w postaci elektronicznej zapisane na odpowiednio zabezpieczonym i przechowywanym nośniku danych — w myśl art. 7 ust. 3 Prawa Bankowego, równoważna pod względem skutków zwykłej formie pisemnej. Treść art. 7 Prawa Bankowego odpowiada zarazem niewątpliwie ogólnym przesłankom trwałego nośnika w rozumieniu art. 5 pkt 17 ustawy o kredycie konsumenckim — co może przemawiać za uspójnieniem obu wymogów i stosowaniem drugiego z nich tam, gdzie możliwe jest posłużenie się pierwszym. Dlatego też wymóg wynikający z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, winien być interpretowany jako nakaz dla kredytodawcy sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną.

W przedmiotowej sprawie na przedłożonej umowie pożyczki widnieje podpis pozwanej. Co więcej powódka złożyła do materiału dowodowego potwierdzenie wypłaty pożyczki, które zostało potwierdzone podpisem pozwanej. Przedłożone potwierdzenie jednoznacznie świadczy o fakcie zawarcia przedmiotowej pożyczki, a także otrzymaniu środków wynikających z zawartej umowy przez pozwaną. Nadto, nie sposób przyjąć, aby strona pozwana nie zawarła rzeczonej umowy pożyczki, gdyż powód pozostaje w posiadaniu danych strony pozwanej, które zostały przez nią wskazane. W przeciwnym razie, gdyby strona pozwana nie zawarła umowy pożyczki pożyczkodawca nie mógłby przelać na rachunek wskazany przez stronę pozwaną w umówionej wysokości kwoty tytułem udzielonego kredytu. Natomiast, gdyby pożyczkodawca nie wypłacił pozwanej kwoty z tytułu umowy pożyczki przysługiwałyby jej określone roszczenia z tytułu niewykonania przez niego umowy, w szczególności skutkowałoby to złożeniem reklamacji lub wytoczeniem powództwa przeciwko pożyczkodawcy z tytułu niewykonania umowy — na takie okoliczności jednakże strona pozwana nie wskazuje.

Powód podkreślił również, że na potwierdzeniach przelewów znajdują się dane strony pozwanej, a przelew akceptacji warunków umowy został dokonany z numeru rachunku bankowego strony pozwanej. Zważyć należy, iż zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe , oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej, a nadto jak wynika z samego przepisu, jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w postaci elektronicznej, spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności. Krajowa Izba Odwoławcza w wyroku z dnia 21 lutego 2018 roku jednoznacznie uznała, że wyciągi bankowe są dokumentami wydanymi na podstawie art. 7 prawa bankowego niezależnie od tego, że zostały wydrukowane przez podmiot powołujący się na nie. Nie odbiera to im bowiem cech dokumentu bankowego. Istotne jest bowiem to, że zostały one wygenerowane przez system bankowy i pobrane z tego systemu, a jedynie przełożone na nośnik (wydrukowane) przez wykonawcę (KIO 213/18).

Mając natomiast na uwadze, że strona pozwana kwestionowała dokument to ona winna przedłożyć przeciwdowód na poparcie swych twierdzeń. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na niej. W błędzie jest strona pozwana twierdząc, że tak nie jest. Istota postępowania dowodowego polega na tym, że strona twierdząca ma złożyć dowód w przypadku kwestionowania tegoż twierdzenia przez druga stronę. W przypadku zaś złożenia dowodu przez stronę twierdzącą ciężar dowodu przechodzi na drugą stronę, która winna złożyć przeciwdowód. Zatem zaprzeczenie odnosi się nie do dowodu lecz do twierdzenia strony przeciwnej. Odmienna interpretacja prowadziłaby do absurdalnych sytuacji, w których strona przeciwna mogłaby wobec wszystkich przekładanych dowodów przez cały proces twierdzić jedynie, że kwestionuje dowód sama zaś nie przekładała nic na poparcie swych twierdzeń. Sprowadzałoby się to wówczas do szukania dowodu odpowiadającego stronie przeciwnej, co jest nie do zaakceptowania.

Powód podkreślił, że analiza stanu faktycznego w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, iż zachodzą przesłanki uzasadniające zasądzenie roszczenia. Ponadto zauważył, że podjął czynności zmierzające do wyegzekwowania należności od strony pozwanej niezwłocznie po dokonaniu przelewu wierzytelności na swoją rzecz, zawiadamiając stronę pozwaną zarówno o dokonanej cesji, jak i o wysokości przysługującemu powodowi względem niej roszczenia.

Odnosząc się natomiast do zarzutu w przedmiocie legitymacji czynnej powód wskazał, że złożył umowę Cesji (...) nr (...) z dnia 16 sierpnia 2020 roku wraz z załącznikami, zawartą pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością a DeltaWise OÜz siedzibą w Estonii, umowę Ramową Przelewu Wierzytelności z dnia 30 listopada 2020 roku wraz z Porozumieniem nr 1 z dnia 30 listopada 2020 roku zawartą pomiędzy DeltaWise OÜ z siedzibą w Estonii a (...) spółka z o.o. sp. k. z/s w W., umowę Przelewu Wierzytelności z dnia 1 lutego 2022 roku zawartą pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. k. a Obligo al spółka z ograniczoną odpowiedzialnością alternatywna spółka inwestycyjna 1 spółka komandytowa oraz umowę przelewu wierzytelności zawartą w dniu 28 listopada 2022 roku pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w Ł. a powódką.

Z powyższego wynika, że powódka nabyła określony pakiet wierzytelności od pierwotnego wierzyciela — (...) Sp. z o.o., w szczególności wierzytelność przysługującą mu względem strony pozwanej, co wynika jednoznacznie z załączonego z wykazu wierzytelności. Ponadto podkreślił, że umowa cesji weszła w życie z dniem podpisania, a zapłata ceny nastąpiła we wskazanym w umowie terminie, zatem, przejście uprawnień na powódkę drogą umowy przelewu wierzytelności jest skuteczne, a tym samym powódka posiada legitymację czynną do wytoczenia powództwa przeciwko pozwanej.

Powód podkreślił także, że wszelkie załączniki stanowią część integralną umowy przelewu wierzytelności, a stanowiący załącznik do przedmiotowego wniosku akt notarialny zawierający poświadczenie podpisów obejmuje swoim zakresem, zgodnie z jego treścią, całą przedmiotową umowę przelewu wierzytelności (tj. umowę wraz ze wszystkimi wymienionymi w niej załącznikami stanowiącymi jej integralną część). Oznacza to, że przedstawiciel pierwotnego wierzyciela oraz przedstawiciel powódki złożyli w obecności notariusza podpisy na załączonym dokumencie. Zważyć również należy, że o fakcie, iż poświadczenie notariusza obejmuje zarówno w/w umowę cesji jak i załącznik w postaci wykazu świadczą chociażby przybite pieczęcie notarialne, widoczne na każdej stronie kserokopii tych dokumentów.

Przedłożone dokumenty jednoznacznie świadczą o przejściu uprawnień na rzecz powódki. Przedmiotowe umowy zawierają bowiem wykazy wierzytelności, w których wyodrębniono przedmiotowe roszczenie. Zatem zarzut pozwanej w przedmiocie braku posiadania legitymacji czynnej przez Powódkę jest bezzasadny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2020 roku został sporządzony wydruk umowy pożyczki refinansującej nr (...) pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedziba w B. a D. W..

Z treści umowy wynikało, że na podstawie umowy pożyczkodawca zobowiązał się spłacić pożyczkę udzieloną pożyczkobiorcy przez podmiot współpracujący z pośrednikiem. Spłata pożyczki obejmowała spłatę kwoty pożyczki wraz z prowizją należnymi podmiotowi współpracującemu z pośrednikiem. Tytułem refinansowania pożyczkobiorca ponosił opłatę za refinansowanie. Ponadto pożyczka refinansująca udzielana była na okres odpowiadający okresowi kredytowania, wynikającemu z umowy pożyczki udzielonej pożyczkobiorcy uprzednio przez podmiot współpracujący z pośrednikiem, natomiast po zawarciu umowy pożyczki refinansującej pożyczkodawca miał obowiązek przesłać pożyczkobiorcy na trwałym nośniku formularz informacyjny, umowę pożyczki refinansującej, ramowa umowę pożyczki tabele opłat i prowizji oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu.

Z treści postanowień ogólnych przedmiotowej umowy pożyczki refinansującej wynikało, że kwota pożyczki refinansującej udzielonej pożyczkobiorcy wynosiła 1.469,10 złotych i zgodnie ze wskazaniem pożyczkobiorcy – miała być przelana na podmiot współpracujący z pośrednikiem, a mianowicie (...) sp. z o.o.

Opłata za refinansowanie wynosiła kwotę 202,19 złotych, a odsetek kapitałowych – 11,10 złotych.

W treści umowy pożyczki refinansującej określono termin spłaty na dzień 18 maja 2020 roku.

Wydruk umowy pożyczki refinansującej nie został opatrzony podpisem żadnej ze stron.

W dniu 3 kwietnia 2020 roku został również sporządzony wydruk ramowej umowy pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. a D. W., który także nie zawierał podpisu żadnej ze stron.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki refinansującej nr (...) z dnia 9 kwietnia 2020 roku k. 58 – 58v, wydruk ramowej umowy pożyczki z dnia 3 kwietnia 2020 roku k. 59 – 61v.

W dniu 19 maja 2020 roku został sporządzony wydruk umowy pożyczki refinansującej nr (...) zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. a D. W..

Z treści umowy wynikało, że na podstawie umowy pożyczkodawca zobowiązał się spłacić pożyczkę udzieloną pożyczkobiorcy przez podmiot współpracujący z pośrednikiem. Spłata pożyczki obejmowała spłatę kwoty pożyczki wraz z prowizją należnymi podmiotowi współpracującemu z pośrednikiem. Tytułem refinansowania pożyczkobiorca ponosił opłatę za refinansowanie. Ponadto pożyczka refinansująca udzielana była na okres odpowiadający okresowi kredytowania, wynikającemu z umowy pożyczki udzielonej pożyczkobiorcy uprzednio przez podmiot współpracujący z pośrednikiem, natomiast po zawarciu umowy pożyczki refinansującej pożyczkodawca miał obowiązek przesłać pożyczkobiorcy na trwałym nośniku formularz informacyjny, umowę pożyczki refinansującej, ramowa umowę pożyczki tabele opłat i prowizji oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu.

Z treści postanowień ogólnych przedmiotowej umowy pożyczki refinansującej wynikało, że kwota pożyczki refinansującej udzielonej pożyczkobiorcy wynosiła 1.469,10 złotych i zgodnie ze wskazaniem pożyczkobiorcy – miała być przelana na podmiot współpracujący z pośrednikiem, a mianowicie (...) sp. z o.o.

W treści umowy pożyczki wskazano, że opłata za refinansowanie wynosi kwotę 200,71 złotych, a odsetek kapitałowych – 11,10 złotych.

W treści umowy pożyczki refinansującej określono termin spłaty na dzień 3 lipca 2020 roku.

Wydruk umowy pożyczki refinansującej nie został opatrzony podpisem żadnej ze stron.

W dniu 19 maja 2020 roku został również sporządzony wydruk ramowej umowy pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. a D. W., który także nie zawierał podpisu żadnej ze stron.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki refinansującej nr (...) z dnia 19 maja 2020 roku k. 54 – 54v, wydruk ramowej umowy pożyczki k. 55 – 57v.

W dniu 19 maja 2020 roku została dokonana transakcja na kwotę 200,71 złotych. Przelew opisano jako refinansowanie pożyczki (...). Jako kontrahenta wskazano pozwana D. W..

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk - szczegóły transakcji zrealizowanej – k. 63.

W dniu 23 grudnia 2019 roku w Ł. została zawarta umowa ramowa przelewu wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w T. (Republika Estońska) a (...) sp. z o.o. sp. komandytowa z siedzibą w W., reprezentowaną przez (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Przedmiotem tej umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpić miało przeniesienie wierzytelności, dlatego też w wykonaniu umowy cedent miał prawo przedstawić cesjonariuszowi zestawienie wierzytelności mających być przeniesione na niego, które obejmowały należności wynikające z zawartych umów pożyczek gotówkowych, w szczególności kapitał, prowizja za udzielenie, odsetki umowne, odsetki karne, a także wartości kosztów sądowych czy egzekucyjnych, w tym koszty zastępstwa procesowego, o ile występują.

W dniu 30 listopada 2020 roku zawarto porozumienie nr 2 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 23 grudnia 2019 roku wraz z wykazem wierzytelności.

Na podstawie tego porozumienia cesjonariusz nabył wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki numer (...) zawartej w dniu 19 maja 2020 roku przez D. W.. Wysokość zadłużenia na dzień 10 listopada 2020 roku opiewała na kwotę 1.527,70 złotych.

dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności z dnia 23 grudnia 2019 roku k. 17 – 21, wykaz wierzytelności – załącznik do porozumienia nr 1 z dnia 23 grudnia 2019 roku k. 24 – 25, porozumienie nr 2 k. 27 – 28, wykaz wierzytelności – załącznik do porozumienia nr 2 z dnia 30 listopada 2020 roku k. 20 - 21 .

W dniu 16 sierpnia 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zawarł umowę cesji wierzytelności z (...) z siedzibą w T. (Estonia), która stanowiła potwierdzenie transakcji kredytowego instrumentu pochodnego nr 2T/05/202/1, która to transakcja została zawarta 16 lipca 2020 roku przez (...) sp. z o.o. i DeltaWisa OÜ, i która to transakcja została rozliczona w dniu 31 sierpnia 2020 roku przez strony na podstawie zawiadomienia o rozliczeniu z fizyczną dostawą nr @ (...).

Na podstawie tej umowy cesjonariusz nabył wierzytelności, które obejmują niespłacone kwoty pożyczek, opłat za udzielenie pożyczek, odsetek kapitałowych i odsetek zaległych.

Do umowy został załączony załącznik A, który obejmował listę pożyczek objętych umową cesji na dzień 15 sierpnia 2020 roku.

dowód: umowa cesji wierzytelności 2T/ (...) z dnia 16 sierpnia 2020 roku k. 11 – 15, załącznik A do umowy cesji nr (...) k. 16.

W dniu 24 stycznia 2022 roku w Ł. pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. komandytowa z siedzibą w W. a (...) sp. z o.o. (...) spółka komandytowa z siedzibą w Ł. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której cesjonariusz nabył od cedenta wierzytelności określone w załączniku nr 1 do umowy. Wśród tych wierzytelności była również wierzytelność D. W., w wysokości 1.511,00 złotych, wynikająca z umowy pożyczki z dnia 19 maja 2020 roku zawarta z wierzycielem pierwotnym – (...) sp. z o.o.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 24 stycznia 2022 roku wraz z załącznikiem k. 33 -38.

W dniu 28 listopada 2022 roku w W. pomiędzy (...) sp. z o.o. (...) spółka komandytowa z siedzibą w Ł. a E- Kancelaria Grupa (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, w której cedent oświadczył, że przysługują mu wymagalne i udokumentowane wierzytelności pieniężne szczegółowo określone w załączniku nr 1 do umowy, stanowiącym integralną część umowy, sporządzonego na dzień 31 maja 2022 roku, w stosunku do osób fizycznych. Cedent zbył na rzecz cesjonariusza każdą wierzytelność określoną w załączniku numer 1.

Na podstawie tej umowy została zbyta wierzytelność D. W., wynikająca z umowy pożyczki z dnia 19 maja 2020 roku, numer (...). Wartość wierzytelności wynosiła kwotę 1.679,34 złotych i obejmowała kapitał w wysokości 1.459,10 złotych oraz odsetki w wysokości 210,24 złotych.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 28 listopada 2022 roku wraz z załącznikiem numer 1 k. 42 – 49.

Działająca w imieniu wierzyciela – (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. – firma (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. - wezwała pozwaną D. W. do zapłaty kwoty 1.472,46 złotych z tytułu umowy pożyczki z dnia 19 maja 2020 roku, numer (...), w terminie 3 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania. Korespondencja kierowana do pozwanej miała formę listu zwykłego ekonomicznego.

W dniu 18 lipca 2020 roku do pozwanej – D. W. - wierzyciel (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. nadał listem zwykłym ekonomicznym – ostateczne wezwanie do zapłaty, zobowiązujące pozwaną do zapłaty kwoty 1.476,29 złotych. Wierzytelność wynikała z umowy pożyczki numer (...), udzielonej w dniu 19 maja 2020 roku w wysokości 1.200,00 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk wezwania do zapłaty z dnia 10 lipca 2020 roku z potwierdzeniem nadania przesyłki k. 64 – 65, wydruk ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 18 lipca 2020 roku wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki k. 66 – 67.

W dniu 24 sierpnia 2020 roku (...) - listem poleconym ekonomicznym - nadał do pozwanej korespondencję zawierającą zawiadomienie o cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 21 sierpnia 2020 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk zawiadomienia o cesji wierzytelności z dnia 21 sierpnia 2020 roku z potwierdzeniem nadania przesyłki k. 68 – 69.

Powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. sporządził adresowane do pozwanej – D. W. – wezwanie do zapłaty – wskazując, że zadłużenie na dzień 5 maja 2023 roku wynosi kwotę 2.070,51 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk - wezwanie do zapłaty k. 70.

Sąd zważył następujący stan faktyczny:

W przedmiotowej sprawie roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie albowiem strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego procesu zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, mimo że strona pozwana kwestionowała te okoliczności.

Niewątpliwym jest, że strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności z dnia 28 listopada 2022 roku, na podstawie której nabyła ona wymagalne wierzytelności pieniężne wobec pozwanej, wynikające z umowy kredytu konsumenckiego zawartej pierwotnie pomiędzy stroną pozwaną a pożyczkodawcą.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki. Na skutek przelewu wierzytelność cedenta przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu. Umowa cesji może być zawarta zasadniczo w dowolnej formie. Jedynie w przypadku, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew zgodnie z treścią art. 511 k.c. powinien być również pismem stwierdzony.

Istotnym jest, w myśl art. 6 kc, że to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, ja i wysokości dochodzonego roszczenia. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu, z zaoferowanego w sprawie przez powoda materiału dowodowego, wynika, że zawarł on umowę cesji wierzytelności w dniu 28 listopada 2022 roku, na podstawie której nabył on wierzytelność pozwanej D. W., wynikającą z umowy numer (...), w wysokości 1.679,34 złotych. Podstawą tej wierzytelności była umowa z dnia 10 maja 2020 roku.

Powód nie wykazał jednak, w toku niniejszego procesu, mimo stanowiska strony pozwanej aby dochodzona pozwem wierzytelność w ogóle istniała.

Wśród materiałów złożonych w sprawie nie ma bowiem jakichkolwiek śladów aktywności pozwanej świadczących o tym, że w dniu 3 kwietnia 2020 roku i w dniu 19 maja 2020 roku pozwana – D. W. wyraziła wolę przystąpienia do umów pożyczek refinansujących na warunkach określonych przez podmioty wskazane w tych umowach. W szczególności powód nie przedłożył żadnych wniosków pozwanej o udzielenie tych pożyczek refinansujących, wyrażonych zgód czy potwierdzeń oraz indywidualnej autoryzacji automatycznego oświadczenia.

W ocenie Sądu, za taki dowód nie mogły być uznane wydruki umowy pożyczki refinansującej z dnia 19 maja 2020 roku i z dnia 3 kwietnia 2020 roku oraz wydruki ramowej umowy pożyczki z dnia 19 maja 2020 roku i z dnia 3 kwietnia 2020 roku - z systemu teleinformatycznego.

Powód nie wykazał również aby pozwanej zostały przesłane trwałe nośniki zawierające formularz informacyjny, umowę pożyczki refinansującej, ramową umowę pożyczki, tabelę opłat i prowizji oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu, mimo że zarówno z treści umowy pożyczki refinansującej z dnia 19 maja 2020 roku, jak i z dnia 3 kwietnia 2020 roku, taki obowiązek spoczywał na pożyczkodawcy. Ponadto z treści tych zapisów wynika, że przesłanie powyższych nośników miało nastąpić po zawarciu umowy pożyczki refinansującej, a zatem stanowiło potwierdzenie, iż pomiędzy stronami doszło do powstania stosunku prawnego.

W ocenie Sądu, dowodem na istnienie wierzytelności, którą nabył powód na podstawie umowy cesji w wierzytelności z dnia 28 listopada 2022 roku nie jest również potwierdzenie przelewu kwoty 200,71 złotych w dniu 19 maja 2020 roku. Z dokumentu tego nie wynikają bowiem dane właścicieli wskazanych w nim numerów rachunków, a jedynie że tytułem przelewu było refinansowanie pożyczki (...) i z tego tytułu przelano kwotę 200,71 złotych.

Wprawdzie w treści potwierdzenia znajduje się zapis – nazwa i adres kontrahenta – D. W., jednakże w ocenie Sądu, nie jest do dowód świadczący o istnieniu wierzytelności właśnie z uwagi na powyższe rozważania. Ponadto strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego procesu aby kwoty wskazane w umowach pożyczek refinansujących zostały faktycznie przelane na konto pomiotów wskazanych w tych umowach. Zdaniem Sądu miało to o tyle istotne znaczenie, że powód w uzasadnieniu pozwu wskazywał, że przedmiotowa wierzytelność wynika z umowy pożyczki numer (...), która faktycznie była pożyczką refinansującą.

Powód nie przedłożył także pierwotnej umowy pożyczki, której nieuregulowanie przez pozwaną – D. W., spowodowało rzekome zawieranie dalszych umów pożyczek. W konsekwencji Sąd nie miał możliwości zweryfikowania treści postanowień umowy pożyczki, w szczególności pod kątem kwoty udzielonej pożyczki, czasu jej trwania i terminu spłaty oraz dodatkowych kosztów związanych z zawarciem umowy pożyczki. Zdaniem Sądu informacje te mają istotne znaczenie z uwagi na ciążący na Sądzie obowiązek sprawdzenia z urzędu, czy roszczenie nie jest przedawnione, jak również czy postanowienia umowy pożyczki pierwotnej nie zawierają postanowień niedozwolonych.

W ocenie Sądu, sam fakt, że pożyczkodawcy dysponowali danymi personalnymi pożyczkobiorcy, absolutnie nie świadczył o tym, że pozwana do tych umów pożyczek refinansujących przystąpiła. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że umowa została zawarta z udziałem pośrednika, który dysponował już danymi pozwanego na użytek refinansowanej umowy pożyczki. Rola pośrednika kredytowego mogła być wykorzystana do transferu tych danych oraz procesu rzekomego refinansowania pożyczki.

Wobec powyższego, należało stwierdzić, że zaproponowany przez powoda materiał dowodowy, w świetle stanowiska pozwanej, która kategorycznie przeczyła zawarciu umowy pożyczki, z której powód wywodził swoje roszczenie, nie pozwolił przyjąć, że do zawarcia spornej umowy w ogóle doszło.

Wobec powyższych ustaleń, w ocenie Sądu, nie było potrzeby szerszego odnoszenia się do zarzutów pozwanej dotyczących ważności umów cesji, z których powód wywodził swoje roszczenie. Godzi się jedynie zasygnalizować, że Sąd co do zasady nie znalazł podstaw, aby kwestionować ważność zawartych umów cesji wierzytelności. Powód przedstawił odpisy przedmiotowych umów wraz z załącznikami i tym samym w sposób dostateczny wykazał fakt ich zawarcia. Należy przy tym wskazać, że cesja nie musi być odpłatna, wobec czego nieprzedłożenie przez powoda dowodów zapłaty ceny nie przesądzało o nieskuteczności zawartych umów cesji. Powyższe rozważania pozostają jednak bez wpływu na treść rozstrzygnięcia, bowiem dla skutecznego nabycia wierzytelności w drodze cesji konieczne jest istnienie przelewanej wierzytelności. Tego zaś, o czym wcześniej była mowa, powód nie zdołał wykazać.

Wobec powyższego zasadnym było oddalić powództwo w całości, o czym Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Powód przegrał proces w całości, wobec czego zobowiązany był do zwrotu poniesionych przez pozwanego kosztów procesu w wysokości 917,00 złotych. Przedmiotowa kwota obejmuje koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 złotych zgodnie z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji.