Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w (...)

przeciwko (...), (...), (...)

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 500/22

UZASADNIENIE

Powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) w (...) wniósł przeciwko pozwanym (...), (...), (...) pozew o zapłatę solidarnie kwoty 8.436,05 zł. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że (...) wraz z siostrą (...) są współwłaścicielkami w ½ części lokalu mieszkalnego położonego w (...) (...). Z pozwu wynika, że aktualnie lokal zajmuje też mąż (...) (...). Powód wskazał, że przedmiotowy lokal wchodzi w skład Wspólnoty Mieszkaniowej (...), która to wspólnota powierzyła uchwałą(...). zarząd nieruchomością wspólną (...) w (...), a następnie zawarła umowę z dnia 14 marca 2011 r. Zgodnie z § 2 ust 8 umowy do obowiązków zarządcy należy pobieranie od właścicieli w kasie zarządcy miesięcznych opłat za utrzymywanie lokalu i dokonywanie wymiarów opłat, a także na podstawie ust 10 windykacji pozasądowych należności. Powód wskazał, że pozwani zalegają z zapłatą czynszu i innych opłat eksploatacyjnych, w związku z czym powódka za pośrednictwem zarządcy wezwała ich do zapłaty. Pomimo wezwania pozwani nie uregulowali należności, w związku z czym zdaniem powoda powództwo jest konieczne i uzasadnione.

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2023 r. pełnomocnik powoda sprostował zestawienie zaległości w stosunku do (...), w ten sposób, że określił, że zestawienie dotyczy okresu od lipca 2021r. a nie jak w zestawieniu od lipca 2022 r. Pozwana (...) na rozprawie wskazała, że pozew jest zasadny. Na rozprawie w dniu 17 lipca 2024 r. pozwana (...) wskazała, że nie zgadza się aby zapłacić żądaną przez powoda kwotę. Podkreślała, że nie mieszka tam od 20 lat, a od 18 lat jest wymeldowana. Wyjaśniła, że mieszka tam jej siostra z rodziną. Przyznała że jest współwłaścicielem tego lokalu i że nie płaci żadnych należności związanych z tym lokalem, ponieważ mieszka tam jej siostra z mężem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwane (...), (...) są współwłaścicielkami w ½ części lokalu mieszkalnego położonego w (...) (...). Aktualnie lokal zajmuje (...) i jej mąż (...). Pozwana (...) od ok. 20 lat w tym mieszkaniu nie mieszka. Przedmiotowy lokal wchodzi w skład Wspólnoty Mieszkaniowej (...), która to wspólnota powierzyła uchwałą nr 5/11 z dnia 14 marca 2011r. zarząd nieruchomością wspólną (...) w (...), z którym zawarła umowę z dnia 14 marca 2011 r. o zarządzanie (administrowanie) nieruchomością wspólną. Zgodnie z § 2 ust 8 umowy do obowiązków zarządcy należy pobieranie od właścicieli w kasie zarządcy miesięcznych opłat za utrzymywanie lokalu i dokonywanie wymiarów opłat, a na podstawie § 2 ust 10 umowy do obowiązków zarządcy należała windykacja pozasądowych należności z tytułu kosztów zarządu, funduszu remontowego, odsetek, opłat za media, pożytków oraz innych przychodów z nieruchomości wspólnej.

bezsporne, ponadto dowód: odpis księgi wieczystej k. 10-13, uchwała k. 14, umowa k. 15-21

Pozwani zalegali z opłatami związanymi z ww. lokalem. W związku z powyższym Prezes Zarządu (...) w (...) wystawił zestawienie z wyszczególnieniem zaległości mieszkaniowych skierowanych do (...), (...) - oznaczonych jako właściciel, dotyczące zadłużenia z tytułu kosztów zarządu i innych opłat za kres od 1 lipca 2021 do września 2022 r. Drugie zestawienie było skierowane do (...). W zestawieniach wskazano iż zadłużenie z tytułu kosztów zarządu, czynszu najmu wynosi 1.571,36, z tytułu centralnego ogrzewania – 4.062,43, tytułu opłat za wodę i n. płynnych 603,55 zł., z tytułu wywozu nieczystości stałych 294 zł., z tytułu f. remontowego – 1568,42 zł oraz z tytułu odsetek 336,29 zł.

bezsporne, ponadto dowód: zestawienie k. 23,24, potwierdzenie odbioru k. 22

Pismem z dnia 9 sierpnia 2022 r. (...) w (...) wezwało pozwanych do zapłaty zaległych należności związanych z opłatami z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną i należnościami związanymi z utrzymaniem lokalu (opłat za centralne, wodę, wywóz odpadów komunalnych i płynnych) oraz na fundusz remontowy.

bezsporne , ponadto dowód: wezwanie k. 21

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie stan faktyczny w zasadzie był bezsporny. Zarówno pozwana (...) jak i pozwana (...) nie kwestionowały faktu, iż nie wywiązały się z obciążającego je zobowiązania regulowania opłat z tytułu lokalu mieszkalnego położnego w M. (...), którego są współwłaścicielkami. Pozwana (...) uznała, ze skoro tam nie mieszka, tylko mieszka jej siostra z mężem to ich powinny obciążać przedmiotowe opłaty. Natomiast pozwana (...) uznała powództwo w całości. Pozwany (...) nie zajął stanowiska w sprawie.

Podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Natomiast jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

Nie budzi wątpliwości, że Sąd nie może jednak przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c..

W ocenie Sądu już twierdzenia zawarte w uzasadnieniu pozwu budziły wątpliwości, albowiem powód wskazał, że pozwane (...), (...) są współwłaścicielkami w ½ części lokalu mieszkalnego położonego w (...) (...), który to lokal wchodzi w skład Wspólnoty Mieszkaniowej (...). Natomiast w dalszej części uzasadnienia powód wskazał, że pozwani zalegają z zapłatą czynszu i innych opłat eksploatacyjnych. Z pozwu nie wynika z jakiego stosunku powód domaga się od pozwanych należności z tytułu czynszu. Z zestawienia zobowiązań pozwanych z dnia 15 września 2022 r. (dowód: zestawienie k. 23, k. 24) wynika że kwota 1571,36 zł. dotyczy kosztów zarządu i czynszu najmu. Powyższe okoliczności wzbudziły wątpliwości Sądu, czy powód domaga się od pozwanych zaległości z tytułu czynszu najmu czy należności z tytułu kosztów zarządu.

Bezsporna jest okoliczność, że przedmiotowy lokal wchodzi w skład Wspólnoty Mieszkaniowej (...), nie budzi wątpliwości, że art. 13 ustawy o własności lokali wskazuje obowiązki związane z członkostwem właściciela we wspólnocie mieszkaniowej. Do obowiązków tych zalicza się m.in. obowiązek ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem lokalu i obowiązek uczestnictwa w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Zgodnie z art. 15 ww. ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali zobowiązani są uiszczać zaliczki w formie bieżących opłat.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że zarówno (...) jak i (...) maja obowiązek ponosić koszty związane z przedmiotowym lokalem, niezależnie czy ten lokal zamieszkują czy nie.

Jednakże z pozwu jak i zestawienia zaległości wynika, że pozew dotyczył również należności z tytułu czynszu najmu. Biorąc pod uwagę, że zarówno z pozwu jak i z dokumentów nie wynika aby strony łączyła umowa najmu, brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać, że przedmiotowe roszczenie można byłoby uwzględnić, albowiem powód nie doprecyzował w jakiej części roszczenie dotyczy należności związanych z członkostwem pozwanych we wspólnocie mieszkaniowej, a w jakiej części należności związanych z czynszem najmu. Powyższe wątpliwości sprawiły, że powództwo w przedmiotowej sprawie już z powyższych przyczyn nie mogło zostać uwzględnione.

Jednakże w ocenie Sądu powództwo należało oddalić, albowiem również brak jest podstaw aby uznać, że pozwani wobec powoda odpowiadają solidarnie. Powód powyższej okoliczności w żaden sposób nie wykazał.

Podkreślić należy, że na mocy art. 207 k.c. współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną proporcjonalnie do ich udziałów w rzeczy wspólnej. Na mocy art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Bezsporna jest okoliczność, że przedmiotowy lokal jest współwłasnością pozwanej (...) oraz pozwanej (...) i jest to współwłasność w częściach ułamkowych po ½. W ocenie Sądu mając na uwadze powyższe przepisy brak jest w niniejszej sprawie jakichkolwiek podstaw aby uznać, że odpowiedzialność współwłaścicielek przedmiotowego lokalu wobec powoda jest solidarna. W ocenie Sądu współwłasność w częściach ułamkowych, nie jest zobowiązaniem solidarnym i obciąża poszczególnych współwłaścicieli stosownie do wielkości ich udziałów w rzeczy wspólnej. Z przepisu art. 369 k.c. wynika, że konstrukcja solidarności uwarunkowana jest istnieniem podstawy prawnej, natomiast ustawa o własności lokali nie zawiera przepisu, który nakładałby na współwłaścicieli w częściach ułamkowych jednego lokalu odpowiedzialność solidarną wobec wspólnoty mieszkaniowej z tytułu wszelkich wydatków związanych z utrzymaniem tegoż lokalu. W ocenie Sądu nie ma zastosowania również przepis art. 370 k.c. dotyczący zobowiązań solidarnych, albowiem brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać że pozwane wspólnie zaciągnęły zobowiązanie dotyczące przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Brak również w ocenie Sądu podstaw aby uznać, że (...) odpowiada solidarnie z (...) i (...). W ocenie Sądu na podstawie analizowanych przepisów powódka powinna występować do każdej współwłaścicielki o kwotę zaległości odpowiadającą jej udziałom.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości zasadności roszczenia, to zasadnym było oddalenie powództwa.