Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...)

przeciwko (...) z siedzibą w (...)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) z siedzibą w (...) na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w (...) kwotę 107,00 zł (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 503/23 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) spółka z.o.o. z siedzibą w (...), reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego, wniósł przeciwko pozwanemu (...) w (...) pozew o zapłatę kwoty 472,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 września 2023 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu.

Powód uzasadniał, iż w dniu 9 lipca 2023 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód (...) o (...) należący do (...). Powód wskazywał, że jego legitymację czynną stanowi umowa cesji wierzytelności przenosząca uprawnienia do dochodzenia roszczeń przez powoda w zakresie odszkodowania za koszty parkingu i zabezpieczenia pojazdu po szkodzie. Powołał się na wystawioną fakturę VAT za parkowanie-zabezpieczenie pojazdu po szkodzie na kwotę 922,50 zł. Powód wyjaśnił, że ubezpieczyciel likwidujący szkodę w ramach BIS uznał roszczenie co do zasady i przelał na rachunek powoda kwotę 450 zł, tym samym do zapłaty pozostała kwota 472,50 zł. Pozwany uznał cały okres pozostawienia pojazdu na parkingu.

Według strony ubezpieczyciel bezzasadnie zaniżył odszkodowanie za parking pojazdu. Wskazał, że stawki stosowane przez powoda za parking pojazdu, mieszczą się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym za tego rodzaju usługi.

Powód powołał się również na § 1 Uchwały nr XXVIII/ 344/2022 Rady Powiatu (...) z dnia 28 września 2022 roku, w której stawkę za przechowywanie pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t określono na 35 zł za dobę. Według strony stawka przez niego zastosowana jest zbliżona do stawki powszechnie występującej na rynku lokalnym w przypadku przechowywania pojazdu na koszt właściciela. Powód wskazał również, że wzywał pozwanego do zapłaty, jednak on odmówił refundacji pełnych kosztów, dlatego konieczne stało się wystąpienie z roszczeniem na drogę postępowania sądowego. Jako datę wymagalności roszczenia wskazał dzień 22 września 2023 r.

Pozwany (...) w (...) reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego, w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalanie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany przyznał, że doszło do szkody w dniu 9 lipca 2023 r. i że (...) prowadziło bezpośrednią likwidację szkody. Wskazał, że żądanie objęte pozwem dotyczy roszczenia z tytułu kosztów parkowania pojazdu, a w ramach postępowania likwidacyjnego poszkodowanemu wypłacono z tego tytułu kwotę 450 zł. Pozwany nie zgadzał się z roszczeniem objętym pozwem kwestionując je w całości. Podkreślił, że powód nie udowodnił, że zachodziła konieczność parkowania pojazdu. Zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości. Podkreślał, że parkowanie pojazdu podczas naprawy powinien zapewniać warsztat, a koszty parkowania pojazdu są kosztami prowadzonej działalności. Podkreślał również, że wygórowane są żądane stawki za parkowanie pojazdu, gdyż zastosowano takie, które nie funkcjonują na rynku. Nie zgodził się również z żądaniem w zakresie niezbędnej długości trwania parkowania. Z ostrożności procesowej pozwany wskazał, że Rada Powiatu (...) w uchwale nr XXVIII/ 344/2022 z dnia 28 września 2022 r. ustaliła, że stawka za każdą rozpoczęta dobę przechowywania pojazdu o masie do 3,5 t wynosi 35 zł za dobę, a nie 61,50 zł. czego dochodzi powód. Ponadto wskazał, że wydatki poniesione przez poszkodowanego, a przekraczające koszty parkowania uwzględnionego przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym i nie można ich uznać za ekonomicznie uzasadnione i celowe. Według strony nie można obarczać pozwanego koniecznością ponoszenia kosztów, które zostały wywołane wbrew obowiązkowi minimalizacji szkody wynikającego z art. 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2023 r. doszło do kolizji w której jej sprawca posiadał zawartą z pozwanym (...) w (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzeniu uległ samochód (...) o (...) należący do (...).

bezsporne

Po szkodzie zakres uszkodzeń pojazdu powstałych na skutek kolizji spowodował, że pojazd poszkodowanego podlegał naprawie. Agent ubezpieczeniowy doradził poszkodowanemu aby samochód oddał do serwisu, który będzie dogadywał się z ubezpieczycielem. Samochód został przewieziony i przyjęty do serwisu naprawczego powoda (...) (...) spółka z.o.o. z siedzibą w (...). Po wstępnych oględzinach ustalono, że samochód nie nadaje się do dalszej jazdy, w związku z czym został pozostawiony na czas likwidacji szkody. Samochód został naprawiony przez powoda.

bezsporne, ponadto dowód: zeznania świadka (...) z dnia 24 lipca 2024 r. k. 218v

W dniu 9 sierpnia 2023 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego (...), w której łączny koszt parkingu uszkodzonego pojazdu opiewał na kwotę 750 zł. netto tj. 922,50 zł. brutto,

dowód: faktura k. 18

W dniu 8 sierpnia 2023 r. poszkodowany (...) zawarł z powodem (...) (...) spółka z.o.o. z siedzibą w (...) umowę przelewu wierzytelności – obejmującą wierzytelności wobec (...) z tytułu szkody powstałej w ww. pojeździe marki I., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi pozwany, a której elementem jest wynagrodzenie za naprawę auta uszkodzonego po weryfikacji w kwocie 1889,78 zł. oraz wynajmowanie miejsca parkingowego dla uszkodzonego auta po weryfikacji w kwocie 472,50 zł. przysługującej w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną.

dowód: umowa cesji k. 17

Powód wezwał pozwanego do zapłaty wynagrodzenia za wynajmowanie miejsca parkingowego, który przyznał odszkodowanie jedynie w kwocie 450 zł., w pozostałym zakresie odmówił wypłaty świadczenia. Pozwany zweryfikował koszt parkingu do kwoty 450 zł. brutto wyjaśniając, że nie uznano stawki za dobę parkowania wskazanej na fakturze, ponieważ cena usługi odbiega od ceny występującej na rynku lokalnym

bezsporne, ponadto dowód: pismo k. 19

Zgodnie z § 1 Uchwały nr XXVIII/ 344/2022 Rady Powiatu (...) z dnia 28 września 2022 roku stawka za każdą rozpoczętą dobę przechowywania pojazdu o masie do 3,5 t została ustalona na kwotę 35 zł brutto

bezsporne, ponadto dowód uchwała k. 20

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wskazać należy, że co do zasady stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami. Powód domagał się od pozwanego kwoty 472,50 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem odszkodowania za koszty parkingu i zabezpieczenia pojazdu po szkodzie. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował czas trwania okresu parkowania jak i wysokość stawek.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został pojazd (...) o (...) należący do (...). Podkreślić należy, ze zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie przyjęto, że koszty i wydatki poniesione w związku ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę wchodzą w skład takiej szkody. Niewątpliwie zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty wynagrodzenia za przechowanie uszkodzonego pojazdu na parkingu może stanowić szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Odpowiedzialność bezpośredniego sprawcy szkody wynika z art. 436 § 2 k.c., natomiast odpowiedzialność pozwanego ma charakter akcesoryjny na podstawie zawartej ze sprawcą zdarzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 822 § 1 i 4 k.c.). Odpowiedzialność swoją pozwany uznał już w postępowaniu likwidacyjnym, w którym wypłacił poszkodowanemu kwotę 450 zł. tytułem odszkodowania w związku przechowaniem pojazdu na parkingu.

W ocenie Sądu powód był legitymowany czynnie do wystąpienia z roszczeniem związanym. Z materiału dowodowego wynika, ze w dniu 29 kwietnia 2021 r. (...) zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności zgodnie, którą scedował na niego roszczenia dotyczące dochodzonego pozwem odszkodowania (dowód: umowa cesji k. 23). Umowa ta nie była kwestionowana przez pozwanego.

Odnośnie wysokości stawki parkowania, to wskazać należy, że powód domagał się refundacji kosztów parkowania według stawki w wysokości 50 zł. netto za dobę ( dowód faktura k. 18). Pozwany uznał stawkę 30 zł. brutto za dzień ( dowód: kserokopia pisma k.19).

W ocenie Sądu wysokość kosztów parkowania, jakie zobowiązany był zapłacić poszkodowany (...), miała obowiązek wykazać strona powodowa (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.) W niniejszej sprawie powołano się na stawki ustalone w § 1 Uchwały nr XXVIII/ 344/2022 Rady Powiatu (...) z dnia 28 września 2022 roku, podkreślając, że wartość, jaką został obciążony pozwany nie odbiega od stawek rynku lokalnego. W ocenie Sądu z zebranego materiału dowodowego wynika, że przyjęta przez powoda stawka kosztów parkowania nie mieści się w granicach stawek obowiązujących w regionie. Powód ustalił stawkę w wysokości 61,50 zł brutto, natomiast z przedłożonego przez niego dowodu wynika, ze stawka na rynku lokalnym wynosi 35 zł. brutto (dowód: uchwała k. 20). Ubezpieczyciel przyznał natomiast stawkę 30 zł, czyli zbliżoną do stawek obowiązujących na danym rynku. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że wartość stawki za parkowanie pojazdu, której domaga się od ubezpieczyciela mieści się w stawkach stosowanych na danym rynku. W związku z powyższym powód nie spełnił wymogu wykazania, że stawkę wskazaną w fakturze miał obowiązek zapłacić pozwany. Z materiału dowodowego wynika, że wysokość kosztów parkowania należało ustalić na poziomie wskazanym przez stronę pozwaną.

Ponadto podkreślić należy, że na poszkodowanym ciąży obowiązek minimalizacji szkody, obowiązek współdziałania wynikający z art. 354 k.c. Zgodnie z art. 354 § 1 k.c. dłużnik, którym jest w niniejszej sprawie ubezpieczyciel, powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadami współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób im odpowiadający. Natomiast § 2 ww. przepisu stanowi, że w taki sam sposób wierzyciel, którym w niniejszej sprawie jest pokrzywdzony, powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że ubezpieczyciel nie może ponosić odpowiedzialności za każde działanie poszkodowanego. Podkreślić należy, iż wyrównaniu podlegają jedynie ekonomicznie uzasadnione wydatki, co wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, który wskazał, że są to wydatki poniesione w następstwie danej szkody, które by nie powstały bez tego zdarzenia i doprowadziły do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty (art. 361 § 2 k.c.). Orzeczenie wprawdzie dotyczy najmu pojazdu zastępczego jednak należy argumentację tę uwzględnić do kosztów parkowania pojazdu. W ocenie Sądu powinny być zastosowane te same zasady (por. uchwałę SN z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Uznać również należy, że poszkodowany może dochodzić rzeczywiście poniesionych kosztów za parkowanie auta, choćby nawet były wyższe, niż skalkulowane według średnich stawek obowiązujących na rynku lokalnym (por. uchwałę SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03). Podkreślić jednak należy, że odszkodowanie nie powinno stanowić źródła komukolwiek przysporzenia. Ponadto w przypadku szkody, na której wysokość poszkodowany ma wpływ, ma on obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem w celu jej minimalizacji nawet kosztem drobnych niedogodności o charakterze niemajątkowym. Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że powód w żaden sposób nie udowodnił, że zachodziła konieczność parkowania pojazdu oraz że parkowanie pojazdu podczas naprawy powinien zapewniać warsztat, a koszty parkowania pojazdu są kosztami prowadzonej działalności. W ocenie Sądu powód nie wykazał w jakikolwiek sposób, że poszkodowany nie miał innej możliwości zabezpieczenia pojazdu przed naprawą. Nie budzi wątpliwości, ze gdy usługi w zakresie parkowania i naprawy pojazdu świadczy ten sam podmiot, to należy odróżnić okres pozostawania pojazdu w zakładzie naprawczym przed naprawą (wyłącznie w związku z prowadzonym postępowaniem likwidacyjnym) oraz w okresie naprawy pojazdu. W związku z powyższym to powód miał obowiązek wykazania dochodzonego kosztu parkowania pojazdu w czasie poprzedzającym naprawę. W ocenie Sadu za czas związany z okresem rzeczywistej naprawy pojazdu, powód nie powinien obciążać kosztami za parkowanie pojazdu.

W związku z powyższym Sąd uznał, że powód nie wykazał aby odszkodowanie związane z kosztami parkowania tj przechowywania uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym powoda przekraczało kwotę uznaną przez pozwanego. Nie wykazał w jakikolwiek sposób, aby wartość ta była wyższa.

W związku z powyższym Sąd oddalił przedmiotowe powództwo.

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 98 k.p.c., a także na § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Uwzględniono przy tym, że pozwany wygrał w całości, a jego koszty procesu wyniosły 107 zł, na które składają się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 90 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.