Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) na rzecz pozwanego (...) kwotę 3617,00 złotych (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt: I C 510/23

UZASADNIENIE

Powód (...), reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego, 10 listopada 2023 roku wniósł do Sądu Rejonowego w Człuchowie o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) kwot:

-15.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwanego z nieruchomości w okresie od maja 2020 roku do sierpnia 2023 roku,

-20.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty tytułem równowartości pożytków pobranych przez pozwanego z nieruchomości w okresie od maja 2020 roku do sierpnia 2023 roku,

oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wskutek spadkobrania po zmarłym (...) stał się współwłaścicielem nieruchomości położonej w miejscowości (...), gmina (...), powiat (...), województwo (...), w skład której wchodzą działki gruntu nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powód oświadczył, że jest spadkobiercą ustawowym po zmarłym 30 lipca 2022 roku (...), a 02 lutego 2023 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie w sprawie o sygn. akt I Ns 498/22 wydał postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym. Pozostali spadkobiercy udzielili powodowi w formie aktów notarialnych pełnomocnictw m.in. do zarządu i administrowania swoimi udziałami w przedmiotowej nieruchomości, do reprezentowania ich i składania wszelkich oświadczeń wiedzy i woli przed sądami wszelkiej instancji we wszystkich sprawach dotyczących nieruchomości.

Powód wskazał, że pozwany w okresie co najmniej od maja 2020 roku do sierpnia 2023 roku zajmował nieruchomość bez tytułu prawnego, tj. przebywał na niej, kosił trawy oraz pobierał pożytki w postaci zebranego siana. Powód wystosował do pozwanego pismo z 12 czerwca 2023 roku wzywające do zaprzestania korzystania i użytkowania nieruchomości polegających na koszeniu i pobieraniu z niej pożytków w terminie do 30 czerwca 2023 roku oraz do rozliczenia się z dotychczas osiągniętych korzyści w postaci uzyskanego siana. Pozwany nie zastosował się do żądań powoda pomimo doręczenia mu pisma. Pismem z 28 lipca 2023 roku powód ponownie wezwał pozwanego do zaniechania naruszeń prawa własności nieruchomości, opuszczenia jej, zaprzestania korzystania i pobierania z niej pożytków oraz zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie i równowartości pożytków z niej pobranych. W ramach ugodowego zakończenia sporu powód wskazał odpowiednio kwoty 15.000 zł oraz 20.000 zł. W odpowiedzi na pismo pozwany przyznał, że korzysta z nieruchomości i pobiera z niej pożytki, ale odmówił zapłaty zaproponowanych przez powoda kwot. Powód powołał wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2005 roku, sygn. II CK 61/05, zgodnie z którym wysokość należnego właścicielowi odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości ustala się na poziomie czynszu, który by mu faktycznie przypadł z tytułu najmu lub dzierżawy tej nieruchomości, a także wyrok SN z 11 lutego 2010 roku, sygn. I CSK 312/09, gdzie wskazano, że wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy powinna być ustalona w oparciu o stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy, jakie właściciel mógł uzyskać zawierając umowę najmu lub dzierżawy, a wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości określane jest jednorazowo za cały miniony okres korzystania z nieruchomości przez posiadacza bez tytułu prawnego. Powód podkreślił, że wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości została ustalona na poziomie czynszu dzierżawnego, który faktycznie przypadłby powodowi z tytułu dzierżawy nieruchomości.

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że: (...) widnieje w księdze wieczystej jako wyłączny właściciel przedmiotowej nieruchomości, która obejmuje działki (...), Przyznał, że powód jest jednym ze spadkobiorców po (...) i wyniku spadkobrania stał się współwłaścicielem w 1/3 części nieruchomości. Wskazał, że otrzymał pisma z 12 czerwca 2023 roku i z 28 lipca 2023 roku, ale do żadnego z pism nie został załączony dokument potwierdzający prawo powoda do nieruchomości albo jego legitymacja do wystąpienia z zawartymi w tych pismach żądaniami, w związku z czym odmówił spełnienia żądania zapłaty. Zaprzeczył jednak aby wszyscy pozostali spadkobiercy udzielili powodowi pełnomocnictwa do zarządu i administrowania ich udziałami, ponieważ zdaniem pozwanego pełnomocnictwo (...) nie zawiera takiego umocowania. Ponadto pozwany zaprzeczył, że przebywał w okresie od maja 2020 roku do 2023 roku na spornej nieruchomości bez tytułu prawnego, gdyż w niektórych ze wskazanych lat na zlecenie (...), dzierżawcy działki nr (...) wchodzącej w skład nieruchomości, wykonywał na niej prace polegające na wyrównywaniu, dosiewaniu i koszeniu trawy, w ramach wynagrodzenia za wykonane prace zatrzymywał plon w postaci skoszonego siana. Zaprzeczył również, że przebywał, kosił trawę i pobierał pożytki z działki nr (...). Pozwany podniósł, że zmarłego (...) i (...) łączyła od 2004 roku ustna umowa dzierżawy działki nr (...), a po śmierci (...) umowa nie wygasła automatycznie, ponieważ prawa i obowiązki majątkowe wydzierżawiającego przeszły na spadkobierców, którzy nie wypowiedzieli umowy, w związku z czym w 2022 i 2023 roku był on dalej dzierżawcą działki nr (...). Pozwany podkreślał, że nigdy nie korzystał, nie kosił i nie pobierał pożytków z działki nr (...), natomiast na zlecenie i w uzgodnieniu z dzierżawcą, w niektórych latach prowadził prace na działce nr (...), kosił ją i pobierał z niej pożytki jako wynagrodzenie za prowadzone prace.

W replice odpowiedzi na pozew powód podtrzymał w całości wszystkie roszczenia oraz twierdzenia i wnioski dowodowe z pozwu. Powód wskazał, że (...) nie mógł zawrzeć ważniej i skutecznej umowy dzierżawy przedmiotowych gruntów rolnych na warunkach wskazanych w odpowiedzi na pozew, ponieważ w ostatnich latach swojego życia (...) był niesprawny intelektualnie oraz całkowicie ubezwłasnowolniony, ponadto gdy powód upominał pozwanego w 2023 roku by nie czerpał pożytków z przedmiotowych gruntów to pozwany stwierdził, ze wykonuje czynności na zlecenie bliżej nieokreślonego komornika. Fakt niepełnosprawności intelektualnej (...) był powszechnie znany mieszkańcom miejscowości (...), a nawet jeśli pozwany nie był świadomy stanu zdrowia (...) to powinien on upewnić się czy na pewno zawarto jakąkolwiek umowę między (...) a (...), a jeśli tego nie uczynił to jego działania wskazują na bezprawność i bezskuteczność tych czynności. Powód podkreślił, że jednym z istotnych warunków zawarcia ważniej umowy dzierżawy jest ustalenie wysokości czynszu, tymczasem sam pozwany przyznał, że (...) prowadził uprawę traw w porozumieniu z pozwanym i tylko umożliwił W. C. (2) pobieranie dopłat od (...), same dopłaty nie mogą stanowić wynagrodzenia za dzierżawę, tym bardziej, że wypłaca je Państwo, a nie dzierżawca. Wartość pożytków z gruntu znacznie przewyższała wartość dopłat. Zdaniem powoda pozwany wspólnie z (...) wykorzystali niepełnosprawność intelektualną (...) do osiągnięcia korzyści materialnych.

W piśmie procesowym z 07 lutego 2025 roku pozwany podtrzymał swoje stanowisko. Podkreślał, że pozwany ani nikt inny nigdy nie uprawiał działki nr (...), tym samym powództwo w części dotyczącej działki nr (...) od momentu wniesienia pozwu było bezzasadne. Natomiast pozwany kosił jedynie działkę nr (...) i czynił to na zlecenie (...), którego łączyło porozumienie z ówczesnym właścicielem działki. Ponadto to właśnie (...) pobierał pożytki z przedmiotowej działki, w związku z tym pozwany nie ma legitymacji biernej do występowania w niniejszej sprawie.

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2025r. pełnomocnik powoda przyznał, ze pozwany nie korzystał z działki nr (...), w związku z czym wyłączył powstanie roszczenia co do przedmiotowej działki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Brat powoda (...) (...) był właścicielem gospodarstwa rolnego, składającego się m.in. z niezabudowanej działki gruntu nr (...) o obszarze 2.8700 ha, położnej w miejscowości (...), gmina (...), powiat (...), województwo (...), dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadzi księgę wieczystą kw nr (...). Przedmiotowy grunt stanowi łąkę.

bezsporne, ponadto dowód: kserokopia odpisu kw k. 12-17

(...) w związku z tym że dysponował sprzętem rolniczym na zlecenie innych rolników prowadził prace rolne na ich gruntach. Również (...) uzgodnił z (...), że będzie on wykaszał działkę nr (...). (...) otrzymywał dopłaty z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w (...) za przeprowadzane prace rolne na swoich gruntach. (...) za wykoszenie łąki miał prawo do pobierania z niej siana. Uzgodnienia te obowiązywały przez ok. 10-12 lat. W czynnościach urzędowych (...) pomagała jego bratowa (...), albowiem on sam miał problemy z alkoholem i nie dbał o siebie. (...) w niektórych okresach zlecał przeprowadzenie prac pozwanemu (...), m.in. wykaszanie łąki na działce nr (...), Nikt nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń, że (...), albo pozwany kosił łąkę (...).

dowód: zeznania świadka (...) z dnia 24 stycznia 2025 r. (00:08:23, 00:11:28, 00:11:47, 00:15:58, 00:16:44

W 2020 r. (...) Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w (...) na ww. działki ewidencyjne nr (...) przyznał w 2020 r. płatności: (...) (do obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania) – 757,68 zł., bezpośrednia płatność obszarowa – 2.317,93 zł., w 2021 r. płatności: (...) (do obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania) – 757,68 zł., bezpośrednia płatność obszarowa – 2.338,71 zł. W latach 2022 i 2023 działki ewidencyjne nie były deklarowane do płatności, w związku czym płatności nie zostały przyznane.

bezsporne, ponadto dowód : pismo k. 82

W ostatnich latach swojego życia (...) był niesprawny intelektualnie oraz całkowicie ubezwłasnowolniony .W dniu 30 lipca 2020 r. zmarł. Postanowieniem z dnia 2 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Człuchowie stwierdził, że spadek po nim na podstawie ustawy nabyli: jego brat (...), jego siostra (...) po 1/3 części oraz dzieci jego brata: (...), (...), (...) oraz (...) – każde z nich w 1/12 części.

bezsporne, ponadto dowód: postanowienie k. 18

Po śmierci (...) pozwany w imieniu (...) nadal kosił przedmiotową łąkę. Następnie powód podjął czynności zmierzające do zaprzestania wykonywania tych prac. Po kwestionowaniu praw pozwanego do wykonywania prac, pozwany przestał je wykonywać, a na przedmiotowej działce zostały cztery snopki, które leżą od ok. 2 lat.

dowód: zeznania świadka (...) z dnia 24 stycznia 2025 r. (00:11:47, 00:25:31)

Pismem z dnia 12 czerwca 2023 r. powód wezwał pozwanego do zaprzestania korzystania i użytkowania ww. nieruchomości polegających na koszeniu i pobieraniu z niej pożytków w terminie do 30 czerwca 2023 r. oraz rozliczenia się z dotychczasowych osiągniętych korzyści z nieruchomości w postaci uzyskanego siana. Pismem z dnia 28 lipca 2023 r. powód, reprezentowany przez pełnomocnika, wezwał pozwanego do niezwłocznego zaniechania naruszeń przysługującego (...) prawa własności do ww. nieruchomości. Ponadto wezwał do niezwłocznego jej opuszczenia, zaprzestania korzystania i pobierania pożytków oraz zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie. W ramach ugodowego zakończenia sporu powód wskazał odpowiednio kwoty 15.000 zł oraz 20.000 zł.

bezsporne, ponadto dowód pisma k. 30-31, potwierdzenie nadania k. 34

W dniu 14 lipca 2023 r. (...) ustanowiła pełnomocnikiem swojego brata (...) i upoważniła go do zbycia na podstawie umowy sprzedaży – osobom i za cenę i na pozostałych warunkach według uznania pełnomocnika m.in. całego jej udziału w prawie własności nieruchomości ww. działki nr (...).

(...), J. K. (2), (...), (...) udzielili powodowi (...) pełnomocnictwa m.in. do zarządu i administrowania ich udziałami w nieruchomościach, które nabyli na podstawie ww. postanowienia z dnia 2 lutego 2023 r., m.in co do działki nr (...), do sprzedaży dowolnej osobie, do reprezentowania ich i składania wszelkich oświadczeń wiedzy i woli przed organami administracji państwowej i samorządowej, sądami wszelkiej instancji.

dowód: pełnomocnictwa k. 19-29

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód (...) domagał się od pozwanego (...) należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz należności z tytułu równowartości pożytków (w postaci zebranego siana) pobranych przez pozwanego w okresie od maja 2020 r. do sierpnia 2023 r. Powód powołał się na art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podnosił, że posiadał tytuł prawny do korzystania z nieruchomości oraz na okoliczność, że po uzyskaniu informacji o sprzeciwie powoda – spadkobiercy (...) co do wykonywania przez niego prac polowych niezwłocznie zaprzestał wykonywania tych prac.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 224 § 1 i 2 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Natomiast zgodnie z art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Na mocy art. 230 k.c., przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

W związku z powyższym skuteczność roszczenia o zapłatę za bezumowne korzystanie uzależniona jest od spełnienia kilku przesłanek: przysługiwanie prawa własności występującego z żądaniem, korzystanie z nieruchomości bez tytułu prawnego przez podmiot przeciwko któremu jest skierowane żądanie oraz zła wiary korzystającego.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód (...) jest współwłaścicielem nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadzi księgę wieczystą o nr. kw (...). Bezsporna była okoliczność, że pozwany wykonywał prace na działce nr (...), natomiast kwestią sporną była okoliczność czy korzystanie to odbywało się na podstawie stosunku prawnego łączącego pozwanego z posiadaczem zależnym (...), czy też korzystanie to miało charakter bezumowny.

Nadmienić należy, że w ocenie Sądu bezzasadny jest, podnoszony przez pozwanego, zarzut braku legitymacji czynnej powoda. W rozumieniu art. 209 k.c., każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Podkreślić należy, że przy roszczeniu o zapłatę wynagrodzenia jak i zwrot pożytków, w ocenie Sądu legitymowanym czynnie do wystąpienia z roszczeniem jest właściciel, a także współwłaściciel. Stosownie do treści ww. art. 209 k.c. przedmiotowe roszczenie przysługuje każdemu ze współwłaścicieli, który może samodzielnie dochodzić wszelkich roszczeń zmierzających do zachowania wspólnego prawa. Według powszechnie przyjętego poglądu współwłaściciel, który dokonuje czynności zachowawczej, nie działa w imieniu pozostałych współwłaścicieli, gdyż art. 209 k.c. nie daje mu w tym zakresie pozycji przedstawiciela ustawowego. Współwłaściciel taki podejmuje czynność zachowawczą we własnym imieniu, ale w interesie wszystkich współwłaścicieli. Powszechny jest pogląd, że współwłaściciel nie może skutecznie podjąć czynności zachowawczej, tylko gdy sprzeciwiają się temu współwłaściciele reprezentujący większość udziałów (por. uchwała SN z dnia 5 czerwca 1985 r., III CZP 35/85, OSN 1986, nr 4, poz. 47). Zakwalifikowanie czynności jako zachowawczej oznacza, że każdy ze współwłaścicieli jest legitymowany do samodzielnego dokonywania takiej czynności. Jeżeli więc z powództwem wystąpi jeden ze współwłaścicieli, nie ma podstaw do jego oddalenia z powodu braku legitymacji czynnej. Nie zachodzi tu bowiem współuczestnictwo konieczne po stronie współwłaścicieli ( por. w szczególności orzeczenie SN z dnia 20 października 1975 r., III CRN 288/75, OSNCP 1976, nr 10, poz. 211, uzasadnienie uchwały SN z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie III CZP 92/14).

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że pozwany korzystał z przedmiotowej nieruchomości na podstawie stosunku prawnego. Stosunek prawny na podstawie którego pozwany wykonywał prace na działce nr (...) była umowa pomiędzy nim a (...), który swoje prawo do korzystania z nieruchomości wywodził z umowy wiążącej jego i (...). Bezsporna była okoliczność, że pozwany przeprowadzał prace polowe (kosił i zbierał siano), jednakże jak podkreślał miał do tego prawo.

W ocenie Sądu (...) i (...) łączył nienazwany stosunek prawny, który po stronie właściciela nieruchomości łączył się obowiązkiem oddania gruntu działki nr (...) R. U. do korzystania tj. wykonywaniu prac na łące (koszeniu) i pobierania pożytków, natomiast (...) zobowiązany był do wykonywania tych prac, których wykonanie umożliwiało właścicielowi pobieranie dopłat z (...). W ocenie Sądu nie budzi również wątpliwości, że (...) zlecał w niektórych okresach wykonywanie prac pozwanemu. W związku z powyższym nie można zatem stwierdzić, aby w okresie od maja 2020 do lipca 2022 tj do śmierci (...) pozwany w sposób bezumowny korzystał z przedmiotowej działki. Powyższe okoliczności wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z zeznań świadka (...) (dowód: zeznania świadka (...) z dnia 24 stycznia 2025 r. (00:08:23, 00:11:28, 00:11:47, 00:15:58, 00:16:44), który zeznał, że na prośbę (...) i jego bratowej J. C. (2), podjął się kosić przedmiotową łąkę, albowiem od ok. 10-12 lat przed śmiercią (...) nie był do tego zdolny z uwagi na problem z alkoholem. Podkreślić należy, że zeznania świadka są logiczne, wiarygodne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z informacją uzyskaną z (...) (dowód: pismo k. 82), a przede wszystkim brak jest jakiegokolwiek dowodu, który podważałby jego wiarygodność. Powód w piśmie z dnia 9 stycznia 2024 r. wskazał, że (...) w ostatnich latach swojego życia był osobą niesprawną intelektualnie. Dotyczy to ostatnich lat ww, w związku z czym twierdzenia powoda nie podważają zeznań świadka, że ok. 10 lat przed śmiercią (...) zaprzestał wykonywania prac z uwagi na stan zdrowia (por. zeznania świadka 00:11:47). W związku z powyższym nie budzi wątpliwości, że do czasu śmierci (...) pozwany mógł wykonywać przedmiotowe prace. W ocenie Sądu brak jest również podstaw aby uwzględnić roszczenia za okres po śmierci (...), albowiem pozwany korzystał z gruntu w dobrej wierze.

Nadmienić należy, że dobra wiara to usprawiedliwiona nieznajomość prawdziwego stanu rzeczy, zwykle polegającego na istnieniu jakiegoś stosunku prawnego czy prawa. Na pojęcie dobrej wiary składają się trzy elementy: przeświadczenie o istnieniu prawa lub stosunku prawnego (lub też o ich nieistnieniu); błędność tego przeświadczenia oraz możliwość usprawiedliwienia błędu w danych okolicznościach. Złą wiarą jest natomiast znajomość prawdziwego stanu rzeczy oraz nieusprawiedliwiona niewiedza o tym stanie rzeczy. W złej wierze jest zatem ten, kto „wie albo powinien wiedzieć”, przy czym „powinien wiedzieć” nie oznacza obowiązku prawnego, ale negatywną ocenę stanu niewiedzy, wyrażającą się w zarzucie, że dana osoba wiedziałaby o prawdziwym stanie rzeczy, gdyby zachowała się należycie (E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017, Legalis).

Niewątpliwe pozwany S. K. wykonywał prace na przedmiotowej działce i pobierał pożytki za zgodą wyrażoną przez właściciela gruntu. Pozwany niezwłocznie po uzyskaniu informacji o zastrzeżeniach jednego z współwłaścicieli nie wykonywał już żadnych prac ( bezsporne, ponadto dowód zeznania świadka (...) 00:11:47).

Bezsporny jest fakt, że w dniu 16 kwietnia 2025r. pełnomocnik powoda przyznał, ze pozwany nie korzystał z działki nr (...), w związku z czym wyłączył powstanie roszczenia co do tej działki ( por. oświadczenie pełnomocnika z dnia 16.04.2025; 00:10:32). Biorąc pod uwagę, ze powód przyznał, z pozwany nie korzystał z tego gruntu, ale nie cofnął powództwa w tym zakresie, również z tego względu należało je oddalić w tej części, albowiem pozwany nie naruszał praw powoda.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo w całości.

W pkt drugim Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu na mocy art. 98 §1 k.p.c.

Na zasądzoną kwotę 3.617,-zł składało się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 3.600 zł. oraz zwrot opłaty od pełnomocnictwa.