Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 528/23

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w (...) (dawniej (...)), reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, wniósł przeciwko pozwanej (...) pozew o zapłatę kwoty 29.209,45 zł, na którą składały się:

-należności główna z tytułu niespłaconego kapitału w kwocie 26.507,80 zł - z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty,

- niespłacone odsetki umowne za okres korzystania z kapitału naliczone według stopy procentowej w wysokości 10,99 % od dnia 25 lipca 2022 roku do dnia 15 stycznia 2023 roku w kwocie 1.533,57 zł. - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty,

-niespłacone odsetki za opóźnienie w wysokości 24,50 % od dnia 25.07.2022r. do dnia 07.03.2023 r. w kwocie 1.168,08 zł - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty,

oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnianiu pozwu wskazano, że powód zawarł ze stroną pozwaną umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) z dnia 20 czerwca 2022 r. Z uwagi na zaprzestanie spłacania zadłużenia przez pozwaną pismem z dnia 12 października 2022 r. powód wezwał ją do zapłaty należności oraz do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia (art. 75c ust. 2 Prawa bankowego). W związku z brakiem restrukturyzacji oraz zapłaty zaległych rat, strona powodowa wypowiedziała pozwanej przedmiotową umowę stawiając całą umowę w stan wymagalności. Zdaniem powoda należności wynikające z umowy stały się w całości wymagalne w dniu 17 stycznia 2023 roku.

Powód wskazał, że celem potwierdzenia wysokości zadłużenia pozwanej w dniu 8 marca 2023 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, wskazujący wysokość zadłużenia strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) zawarła w dniu 20 czerwca 2022 r. z (...) z siedzibą w (...) umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego o numerze (...). Na jej podstawie bank udzielił ww. na okres 36 miesięcy kredyt w kwocie 26.507,80 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy i na spłatę kredytów zaciągniętych przez kredytobiorcą wymienionych w § 17 pkt 1, prowizji bankowej za udzielenie kredytu, składki ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia.

W § 9 umowy przewidziano, że bank jest upoważniony do rozwiązania umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia min. w przypadku opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie.

bezsporne, ponadto kopia umowy k. 31-38,kopia wniosku k 39-56

W dniu 12 października 2022 roku powód wystawił wezwanie do zapłaty dla pozwanej. W treści wezwania wskazano, że w związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu bank wzywa pod rygorem wypowiedzenia umowy do uregulowania w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia wezwania zaległości w kwocie 2.965,12zł.

Bank poinformował również o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia, dołączono formularz wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przesyłka zawierająca ww. oświadczenie wysłana była przez powoda za pośrednictwem Poczty Polskiej na adres pozwanej wskazany w umowie. Przesyłka ta była dwukrotnie awizowana. Pierwsze awizo pozostawiono w dniu 22 października 2022 r. a drugie awizo w dniu 31 października 2022 r. Zwrot przesyłki nastąpił w dniu 7 listopada 2022 r.

bezsporne ponadto dowód: kopia wezwania o zapłatę wraz formularzem wniosku o restrukturyzację k. 66- 70, kopia śledzenia przesyłek k. 71

W dniu 21 listopada 2023 roku powód wystawił oświadczenie banku o wypowiedzeniu ww. umowy adresowane do pozwanej. W treści oświadczenia wskazano, że z powodu zaległości na umowie kredytu powód wypowiada umowę przedmiotowego kredytu z zachowaniem okresu wypowiedzenia, który wynosi 30 dni.

Poinformowano, że w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia pozwana będzie zobowiązana do spłaty całego kredytu razem z odsetkami i kosztami. Wskazano, że bank rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całej zaległości razem z bieżącymi ratami.

bezsporne, ponadto dowód: kopia oświadczenie banku o wypowiedzeniu k. 72 kopia śledzenia przesyłek k. 76

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

W niniejszej sprawie pozwana nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c. uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Sąd nie może jednak przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie. Na mocy art. 458 ^{( 15)}§ 1 k.p.c. przedsiębiorca będący powodem jest obowiązany powołać wszystkie twierdzenia i dowody w pozwie.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, albowiem należności dochodzone pozwem dotyczyły umowy pożyczki zawartej z konsumentem, co do których to roszczeń Sąd ma obowiązek podejmować czynności z urzędu (np. czy umowa nie zawiera klauzul abuzywnych, czy dochodzone roszczenie nie jest przedawnione). W uzasadnieniu pozwu powód wskazał jedynie, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia umowy konsumpcyjnego kredytu gotówkowego, że w związku z brakiem płatności wezwał pozwaną do zapłaty, informując o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację, a następnie w związku z brakiem restrukturyzacji i zapłaty wypowiedział umowę. Powołał się również na wystawiony wyciąg bankowy.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z umowy konsumpcyjnego kredytu gotówkowego. Roszczenie powstało w związku z niewywiązaniem się przez pozwaną z zobowiązania. Powód uzasadniając roszczenie w przedmiotowej sprawie powołał się na rozwiązanie umowy na skutek wypowiedzenia, która łączyła go z pozwaną. W związku z powyższym powód oparł swoje roszczenie na okoliczności wypowiedzenia przedmiotowej umowy, co wyznaczało granice podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia.

W ocenie Sądu nie budziły żadnych wątpliwości twierdzenia powoda co do zawarcia przedmiotowej umowy, brak spłaty rat pożyczki zgodnie z harmonogramem oraz wysłanie pism zatytułowanych wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy. W ocenie Sądu pozwana niewątpliwie zawarła z powodem umowę pożyczki. Powyższe wynika z dowodów przedłożonych przez stronę. Powództwo podlegało jednak oddalaniu z uwagi na fakt, że wbrew twierdzeniom zawartym w pozwie powód nie doręczył pozwanej oświadczenia w przedmiocie wezwania do zapłaty a wypowiedzenie na które się powołał się było czynnością nieważną.

Zgodnie z postanowieniami umowy kredytu gotówkowego, kredyt był rozłożony na 36 miesięcznych rat i jej koniec przypadał na dzień 24 czerwca 2025 r. Pozew został wniesiony w niniejszej sprawie poprzez nadanie go na poczcie w dniu 7 listopada 2023 r., a więc umowa w dacie wniesienia pozwu jeszcze trwała, ponieważ strona powodowa nie udowodniła zgodnie z art. 6 k.c., by umowę zgodnie z § 9 ust. 1a umowy i art. 75 ust. 1 i 2 prawa bankowego, skutecznie wypowiedziała.

Nie budzi wątpliwości, że powód zawarł z pozwaną umowę kredytu konsumenckiego (art. 3 ust. 2u pkt. 1 ustawy o kredycie konsumenckim). Na mocy art. 78a ustawy prawo bankowe do przedmiotowej umowy zastosowanie będą miały przepisy prawa bankowego. Zgodnie z art. 75 ust. 1 i 2 prawa bankowego, który ma zastosowanie do umowy łączącej strony, bank może wypowiedzieć umowę kredytu, gdy kredytobiorca nie dotrzymuje warunków udzielonego kredytu, a termin wypowiedzenia nie może być krótszy niż 30 dni. Jednocześnie zgodnie z art. 75c. ust. 2 prawa bankowego, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, informując jednocześnie w wezwaniu o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Przedmiotowa umowa w § 9 reguluje kwestię rozwiązania (wypowiedzenia) umowy zgodnie z ww. przepisami. Zgodnie z treścią umowy bank był upoważniony do rozwiązania umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia min. w przypadku opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat za co najmniej jeden okres płatności, pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie.

W związku z powyższym warunkiem prawidłowego wypowiedzenia umowy było uprzednie skierowanie do kredytobiorcy dokumentu wezwania do zapłaty z wyznaczeniem terminu czternastodniowego (14 dni roboczych) i jednoczesnym pouczeniem co do możliwości restrukturyzacji pożyczki. Powód powołał się w pozwie, że z uwagi na zadłużenie pożyczkobiorcy dokonał wezwania pozwanej do zapłaty, a następnie wypowiedział umowę przy zachowaniu 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

W związku z powyższym w pierwszej kolejności należało dokonać oceny, czy ww. oświadczenie zostało skutecznie pozwanej złożone.

Zgodnie z treścią art. 61 k.c. skuteczność oświadczenia woli złożonego innej osobie jest uzależniona od okoliczności, czy umożliwiono adresatowi zapoznanie się z jego treścią. Nie budzi wątpliwości że to osoba, która wywodzi skutki prawne z danego oświadczenia woli musi udowodnić, że oświadczenie to doszło do adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią. W związku z powyższym na powodzie ciążył obowiązek wykazania powyższej okoliczności. Zgodnie z § 11 pkt 2 umowy powód miał obowiązek kierować wszelką korespondencję na adres korespondencyjny podany przez pozwaną przy zawieraniu umowy. W niniejszej sprawie powód wysyłał korespondencję za pośrednictwem Poczty Polskiej na adres (...) 35B, (...) tj adres wskazany przez pozwaną w umowie, który jest nadal aktualny. Z dowodów przedłożonych przez stronę powodową - wydruk ze stron operatora „śledzenie przesyłek” (k. 71, k. 76) - wynika, że przysyłki kierowane do pozwanej na ww. adres nie zostały przez nią odebrane. W ocenie Sądu do oświadczeń woli przesyłanych za pośrednictwem operatora pocztowego powinny być stosowane w drodze analogii przepisy dotyczące doręczenia pism sądowych tj. zasada podwójnego awizowania przesyłek pocztowych. Nie budzi wątpliwości, że awizowanie przesyłki stwarza domniemanie (faktyczne) możliwości zapoznania się z treścią pisma w niej zawartego. Jednakże aby uznać, że takie domniemanie istnieje to konieczne jest ustalenie, że adresat przesyłki miał możliwość zapoznania się z jej treścią, że zaistniała sytuacja, iż rzeczywiste zapoznanie się adresata z treścią oświadczenia woli było możliwe, a nie nastąpiło to tylko z jego woli. Zgodnie z treścią art. 61 k.c. nie jest konieczne, aby adresat faktycznie (rzeczywiście) zapoznał się z treścią takiego oświadczenia. Odmowa przyjęcia takiego pisma przez adresata, a także nieodebranie takiego pisma z placówki pocztowej mimo dwukrotnego awizowania przesyłki, stwarza powyższe domniemanie (por. SN wyrok z dnia 5 października 2005 r. I PK 37/05). Jednakże nie budzi wątpliwości, że dla przyjęcia skuteczności doręczenia pozwanej oświadczenia woli powoda (doręczenie w sposób zastępczy), to konieczne jest aby było one dokonane w sposób prawidłowy, czyli zgodnie z treścią art. 139 k.p.c. Na mocy art. 139 § 1 k.p.c. operator powinien poinformować adresata, gdzie pismo zostało złożone oraz pouczyć, że należy je odebrać w terminie 7 dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu czynność zawiadomienia należy powtórzyć (II awizo). W związku z powyższym adresat przesyłki ma prawo ją odebrać w ciągu 7 dni od dnia pozostawienia I czy II awiza. Dopiero po upływie ww. terminów powstaje przedmiotowe domniemanie możliwości zapoznania się z treścią pisma w niej zawartego.

W niniejszej sprawie powód podjął decyzję o złożeniu drugiej stronie oświadczenia woli w trybie art. 61 k.c., za pośrednictwem poczty. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że dla skutecznego uznania przesyłki za doręczoną muszą być dwa zawiadomienia, pierwsze z dnia nieskutecznego doręczenia, a drugie z datą późniejszą niż 7 dni liczone od daty pierwszego awiza. W przypadku naruszenia powyższej procedury nie można uznać, że przesyłka została skutecznie doręczona. Dopiero prawidłowe awizowanie przesyłki skutkuje powstaniem domniemania możliwości zapoznania się adresata z treścią pisma, które znajdowało się w przesyłce (por. wyr. Wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, sygn.akt I C 472/18).

Z jedynego dowodu, który został przedstawiony przez stronę powodową na okoliczność wykazania doręczenia oświadczenia woli w przedmiocie wezwania do zapłaty w trybie ww. norm tj historii śledzenia przesyłek (k. 71) wynika, że przesyłka była dwukrotnie awizowana. Pierwsze awizo pozostawiono w dniu 22 października 2022 r. a drugie awizo w dniu 31 października 2022 r. Zwrot przesyłki nastąpił w dniu 7 listopada 2022 r. Z powyższego dowodu wynika, że przesyłka została przedwcześnie zwrócona, albowiem gdy II awizo miało miejsce w dniu 31 października 2022 r., to przesyłka powinna być pozostawiona w placówce pocztowej przez kolejne 7 dni i w tym terminie – do 7 listopada 2022 r. pozwana miała prawo ją odebrać. W związku z powyższym zwrot przesyłki mógł nastąpić nie wcześniej niż 8 listopada 2022 roku. Biorąc pod uwagę, że zwrot nastąpił 7 listopada 2022 r., w związku z powyższym nie można uznać, że przesyłka ta była prawidłowo awizowana i aby doszło do doręczenia "zastępczego" zgodnie z przepisami art. 139 k.p.c.

W związku z powyższym brak jest podstaw aby uznać, że pozwanej złożono oświadczenie dotyczące wezwania do zapłaty zgodnie z ww. § 9 ust. 1a umowy i art. 75 ust. 1 i 2 prawa bankowego.

Nadmienić należy, że nawet przyjęcie - na skutek domniemania- że w dniu 7 listopada 2022 r. pozwanej doręczono (w sposób zastępczy) przesyłkę, to pomimo to nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy. Przyjmując, że pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty w dniu 7 listopada., a wypowiedzenie umowy pożyczki zostało sporządzone w dniu 21 listopada 2022 r., to nie można uznać że do dnia wypowiedzenia umowy upłynęło 14 dni roboczych od dnia otrzymania ostatecznego wezwania do zapłaty. Wprawdzie ustawodawca nie wprowadził definicji dni roboczych, jednakże zgodnie z art.129 § 1 kodeksu pracy przez dni robocze rozumie się dni od poniedziałku do piątku z wyłączeniem dni ustawowo wolnych od pracy. W związku z powyższym przyjmując nawet, że pozwana miała możliwość zapoznania się z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy w dniu 7 listopada 2022 r., to oświadczenie o wypowiedzeniu nie mogło nastąpić wcześniej niż w dniu 29 listopada 2022 r.

W związku z powyższym nie można uznać, że oświadczenie woli, na które powołał się powód w pozwie, dotyczące wypowiedzenia umowy zostało skutecznie złożone. W ocenie Sądu bank naruszył art. 75c ustawy prawo bankowe oraz § 9 umowy. Powyższą okoliczność Sąd miał obowiązek uwzględnić z urzędu. Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ww. przepisem jak i umową w celu skutecznego wypowiedzenia umowy powód miał obowiązek najpierw doręczyć wezwanie w trybie art. 75c ust. 1 i 2 prawa bankowego i po upływie terminu nie krótszego niż 14 dni roboczych, i pod warunkiem niezłożenia przez kredytobiorcę wniosku o restrukturyzację bank mógł dopiero złożyć oświadczenie woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy. W ocenie Sądu brak spełnienia ww. przesłanek powoduje, że czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna ( art. 58 § 1 k.c.). Z uwagi na fakt, że przed wypowiedzeniem umowy nie upłynął termin 14 dni roboczych umożliwiający pozwanej wpłacenie kwot wskazanych w wezwaniu do zapłaty i do złożenia wniosku o restrukturyzację, w związku z czym powód nie mógł skutecznie wypowiedzieć umowy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązek zachowania terminu 14 dni roboczych, zawarty w art. 75c ww. ustawy i w § 9 umowy, dotyczący wezwania kredytobiorcy do zapłaty i poinformowania o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację nie może być pomijany.

Brak skutecznego wypowiedzenia umowy powoduje, że strony nadal wiąże umowa. Okoliczność, że pozwana nie wywiązuje się z umowy nie daje podstawy do uwzględnienia żądania pozwu, które było oparte na twierdzeniu, że na skutek wypowiedzenia umowy przedmiotowe roszczenie jest zasadne. Z pozwu jednoznacznie wynika, że powód wywodził swoje roszczenie z wypowiedzenia umowy kredytu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie zostały spełnione warunki wypowiedzenia. Brak było podstaw do wypowiedzenia umowy w dniu 21 listopada 2022, a tym samym wypowiedzenie to jest nieważne. Brak złożenia wobec strony pozwanej skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki pozbawiało zatem powoda prawa do dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia.

Nadmienić również należy, że wątpliwości Sądu budzi również sama treść oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, albowiem Sąd podziela pogląd Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim wyrażonym w wyroku z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt I C 472/18, że jednostronne oświadczenia woli wywierające z chwilą ich złożenia innej osobie wpływ na jej stosunki majątkowe z reguły nie powinny być dokonywane z zastrzeżeniem warunku, ochrona prawna bowiem interesów tej osoby wymaga, aby zakres skuteczności takich oświadczeń był od razu oznaczony. Dotyczy to zwłaszcza wypowiedzenia, prowadzącego do zakończenia stosunku zobowiązaniowego o charakterze trwałym, gdyż druga strona powinna mieć od razu pewność, co do swojej sytuacji prawnej. Ochrona prawna interesów drugiej strony umowy tej osoby wymaga bowiem, aby zakres skuteczności takiego oświadczenia był precyzyjnie oznaczony.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód w treści wypowiedzenia umowy kredytu dokonał zastrzeżenia warunku i jest ono niejasno sformułowane. Oświadczenie woli powoda nie daje jasności co do jego sensu. Z treści wypowiedzenia wynika, że bank wypowiada umowę i termin wypowiedzenia wynosi 30 dni oraz biegnie od daty doręczenia wypowiedzenia, ale równocześnie w związku z wypowiedzeniem wzywa w okresie biegu wypowiedzenia do spłaty bieżącego zadłużenia. Z dalszej części tego oświadczenia wynika, iż skutki wypowiedzenia mogą być cofnięte pod warunkiem uregulowania przed upływem okresu wypowiedzenia całej zaległości razem z bieżącymi ratami. Z tak sformułowanego oświadczenia powoda nie można jednoznacznie wywnioskować chociażby tego, kiedy nastąpią skutki tego oświadczenia woli, a więc kiedy nastąpi ukształtowanie prawa na nowo, prawa wynikającego z umowy kredytowej. A zatem oświadczenie powoda również z tej przyczyny dotknięte jest nieważnością (art. 58 § 1 kc).

W związku z powyższym powództwo podlegało oddaleniu.