Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2017 roku w Człuchowie

sprawy

z powództwa (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko S. Ż.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego S. Ż. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 165,74 zł (słownie: sto sześćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi od kwoty 116,61 zł (słownie: sto szesnaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 27 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego NBP – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego S. Ż. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 6,30 zł (słownie: sześć złotych trzydzieści groszy) tytułem kosztów procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 546/17

UZASADNIENIE

Powód – (...) S.A. z siedziba we W. wniósł pozew przeciwko S. Ż. o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 23 stycznia 2015 roku pozwanemu udzielono kredytu na zakup towaru/usług nr (...), w ramach którego pozwany otrzymał kredyt w wysokości 1.868,45 złotych. Pozwany był zobowiązany do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem. Pomimo wezwań i monitów nie wywiązał się on z obowiązku spłaty. Wobec powyższego roszczenie stało się wymagalne. Powód zaznaczył, że przed skierowaniem sprawy na drogę sądową wezwał pozwanego do dobrowolnego uregulowania zobowiązania. Pismo zawierające wezwanie zostało skutecznie doręczone z dniem 23 stycznia 2017 roku. W związku z brakiem spłaty powód dochodzi należność wskazaną w wyciągu z ksiąg banku z dnia 26 marca 2017 roku. Obejmuje ona należność główną w wysokości 116,61 złotych, odsetki w wysokości 49,13 złotych, która stanowi różnicę pomiędzy sumą odsetek umownych w wysokości 149,89 złotych naliczonych od dnia zawarcia umowy, tj. od dnia 23 stycznia 2015 roku i odsetek karnych w wysokości 46,28 złotych naliczonych od dnia 23 maja 2015 roku a sumą odsetek zapłaconych przez pozwanego w kwocie 147,04 złotych, koszty, opłaty i prowizje w wysokości 595,00 złotych oraz dalsze odsetki naliczane zgodnie ze wskazanym sposobem naliczania odsetek w pkt 1 od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty, obliczone od kwoty niespłaconego kapitału, tj. od kwoty 116,61 złotych.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2017 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie, stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 stycznia 2015 roku pozwany S. Ż. zawarł z powodem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o kredyt na zakup towarów/usług nr (...). Szacunkowa całkowita kwota do zapłaty obejmująca całkowitą kwotę kredytu (1.486,98 złotych) i całkowity koszt kredytu (532,98 złotych) wynosiła kwotę 2.019,96 złotych. Spłata kredytu miała nastąpić w 18 miesięcznych równych ratach, każda w wysokości 112,13 złotych, do dnia 23 każdego miesiąca począwszy od dnia 23 lutego 2015 roku. Płatność ostatniej raty miała nastąpić w dniu 23 lipca 2016 roku.

bezsporne, nadto dowód: umowa kredytu k. 16 – 18, rozkład rat k 19.

W czasie obowiązywania umowy pozwany S. Ż. uiścił na poczet kredytu kwotę 1.898,88 złotych.

dowód: zestawienie wpłat k. 20.

Pozwany S. Ż. zaprzestał spłat kredytu. Powód wezwał pozwanego do dobrowolnego uregulowania zaległości. Pozwany nie wykonał wezwania.

bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części mimo, że pozwany prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie stawił się, nie zajął stanowiska w sprawie, jak również nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia bowiem domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Podkreślić przy tym należy, że ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, Legalis). Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 07 czerwca 1972 r. III CRN 30/72, 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, 06 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, 15 września 1967 r., III CRN 175/67).

Treść przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wskazuje, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo ( art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (por. komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński - system Legalis).

Dlatego też w przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Wówczas należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96).

Z powyższych przyczyn obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia ( art. 316 § 1 in principio k.p.c. ). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W niniejszej sprawie powód wywodził swoje roszczenia z umowy kredytu na zakup towarów nr (...).

Na potwierdzenie powyższej okoliczności powód przedłożył umowę kredytu na zakup towarów z dnia 23 stycznia 2015 roku, rozkład spłaty kredytu oraz zestawienie dokonanych przez pozwanego wpłat. Dlatego też Sąd uznał, że roszczenie strony powodowej jest zasadne.

Wątpliwość Sądu wzbudziła natomiast wysokość dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia, w wysokości 595,00 złotych obejmująca koszty, opłaty i prowizje. Z uzasadnienia pozwu nie wynika bowiem dokładnie co składa się na tę kwotę i w jakiej części, jak również z jakiego tytułu są to opłaty i prowizje. Wprawdzie z przedłożonej umowy wynika, że obejmowała ona również prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 297,39 złotych. Podkreślić jednak należy, że brak jest w umowie zapisów, z których jednoznacznie wynikałoby w jaki sposób kwota ta została wyliczona. Uniemożliwiło to tym samym Sądowi weryfikację w tym zakresie. Również w pozostałym zakresie Sąd nie mógł zweryfikować łącznej kwoty dochodzonej przez powoda z tytułu kosztów, opłat i prowizji. Dlatego też Sąd, pomimo przedłożenia treści umowy, nie uwzględnił roszczenia powoda w tym zakresie, oddalając powództwo.

Niewątpliwym natomiast jest, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwiają Sądowi weryfikację twierdzeń strony powodowej pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

O kosztach procesu sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa wygrała proces w 21%, natomiast koszty procesu stanowią opłatę stałą od pozwu w wysokości 30,00 złotych, uiszczoną przez powoda w chwili inicjowania procesu.

Wobec powyższego zasadnym było orzec jak w punkcie 3 sentencji.

W myśl art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. sąd z urzędu nadaje wyrokowi zaocznemu uwzględniającemu powództwo rygor natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd nadał wydanemu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.