Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L., C.

przeciwko M. B. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) Ltd. z siedzibą w L., C. na rzecz pozwanej M. B. (1) kwotę 1.117zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 583/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) Ltd. z siedzibą w L., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, złożył przeciwko M. B. (2) pozew o zapłatę kwoty 3488,06 złotych wraz z maksymalnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 maja 2022 roku do dnia zapłaty od kwoty 7.500 złotych oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 maja 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że podstawę roszczenia stanowi zawarta w dniu 3 października 2021 r. umowa pożyczki krótkoterminowej nr (...) pomiędzy (...) Sp. z o.o. z pozwaną. Zgodnie z umową pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy całkowitej kwoty 8935,23 złotych. Na całkowitą kwotę zobowiązania składały się: kwota udzielonej pożyczki – 7500 złotych, kwota prowizji umownej 1435,23, kwota odsetek umownych naliczona od kwoty udzielonej pożyczki wg stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5% za okres od dnia 3 października 2021 r. do dnia 18 grudnia 20201 r.

Powód wyjaśnił, że umowa pożyczki nie miała charakteru ratalnego, a ostateczną datę jej spłaty wyznaczono na dzień 18 grudnia 2021 r. Podkreślono także, że ww. umowa zawarta została za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Wszelka dokumentacja związana z warunkami udzielenia w/w pożyczki przesłana została na wskazany przez stronę pozwaną i przyporządkowany do jej loginu i hasła w serwisie pożyczkowym adres poczty elektronicznej. Zawarcie umowy pożyczki na odległość nie wymaga zachowania formy pisemnej, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że własnoręczny podpis strony nie jest w tym przypadku wymagany. W przedmiotowej sprawie doszło do wypłaty środków pieniężnych tytułem udzielonej pożyczki na konto bankowe strony pozwanej.

Zdaiem powoda wysokość pozaodsetkowych kosztów zawartej umowy pożyczki pozostaje w zgodzie z literą prawa. Podkreślono, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym dobrowolnie, nie pozostając pod przymusem, umowę pożyczki, znając całkowity jej koszt i godząc się go ponieść. Wyjaśnił także, że w dniu 2022-04-21 (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z powodem, tj. S. (...)z siedzibą w L.), umowę przelewu wierzytelności, na mocy której (...) Sp. z o.o. dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda, który nabył ogół praw i obowiązków dotyczących przedmiotowego zadłużenia, w tym uzyskał legitymację czynną.

Z treści umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy pierwotnym wierzycielem wynika w sposób niewątpliwy, iż przedmiotowa umowa obejmowała swoją treścią nabycie całego pakietu wierzytelności. Nie sposób wymagać od powoda, aby dochodząc na drodze sądowej powyższych wierzytelności, przedkładał do akt każdego z postępowań oryginał umowy nabycia wierzytelności.

Wraz z rzeczoną umową ramową przelewu wierzytelności, w celu wykazania legitymacji czynnej w toczącym się postępowaniu, strona powodowa przedłożyła wyciąg z załącznika, stanowiącego wykaz wszystkich wierzytelności objętych cesją, w zakresie, w jakim dotyczył on strony pozwanej. Wierzytelność ta została dostatecznie zindywidualizowana, tj. oznaczona w sposób dostateczny i wyróżniający ją od innych wierzytelności z pakietu objętego cesją.

Na dzień wniesienia pozwu na kwotę roszczenia składały się:

a) pozostała do zapłaty kwota udzielonej pożyczki — 7500,00 zł, (sprostowana w piśmie dnia 27 lutego 2023 r. na kwotę 3.240 zł.)

b) pozostała do zapłaty kwota odsetek umownych naliczona od kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5% (maksymalne odsetki ustawowe) od dnia 202110-03 do dnia 2021-12-18- zł,

c) kwota odsetek umownych za opóźnienie naliczona przez wierzyciela pierwotnego od pozostałej do zapłaty kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 ⁰/0 (maksymalne odsetki za opóźnienie) od dnia następującego po dniu wymagalności, tj. od dnia 2021-12-19 do dnia 2022-04-04 - 159,03 zł,

d) kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez Powoda od pozostałej do zapłaty kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 ⁰/0 (maksymalne odsetki za opóźnienie) od dnia 2022-04-05 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym — 89,03 zł.

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 stycznia 2023 r. pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. Zaprzeczyła twierdzeniom pozwu, kwestionując powództwo w całości, zarówno co do zasady i wysokości, podnosząc m.in. zarzut braku wykazania roszczenia, albowiem w materiale dowodowym sprawy brak jakichkolwiek dokumentów, które potwierdzałyby, że dokonała ona akceptacji treści, które są zawarte w tych wydrukach. Zdaniem strony treść wydruków wywołuje wątpliwości, co do tego, czy ona złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Powód do tej pory nie wykazał aby złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy. Nie wykazał także, by miała możliwość zapoznania się z postanowieniami tej umowy przed jej zawarciem, aby chociażby ukończyła proces weryfikacji oraz rejestracji w serwisie internetowym pożyczkodawcy, a co dopiero, że wnioskowała o udzielenie pożyczki. Podkreśliła, że umowa została zawarta w dniu 3 października 2021 r. natomiast przelew weryfikacyjny pochodzi z dnia 6 lipca 2013, nie sposób więc uznać, że przelew weryfikacyjny dokonany 8 lat wcześniej może być dowodem na złożenie oświadczenia w zakresie tej konkretnej umowy pożyczki.

Ponadto pozwana podniosła zarzut niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki, albowiem została obciążona kwotą 1.455,62 zł tytułem prowizji. Przyznała, że opłata ta nie przekracza wprawdzie pozaodsetkowych kosztów jakimi pożyczkodawca mógł ją obciążyć na gruncie spornej umowy pożyczki, to podkreśliła, że zgodność obciążenia pozwanej prowizją z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, w szczególności art. 36a u.k.k., pozostaje bez znaczenia dla badania abuzywności klauzuli umownej zastrzegającej ww. koszty kredytu, bowiem ww. wzór wskazuje maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów pozaodsetkowych.

Pozwana podniosła także zarzut braku legitymacji czynnej procesowej powoda, albowiem stwierdziła, iż warunkiem skuteczności umowy cesji jest istnienie przedmiotowej wierzytelności. Wobec niewykazania przez powoda skutecznego zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną, a jej wierzycielem pierwotnym, umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną. Powód przedłożył do akt sprawy jedynie umowę cesji wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji, a taki dokument nie jest odpisem oryginału załącznika o którym mowa w art. 29 § 2 k.p.c.

W piśmie z dnia 7 lutego 2023 r. powód wskazał, że przed dniem cesji pozwana na poczet przedmiotowego zobowiązania dokonała wpłaty w łącznej kwocie 5.739,62 zł. Podkreślił, że zarzuty strony pozwanej nie zasługują na aprobatę, że strona pozwana nie wykazała aby dokumenty zostały przerobione lub podrobione. Ograniczyła się jedynie tylko do gołosłownych twierdzeń, nieznajdujących pokrycia w materiale dowodowym. Podkreślono, że z przedłożonej przez powoda umowy wynika, ze pożyczkodawca była w posiadaniu danych osobowych pozwanej, nr PESEL, adresu oraz serii i nr dowodu osobistego, które to dane nie są ogólnie dostępne. Pozwana nie zgłosiła popełnienia czynu niedozwolonego na swoją niekorzyść, nie zakwestionowała dotychczas poprawności danych, nie zaprzeczyła twierdzeniu, że była właścicielem rachunku na który wypłacono środki z tytułu umowy pożyczki.

W piśmie z dnia 27 lutego pozwana również podtrzymała swoje stanowisko. Podkreślając, że to powód powinien wykazać legitymację do wystąpienia z powództwem przeciwko niej, w szczególności poprzez przedłożenie umowy przelewu wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi w stosunku do pozwanej w kwocie dochodzonej pozwem, podpisanej przez osoby uprawnione do tych czynności. W razie niewykazania powyższych okoliczności strona powodowa ponosi negatywne konsekwencje procesowe w postaci oddalenia powództwa. W ocenie pozwanej, powód nie wykazał, aby osoby, które podpisały umowę przelewu wierzytelności w imieniu (...) spółka z o.o. i (...) Ltd., były do tego uprawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 października 2021 roku pozwana M. B. (1) zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., umowę pożyczki, która obowiązywała do dnia 2 listopada 2021 roku.

dowód: umowa k. 16 – 19

W dniu 4 października 2021 roku na rachunek pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przelał kwotę 6.000,00 złotych oraz 1500 zł. tytułem pożyczki.

dowód: wydruk potwierdzenie wykonania transakcji k. 21,22.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana – M. B. (1), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zakwestionowała m.in. legitymacje procesową czynną powoda.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

Twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy i zaoferowany przez powoda materiał dowodowy – w świetle powyższych wywodów – w niniejszej sprawie budził w ocenie Sądu wątpliwości.

Podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia miała być wierzytelność nabyta od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przez powoda w ramach umowy sprzedaży wierzytelności, której dotyczyła również umowa szczegółowa, przysługująca przeciwko pozwanej M. B. (1) tj wierzytelność z tytułu umowy pożyczki. Zauważyć jednak należy, iż z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika, aby wierzytelność przysługująca przeciwko pozwanej została skutecznie przeniesiona na rzecz powoda w ramach umowy cesji wierzytelności.

Zaznaczyć bowiem należy, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie z zaproponowanego przez powoda materiału dowodowego bezspornie wynika fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki z (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. w dniu 3 października 2021 roku ( dowód: k. 16-19) .

Analiza materiału dowodowego spowodowała, że wątpliwości Sądu budziła kwestia skuteczności przeniesienia wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanej przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

W niniejszej sprawie powód wywodził, iż nabył przysługującą wobec pozwanej wierzytelność z tytułu ww. umowy pożyczki, a która pierwotnie przysługiwała (...) sp. z o.o. w W.. Na tę okoliczność powód przedłożył poświadczone za zgodność z oryginałem przez działającego w sprawie pełnomocnika zawodowego kserokopie umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 21 kwietnia 2022 r. Dokonując jej szczegółowej oceny Sąd stwierdził, iż w imieniu zbywcy wierzytelności tj Spółki (...) działała K. L. jako pełnomocnik spółki , a w imieniu powoda B. S.. Brak jest natomiast jakiegokolwiek środka dowodowego, z którego wynikałoby umocowanie K. L. do działania w imieniu stron umowy, zarówno do zawarcia umowy przelewu wierzytelności jak i złożenia oświadczenia z dnia 26 kwietnia 2022 r. o wpłaceniu środków przez nabywcę wierzytelności. Powód nie przedłożył żadnego dokumentu na tę okoliczność. Wprawdzie z umowy cesji wynika, że K. L. legitymowała się stosownym pełnomocnictwem, jednakże nie zostało one przedłożone do niniejszej sprawy. W ocenie Sądu nie można zatem jednoznacznie stwierdzić, czy ww. osoba działająca w imieniu strony była prawidłowo umocowana do zawarcia umowy, na która powołał się powód. W związku z czym Sąd został pozbawiony możliwości oceny czy umowa sprzedaży wierzytelności skutecznie przeniosła wierzytelności. W ocenie Sądu przedłożone przez powoda dowody nie stanowiły dostatecznej podstawy do przyjęcia, że powód w drodze powołanych wyżej umów cesji nabył wierzytelność dochodzoną pozwem, a co za tym idzie strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, jak również, że przysługuje jej wobec pozwanej dochodzone roszczenie.

Zauważyć również należy, iż powód nie wykazał także, że dochodzone pozwem roszczenie objęte było umowa cesji. Z wypisu z załącznika listy wierzytelności, dołączonego do pozwu (k. 40) nie wynika, jakiej umowy tabela dotyczy, czego dotyczą poszczególne kwoty wymienione w pozycji dotyczącej M. B. (1), a tym samym że przeniesiono roszczenia w stosunku do pozwanej, w jakiej wysokości i z jakiego tytułu. W zaproponowanym przez powoda materiale dowodowym zabrakło dowodów, z których wynikałaby co składa się na należność główną, której dotyczył ww. załącznik nr 4. Powód powołuje się na zasadność poszczególnych kwot, jednakże żaden z przedłożonych dokumentów w niniejszej sprawie nie wykazuje z jakiego tytułu zostały roszczenia objęte umową cesji. W oparciu o powyższe przeniesienie wierzytelności, opisanej w pozwie, na powoda – budzą wątpliwości Sądu, które uzasadniały oddalenie powództwa.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku oddalił powództwo w całości, a w pkt 2 wyroku na mocy art. 98 k.p.c. orzekł o kosztach procesu.