Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Wołujewicz
Protokolant:	sekr. sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko R. T.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego R. T. na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W. kwotę 59.190,46zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt złotych czterdzieści sześć groszy) wraz z odsetkami:

a)  umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 55.533,49zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy pięćset trzydzieści trzy złote czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 24 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie;

b)  ustawowymi w wysokości 8% liczonymi od kwoty 3.626,97zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia sześć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) od dnia 31 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

c)  ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% liczonymi od kwoty 3.626,97zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia sześć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie – z tymi odsetkami;

2.  zasądza od pozwanego R. T. na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W. kwotę 2.960zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 625/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. w W. wniósł przeciwko pozwanemu R. T. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę kwoty 59.190,46 zł. W uzasadnieniu wskazał, że strona powodowa zawarła ze stroną pozwaną umowę kredytu nr (...) z dnia 4 października 2013 r., z której - jak wynika z pozwu - strona pozwana nie wywiązała się, albowiem nie wykonała ciążącego na niej zobowiązania tj. terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie. Według powoda data wymagalności to 30 listopad 2014 i jest to tożsama data z dopuszczeniem się przez stronę pozwaną pierwszej zaległości w spłacie wymagalnych rat. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat strona powodowa wypowiedziała umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności, a strona pozwana nie spłaciła wymagalnej wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 55.533,49 zł. tytułem należności głównej, kwota 2730,18 zł. tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 9,99 % od dnia 30 listopada 2014 do dnia 29 maja 2015, kwota 896,79 zł. tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10 % od dnia 30 listopada 2014 do dnia 23 listopada 2015 oraz kwota 30 zł tytułem opłat i prowizji.

W dniu 28 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo.

Pozwany wniósł sprzeciw od wyżej wymienionego nakazu i wniósł o oddalenie powództwa w całości. W sprzeciwie pozwany zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Wyjaśnił, że bank nie przedstawił żadnego dokumentu, z którego wynikałoby jego roszczenie. Wyjaśnił, że nie przypomina sobie, aby zawierał z powodem jakąkolwiek umowę mogącą stanowić podstawę roszczenia. Podniósł również zarzut przedawnienia. W piśmie z dnia 11 października 2017 pozwany, uzasadniając oddalenie pozwu zakwestionował zawarcie umowy pożyczki, jak i jej wykonanie i wypowiedzenie. W ocenie pozwanego z materiału dowodowego nie wynika zasadność roszczeń powoda. Pozwany zakwestionował zawarcie umowy pierwotnej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. T. prowadził działalność gospodarczą tj Pizzerię u R. w C. przy ulicy (...). Działalność rozpoczął w dniu 4 listopada 2009 r. a zaprzestał w dniu 31 maja 2014r. W Centralnej Ewidencji i Informacji o działalności gospodarczej pozwany wskazał adres do doręczeń (...)/1. Wpis do ewidencji został wykreślony 2 czerwca 2014

dowód wypis ewidencji k. 77

W dniu 4 październik 2013 r. powód (...) Bank S.A. w W. zawarł z pozwanym R. T. umowę kredytu nr (...). Na podstawie umowy bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 55.983,34 zł. na okres 96 miesięcy. Kredyt przeznaczony był na zrefinansowanie kosztów zakupu pojazdu marki Hyundai I 30, rok produkcji 2011 w kwocie 48.400 zł. oraz sfinansowanie prowizji bankowej w kwocie 2.799,17 zł., sfinansowanie wydatków kredytobiorcy na pokrycie ubezpieczenia komunikacyjnego w kwocie 1.985 zł, sfinansowanie opłaty za objęcie ochroną ubezpieczeniową w okresie 13 miesięcy na wypadek zgonu kredytobiorcy, na podstawie umowy grupowego ubezpieczenia zawartego z Towarzystwem (...) SA w kwocie 1.119,67 zł. oraz sfinansowanie innych wydatków w kwocie 1.679,50 zł. Kredyt oprocentowany był wg zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 9,99 % w stosunku rocznym.

dowód: umowa k. 175

W dniu 3 października 2014 roku strony zawarły aneks do ww. umowy kredytu samochodowego na mocy, którego m.in. okres spłaty kredytu został wydłużony do dnia 5 września 2022 r., do kapitału kredytu nie została doliczona kwota zaległych odsetek wynikających z braku spłaty przez kredytobiorcę wymagalnych rat kredytu, które wg stanu z dnia zawarcia aneksu wyniosły 2040,85 zł., zawieszono również spłatę kapitałowej części rat kredytu na okres 3 miesięcy.

dowód aneks k. 39-42

Z uwagi na fakt, iż pozwany nie wywiązywał się z zawartej umowy pismem z dnia 10 marca 2015 r. powód wypowiedział umowę. Korespondencje do pozwanego odebrała jego matka. Pismem z dnia 29 maja 2015 wezwano ponownie pozwanego do zapłaty oraz wydania pojazdu.

dowód: pismo k. 47, 48, k. 55-58

Sąd zważył co następuje:

Powód (...) Bank SA w W. swoje roszczenie w stosunku do pozwanego R. T. wywodził z umowy kredytu. W celu wykazania zasadności roszczenia, przedłożył oryginał umowy oraz dodatkowo przedłożył kserokopie dowodów w postaci aneksu do ww. umowy oraz jej wypowiedzenie.

Pozwany natomiast w sprzeciwie zakwestionował samo istnienie, jak i wysokość dochodzonego pozwem roszczenia. W pierwszej kolejności podniósł, że strona powodowa nie wykazała, ze strony łączyła umowa będąca podstawą roszczenia, albowiem pozwany nie pamięta, aby ją zawierał. Podważał wartość dowodową przedłożonych przez bank dowodów, podkreślając, ze nie przedłożono żadnego dokumentu. Podważał wartość dowodową przedłożonych przez powoda kserokopii. Podniósł również zarzut przedawnienia. Na rozprawie w dniu 8 listopada 2017 r. zaprzeczył aby umowa została wykonana oraz fakt doręczenia zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy. Podniósł również okoliczność, ze nie wiadomo czy została ona podpisana przez osobę uprawnioną do działania w imieniu banku oraz zwracając uwagę na rozbieżność między numerem umowy wskazanej w uzasadnieniu pozwu a numerem umowy dołączonej do pozwu, wskazał, ze nie wie której umowy dotyczy roszczenie.

Zdaniem Sądu fakt zawarcia umowy został wykazany przez stronę powodową w sposób należyty. Na powyższą okoliczność został przedstawiony dowód w postaci pisemnej umowy kredytu gotówkowego na cel konsumpcyjny, która została zwarta między stronami. Postanowienia przedmiotowej umowy spełniały ustawowe wymogi co do treści umowy o kredyt konsumencki wskazane w ustawie o kredycie konsumenckim (okoliczność ta nie była kwestionowana). Jak wynika z umowy pozwany zapoznał się z jej treścią, oraz potwierdził, ze przed zwarciem umowy otrzymał OWU, Taryfę opłat i Prowizji oraz WU oraz jeden egzemplarz umowy podpisanej przez strony (§ 12 umowy k. 175). Wskazał również miejsce zamieszkania ( (...)/1) oraz adres prowadzonej działalności (ul. (...), (...)-(...) C.).

Nie zasługiwał - w ocenie Sadu - na uwzględnienie zarzut pozwanego, że kserokopia nie posiada waloru dowodowego. W ocenie Sądu „kserokopia” ma walor dowodowy, ponieważ może zostać ona uznana za „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c. Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). W związku z powyższym nie można takiego waloru odmówić „kserokopii” tylko z tego powodu, że nie naniesiono na nią żadnych adnotacji o prawdziwości dokumentu, który został odwzorowany. Przyjmuje się, ze sądy nie powinny kwestionować waloru dowodowego kserokopii chyba, że strona przeciwna zarzuci mu brak prawdziwości. Wskazać należy, ze powołane przez powoda dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 KPC i art. 245 k.p.c., nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 k.p.c. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233 KPC. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129 § 1 KPC, a więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu. Wówczas, zamiast oryginału, strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez osoby wskazane w art. 129 § 2 KPC, a więc między innymi przez występującego w sprawie pełnomocnika strony, będącego adwokatem lub radcą prawnym. Tak poświadczony odpis ma charakter dokumentu urzędowego (art. 129 § 3 KPC). Natomiast jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, sąd, na wniosek strony albo z urzędu, może zażądać od strony składającej poświadczony odpis dokumentu, przedłożenia jego oryginału (art. 129 § 4 KPC) – por. wyrok S.N. z dnia 25 listopada 2015 r. IV CSK 52/15. W niniejszej sprawie pozwany nie domagał się przedłożenia oryginału dokumentów, a także w ocenie Sądu nie występowała taka konieczność biorąc pod uwagę charakter i przebieg spraw.

Podkreślić należy, ze w sprzeciwie pozwany nie zakwestionował, ze dokument jest nieprawdziwy wskazał jedynie, ze nie przypomina sobie aby zawierał umowę z powodem, mogąca stanowić podstawę roszczenia. Podkreślić jednak należy, że okoliczność zawarcia umowy, jak powyżej wskazano, została przez powoda wykazana za pomocą umowy, która została przedłożona do akt w oryginale (dowód: umowa k. 175). W związku z powyższym nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości ze została ona przez strony zawarta. Pozwany powoływał się również, ze nie wykonano przedmiotowej umowy. Jednakże w ocenie Sadu są to niewiarygodne twierdzenia, albowiem w przypadku gdyby nie została wykonana umowa, pozwany nie podpisałby aneksu, który zawarty był na jego wniosek i dotyczył restrukturyzacji zadłużenia wynikającego z umowy pierwotnej. Podkreślić należy, ze analiza całości materiału dowodowego jaki i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze strony łączyła umowa, która została wykonana przez stronę powodową, następnie została zmieniona na podstawie aneksu na wniosek pozwanego, a ostatecznie została wypowiedziana z powodu braku jej realizacji przez pozwanego.

W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut nieskutecznego doręczenia pism na nieaktualny adres. Przede wszystkim pozwany powołuje się w sprzeciwie, ze z miejsca zamieszkania wyprowadził się w 2007 r., kiedy zawierał związek małżeński, a także po rozwodzie nie wrócił do domu rodzinnego z powodu konfliktu z matką. Oficjalnie wymeldował się 14 grudnia 2014 r. Podkreślić jednak należy, że umowa została zwarta w dniu 4 marca 2013 r. i w umowie pozwany wskazuje właśnie adres (...) oraz C. (...). W aneksie do umowy pozwany wskazał jedynie adres w C.. Jak wynika z materiału dowodowego powód pisma kierowane do pozwanego w przedmiocie wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy wysłał na oba ww. adresy (por. dowód: pisma i potwierdzenie nadania k. 43-59). Podkreślić również należy, ze zgodnie z § 2 ust 4 oraz § 8 ogólnych warunków umów pozwany miał obowiązek niezwłocznie zawiadomić bank o aktualnych danych tj. również o nowym adresie. W ocenie Sądu pozwany nie może powoływać się na okoliczność niedoręczenia korespondencji w sytuacji, gdy sam nie dopełnił obowiązku poinformowania o zmianie adresie. Wskazać należy, ze skuteczność wezwania przez bank kredytobiorcy do zapłaty zaległej raty kredytowej i wypowiedzenia umowy kredytowej uzależniona jest od dokonania czynności upominawczych i doręczenia tych oświadczeń na właściwy, ostatni i znany bankowi adres kredytobiorcy (por.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 września 2016 r. II CSK 750/15)

Sąd nie uznał również zasadności zarzutu, że strona powodowa powołuje się na inną umowę niż dołączona do sprawy, co sprawia że pozwany nie wie na jakiej podstawie wywodzi swoje roszczenie, z jakiej umowy. Sąd, analizując stanowisko strony powodowej jak i dołączone do akt dowody, nie miał żadnych wątpliwości, ze powód swoje roszczenie oparł na umowie nr (...) z dnia 4 października 2013 r. Numer umowy na który powołuje się powód w pozwie tj (...) z dnia 4 października 2013 świadczy ewidentnie o pomyłce strony. Podkreślić należy, że w toku procesu w pismach procesowych powód powołuje prawidłowy numer.

Również nie zasługuje na uwzględnienie zarzut pozwanego dotyczący przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia. W ocenie Sądu bank wykazał, ze umowa została wypowiedziana w marcu 2015 r. (por. dowód: pismo dot. wypowiedzenia umowy oraz potwierdzenie odbioru k. 47-54), natomiast pozew w niniejsze sprawie został złożony w dniu 31 lipca 2017 r. Biorąc pod uwagę treść art. 118 k.c. roszenie związane umową kredytowa przedawnia się po upływie trzech lat, który to okres niewątpliwie nie upłynął.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze bank skutecznie wypowiedział umowę. Na skutek wypowiedzenia przez powoda łączącej strony umowy, kwota kapitału kredytu stała się w całości wymagalna. Brak uregulowania przez pozwanego tej kwoty spowodował zaistnienie opóźnienia w spełnieniu świadczenia, co uprawniało powoda do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie na podstawie powołanego art. 481 § 1 k.c. W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości, a tym samym w świetle zawartej przez strony umowy w związku z treścią art. 353 k.c. roszczenie powoda zgłoszone w pozwie jest zasadne i na pozwanym ciąży obowiązek zapłaty należności dochodzonej pozwem

O kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd orzekł w pkt. 2 wyroku. Na koszty należne powodowi od pozwanego złożyły się: kwota 2960 zł stanowiąca opłatę od pozwu.