Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Malwina Milkowska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa E. 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko E. F.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 643/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedziba w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko E. F. o zapłat kwoty 2.288,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany w dniu 27 lutego 2017 roku zawarł z wierzycielem pierwotnym – P4 Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W ramach tej umowy pozwanemu został przypisany numer klienta (...). Podkreślił, że dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność powstała w wyniku nieopłacenia przez pozwanego dokumentów księgowych wystawionych w związku ze świadczeniem przez wierzyciela pierwotnego usług na rzecz pozwanego.

Powód podniósł, że zawarł z wierzycielem pierwotnym w dniu 12 sierpnia 2020 roku umowę przelewu wierzytelności, na mocy której nabył on wierzytelność przysługującą wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanego. W związku z powyższym powód uzyskał legitymację czynną w niniejszym postępowaniu.

Powód podkreślił, że o cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 9 września 2020 roku. Zaznaczył, że na dzień wniesienia powództwa, łączna wartość przedmiotu sporu wynosi 2.288,79 złotych, a składają się na nią kwota 1.924,81 złotych jako suma niezapłaconych dokumentów księgowych, 221,49 złotych – tytułem naliczonych przez wierzyciela pierwotnego odsetek ujętych w notach odsetkowych, 142,49 złotych – tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od dnia następnego po dniu cesji do dnia wytoczenia niniejszego powództwa.

Pozwana – E. F., która osobiście odebrała pozew wraz z załącznikami i pouczeniami, prawidłowo wezwana na termin rozprawy nie stawiła się, nie zajęła stanowiska w sprawie w odpowiedzi na pozew i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność, mimo że została pouczona o skutkach tych zaniechań.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2017 roku pozwana – E. F. zawarła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z P4 sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na okres 24 miesięcy. W ramach umowy pozwanej została przyznana ulga na usługi o wartości 1.440,00 złotych. Łączna kwota abonamentu wynosiła 85,00 złotych i obejmowała opłatę za 2 karty do telefonu i kartę do internetu oraz możliwość korzystania z TV na 2 urządzeniach jednocześnie. Przy czym przez pierwsze 6 miesięcy trwania umowy można było płacić niższy abonament, jeśli klient miał mniej niż 2 karty do telefonu.

Wypowiedzenie umowy wymagało formy pisemnej pod rygorem nieważności i powinno zawierać oznaczenie numeru (...), którego dotyczyła umowa. W dniu upływu okresu wypowiedzenia umowy ulega ona rozwiązaniu a operator zaprzestaje świadczenia abonentowi usług i wyłącza kartę SIM/ (...).

W przypadku gdy abonentowi została przyznana przez operatora ulga, operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości nieprzekraczającej równowartości ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27 lutego 2017 roku k. 41 – 45.

Operator - P4 sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 25 września 2018 roku sporządził wypowiedzenie umowy adresowane do pozwanej, w którym wskazał, że przyczyną rozwiązania umowy są nieuregulowane należności za usługi telekomunikacyjne wynikające z dokumentów wskazanych w piśmie, w łącznej wysokości 1.154,33 złotych.

W związku z rozwiązaniem umowy w dniu 4 grudnia 2018 roku operator wystawił notę obciążeniową z tytułu kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy, określając jej wysokość na kwotę 220,93 złotych i ustalając termin płatności na dzień 18 grudnia 2018 roku.

Nota obciążeniowa dotyczyła numeru (...).

W dniu 4 grudnia 2018 roku operator wystawił notę obciążeniową z tytułu kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy, określając jej wysokość na kwotę 206,82 złotych i ustalając termin płatności na dzień 18 grudnia 2018 roku.

Nota obciążeniowa dotyczyła numeru (...).

W dniu 4 grudnia 2018 roku operator wystawił notę obciążeniową z tytułu kary umownej za przedterminowe rozwiązanie umowy, określając jej wysokość na kwotę 180,73 złotych i ustalając termin płatności na dzień 18 grudnia 2018 roku.

Nota obciążeniowa dotyczyła numeru (...).

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia wypowiedzenia umowy z dnia 25 września 2018 roku k. 47 – 48, not obciążeniowych z dnia 4 grudnia 2018 roku k. 50, 53, 56.

W dniu 12 sierpnia 2020 roku P4 Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z powodem E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności. Przedmiotem umowy było przeniesienie przez zbywcę na rzecz nabywcy w celu dalszej windykacji wierzytelności pieniężnych określonych w § 2 umowy oraz w załączniku nr 1Ai 1B wraz z należnymi zbywcy kosztami zastępstwa procesowego z tytułu dochodzenia wierzytelności na drodze postępowania sądowego i egzekucyjnego.

dowód z innych wniosków dowodowych: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2020 roku k. 8 – 18, dowód: załącznik 1A k. 61 – 66.

W dniu 9 września 2020 roku powód sporządził przedsądowe wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanej, w którym wskazał, że stan zadłużenia na dzień 9 września 2020 roku wynosiło 2.154,59 złotych, które należało uregulować w nieprzekraczalnym terminie do dnia 23 września 2020 roku na rachunek powoda oraz zawiadomienie o cesji wierzytelności.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 9 września 2020 roku k. 36 – 37, zawiadomienie z dnia 9 września 2020r oku k. 37 – 38.

Sąd zważył co następuje:

Powód wywodził swoje roszczenie z cesji wierzytelności, zatem winien on wykazać istnienia wierzytelności wobec pozwanej i jej wysokość, mimo że pozwana E. F. nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Zatem, Sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c., zobligowany był do wydania wyroku zaocznego. Należy jednak przy tym podkreślić, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, w szczególności czy oświadczenia zawarte w uzasadnieniu pozwu należycie uzasadniają w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Ma to o tyle istotne znaczenie, że negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca roku, 1972 roku, III CRN 30/72, 31 marca 1999 roku, I CKU 176/97, 6 czerwca 1997 roku, I CKU 87/97, 15 marca 1996 roku, I CRN 26/96, 15 września 1967 roku, III CRN 175/67, 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Domniemanie to dotyczy bowiem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego, a nadto zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Dlatego też ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. W konsekwencji Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, tym bardziej, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

Oznacza to, że w procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, kognicja Sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem. Warunkiem więc otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, LEX nr 402304).

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne. Zwrot „wywodzi skutki prawne” odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Zatem przepis ten wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron i określa - w połączeniu z normami prawa materialnego - które fakty podlegają dowodzeniu. Dlatego też powód dochodząc roszczenia związany jest ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Są to fakty, z których strona wywodzi skutek prawny, a więc prawotwórcze. Powyższe wskazuje, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania w odpowiednią podstawę prawną. Niemożność przeprowadzenia takiej subsumpcji, samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie. Ma to o tyle istotne znaczenie, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2020 roku, załącznik nr 1A, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27 lutego 2017 roku, wypowiedzenie umowy z dnia 25 września 2018 roku, 3 noty obciążeniowe z dnia 4 grudnia 2018 roku, przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 9 września 2020 roku i zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dnia 9 września 2020 roku.

W ocenie Sądu zaoferowany w sprawie materiał dowodowy przesądza jedynie fakt, że pomiędzy powodem a operatorem doszło do zawarcie umowy cesji wierzytelności.

Wprawdzie z załącznika numer 1A, stanowiącego integralną cześć umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 12 sierpnia 2020 roku wynika, że powód nabył wierzytelność wobec pozwanej. Jednakże, w ocenie Sądu, dokument ten nie przesądza jeszcze aby wierzytelności te w tej wysokości faktycznie przysługiwały poprzednikowi prawnemu powoda. Powód nie zaoferował bowiem w tym zakresie żadnego materiału dowodowego. Jedynym dowodem są dokumenty prywatne w postaci not obciążeniowych z tytułu kar umownych w związku z nieterminowym rozwiązaniem umowy. Należy jednak przy tym zauważyć, że z tych not obciążeniowych absolutnie nie wynika w jaki sposób wskazane w nich kwoty zostały wyliczone.

Wprawdzie z treści umowy wynika, że w przypadku gdy abonentowi została przyznana przez operatora ulga, operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości nieprzekraczającej równowartości ulgi przyznanej abonentowi i pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Jednakże z zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego nie wynika w sposób nie budzący wątpliwości czy rzeczywiście doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy, a konsekwencji jej rozwiązania. Powód nie wykazał bowiem aby wypowiedzenie umowy z dnia 25 września 2018 roku zostało skutecznie doręczone pozwanej. Brak jest bowiem dowodu nadania czy też doręczenia tej korespondencji do pozwanej.

W konsekwencji Sąd nie miał możliwości zweryfikowania kwot wskazanych w notach obciążeniowych, w szczególności pod kątem okresu, jaki został przyjęty do ich wyliczenia.

Istotnym jest również, że wysokość kwot wskazanych w tych notach obciążeniowych absolutnie nie pokrywa się z kwotą wskazaną w wypowiedzeniu umowy.

Wobec powyższego Sąd powziął wątpliwości jaka faktycznie kwota była przedmiotem cesji wierzytelności i czy przysługiwała ona także poprzednikowi prawnemu w całym zakresie.

Istotnym jest również, że powód nie wykazał aby podjął próbę doręczenia pozwanej zawiadomienia o cesji wierzytelności, czy też przedsądowe wezwanie do zapłaty. Nie przedłożył on bowiem żadnego dowodu w postaci nadania tej korespondencji do pozwanej czy też zwrotnych potwierdzeń odbioru.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, to powództwo należało oddalić w całości.