Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Ziółkowska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - Subfunduszu KI 1 z siedzibą w W.

przeciwko M. K. (1)

o zapłatę

oddala powództwo

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 876/19

UZASADNIENIE

Powód – (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył pozew przeciwko M. K. (2) o zapłatę kwoty 1.410,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelności dochodzona przez niego pozwem wynika z umowy nr (...) zawartej w dniu 2 kwietnia 2016 roku pomiędzy pozwanym a W..pl sp. z o.o., poprzednim wierzycielem.

Powód zaznaczył, że pozwany utworzył konto użytkownika na stronie internetowej poprzedniego wierzyciela, podając wymagane dane, a następnie złożył wniosek o zawarcie umowy wraz z wnioskiem o udzielenie wskazanej kwoty pożyczki. Jednocześnie pozwany dokonał akceptacji warunków umowy wraz z regulaminem oraz tabelą opłat. Poprzedni wierzyciel potwierdził zawarcie umowy przekazując kwotę pożyczki na wskazany przez pozwanego rachunek bankowy. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, w szczególności nie zwrócił pobranych środków pieniężnych.

Powód podniósł nadto, że na podstawie umowy o przelew wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji, zawartej pomiędzy powodem a poprzednim wierzycielem, w dniu 22 marca 2018 roku powód nabył wierzytelność wobec pozwanego wraz z prawem do naliczania odsetek. Wierzytelność dochodzona pozwem obejmuje kwotę 1.000,00 złotych – niespłacony kapitał, kwotę 299,00 złotych tytułem kosztów naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, kwotę 23,01 złotych tytułem odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia 20 marca 2018 roku, według stopy procentowej wskazanej w umowie każdorazowej nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych oraz kwotę 88,79 złotych tytułem odsetek naliczonych przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 21 marca 2018 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie według stopy odsetek ustawowych za opóźnienie.

Pozwany – M. K. (2) nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – M. K. (2) zawarł z W..pl sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł ramową umowę pożyczki nr (...). Na podstawie tej umowy pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy do dyspozycji w dniu 2 kwietnia 2016 roku kwotę 300,00 złotych, która miała zostać spłacona w terminie 60 dni, a mianowicie do dnia 1 czerwca 2016 roku.

dowód: ramowa umowa pożyczki k. 49 – 58.

W dniu 22 maja 2018 roku w W. powód zawarł z W..pl. sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu restrukturyzacji, na podstawie której powód nabył niesporne i wymagalne wierzytelności pieniężne, które powstały na skutek udzielenie dłużnikom pożyczek, a które zostały szczegółowo określone w wykazie wierzytelności stanowiący, załącznik nr 1 do umowy oraz nr 2.

Na podstawie tej umowy powód nabył również wierzytelność wobec pozwanego.

dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 21 – 30, załącznik nr 1 k. 31 – 33.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie, mimo że strona pozwana M. K. (2) nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak bowiem jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W ocenie Sądu roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu.

W dniu 9 lipca 2018 roku weszły w życie zmiany wprowadzone do kodeksu cywilnego ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104), które znowelizowały przepisy dotyczące przedawnienia, a mianowicie m.in. skróciły okresy przedawnienia oraz wprowadziły automatyczne badanie przedawnienia przez sąd w sprawach wytoczonych przeciwko konsumentom.

Ustawodawca wprowadził do porządku prawnego art. 117 § 2 ¹ kc, który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Podkreślić przy tym należy, że przepis ten stosuje się także do roszczeń przedawnionych przysługujących przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia (art. 5 ust. 4 Ustawa o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104).

Z powyższego wynika zatem, że jeśli wierzyciel będący przedsiębiorcą występuje z pozwem przeciwko konsumentowi, sąd ma obowiązek z urzędu – czyli bez zarzutu, czy wniosku ze strony konsumenta - zbadać, czy dług jest przedawniony i jeśli doszło do przedawnienia – powództwo co do zasady oddalić. Nie ograniczono bowiem zastosowania przepisów nowych do spraw wszczętych po dniu 9 lipca 2018 roku.

W myśl art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, to bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 kc). Bieg przedawnienia przerywa się również, m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Przy obliczaniu terminu przedawnienia należy także zwrócić uwagę na przepis art. 112 zd. 1 k.c., który stanowi, że termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że roszczenie powoda, jak również jego poprzednika prawnego, ma charakter majątkowy i jest związane z działalnością gospodarczą powoda i poprzednika prawnego powoda. Należy przy tym zauważyć, że o związku roszczenia z prowadzeniem działalności gospodarczej powinny decydować okoliczności istniejące w chwili powstania roszczenia, przy czym bez znaczenia dla tej kwalifikacji pozostaje, czy roszczenie powstało w relacji obustronnie profesjonalnej, czy też profesjonalista (przedsiębiorca) występuje tylko po jednej stronie stosunku prawnego, wystarczy, iż podmiotem gospodarczym jest osoba występująca z roszczeniem (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 listopada 2012 roku, w sprawie I ACa 674/12).

Z zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego w postaci ramowej umowy pożyczki wynika, że termin spłaty pożyczki miał nastąpić 1 czerwca 2016 roku. Zatem, w ocenie Sądu, roszczenie dochodzone pozwem stało się wymagalne z dniem 2 czerwca 2016 roku, albowiem powód nie przedłożył żadnego materiału dowodowego, z którego jednoznacznie wynikałoby, że datą wymagalności roszczenia jest 30 lipiec 2016 roku, tak jak to wskazano w uzasadnieniu pozwu. W szczególności powód nie przedłożył żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, iż nastąpiła przerwa w biegu przedawnienia czy też zostały podjęte w trakcie obowiązywania umowy jakiekolwiek dodatkowe postanowienia mające na celu przesunięcie terminu spłaty zobowiązania.

Wobec powyższego, skoro pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 7 sierpnia 2019 roku, natomiast spłata zobowiązania miała nastąpić 1 czerwca 2016 roku, to roszczenie strony powodowej w chwili wytaczania powództwa, z uwagi na upływ trzyletniego terminu do dochodzenia roszczenia, który nastąpił w dniu 2 czerwca 2019 roku, było już przedawnione w chwili wnoszenia pozwu.

Niezależnie jednak od powyższego Sąd powziął również wątpliwości co do wysokości zobowiązania pozwanego wynikającego z ramowej umowy pożyczki nr (...). Z przedłożonej bowiem umowy wynika, że pozwanemu w dniu 2 kwietnia 2016 roku wypłacono kwotę 300,00 złotych, a jej spłata miała nastąpić w ciągu 60 dni, czyli do 1 czerwca 2016 roku. Natomiast powód żąda od pozwanego kwoty 1.410,00 złotych, na którą składa się, miedzy innymi, kapitał w wysokości 1.000,00 złotych.

Powód nie przedłożył jednak żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby, że pozwany otrzymał od poprzedniego wierzyciela na podstawie ramowej umowy pożyczki, do dyspozycji kwotę 1.000,00 złotych. Zatem Sąd nie miał możliwości zweryfikowania kwoty dochodzonej pozwem na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego, tym bardziej, że nie wynikało to również z uzasadnienia pozwu.

Niewątpliwym natomiast jest, że zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Wobec powyższego, skoro w ocenie Sądu, roszczenie jest przedawnione, a nadto powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było orzec jak w sentencji.