Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) S. A. w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 1.848,37zł (tysiąc osiemset czterdzieści osiem złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% liczonymi od kwot:

a)  1.548,37zł (tysiąc pięćset czterdzieści osiem złotych trzydzieści siedem groszy) od dnia 12 września 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  300zł (trzysta złotych) od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) S. A. w W. kwotę 2.033,81zł (dwa tysiące trzydzieści trzy złote osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje zwrócić powodowi (...) S.A. w W. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 476,19zł (czterysta siedemdziesiąt sześć złotych dziewiętnaście groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 971/17

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w W. pozew o zapłatę kwoty 1 850,21 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 550,21 zł od dnia 12 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 300,00 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 01 września 2017 roku nabył na podstawie umowy cesji wierzytelność przysługującą wobec strony pozwanej z tytułu odszkodowania za szkodę rzeczową od (...) Sp. z o.o., która to spółka nabyła tę wierzytelność w dniu 28 sierpnia 2017 roku od pierwotnego poszkodowanego K. M.. Powód podkreślił, iż w dniu 12 sierpnia 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. o nr rej. (...), przez sprawcę, którego pojazd posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie Ubezpieczeń. W wyniku zgłoszenia szkody pozwany Zakład Ubezpieczeń – po dokonaniu oględzin – sporządził kosztorys, na podstawie którego przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 784,67 zł. Powód wskazał, iż kosztorys został sporządzony nieprawidłowo, dlatego też przed złożeniem pozwu, zlecił oszacowanie szkody i po uzyskaniu opinii określił różnicę należną do wypłaty od strony pozwanej na kwotę 1 550,21 zł, a stanowiącej różnicę pomiędzy ustalonym kosztem naprawy w prywatnej opinii na kwotę 2 334,88 zł, a wypłaconym przez stronę pozwaną odszkodowaniem w kwocie 784,67 zł. Powód domagał się również zasądzenia kwoty 300,00 zł tytułem zwrotu kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia roszczenia, stanowiących wydatek na prywatną opinię służącą ustaleniu wysokości kosztów naprawy pojazdu.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował przede wszystkim legitymację czynną powoda, wskazując, iż powód nie wykazał, aby nabył - w drodze umowy cesji - wierzytelność z tytułu szkody w samochodzie marki A. o nr rej. (...). Nadto pozwany wywodził, iż powód nie nabył prawa do dochodzenia zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji, albowiem kosztów tych nie poniósł poszkodowany. Pozwany nie zakwestionował natomiast swojej odpowiedzialności, a jedynie wysokość szkody. W ocenie pozwanego wypłacona kwota odszkodowania pozwoliła na przywrócenie pojazdu poszkodowanego do stanu sprzed kolizji i w pełni zrekompensowała szkodę powstałą na skutek zdarzenia z dnia 12 sierpnia 2016 roku. Podkreślił, iż obliczając kwotę należnego odszkodowania, ustalił wysokość szkody na podstawie kalkulacji wykonanej w systemie EurotaxGlass’s, biorąc pod uwagę koszty naprawy niezbędne i ekonomicznie uzasadnione, czyli średniej jakości. W ocenie pozwanego brak było bowiem podstaw do uwzględnienia kosztów naprawy oraz cen części zamiennych według najdroższych stawek serwisowych w warsztacie autoryzowanym w ponad dwunastoletnim, wyeksploatowanym pojeździe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2016 roku doszło do uszkodzenia – w wyniku kolizji drogowej – należącego do K. M. samochodu marki A. o nr rejestracyjnym (...) przez sprawcę zdarzenia, którego odpowiedzialność ubezpieczał pozwany (...) S.A. z siedzibą w W.. Uszkodzone zostały takie elementy jak: tylna lampa zewnętrzna, tylny błotnik, tylna klapa, uszczelka na szybie.

bezsporne, nadto dowód: zeznania świadka K. M. na rozprawie w dniu 11-04-2018r. w okresie od 00:03:13 do 00:12:54 – porównaj protokół k. 70v

W chwili zdarzenia powodującego szkodę wartość rynkowa pojazdu wynosiła 20 600,00 zł, natomiast koszt naprawy pojazdu, aby przywrócić jego stan sprzed szkody, to kwota 2 333,04 złotych.

dowód: opinia biegłego Mirosława Majewskiego z dnia 05-07-2018r. k. 86-99

Właściciel pojazdu K. M. zgłosił szkodę do pozwanego zakładu ubezpieczeniowego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. przyznał poszkodowanemu bezsporną część odszkodowania w kwocie 784,67 zł.

bezsporne, nadto dowód: pismo pozwanego k. 17, kosztorys pozwanego z dnia 19-08-2016r. k. 18-20, zeznania świadka K. M. na rozprawie w dniu 11-04-2018r. w okresie od 00:03:13 do 00:12:54 – porównaj protokół k. 70v

W dniu 28 sierpnia 2017 roku K. M. zbył na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego mu od sprawcy szkody oraz zakładu ubezpieczeń, w związku z uszkodzeniem przedmiotowego pojazdu w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 12 sierpnia 2016 roku. O dokonanym przelewie zawiadomiono pozwany zakład ubezpieczeń.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 28-08-2017r. k. 15, zawiadomienie z dnia 28-08-2018r. k. 16, zeznania świadka K. M. na rozprawie w dniu 11-04-2018r. w okresie od 00:03:13 do 00:12:54 – porównaj protokół k. 70v

Następnie w dniu 01 września 2017 roku przedmiotową wierzytelność nabytą od K. M., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zbyła na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W.. O dokonanym przelewie zawiadomiono pozwany zakład ubezpieczeń.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 01-09-2017r. k. 10, zawiadomienie z dnia 01-09-2018r. k. 11

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód wywodził swoje roszczenia z wierzytelności nabytej od (...) Sp. z o.o., który nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego w wyniku kolizji drogowej, a któremu przysługiwało roszczenie przeciwko pozwanemu zakładowi ubezpieczeń z tytułu odszkodowania za szkodę rzeczową w pojeździe marki A. o nr rej. (...).

Pozwany zakład ubezpieczeń podnosił w pierwszej kolejności zarzut braku legitymacji czynnej powoda, twierdząc, iż umowy przelewu, na które powołuje się powód, są nieważne. Nadto w jego przekonaniu, wypłacone na rzecz poszkodowanego odszkodowanie pozwoliło w pełni na naprawę szkody.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego. Przedłożone przez powoda umowy cesji nie budziły żadnych wątpliwości Sądu, dlatego też zarzut braku legitymacji czynnej był niezasadny.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną była odpowiedzialność pozwanego Zakładu Ubezpieczeń, wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Przez strony nie był kwestionowany stan faktyczny sprawy w zakresie okoliczności powstania szkody. Spór dotyczył natomiast ustalenia wysokości szkody poniesionej przez poszkodowanego w związku z przedmiotową kolizją i wysokością należnego z tego tytułu odszkodowania.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2 art. 822 k.c.). Poszkodowany uprawniony jest do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej do dochodzenia roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 zd. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ).

Zgodnie z treścią art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Poszkodowany jest więc uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego wyrządzoną szkodę. Naprawienie szkody następuje albo poprzez przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (naprawa pojazdu) lub też przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem odszkodowania, która to suma odpowiada kosztom naprawy pojazdu. Uprawnionemu przysługuje prawo wyboru.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za szkodę powstałą w wyniku kolizji obowiązany jest do naprawienia wszelkiej szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowanego.

W niniejszej sprawie zasadniczą kwestią sporną było ustalenie wysokości odszkodowania należnego powodowi. Podkreślić należy, że zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, jak powyżej wskazano, świadczenie przysługujące poszkodowanemu od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego winno w pierwszej kolejności korespondować z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody wyrażonej w art. 361 § 2 k.c., ale jednocześnie powinno obejmować tylko niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym ( por. Sąd Najwyższy, uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r.; sygn. akt III CZP 32/03 (LEX nr 78592). Należne odszkodowanie stanowi różnicę pomiędzy stanem majątku powoda jaki istniałby, gdyby przedmiotowa kolizja nie nastąpiła, a stanem tego majątku jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Fakt naprawienia rzeczy (samochodu) nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, ponieważ wysokość ta powinna odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Treścią świadczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia OC, nie jest przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego, wywołanej uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu. Od woli poszkodowanego zależy bowiem to, czy i w jakim zakresie wypłacone mu przez ubezpieczyciela odszkodowanie przeznaczy na naprawę samochodu ( por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 17 maja 2007 r., sygn. akt III CZP 150/06, LEX nr 258523). Natomiast w orzeczeniu wydanym w dniu 16 stycznia 2002 r. w sprawie o sygn. akt IV CKN 635/00 ( LEX nr 78370) Sąd Najwyższy wprost wskazał, iż roszczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim wypadku należy ustalić według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd miał przede wszystkim na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Opinia ta nie została zakwestionowana przez żadną ze stron, a również w ocenie Sądu była rzetelna i wiarygodna. Brak było jakichkolwiek podstaw, aby odmówić jej wiary, albowiem nie było żadnych dowodów podważających jej wiarygodność. W związku z powyższym przedmiotowa opinia, w ocenie Sądu jest logiczna, rzetelna i przekonywująca. Biegły uzasadnił sposób oraz podstawy opracowania opinii, zaś pozostałe dokumenty nie budzą wątpliwości.

W ocenie Sądu nie jest zasadne stanowisko pozwanego dotyczące możliwości naprawienia pojazdu przy uwzględnieniu zamienników części oryginalnych tj. zamienników średniej jakości. Sąd w tym zakresie podzielił stanowisko strony powodowej. Potwierdził to również biegły powołany w niniejszej sprawie, który wyliczył wysokość szkody. Zasadne jest stanowisko Sadu Najwyższego, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 12 kwietnia 2012 r.; sygn. akt III CZP 80/11 ) W ocenie Sądu strona pozwana nie wykazała – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – iż wysokość szkody ustalona przez biegłego doprowadzi do wzbogacenia powoda.

Podkreślić należy – jak powyżej wskazano – że okoliczność czy poszkodowany naprawił pojazd i w jakim zakresie, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, albowiem powód uprawniony jest do odszkodowania w pełni pokrywającego wyrządzoną szkodę (zastosowania części jakie były w pojeździe przed szkodą, a nie jakie będą w przyszłości). Powszechnie wiadome jest, że sam fakt, że pojazd był uszkodzony, wpływa na jego wartość przy sprzedaży, albowiem potencjalni klienci ustalają czy pojazd był uszkodzony i to wpływa na obniżenie wartości samochodu.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu rzeczywista szkoda poniesiona przez powoda w wyniku przedmiotowego zdarzenia wynosi zgodnie z opinią biegłego 2 333,04 zł. Mając na uwadze wysokość odszkodowania przyznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą poszkodowanemu tj. kwotę 784,67 zł, zasądzić należało dalszą kwotę niezbędną do pokrycia całości wyrządzonej szkody tj. 1 548,37 zł, co łącznie odzwierciedla wysokość rzeczywistej szkody poniesionej przez poszkodowanego.

W ocenie Sądu zasadnym było również roszczenie powoda w zakresie zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji szkody, za którą został wystawiony rachunek na kwotę w wysokości 300,00 zł. Kalkulacja ta bowiem umożliwiała powodowi ustalenie rzeczywistej wysokości szkody, a co za tym idzie miała wpływ na wysokość dochodzonego w niniejszej sprawie odszkodowania. Nadmienić należy, ze pozwany obniżył wysokość odszkodowania, a tym sam powód musiał ustalić wysokość szkody w celu wniesienia przedmiotowego powództwa.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę łącznie 1 848,37 zł tytułem należnego odszkodowania, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach orzeczono mając na uwadze treść przepisów art. 481 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Uwzględniono przy tym, że zgłoszenie szkody nastąpiło w 2016 r., a powód żądał odsetek od dnia 12 września 2016 roku. W związku z czym uwzględniono odsetki zgodnie z żądaniem. Na marginesie wskazać należy, że strona pozwana odnośnie żądania odsetkowego nie zgłosiła żadnych zarzutów.

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 100 k.p.c., mając na uwadze, że powód przegrał w niewielkiej części swojego żądania.

Do kosztów niezbędnych do przeprowadzenia niniejszego postępowania Sąd zaliczył: koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 93,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900,00 zł (§ 2 pkt 3 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych), koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, a także koszty związane z wynagrodzeniem biegłego w kwocie 1 023,81 zł, łącznie 2 033,81 zł.

Biorąc pod uwagę, że Sąd z zaliczki uiszczonej przez powoda pokrył należne biegłemu wynagrodzenie w kwocie 1 023,81 zł, pozostałą niewykorzystaną zaliczkę w wysokości 476,19 zł należało zwrócić, o czym Sąd orzekł w pkt 4 wyroku (art. 84 w zw. z art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych).