Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Sylwia Piasecka
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Ziółkowska

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą we W.

przeciwko W. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego W. B. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 11.194,22 zł (słownie: jedenaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt cztery złotych dwadzieścia dwa grosze) wraz z:

a)  odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.319,26 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta dziewiętnaście złotych dwadzieścia sześć groszy) od dnia 09 października 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

b)  odsetkami umownymi liczonymi od kwoty 9.874,96 zł (słownie: dziewięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt cztery złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 02 października 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego – z odsetkami stanowiącymi 4-krotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego W. B. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 317,00 zł (słownie : trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1012/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko W. B. o zapłatę kwoty 11.908,13 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym, ale nie więcej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego, która na dzień wystawienia pozwu wynosi 10% i nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 9.874,96 złotych, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 1.319,26 złotych oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany w dniu 21 maja 2015 roku zawarł z pozwanym W. B. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy Bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w wysokości 10.000,00 złotych oraz zobowiązał się do dostarczenia karty i rozliczania transakcji dokonanych przy jej użyciu oraz prowadzenia rachunku karty. Pozwany zobowiązał się natomiast do dokonywania spłaty kwot transakcji wraz z należnymi odsetkami i kwotami opłat prowizji w wysokości co najmniej minimalnej kwoty spłaty podanej w wyciągu karty. Pozwany otrzymał kartę i po jej aktywacji dokonywał przy jej pomocy transakcji, z których do spłaty pozostało 9.850,00 złotych z tytułu transakcji gotówkowych oraz 24,96 złotych z tytułu transakcji bezgotówkowych. Powód podkreślił, że przez wiele miesięcy poprzedzających wytoczenie powództwa, wielokrotnie podejmował próby zmierzające do polubownej spłaty zobowiązania i polubownego pozasądowego rozwiązania sporu, jednakże bezskutecznie.

Z uwagi na niedopełnienie przez pozwanego warunków umowy, w szczególności nieuregulowanie w pełni dwóch wymagalnych minimalnych spłat limitu kredytowego, powód wypowiedział pozwanemu umowę. W konsekwencji roszczenie stało się wymagalne 6 marca 2018 roku.

Na dochodzoną pozwem sumę składa się kwota 9.850,00 złotych z tytułu transakcji gotówkowych wraz z dalszymi odsetkami od dnia 2 października 2018 roku, kwota 24,96 złotych z tytułu transakcji bezgotówkowych wraz z dalszymi odsetkami od dnia 2 października 2018 roku, kwota 1.319,26 złotych tytułem odsetek wyliczonych na dzień sporządzenia pozwu oraz kwota 713,91 złotych z tytułu monitów i upomnień, kosztów ubezpieczenia zabezpieczenia operacji kartą oraz innych opłat niezwiązanych z dochodzeniem należności.

Sąd Rejonowy L.postanowieniem z dnia 6 listopada 2018 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...), stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z uwagi na wątpliwości co do wymagalności roszczenia i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwany – W. B. nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 maja 2015 roku pozwany W. B. zawarł z powodem (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy Bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w wysokości 10.000,00 złotych oraz zobowiązał się do dostarczenia karty i rozliczania transakcji dokonanych przy jej użyciu oraz prowadzenia rachunku karty. Pozwany zobowiązał się natomiast do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego w miesięcznych okresach rozliczeniowych na rachunek karty prowadzonej przez Bank, w terminach i kwotach wskazanych w miesięczny, zestawieniu. Splata minimalna wskazana w zestawieniu wynosiła 5% wykorzystanego limitu kredytowego, ale nie mniej niż 50,00 złotych z zastrzeżeniem, że w przypadku rozwiązania umowy, posiadacz karty zobowiązany jest do spłaty całości zadłużenia na rachunku karty (wykorzystanego limitu kredytowego).

Pozwany otrzymał kartę i po jej aktywacji dokonał przy jej pomocy transakcji, z których do spłaty pozostało 9.850,00 złotych z tytułu transakcji gotówkowych oraz 24,96 złotych z tytułu transakcji bezgotówkowych.

przyznane, nadto dowód: umowa o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty k. 20 – 22, wykaz operacji gotówkowych i bezgotówkowych k. 16 – 19.

Pozwany po wykorzystaniu limitu kredytowego nie dopełnił warunków umowy w zakresie uregulowania w pełni dwóch wymagalnych minimalnych spłat limitu kredytowego. W konsekwencji powód wypowiedział umowę, a cała niespłacona należność wynikająca z transakcji dokonywanych przy pomocy karty została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności.

przyznane

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, mimo że strona pozwana nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak bowiem jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Należy również podkreślić, że zgodnie z treścią art. 6 kc, to na stronie powodowej spoczywa obowiązek udowodnienia zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Ciężar udowodnienia spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie wobec pozwanego z umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty C. z dnia 21 maja 2015 roku, na podstawie której pozwany W. B. uzyskał limit kredytowy w wysokości 10.000,00 złotych, stanowiący całkowitą kwotę kredytu.

Powód w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył materiał dowodowy w postaci umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty z dnia 21 maja 2015 roku, wykaz operacji na rachunku karty oraz regulamin umowy o przyznanie limitu kredytowego i tabelę opłat i prowizji dla kart kredytowych C., obowiązujące od dnia 11 marca 2016 roku.

Analiza powyższego materiału dowodowego bezsprzecznie świadczy o tym, że pozwany zawarł z powodem przedmiotową umowę, na podstawie której dokonywał zarówno transakcji gotówkowych i bezgotówkowych. Dlatego też Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do zasadności roszczenia powoda.

Wątpliwości Sądu dotyczyły natomiast wysokości dochodzonego roszczenia, ale wyłącznie w zakresie kwoty 713,91 złotych dochodzonej tytułem kosztów monitów i upomnień, kosztów ubezpieczenia i zabezpieczenia operacji kartą oraz innych opłat związanych z dochodzeniem należności.

W ocenie Sądu powód nie wykazał szczegółowo jaką część sumy 713,91 złotych stanowią wymienione kwoty. Ponadto nie zaoferował on żadnego materiału dowodowego, który potwierdziłby podnoszone przez niego okoliczności w zakresie poniesionych przez niego kosztów monitów i upomnień. Przedłożone bowiem przez powoda dokumenty w postaci tabeli opłat i prowizji dla kart kredytowych (...) Bank S.A. oraz regulaminu umowy o przyznanie limitu kredytowego obowiązywały dopiero od 11 marca 2016 roku, natomiast umowa łącząca powoda i pozwanego została zawarta w dniu 21 maja 2015 roku. Oznacza to, że dokumenty te nie mogły stanowić integralnej części umowy. Ponadto powód, w toku niniejszego procesu, nie wykazał aby postanowienia zawarte w tych dokumentach obowiązywały również w dacie zawarcia umowy z pozwanym.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił roszczenie powoda jedynie w części, oddalając powództwo co do kwoty 713,91 złotych jako niewykazane, o czym orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 k.c., mając na uwadze również łączące strony regulacje umowne.

W sytuacji, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W ocenie Sądu powód uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania, dlatego też Sąd na pozwanego włożył obowiązek zwrotu wszystkich kosztów.

W przedmiotowej sprawie na koszty procesu składa się opłata od pozwu w wysokości 300,00 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny.

Wobec powyższego Sąd postanowił w punkcie 4 wyroku zaocznego.