Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. B. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. B. (1) na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 14.428,03zł (czternaście tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 1 października 2019 roku do dnia 6 listopada 2020 roku,

2.  należność zasądzoną w punkcie 1 (pierwszym) wyroku wraz z odsetkami, tj. kwotę 16.425,19zł (szesnaście tysięcy czterysta dwadzieścia pięć złotych dziewiętnaście groszy) rozkłada na 45 miesięcznych rat, pierwszych 10 rat w wysokości 300zł (trzysta złotych) każda rata, kolejnych 10 rat w wysokości 350zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) każda rata, kolejne 24 raty w wysokości 400zł (czterysta złotych) każda rata, i ostatnia 45 rata w wysokości 325,19zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych dziewiętnaście groszy) płatnych do 15-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z tym że opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z rat spowoduje wymagalność całego nieuiszczonego roszczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od niezapłaconej części zobowiązania stanowiącego należność główną,

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  nie obciąża pozwanego M. B. (1) kosztami procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1166/20 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł w postepowaniu nakazowym przeciwko M. B. (1) pozew o zapłatę kwoty 14.428,03 zł. wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 14.428,03 zł. od dnia 1 października 2019 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 11 października 2013 roku pozwany zawarł z powodem umowę kredytu odnawialnego w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym nr (...), która w związku z wypowiedzeniem została zaewidencjonowana na rachunku (...), zmienioną aneksem nr 2/2013 z dnia 11 października 2013 r. Pozwany nie wywiązywał się z warunków umowy i zadłużenie stało się w całości wymagalne w dniu 12 sierpnia 2018 r. Powód podkreślił, że skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, jednakże pomimo wezwania pozwany nie uregulował należności, dlatego też pozew jest konieczny i uzasadniony.

W dniu 17 grudnia 2019 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i skierowano rozpoznanie niniejszej sprawy do postępowania zwykłego.

W odpowiedzi na pozew pozwany w piśmie z dnia 11 lutego 2020 r. wskazał, ze nie zgadza się z kwotą jaka jest podana w pozwie, albowiem nie wie skąd bank naliczył sobie taka kwotę. Podkreślał również, ze w okresie od stycznia do września 2019 r. wpłacił na rzecz banku 1170, a kwota ta zamiast maleć rośnie. W związku z powyższym wnosił o dokładne przeanalizowanie sprawy.

W piśmie z dnia 6 kwietnia 2020 r. powód wyjaśnił, ze pomiędzy stronami została zawarta umowa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego o biznesowej nazwie SUPERKONTO nr (...). Rachunek ten był podstawowym rachunkiem do dokonywania rozliczeń wszystkich umów zawartych pomiędzy bankiem a pozwanym. Do umowy została zawarta umowa ustanawiająca odrębny limit kredytowy w rachunku bieżącym. Do momentu wypełniania postanowień umowy rozliczenie limitu (wpłaty i wypłaty), pobieranie opłat za wykorzystanie limitu, naliczanie odsetek były dokonywane w rachunku bieżącym. Natomiast w momencie zaprzestania wykonywania postanowień umowy bank wypowiada limit. Wypowiedzenie umowy zostało wysłane na adres zamieszkania pozwanego. Powód wskazał również, ze w dniu 25 sierpnia 2016 r. strony zawarły umowę ugody nr 574/2016 r., określającą nowe warunki spłaty zadłużenia. Ugoda została zawarta na okres 72 miesięcy, szczegółowo określonym w harmonogramie spłaty, stanowiącym załącznik do umowy ugody. Z uwagi na brak spłaty zobowiązań z tytułu umowy, zmienionych umową ugody, umowa ugody również została wypowiedziana. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody zostało wysłane na adres pozwanego. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody zostało skutecznie doręczone pozwanemu w dniu 12 lipca 2018 r., w związku z czym umowa ugody została wypowiedziana w dniu 15 sierpnia 2018 r.

W piśmie z dnia 29 czerwca 2020 r. powód odnosząc się do zarzutów pozwanego, podkreślał, ze brak jest podstaw do kwestionowania wysokości dochodzonego roszczenia. Podkreślano, ze strona pozwana była informowana o istniejącym zadłużeniu i jego wysokości i do dnia wniesienia powództwa nie kwestionowała zasadności dochodzonego roszczenia i jego wysokości. Podkreślano, ze cechą kredytu odnawialnego jest możliwość jego wielokrotnego wykorzystania bez konieczności podpisywania odrębnych umów kredytowych. Jeżeli klient nie spłaci zadłużenia jednorazowo to każda wplata pomniejsza wysokość kredytu, a tym samym zmniejszy wysokość odsetek naliczanych od faktycznej wartości zadłużenia. Do momentu wypełniania postanowień umowy kredytu odnawialnego rozliczanie limitu (wpłaty i wypłaty), pobieranie opłat za wykorzystywanie limitu, naliczanie odsetek były dokonywane na rachunku bieżącym. W momencie zaprzestania wykonywania postanowień umowy lub negatywnej oceny zdolności kredytowej bank wypowiada klientowi limit. Powód podkreślał ponadto, ze kwota zadłużenia została potwierdzona w dniu zawarcia ugody przez pozwanego i tego dnia nie była przez niego kwestionowana. W piśmie wskazano także, że stopa procentowa naliczania odsetek określona została zgodnie z umową i ugodą. Odsetki obliczone były, zgodnie z treścią umowy, wg zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) SA w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa i w dniu zawarcia ugody wynosiła dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych, których wysokość na dzień złożenia pozwu wynosiła 14 %. Podkreślono również, ze od dnia wniesienia pozwu pozwany nie dokonywał żadnych wpłat na poczet spłaty zadłużenia, zaś od kwoty wypowiedzenia kapitału w dalszym ciągu narastają odsetki w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5, pkt procentowych.

Na rozprawie w dniu 9 października 2020 r. pozwany przyznał, ze musi spłacić przedmiotowy kredyt, jednakże wątpliwości miał co do wysokości zadłużenia, jego zdaniem nie zostały uwzględnione wszystkie jego wpłaty. Tłumaczył, ze dzwonił kilka razy na infolinie, ale za każdym razem uzyskiwał odpowiedz że zadłużenie jest takie jak w pozwie. Potwierdził, że od października 2019 roku nie wpłacał żadnych należności, dokonywał wpłat od lutego 2019 roku i one nie są przez powoda uwzględnienie. Wnosił, aby należność rozłożyć na raty, ponieważ on chce spłacić zadłużenie. Wyjaśnił, ze przestał spłacać należności, ponieważ jego tata miał raka i to dużo ich kosztowało. Wskazał, że jest po rozwodzie i płaci 800zł miesięcznie alimenty, jego wynagrodzenie to 2.600zł na rękę, przyznał, ze ma również inną ratę w banku (...), w S. Banku płaci ratę po 220zł miesięcznie, a także spłaca za tatę jego zadłużenie, ponieważ pomaga mamie, z którą mieszka. Z jego oświadczenia wynika, że daje mamie 200zł miesięcznie na utrzymanie, a rata za tatę wynosi 370zł miesięcznie i zostało mu jeszcze 7 rat do spłaty. Podkreślał, ze może płacić raty w wysokości 300-350zł, a w banku (...) zostało mu 14 rat, w S. Banku ma raty do grudnia. Na rozprawie w dniu 6 listopada 2020 r. wskazał, ze rozmawiał z konsultantem w (...), który wyjaśnił mu wszystkie procedury uzasadniające skąd wynika kwota dochodzona pozwem. Ostatecznie uznał przedmiotowe roszczenie w całości, które chce spłacić w ratach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. B. (1) zawarł w dniu 11 października 2013 roku z powodem (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umowę kredytu odnawialnego na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym nr (...), zawarta o biznesowej nazwie SUPERKONTO. Rachunek ten był podstawowym rachunkiem do dokonywania rozliczeń wszystkich umów zawartych pomiędzy bankiem a pozwanym. Do umowy została zawarta umowa ustanawiająca odrębny limit kredytowy w rachunku bieżącym. Do mementu wypełniania postanowień umowy rozliczenie limitu (wpłaty i wypłaty), pobieranie opłat za wykorzystanie limitu, naliczanie odsetek były dokonywane w rachunku bieżącym.

bezsporne, ponadto dowód: aneks do umowy k. 13, historia operacji na koncie k. 53-60

Pozwany pomimo swojego zobowiązania wobec powoda, wynikającego z umowy, nie regulował należności w ustalonych terminach.

bezsporne,

W dniu 25 sierpnia 2016 r. strony, na wniosek pozwanego, zawarły umowę ugody nr 574/2016 r., określającą nowe warunki spłaty zadłużenia. Ugoda została zawarta na okres 72 miesięcy, w szczegółowo określonym w harmonogramie spłaty, stanowiącym załącznik do umowy ugody. Z uwagi na brak spłaty zobowiązań z tytułu umowy, zmienionych umową ugody, umowa ugody została wypowiedziana. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody zostało skutecznie doręczone pozwanemu w dniu 12 lipca 2018 r., umowa ugody została wypowiedziana w dniu 15 sierpnia 2018 r.

bezsporne, ponadto dowód: wypowiedzenie k. 9, z.p.o. k. 10, umowa ugody k. 96-104, wniosek k. 111,

Pozwany M. B. (1) przestał spłacać należności, ponieważ jego tata miał raka i w związku z tym wzrosły koszty utrzymania jego rodziny. Jest on po rozwodzie i mieszka z mamą której pomaga, daje jej na utrzymanie 200zł miesięcznie oraz spłaca raty za tatę w kwocie 370zł miesięcznie. Zostało mu 7 rat. Płaci również alimenty w wysokości 800zł miesięcznie. Pracuje w Zakładzie Karnym w C., a jego wynagrodzenie wynosi 2.600zł na rękę. Spłaca również inne zadłużenia, w Banku (...) zostało mu 11 rat po 350 zł., w S. Banku płaci ratę po 220zł miesięcznie, zostało mu do spłaty 3-4 raty.

bezsporne, por. wyjaśnienia pozwanego k. 159, k. 163

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie stan faktyczny był bezsporny. Pozwany M. B. (2) ostatecznie uznał powództwo nie kwestionując faktu, iż zawarł umowę opisaną w pozwie, przyznał, iż nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania w wysokości dochodzonej pozwem, podkreślając, że jego sytuacja osobista i majątkowa jest bardzo trudna (por. wyjaśnienia pozwanego k. 159, k. 163).

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania. Podkreślić należy, ze pozwany ostatecznie uznał powództwo w całości. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego, należało uwzględnić żądanie powoda w całości, w związku z czym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.428,03 zł wraz z odsetkami, których domagała się strona powodowa.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (vide: A. Jakubecki, Komentarz do art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex Omega). Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na sytuację materialną i osobistą pozwanego. Niezastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić jego i jego rodzinę na niepowetowaną szkodę. Biorąc pod uwagę, ze Sąd rozłożył należność dochodzoną pozwem na raty, a tym samym nie uwzględnił żądania powoda w całości tj co do zapłaty kwoty odsetek od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty poszczególnych rat, w tym zakresie Sąd oddalił powództwo (pkt 3 wyroku).

Nadmienić należy, ze Sąd zastrzegł w wyroku, ze opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z rat spowoduje wymagalność całego nieuiszczonego roszczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od niezapłaconej części zobowiązania stanowiącego należność główną.

Zauważyć należy, że brak spłaty zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy spowodowane było faktem, ze M. B. (2) znalazł się w bardzo trudnej sytuacji finansowej z uwagi na chorobę taty, która spowodowała wzrost kosztów utrzymania jego rodziny, a także z powodu innych zobowiązań, które pozostały mu do spłaty. Podkreślał jednakże, że pracuje, jest po rozwodzie i mieszka z mamą której pomaga, daje jej na utrzymanie 200zł miesięcznie oraz spłaca raty za tatę w kwocie 370zł miesięcznie. Zostało mu 7 rat. Płaci również alimenty w wysokości 800zł miesięcznie. Pracuje w Zakładzie Karnym w C., a jego wynagrodzenie wynosi 2.600zł na rękę. Spłaca również inne zadłużenia, w banku (...) zostało mu 11 rat po 350 zł., a w S. Bank płaci ratę po 220zł miesięcznie, zostało mu do spłaty 3-4 raty. Strona powodowa nie zakwestionowała twierdzeń pozwanego.

Sąd odstąpił również od obciążenia pozwanego kosztami procesu.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi ( porów. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Sąd bierze pod uwagę przesłanki związane z samym przebiegiem postępowania oraz dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Sąd, biorąc pod uwagę, że pozwany ostatecznie uznał powództwo na rozprawie oraz uwzględniając jego sytuację osobistą i majątkową, odstąpił od obciążenia go kosztami procesu.