Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19/09/2025 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Ławnicy:	Sędzia Marek Osowicki Sonia Klonowska Ewa Połom
Protokolant:	kierownik sekretariatu Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2025 r. w Człuchowie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko Bibliotece Ośrodkowi (...) w K.

o ustalenie istnienia stosunku pracy i zapłatę

1.  Ustala, że powódkę A. C. z pozwaną Biblioteką Ośrodkiem (...) w K. łączy umowa o pracę na czas nieokreślony na stanowisku pracownika utrzymania czystości, w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w kwocie 4300 zł plus dodatek za wieloletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego to jest 860 zł od dnia 1 stycznia 2025 r.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Koszty procesu znosi wzajemnie.

(-) S. K. (-) M. O. (-) S. K.

Sygn. akt IV P 14/25

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powódki A. C. wniósł przeciwko pozwanej Bibliotece Ośrodkowi (...) w K. o ustalenie stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę, począwszy od 23 grudnia 2024 r. pomiędzy powódka z stroną pozwaną na czas nieokreślony, z wynagrodzeniem równym najniższemu wynagrodzeniu krajowym powiększonym o dodatek stażowy 20%, uchylenie treści świadectwa pracy z uwagi na brak ustania stosunku pracy, nakazanie pracodawcy naliczenia w sposób prawidłowy wynagrodzenia za pracę powódki za okres od 23 do 30 grudnia 2024 r. i wypłatę uzupełniającą powiększoną o należne odsetki ustawowe za opóźnienie, nakazanie pracodawcy zgłoszenie powódki do ZUS i wypłatę chorobowego za okres od 31 grudnia 2024 r. do 31 stycznia 2025 r. powiększonego o należne odsetki ustawowe za opóźnienie i zasadzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwany zatrudniał powódkę jako sprzątaczkę przez szereg lat. Nie sposób zgodzić się, że umowa o pracę z 19 grudnia 2024 r. zmieniająca warunki pracy i płacy od 23 grudnia 2024 r. jest nieważna z mocy prawa. O nieważności nie może stanowić o nieważności umowy naruszenie dyscypliny finansów publicznych przez dyrektora, co nie może w sposób negatywny wpływać na sytuację prawną pracownika. Zawarta przez strony umowa o pracę nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, gdzie pracodawca przez 3 lata zasady współżycia społecznego i obchodził przepisy prawa pracy art. 25 ¹ § 1 k.p., a tym samym nie można mówić o nieważności w rozumieniu art. 58 § 1 i 2 k.c. Powódka w okresie od 23 grudnia 2024 r. do 31 grudnia 2024 r. nie miała podwójnej umowy o pracę, gdyż umowa z 19 grudnia stanowiła w istocie aneks do obowiązującej umowy z 30 listopada 2024 r.

Pozwana Biblioteka Ośrodek (...) w K. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania. Pozwana w uzasadnieniu przyznała, iż z powódka łączyło ja szereg umów o pracę zawieranych na czas określony, jednakże były one zawierane w oparciu o treść art. 57 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Sąd Najwyższy w wyroku z 10 października 2002 r. I PKN 546/01 stwierdził, że przepis art. 25 ¹ k.p. nie ma zastosowania do umów o pracę zawieranych z bezrobotnymi w ramach zatrudniania przy robotach publicznych. Tak samo Sąd Najwyższy orzekł w wyroku z 28 sierpnia 2013 r. I PK 46/13 więc chybione są twierdzenia pełnomocnika powódki, co do sprzeczności z zasadami współżycia społecznego postępowania pozwanej przy zawieraniu umów o pracę i że dotychczas zawierane umowy przekształciły się w umowę na czas nieokreślony. Ówczesna dyrektor BOK otrzymała od skarbnika Gminy K. informację o zmniejszeniu dotacji z PUP i pomimo posiadanej wiedzy o zmniejszeniu środków finansowych na 2025 r. zatrudniła powódkę, przed zmianą planu finansowego, na cały etat, na czas nieokreślony. Zwarcie tej umowy nastąpiło ze szkodą dla instytucji kultury i budżetu gminy i sprzeczne było z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z art. 24 u.f.p. podstawą gospodarki finansowej instytucji gospodarki budżetowej jest roczny plan finansowy. Działanie dyrektora wykraczało poza ramy ustawowe i stanowiło przekroczenie uprawnień.

Pełnomocnik powódki w piśmie procesowym z 29.07.2025 r. zmodyfikował pozew.

Pełnomocnik pozwanej w piśmie procesowym z 21.08.2025 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka A. C. była zatrudniona w pozwanej Bibliotece Ośrodku (...) w K. w okresach od 1.02.2022 r. do 31.07.2022 r. w ramach skierowania z urzędu pracy, od 1.08.2022 r. do 31.08.2022 r. w ramach zobowiązania pracodawcy od zatrudniania pracownika po skierowaniu, od 5.09.2022 r. do 30.11.2022 r. w ramach skierowania z urzędu pracy, od 1.12.2022 r. 31.12.2022 r. , od 5.01.2023 r. do 4.076.2023 r. w ramach skierowania z urzędu pracy, od 5.07.2023 r. do 4.08.2023 r. , od 10.08.2023 r. do 30.11.2023 r. , od 1.12.2023 r. do 31.12.2023 r., od 9.01.2024 r. do 8.08.2024 r. w ramach skierowania z urzędu pracy, od 14.08.2024 r. do 30.11.2024 r. i od 1.12.2024 r. do 31.12.2024 r. , na stanowisku pracownika utrzymania czystości.

(niesporne, nadto akta osobowe powódki, umowy o pracę k. 8-19).

Strony w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony od 1.12.2024 r. do 31.12.2024 r. w dniu 19.12.2024 r. zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, określając jako dzień rozpoczęcia pracy 23.12.2024 r.

(dowód: umowa o pracę k. 7).

Strona pozwana w piśmie z 31.12.2024 r. adresowanym do powódki stwierdziła, że zawarta 19.12.2024 r. umowa jest nieważna z mocy samego prawa i że jest sprzeczna z kodeksem pracy i ustawą o finansach publicznych jak też z zasadami współżycia społecznego. Wskazano, że w planach finansowych jednostki na rok 2024 nie było przewidziane zwiększenie zatrudnienia osoby sprzątającej w grudniu na cały etat. Natomiast w 2025 r. zaplanowane było zatrudnienie powódki od 7.01.2025 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, pod warunkiem podpisania umowy z urzędem pracy na organizację robót publicznych i uzyskania refundacji wynagrodzenia. W przeciwnym razie brak jest środków na ten cel.

(dowód: pismo z 31.12.2024 r. k. 20).

Pracodawca 31.12.2024 r. wystawił powódce świadectwo pracy za okres od 14.08.2024 r. do 31.12.2024 r.

(dowód: świadectwo pracy k.21).

Powódka 15.01.2025 r. wniosła do pozwanej prośbę o uchylenie świadectwa pracy.

(dowód: k.25).

Pracodawca w piśmie z 22.01.2025 r. odmówił uchylenia świadectwa pracy, gdyż nie łączy stron ważna umowa o pracę.

(dowód: k.24).

Powódka w piśmie z 27.01.2025 r. wezwała pozwaną do dopuszczenia do pracy i skierowanie na badania kontrolne medycyny pracy.

(dowód: k.26).

Powódka była kierowana na roboty publiczne przez Powiatowy Urząd Pracy w C. do pozwanej Biblioteki Ośrodka (...) w K..

(dowód: skierowania k. 39-44).

Dotacja podmiotowa dla pozwanej biblioteki na 2025 r. została zmniejszona do kwoty 526 000 zł .

(dowód: projekt planu finansowego na 2025 r. k.45-48, pismo skarbnika gminy z 18.11.2024 r. k.49).

Do 31.12.2024 r. funkcję Dyrektora Biblioteki Ośrodka (...) w K. pełniła M. M.. Dyrektor biblioteki miał uprawnienie do zatrudniania i zwalniania pracowników jednostki. Biblioteka funkcjonuje w oparciu o plan finansowy o dotacje podmiotową Urzędu Gminy w K.. W budżecie BOK w K. na rok 2025 nie było środków finansowych na zatrudnienie sprzątaczki w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Dyrektor M. M. miała wiedzę, iż od 1.01.2025 r. nie będzie już pełniła obowiązków dyrektora oraz o zmniejszeniu dotacji podmiotowej dla biblioteki na 2025 r. Dyrektor biblioteki nie konsultowała z wójtem, skarbnikiem czy księgową zamiaru zatrudnienia powódki w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Zatrudnienie powódki na pełen etat na czas nieokreślony stanowiło przekroczenie planu finansowego.

(dowód: zeznania świadków k. 89-93 B. R. od 00:19:26 do 01:13:07, J. K. od 01:13:07 do 01:43:52, J. W. od 01:54:31 do 02:29:46, M. B.-M. k. 83-84 od 00:14:24 do 01:20:48).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego co do zasady pracownikowi przysługuje interes prawny w ustaleniu istnienia stosunku pracy art. 189 k.p.c. (vide: wyrok SN, 2002-12-05, I PKN 629/01, OSNP 2004/11/194).

Pracownik może mieć interes prawny w domaganiu się ustalenia istnienia stosunku pracy, jeżeli istnieje stan niepewności co do jego sytuacji prawnej.

W rozpoznawanej sprawie, powódce przysługuje interes prawny w ustaleniu istnienia stosunku pracy z uwagi na jej stan niepewności, czy ważna i skuteczna jest zawarta 19.12.2024 r. umowa o pracę na czas nieokreślony, gdyż pracodawca twierdzi, że umowa jest nieważna z mocy samego prawa i że jest sprzeczna z kodeksem pracy i ustawą o finansach publicznych jak też z zasadami współżycia społecznego.

Sąd jest związany roszczeniem określonym w pozwie i nie może orzekać ponad żądanie (art. 321 k.p.c.).

W rozpoznawanej sprawie stan faktyczny nie był sporny a przedłożone przez strony dowody z dokumentów, nie budziły wątpliwości. Również strony nie kwestionowały wiarygodności jasnych, logicznych i spójnych zeznań świadków B. R., J. K., J. W. i M. B.-M., zaś zeznania świadka G. C. nie wniosły istotnych faktów dla rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu.

W sprawie bezsporne było, iż strony łączyła umowa o pracę na czas określony od 1 do 31.12.2024 r. w wymiarze ¾ etatu, na stanowisku na stanowisku pracownika utrzymania czystości.

Niesporne też było, iż powódka w okresie od 2.09.2022 r. do 13.08.2024 r. była kierowana do pracy na roboty publiczne przez Powiatowy Urząd Pracy w C. do pozwanej Biblioteki Ośrodka (...) w K..

Roboty publiczne zostały przewidziane i uregulowane w ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm. - powoływanej dalej jako "ustawa"). Cel zatrudnienia tego rodzaju wynika z art. 1 ust. 1 ustawy - roboty publiczne są jedną z instytucji mających łagodzić skutki bezrobocia, czy szerzej - narzędziem oddziaływania państwa na rynek pracy w celu ograniczenia bezrobocia. Art. 2 ust. 1 pkt 21 tejże ustawy definiuje je jako "zatrudnienie bezrobotnego w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy przy wykonywaniu prac zorganizowanych przez organy samorządu terytorialnego lub instytucje użyteczności publicznej oraz organizacje statutowo zajmujące się problematyką: ochrony środowiska, kultury, oświaty, sportu i turystyki, opieki zdrowotnej oraz pomocy społecznej, a także spółki wodne i ich związki, jeżeli prace te są finansowane lub dofinansowane ze środków samorządu terytorialnego, budżetu państwa, funduszy celowych lub środków instytucji, organizacji, spółek wodnych i ich związków". Z definicji tej wynika, że nie tylko źródła finansowania robót publicznych są swoiste. Stosunek pracy w ramach robót publicznych nawiązywany jest dla wykonywania prac zorganizowanych przez działającą (aktywną) w szczególnych sferach (dziedzinach) życia publicznego określoną kategorię podmiotów z określoną kategorią pracowników - z bezrobotnymi. Bezrobotny to szczególny kandydat na pracownika - osoba zdolna do pracy i gotowa do jej podjęcia, niezarobkująca własną pracą z powodów od niej niezależnych i nieposiadająca stałych źródeł miesięcznego dochodu na poziomie przekraczającym połowę najniższego wynagrodzenia ( art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy). Nawiązanie stosunku pracy przy robotach publicznych poprzedza skierowanie wydane przez organ zatrudnienia (starostę). Sankcją nieuzasadnionej odmowy podjęcia zatrudnienia zgodnie ze skierowaniem jest np. utrata prawa do zasiłku ( art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy). Zatrudnienie przy robotach publicznych ma wyłącznie charakter terminowy. Czas jego trwania związany jest z czasem na jaki zorganizowane zostały roboty. Z art. 20 i art. 21 ustawy wynika, że może to być zatrudnienie kilkudniowe, kilkutygodniowe lub kilkumiesięczne, nie przekraczające jednak 12 miesięcy. Wszystko to wskazuje, że regulacja zatrudniania osób bezrobotnych, w tym także dopuszczalności zawierania z nimi umów o pracę na czas określony jest szczególna, częściowo odmienna od powszechnie obowiązującej. I choć zatrudnienie jest wykonywane "na podstawie stosunku pracy", to jednak nawiązanym w bezpośrednim powiązaniu z wykonywanymi przez państwo zadaniami w zakresie administrowania rynkiem pracy (czy trafniej interweniowania na nim), a nie w ramach swobodnej, choć częściowo kontrolowanej, gry uczestników rynku pracy - pracowników i pracodawców. Inny jest w związku z tym zakres wolności kontraktowania, w tym także swobody wyboru przez pracownika pracodawcy i wyboru przez obie strony rodzaju umowy o pracę. Poprzez zatrudnienie bezrobotnego przy robotach publicznych realizują się nie tylko indywidualne interesy pracownika i pracodawcy, lecz także interes społeczny (lokalny oraz ogólnokrajowy). Powyższe prowadzi do konkluzji, że art. 25 ¹ k.p. nie ma zastosowania do umów o pracę zawieranych z bezrobotnymi w ramach ich zatrudniania przy robotach publicznych, a to wobec szczególnego uregulowania dopuszczalności odnawiania umów tego rodzaju przepisami ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Dla wsparcia tej tezy słuszne wydaje się przywołanie przykładu nauczycieli. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z 2 września 1999 r., I PKN 235/99 (OSNAPiUS 2001 nr 3, poz. 64) oraz z 29 czerwca 2000 r., I PKN 709/99 (OSNAPiUS 2001 nr 24, poz. 716) stwierdził, że art. 25 ¹ k.p. nie stosuje się w odniesieniu do zatrudniania na czas określony nauczycieli, ze względu na szczególną regulację dopuszczalności terminowego ich zatrudniania w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 10 października 2002 r. I PKN 546/01).

Wynikające z art. 25 ¹ k.p. przekształcenie terminowej umowy o pracę w umowę zawartą na czas nieokreślony nie występuje, gdy jedna z trzech umów została zawarta z bezrobotnym w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych (porównaj: wyrok SN z 28 sierpnia 2013 r. I PK 46/13).

Również faktem było, że strony 19.12.2024 r. zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy, w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony do 31.12.2024 r. w wymiarze 3/4 etatu, na tym samym stanowisku pracy tj. pracownika utrzymania czystości.

Zawarcie dwóch umów o pracę z tym samym pracodawcą na tym samym stanowisku pracy, mimo różnego wymiaru czasu pracy, jest niedopuszczalne, ponieważ Kodeks pracy pozwala na to tylko w sytuacji, gdy każda umowa dotyczy innego rodzaju pracy.

Umowę o pracę na czas nieokreślony można zawrzeć w trakcie trwania innej umowy terminowej, zarówno w drodze porozumienia zmieniającego, jak i poprzez zawarcie nowej umowy, która rozpocznie się bezpośrednio po zakończeniu poprzedniej.

Zawarcie nowej umowy na czas nieokreślony nie rozwiązuje automatycznie poprzedniej umowy na czas określony; umowa na czas określony rozwiązuje się z upływem czasu, na jaki została zawarta. Nowa umowa może zostać zawarta równocześnie, jednak aby umowa na czas określony przestała obowiązywać, konieczne jest jej naturalne wygaśnięcie lub rozwiązanie za zgodą stron.

Rozwiązanie umowy o pracę nie następuje przez wydanie świadectwa pracy, a jedynie przez złożenie oświadczenia o woli pracodawcy lub pracownika. Świadectwo pracy wystawione przez pracodawcę, nie może być traktowane jako dorozumiane oświadczenie woli stron o rozwiązaniu stosunku pracy na mocy porozumienia stron (por.: wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 2007-10-10, II PK 33/07).

Zatem skoro strony nie złożyły oświadczeń woli o rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony obowiązującej do 31.12.2024 r., to zawarta 19.12.2024 r. umowa o pracę na czas nieokreślony zaczęła obowiązywać po wygaśnięciu umowy terminowej tj. od 1.01.2025 r.

Wydanie powódce świadectwa pracy, stanowiącego jedynie oświadczenie wiedzy a nie woli za okres do 31.12.2024r. nie ma żadnego wpływu na obowiązywanie umowy o pracę na czas nieokreślony, potwierdza ono jedynie wygaśnięcie z dniem 31.12.2024 r. zawartej umowy na czas określony.

W ocenie sądu strona pozwana w toku procesu nie wykazała, by zawarta z powódka umowa o pracę na czas nieokreślony była nieważna w rozumieniu art. 58 § 1 i 2 k.c.

Normy z art. 58 k.c. stanowią klauzule generalne, których stosowanie wymaga wykazania naruszenia podstawowych przepisów prawa pracy (vide: postanowienie SN z 24.04.2025 r., (...) 121/24, LEX nr 3881083).

Pełnomocnik strony pozwanej nie wskazał jakie zakazy lub nakazy przepisów prawa pracy narusza zawarcie przez strony umowy o pracę na czas nieokreślony.

Również obejście prawa polega na osiągnięciu zabronionego celu za pomocą czynności prawnie dozwolonej.

Przepisy kodeksu pracy nie zawierają zakazu nawiązywania stosunku pracy na czas nieokreślony.

Artykuł 58 § 1 kc. odnosi się wyłącznie do czynności, których treść sprzeczna jest z normami prawa bezwzględnie obowiązującymi, ius cogens (tak: B. J. Kowalczyk [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2025, art. 58.).

Powołany przez stronę pozwaną przepis art. 24 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1530 ze zm.), określa jedynie obligatoryjne elementy planu finansowego instytucji i możliwość jego zmiany (zobacz: P. Woltanowski [w:] Finanse publiczne. Komentarz, red. J. M. Salachna, M. Tyniewicki, Warszawa 2024, art. 24), trudno więc uznać, iż zawarcie umowy o pracę przez pozwaną bibliotekę narusza powyższy przepis.

Zdaniem sądu zawarcie umowy o pracę na czas nieokreślony 19.12.2024 r. nie narusza też zasad współżycia społecznego.

Ocena, czy w konkretnym przypadku ma zastosowanie norma art. 8 k.p. mieści się w granicach swobodnego uznania sędziowskiego (tak: postanowienie SN z 23.06.2025 r., III PSK 12/25, LEX nr 3900296).

Do sądu należy rozstrzygnięcie o potrzebie i sposobie zastosowania całościowo ocenionych zasad współżycia społecznego w okolicznościach danej sprawy, a nie konkretyzacja zastosowanych zasad. Rola sądu w tym zakresie jest deklarująco-wykonawcza, a nie prawotwórcza, wyłącza więc tworzenie jakiegoś "dekalogu" (w rozumieniu częściowej jakby "kodyfikacji") zasad współżycia społecznego. Dokonywanie kontroli w zasięgu prawidłowości zastosowania w danej sprawie całościowo ("pluralnie") pojętych zasad współżycia społecznego, opiera się na ustaleniach faktycznych, dokonanych w uzasadnieniu orzeczenia. Powinny one odzwierciedlać wyjątkowe okoliczności uzasadniające korekcyjne zastosowanie zasad współżycia społecznego w indywidualnie ocenianej sprawie w świetle jej całokształtu, zarówno w aspekcie ustaleń faktycznych, jak i oceny prawnej (zob.:uchw. SN z 17.1.1974 r., III PZP 34/73, OSNC 1975, Nr 1, poz. 4).

Poprzez odwoływanie się do zasad współżycia społecznego chodzi o "zapobieganie stosowaniu prawa w sposób prowadzący do skutków niemoralnych lub rozmijających się zasadniczo z celem, dla którego dane prawo zostało ustanowione" (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 3 lipca 2015 r., IV CSK 595/14).

Przepis art. 8 k.p. znajduje zastosowanie wyłącznie do wykonywania praw podmiotowych w relacji pracownik – pracodawca. Ciężar dowodu w zakresie pozwalającym na zakwalifikowanie określonego zachowania się jako nadużycia prawa obciąża tego, kto zarzuca drugiemu naruszenie zasad współżycia społecznego.

Strona pozwana nie wykazała, by postępowanie powódki przy zawieraniu umowy z 19.12.2024 r. było naganne etycznie, by wystąpiły wyjątkowe okoliczności naruszające przyjęte zwyczaje.

Sąd nie znalazł podstaw do uznania zachowania powódki za nadużycie prawa, że wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie powódki korzystającej ze swego prawa do zawarcia umowy o pracę na czas nieokreślony jest ze względów moralnych - wyznaczających zasady współżycia społecznego - niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć.

Pracodawca zasadniczo ma obowiązek wydać pracownikowi niezwłocznie świadectwo pracy w dniu wygaśnięcia umowy o pracę. Pracodawca nie musi wydawać pracownikowi świadectwa pracy, gdy zamierza nawiązać z nim kolejny stosunek pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy (art. 97 k.p.).

Więc wydanie pracownikowi świadectwa pracy za zakończony okres zatrudnienia, nawet w sytuacji zawarcia kolejnej umowy o pracę nie powoduje nieważności wystawionego świadectwa pracy i nie rodzi po stronie pracownika prawa do żądania uchylenia wydanego świadectwa pracy.

Ponadto niewątpliwie łącząca strony umowa o pracę na czas określony wygasła z mocy prawa z upływem terminu na jaki została zawarta tj. z 31.12.2024 r. , więc nie można podzielić stanowiska pełnomocnika powódki, iż wystąpił brak ustania stosunku pracy powódki.

Z uwagi na ustalenie, iż umowa na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązuje strony od 1.01.2025 r. nie zasługuje na uwzględnienie żądanie naliczenia i wypłacenia wynagrodzenia za okres od 23.12.2024 r. do 30.12.2024 r. według pełnego etatu w kwocie 258 zł .

W toku procesu profesjonalny pełnomocnik powódki, wobec stanowiska strony pozwanej zawartego w piśmie z 21.08.2025 r. o oddalenie powództwa w całości, nie wykazał stosownymi wnioskami dowodowymi, że powódka w okresie od 31.12.2024 r. do 31.01.2025 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, i że na skutek wydania jej świadectwa pracy nie otrzymała zasiłku chorobowego za powyższy okres z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 189 k.p.c. ustalił, że powódkę z pozwaną biblioteką łączy umowa o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku pracownika utrzymania czystości, w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w kwocie 4300 zł plus dodatek za wieloletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego, to jest 860 zł , od dnia 1 stycznia 2025 r. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c.

(-) M. O.