Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Marek Osowicki
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2017 r. w Człuchowie

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w C.

o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. w C. na rzecz powoda A. L. kwotę 10 921,75 zł (dziesięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia jeden złotych 75/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Koszty procesu znosi wzajemnie.

4.  Wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6 500 zł.

Sygn. akt IV P 30/17

UZASADNIENIE

Powód A. L. wniósł przeciwko (...) sp. z o.o. w C. o zapłatę łącznej kwoty 42.750,84 zł z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za urlopu wypoczynkowy okres od 1.01.2007 r. do 30.04.2016 za 2013 r. oraz kosztów procesu według norm przepisanych . W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż pracował w pozwanej spółce od 1.07.1991 r. do 30.04.2016 r. na stanowisku dyrektora zarządu. Pozwana spółka wypłaciła ekwiwalent za niewykorzystany urlop za 2014 r. w ilości 9 dni na sumę 2808,45 zł. Powód nie wykorzystał u pozwanej ogółem urlopu w wymiarze 146 dni.

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. w C. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana spółka podniosła tez zarzut przedawnienia roszczenia powoda roszczenia o ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy za lata 2007-2013. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana spółka wskazała, iż zatrudnienie powoda miało charakter pozapracowniczy. Z uwagi na kierowniczo – właścicielski charakter zatrudnienia powoda podniesione w pozwie roszczenia winny być rozstrzygane na zasadach ogólnych tj. z wyłączeniem kodeksu pracy. Termin przedawnienia winien być liczony według norm art. 554 k.c. a tym samym przedmiotowe roszczenia utraciły walor wymagalności po bezskutecznym upływie lat dwóch od ich powstania. Powód nie wykazał zasadności roszczenia co do ilości i zasady wysokości dochodzonego roszczenia nie wskazując żadnych rozliczeń.

Sąd ustalił co następuje :

A. L. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. w C. od 1.07.1991 r. do 30.04.2016 r. na stanowisku dyrektora zarządu.

(dowód: akta osobowe powoda cz. C, świadectwo pracy).

Wysokość miesięcznego wynagrodzenia brutto powoda w 2013 r. wynosiła 6500 zł.

(dowód: akta osobowe powoda cz.B , ewidencja przychodów pracownika za 2013 r.).

Pozwana spółka w świadectwie pracy wskazała, iż powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 9 dni oraz okresy nieskładkowe od 1.09.2011 do 29.02.2012 r. i od 26.11.2013 do 30.04.2014 r.

(dowód: świadectwo pracy k. 4).

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. w (...).09.2014 r. wystawiła powodowi zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1999-2013.

(dowód: akta osobowe powoda cz. A, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu).

(...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w C. orzeczeniem z 11.07.2012 r. zaliczył powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.8).

Powód jako dyrektor spotykał się klientami, prowadził też księgowość, nadzór, pracował normalnie od poniedziałku do piątku od 8 do 15, a czasami od 7, a kończył nawet o 16,oo. W pozwanej spółce zwykle były urlopy pracowników od 21 do końca lipca, od 21 sierpnia do końca sierpnia i od 21 grudnia do końca grudnia. W tym czasie biuro było zamykane. Powód w innych okresach nie wykorzystywał urlopu. Referent do spraw administracyjno-biurowych pozwanej spółki (...) dowiedziała się, że powód ma stopień niepełnosprawności gdy prowadziła dokumenty innej firmy, gdzie powód pracował na podstawie umowy o pracę, gdy nie był już dyrektorem w firmie (...).

(dowód: zeznania referenta do spraw administracyjno-biurowych W. Z. k.115-116 od00:05:22 do 00:29:14).

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. w C. od 1995 r. posiadała dwóch udziałowców.

(bezsporne).

Sąd zważył co następuje :

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało rozważyć zarzut pozwanej spółki braku pracowniczego zatrudnienia powoda.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 12.05.2011 r. II UK 20/11 (publ. OSNP 2012 nr 11-12 poz. 145), że praca wspólnika dwuosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na stanowisku członka zarządu tej spółki, niepolegająca na obrocie wyłącznie jego własnym kapitałem w ramach tej spółki, nie oznacza połączenia kapitału i pracy. W modelu „autonomicznego” podporządkowania pracowniczego osoby zarządzającej zakładem pracy, podległość wobec pracodawcy (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) wyraża się w respektowaniu uchwał wspólników i wypełnianiu obowiązków płynących z Kodeksu spółek handlowych. Jeśli zatem praca nie polegała na obrocie wyłącznie własnym kapitałem w ramach spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie mogło dojść do połączenia pracy i kapitału. Również sposób wykonywania obowiązków prezesa zarządu mieści się w modelu „autonomicznego” podporządkowania pracowniczego osoby zarządzającej zakładem pracy.

Jak wynika z stanowczych i jednoznacznych a przez to wiarygodnych zeznań referenta do spraw administracyjno-biurowych pozwanej spółki (...) powód wykonywał czynności charakterystyczne dla dyrektora zarządu i stosunku pracy.

Ponadto pozwana spółka, już po zmianie udziałowców wystawiła powodowi świadectwo pracy i zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1999-2013, potwierdzając pracowniczy charakter zatrudnienia powoda.

Zatem powód może odchodzić przed sądem pracy roszczeń wynikających ze stosunku pracy.

W przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny (art. 177 § 1 k.p.).

Sąd uwzględnia upływ terminu przedawnienia wyłącznie na zarzut dłużnika, przeciwko któremu przysługuje przedawnione roszczenie

Roszczenie o udzielenie urlopu wypoczynkowego przedawnia się z upływem lat trzech od chwili jego wymagalności (art. 291 § 1 KP).

Sąd w pełni akceptuje stanowisko Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrażone w wyroku z 29 marca 2001 r.
I PKN 336/00, iż z dniem rozwiązania stosunku pracy prawo pracownika do urlopu wypoczynkowego w naturze przekształca się w prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W tym też dniu rozpoczyna bieg termin przedawnienia roszczenia o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane w naturze, a nieprzedawnione urlopy wypoczynkowe.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że prawo pracownika do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w całości lub części urlop wypoczynkowy powstaje w dniu rozwiązania umowy o pracę - zdarzenia uniemożliwiającego realizację prawa do urlopu wypoczynkowego w naturze (art. 171 § 1 pkt 1 KP). W tym też dniu prawo do urlopu w naturze przekształca się w jego pieniężny ekwiwalent. Ekwiwalent przysługuje za urlopy nieprzedawnione w chwili powstania do niego prawa.

Urlopu niewykorzystanego w terminie ustalonym zgodnie z art. 163 należy pracownikowi udzielić najpóźniej do dnia 30 września następnego roku kalendarzowego (art. 168 k.p.).

Powództwo zostało wniesione 13.01.2017 r. należało więc uznać za przedawnione roszczenie o ekwiwalent pieniężny za urlopy wypoczynkowe podwoda za lata 2007-2012 wobec zgłoszenia przez pozwana spółkę zarzutu przedawnienia roszczenia.

Prawa do ekwiwalentu pieniężnego z urlop wypoczynkowy analogicznie jak prawa do wynagrodzenia nie można się skutecznie zrzec (art. 84 k.p).

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, iż pracodawca powinien prowadzić imienną listę (kartę) wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń majątkowych związanych z pracą wypłaconych pracownikowi. Na pracodawcy spoczywa ciężar wykazania, iż wypłacił pracownikowi wynagrodzenie (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 2007-11-20, II PK 81/07, O.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2009, Nr 1-2, poz. 5, str. 18).

Zatem ciężar udowodnienia udzielenia powodowi urlopu wypoczynkowego w 2013 r. i 2014 r. oraz wypłaty powodowi całości ekwiwalentu pieniężnego za 2013 r. i 2014 r. spoczywał na stronie pozwanej.

Pozwana spółka mimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu nie wykazała, iż powód wykorzystał urlop wypoczynkowy za 2013 r. i proporcjonalny urlop za 2014 r.

Dodatkowo stosownie do treści 163 k.p. urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów albo w porozumieniu z pracownikiem.

Zatem twierdzenia powoda, iż nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego za 2013 r. i 2014 r. i nie otrzymał ekwiwalentu pieniężnego za powyższy urlop wypoczynkowy zasługują na uwzględnienie.

Należy też podzielić, pogląd Sądu Najwyższego, iż o braku przesłanki prawa do ekwiwalentu określonego w art.171 § 1 k.p. jaką jest niewykorzystanie przysługującego urlopu nie świadczy jeszcze, sam przez się, fakt wyznaczenia urlopu przez pracodawcę. Istotne jest bowiem ustalenie, czy pracownik faktycznie z urlopu udzielonego w wyznaczonym przez pracodawcę terminie skorzystał, czy też zachodziły okoliczności usprawiedliwiające odmowę lub uniemożliwiające korzystanie z urlopu (vide: wyrok SN z 7.05.2008 r. II PK 313/07).

Sąd Najwyższy wskazał, ze prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego przysługuje pracownikowi zaliczonemu do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, chociażby nie wystąpił do pracodawcy o przyznanie takiego urlopu (wyr. SN z 29.6.2005 r., II PK 339/04, OSNP 2006, Nr 9–10, poz. 150). W razie niewykorzystania dodatkowego urlopu pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, iż nieuzyskanie przez pracodawcę wiadomości o przysługującym pracownikowi z mocy prawa prawie do dodatkowego urlopu wypoczynkowego może - w konkretnych okolicznościach - oznaczać tylko tyle, że pracodawcy nie można zarzucić zawinionego niewykonywania zobowiązania do udzielenia urlopu zgodnie z przepisami prawa pracy (por. w szczególności art. 161 KP). Brak winy pracodawcy nie unicestwia samego prawa do urlopu wypoczynkowego, może jednak - razem z innymi okolicznościami - mieć znaczenie przy rozpatrywaniu roszczenia o ekwiwalent pieniężny przysługujący "w razie niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części" (art. 171 § 1 KP). Roszczenia te podlegają ocenie według przepisów o przedawnieniu roszczeń (por. w szczególności art. 291 § 1 KP). Nie można też - co do zasady - wykluczyć potrzeby oceny przyczyn niewykorzystania urlopu w świetle klauzuli generalnej określonej w art. 8 KP .

Zdaniem sądu w celu skorzystania z dodatkowego urlopu wypoczynkowego pracownik musi poinformować pracodawcę o uzyskaniu stopnia niepełnosprawności.

Od 1.6.2011 r. obowiązuje zasada, zgodnie z którą prawo m.in. do dodatkowego urlopu przysługuje od dnia, w którym osoba niepełnosprawna została wliczona do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Według art. 2a ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. z 14 listopada 2016 r. Dz.U. z 2016 r. poz. 2046), osobę niepełnosprawną wlicza się do tego stanu zatrudnienia od dnia przedstawienia pracodawcy orzeczenia potwierdzającego niepełnosprawność. Zgodnie z przepisem art. 20c cytowanej wyżej ustawy osobie niepełnosprawnej przysługują uprawnienia pracownicze określone w niniejszym rozdziale odpowiednio od dnia, od którego osoba niepełnosprawna została wliczona do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych na podstawie art. 2a .

Nadal jednak osoba ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ma prawo do dodatkowego urlopu dopiero po przepracowaniu roku po dniu zaliczenia go do jednego z tych stopni niepełnosprawności. Obecnie przy ustalaniu prawa do tego urlopu będzie miało znaczenie to, kiedy pracownik przedstawi pracodawcy orzeczenie o niepełnosprawności, umożliwiające zaliczenie go do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych, a nie to, kiedy uzyska orzeczenie o niepełnosprawności. W razie otrzymania orzeczenia i przedstawienia go pracodawcy dopiero po dłuższym czasie, za okres pomiędzy wydaniem orzeczenia a przekazaniem go do zakładu pracy pracownik niepełnosprawny nie nabędzie prawa do urlopu (zobacz: Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Komentarz, Fragment pozycji: Urlopy wypoczynkowe i inne zwolnienia od pracy. Wyjaśnienia. Porady. Orzecznictwo red.Bożena Lenart, rok 2014 wyd. 1, Legalis).

W niniejszej sprawie w aktach osobowych powoda brak jest zaświadczenia o stopniu niepełnosprawności a w okresie zatrudnienia powoda w pozwanej spółce o tym fakcie nie była poinformowana referent do spraw administracyjno-biurowych pozwanej spółki (...).

Ponadto profesjonalny pełnomocnik powoda nie zawnioskował żadnego wniosku dowodowego na okoliczność czy i kiedy powód przedstawił pracodawcy orzeczenie o stopniu niepełnosprawności.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 171 k.p. zasądził na rzecz powoda kwotę 10.921,75 zł z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za 26 dni za 2013 r. i 9 dni za 2014 r. (35 dni x 312,05 zł) wraz ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa sąd na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. zniósł koszty procesu wzajemnie.

Wyrokowi w punkcie pierwszym na zasadzie przepisu art. 477 ² § 1 k.p. nadano rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty średniego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.