Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Człuchowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28/10/2025 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Ławnicy:	Sędzia Marek Osowicki Jan Poczekajło Jolanta Woźniak
Protokolant:	stażysta Alicja Klekocińska

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2025 r. w Człuchowie

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko W. M.

o odszkodowanie w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez winy pracownika, odprawę i odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

1.  Oddala powództwo

2.  Oddala powództwo o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy jako przedwczesne.

3.  Nie obciąża powoda D. G. kosztami procesu.

(-) J. W. (-) M. O. (-) J. P.

Sygn. akt IV P 85/25

UZASADNIENIE

Powód D. G. wniósł przeciwko W. M. o zasądzenie od pozwanego kwoty 9332 zł w wymiarze dwumiesięcznego minimalnego wynagrodzenia tytułem odszkodowania na podstawie art. 53 § 1pkt 1 lit. b k.p. oraz odprawy pracowniczej w formie odszkodowania i rekompensaty za utracone zdrowie podczas wykonywania obowiązków pracowniczych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż pracował przy obsłudze linii produkcyjnej na malarni proszkowej, przy zdejmowaniu elementów maszyn rolniczych. Około 20.09.2024 r. przenosił część maszyny rolniczej i pewnym momencie poczuł ból prawego kolana i trzask. O doznanym wypadku nie powiadomił przełożonego i dalej wykonywał swoje obowiązki. 21.10.2024 r. wykonano badania rtg, które wykazało złamanie przeciążeniowe przynasady bliższej kości piszczelowej prawej. Z tej przyczyny powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 7.10.2024 r. do 6.04.2025 r. i na świadczeniu rehabilitacyjnym od 7.04.2025 r. do 3.10.2025 r. 16.07.2025 r. W dniu 16.07.2025 r. doręczono powodowi listem poleconym pismo rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej podniósł, iż rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami. Powód od 7.10.204 r. do 6.04.2025 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim a od 7.04.2025 r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym. 7.07.2025 r. upłynął okres uprawniający w oparciu o powyższy przepis do rozwiązania umowy o pracę. Pozwany oświadczeniem z 11.07.2025 r. rozwiązał umowę o pracę z powodem. Rozwiązanie umowy o pracę w oparciu o przepis art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. nie podlega regulacji art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Powód nigdy nie zgłosił pracodawcy zdarzenia mającego mieć miejsce około 20.09.2024 r. i do czasu zwolnienia lekarskiego 7.10.2024 r. świadczył pracę.

Uzasadnienie faktyczne:

Powód D. G. był zatrudniony u pozwanego W. M. w okresie od 22.12.2016 r. do 16.07.2025 r. na stanowisku frezera-tokarza, w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: akta osobowe powoda cz. C świadectwo pracy k.2).

W dniu 21.09.2024 r. stwierdzono u powoda cechy złamania przeciążeniowego przynasady bliższej kości piszczelowej prawej.

(dowód: badanie rtg k.47).

Powód przebywał na zwolnieniu chorobowym od 7.10.204 r. do 6.04.2025 r.

(dowód: zaświadczenie (...) k. 76-79).

(...) Oddział w S. decyzją z 21.03.2025 r. przyznał powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 7.04.2025 r. do 3.10.2025 r.

(dowód: decyzja ZUS k. 80).

Powód decyzją z 7.07.2025 r. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.7).

Pozwany oświadczeniem z 11.07.2025 r. doręczonym powodowi 16.07.2025 r. rozwiązał umowę o pracę z powodem w trybie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące.

(dowód: akta osobowe powoda cz. C k. 1).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 53 §1 p. 1 b kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące.

Przepis art. 53 k.p. wyczerpująco określa sytuacje, w których przedłużająca się niezawiniona nieobecność pracownika w pracy pozwala na rozwiązanie stosunku pracy.

Prawo pracodawcy do rozwiązania umowy o pracę w powyższym trybie powstaje z upływem wskazanych w art. 53 k.p. okresów a kończy się z dniem stawienia się pracownika do pracy.

Sąd zgadza się z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, że złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 61 KC w związku z art. 300 KP) ma miejsce także wtedy, gdy pracownik ma realną możliwość zapoznania się z jego treścią.

W przedmiotowej spawie bezsporne było, iż okres pobierania wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego przez powoda trwał od 7.10.2024 r. do 6.04.2025 r. a świadczenie rehabilitacyjne przyznano mu na okres od 7.04.2025 r. do 3.10.2025 r.

Więc okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące tj. 90 dni minął w przypadku powoda w dniu 7.07.2025 r.

Powód nie kwestionował, iż jego niezdolność do pracy istniała w okresie pobierania wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego.

Świadczy, to iż niezdolność do pracy powoda trwała dłużej niż okres ochronny wskazany w treści przepisu art. 53 k.p.

Pozwany 16.07.2025 r. doręczył powodowi oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące.

Zatem zdaniem sądu pracodawca nie naruszył przepisów dotyczących rozwiazywania stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia bez winy pracownika.

Trudno wymagać od pracodawcy by utrzymywał stosunek pracy gdy parownik, nie ze swojej winy, nie może realizować swojego podstawowego obowiązku pracowniczego polegającego na wykonywaniu pracy, przez okres ponad 9 miesięcy, nawet w przypadku gdy parownik posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Samo orzeczenie o niepełnosprawności nie daje pracownikowi dodatkowej ochrony przed rozwiązaniem umowy o pracę w trybie art. 53 k.p. Ponadto orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie skutkuje automatycznie, iż pracodawca winien liczyć się z tym, że pracownik będzie niezdolny do pracy z powodu choroby przez długi okres (porównaj też : Postanowienie SN z 19.11.2024 r., I PSK 58/24, LEX nr 3788186).

W sprawie niesporne było, iż powód do dnia wyrokowania nie zgłosił pracodawcy wypadku przy pracy a nawet nie pamięta dokładnie daty zdarzenia. Pracodawca nie przeprowadził żadnego postępowania powypadkowego a powodowi nie przyznano też z ZUS żadnego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy czy świadczenia z tytułu choroby zawodowej.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego roszczenia pracownika przeciwko pracodawcy, z tytułu wypadku przy pracy, mają charakter uzupełniający. Sąd podziela stanowisko, iż dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, art. 444 i art. 445 KC). Pracownik występując z takim powództwem, nie może się w postępowaniu sądowym powołać jedynie na fakt wypadku przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym, lecz obowiązany jest wykazać przesłanki prawne odpowiedzialności odszkodowawczej: ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu), związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody (tak : wyrok SN z 2005-07-05 I PK 293/04 Wokanda 2005/11/35).

Pracownik ma możliwość ubiegania się o dalsze świadczenia na podstawie prawa cywilnego, jeżeli mimo uzyskania świadczeń wynikających z ustawy wypadkowej w dalszym ciągu pozostała nie wyrównana szkoda.

A zatem pracownik może skutecznie wystąpić przeciwko pracodawcy dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 29 lipca 1998 r., sygn. akt II UKN 155/98, stwierdzając jednoznacznie, że cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający.

Wystąpienie z roszczeniami cywilnymi wobec pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy przed zakończeniem postępowania o świadczenia z ZUS, czy z tytułu choroby zawodowej przed ustaleniami Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy uznać za przedwczesne.

W świetle art. 235 ¹ k.p. dla uznania choroby za chorobę zawodową konieczne jest łączne wystąpienie dwóch przesłanek, a mianowicie, po pierwsze, stwierdzenie, że jest to choroba wymieniona w wykazie chorób zawodowych, oraz po drugie, że wystąpiło narażenie zawodowe w rozumieniu tego przepisu. Przedmiotem ustaleń Państwowej Inspekcji Sanitarnej w ramach procedury dotyczącej stwierdzenia choroby zawodowej będzie więc charakter schorzenia w kontekście chorób wymienionych w wykazie, warunki pracy w świetle narażenia zawodowego na powstanie tej choroby oraz związek przyczynowy między chorobą a tymi warunkami (tak: T. Wyka [w:] Kodeks pracy. Komentarz. Tom II. Art. 94–304(5), wyd. VII, red. K. W. Baran, Warszawa 2025, art. 235 ¹).

Również ustawa z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm.) ma zastosowanie nie tylko do zwolnień grupowych ale i do zwolnień indywidualnych , jeżeli następuje zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych lub w związku ze zmianami organizacyjnymi, produkcyjnymi albo technologicznymi .

Przesłanką zwolnienia indywidualnego stosownie do przepisu art. 10 cytowanej wyżej ustawy jest to by przyczyny wymienione w art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych stanowiły wyłączny powód uzasadniający rozwiązanie stosunku pracy . Sąd Najwyższy stwierdził , że przez sformułowanie „wyłączny powód” należy rozumieć sytuację w której bez zaistnienia tych przyczyn nie zostałaby podjęta przez kierownika zakładu pracy indywidualna decyzja o zwolnieniu pracownika.

Drugim warunkiem uznania, że zwolnienie pracownika podlega regulacji ustawy o zwolnieniach grupowych jest zmniejszenie stanu zatrudnienia z przyczyn wskazanych w art. 1 omawianej ustawy. Przy czym zmniejszenie zatrudnienia nie musi być celem, do którego zdąża pracodawca, lecz musi być skutkiem zmian organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych , choćby początkowo niezamierzonym (tak : R. S. w Prawie Pracy z 1999 r. nr 9 s. 9-16).

W przedmiotowej sprawie powód dochodzący odprawy nie wykazał by wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy były przyczyny ekonomiczne, organizacyjne, produkcyjne albo technologiczne. Strona powodowa nie wykazała nawet by w pozwanym zakładzie pracy występowały jakiekolwiek zmiany organizacyjne, produkcyjne lub technologiczne, bądź trudna sytuacja ekonomiczna.

Prawo do odprawy w przypadku zwolnień indywidualnych uzależnione jest od tego by rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wyłącznie z przyczyn leżących po stronie pracodawcy określonych w art. 1 ustawy z 29 grudnia 1989 r. i by nastąpiło w zakładzie zmniejszenie zatrudnienia . Powyższe przesłanki muszą wystąpić łączenie .

W rozpoznawanej sprawie bezspornie rozwiązanie stosunku pracy z powodem nastąpiło na podstawie przepisu art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. z powodu niezdolności do pracy powoda przekraczającej okres ochronny a nie z przyczyn określonych w art. 1 ust.1 ustawy o zwolnieniach grupowych i te przyczyny nie stanowiły wyłącznego powodu rozwiązania stosunku pracy, zatem zwolnienie powoda nie podlega regulacji cytowanej wyżej ustawy.

Mając na uwadze powyższe sąd oddali powództwo o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę i odprawę a o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy czy choroby zawodowej oddalił jako przedwczesne.

O kosztach procesu sad orzekł na zasadzie przepisu art. 102 k.p.c.

(-) M. O.